Vespero. De bruine brede hengst liep door het gebied van bmh. Zijn oren ontspannen naar achteren gericht, zijn ogen op de weg voor hem gericht en een neutrale gezichtsuitdrukking op zijn edele hoofd. Zijn verleden heeft hem doen na denken ver bepaalde dingen. Hoe hij samen met andere hengsten de hengst E'ves heeft gediend, en gesteund bij dingen en beslissingen. Hoe hij samen met de andere paarden vol ongeloof uiteindelijk dit paard door wantrouwig gedrag de rug hebben toegekeerd, hoe ze deze hengst pijn hebben gedaan en gekleineerd. Tja zo was het leven nou eenmaal, en zowiezo die hengst vroeg er zelf om. Het was zijn eigen schuld. Wat kon vespero er nu aan doen dat die grote leider vermoord is door die ex vriend van hem. Hij had hem gewoon niet moeten vertrouwen. 

Met deze gedachtes liep deze imposante hengst door het gebied van rang 1 heen. Een teken van vroeger droeg hij op zijn lichaam, een teken waar hij niet vanaf kon, en ook eigenlijk stiekem ook niet wou. Het was een teken van een bondgenootschap, die nu toch niet bestond naar zijn idee. Zijn benen droegen zijn lichaam naar waar hij heen wou, zijn oren lieten hem verschillende geluiden oppikken en zijn neus ving elk geurtje wat de wind hem bracht uit de lucht. Tja, Vespero was een pientere hengst, een slimme hengst met veel denkvermogen en veel kracht in zijn lijf wat ook te zien was.

Vespero was nieuw in dit gebied en vroeg zich af wie hier allemaal leefde. Zou hij oude bekende tegenkomen? En nieuwe paarden? Wie weet. De tijd zal het leren en het lot van boven zal hem leiden. Je leek soms wel een pop aan touwtjes, het leek soms wel alsof je zelf in je leven niks te vertellen had. E dat het allemaal geregeld werd door wezens van bovenaf waar je met je slimste gedachtes niet bij kon komen. Het zak Vespero een worst wezen. Hij zal het aan moeten kijken. Hij ziet wel wat er dit keer op zijn pad gaat komen.

In een volle en ruime krachtige stap kwam hij bij een gestrekt grasveld uit. Het verse groene voorjaars gras glom je tegemoet, het was mooi en lekker om te zien, alleen was hij nu meer geintreseerd in water. Water wat zijn droge keel zou kunnen smeren en zijn dorst zal kunnen blussen. Hij kon niet eens meer normaal zijn tong over zijn gehemelte halen, alles was droog. Hij stak zijn neusje in de wind en vond een geur wat leek op vers bronwater. Hij zetten zijn brede bruine lichaam aan in een gallopje richting de beek waar het heerlijke water hem naar toe lokte. Eenmaal aangekomen keek hij nergens meer naar en duwde zijn bruine neus in het water en begon heerlijk van te drinken. Grote slokken zag je door zijn als naar beneden glijden. Naar een paar grote slokken te heb en gedronken hoorde hij wat naderen. Zijn oren schoten wantrouwend naar achteren en hij hief zijn hals en hoofd met een ruk op. Wie was daar? Vespero hield zichzelf muis stil en keek richting het geluid. Met nog een druppende onderkin liet hij het geritsel en gestamp in de gaten en verroerde hij geen haar.

Vespero richtte zich helemaal op het stukje geritsel. Zijn oren hoog in de lucht, zijn neusje bijna horizontaal en zijn ogen wijd opengesperd om alles goed te zien en niks over te slaan. Toen hij een lichtte verschijning zag deed hij zijn hals laag en hield zijn hoofd nieuwschierig schuin. Zijn oortjes vriendelijk naar voren terwijl de palomino kleurige merrie op hem afkwam. Toen ze dichterbij kwam hief hij zijn hals weer op. Hij keek in haar mooie ogen waarna hij een paar stappen naar achteren zetten. Je kon wel zeggen dat vespero een beetje verlegen was, terughoudend niet goed van vertrouwen. Vaak zag je dat niet bij hengsten, ze dachten het wel maar hielden zich groot en sterk en deden zich vaak in het begin anders voor dan dat ze in werkelijkheid zijn. Maar vespero was niet zo en liet metteen merken hoe hij was. Het was zijn zwakte. 

Toen de merrie hem was genaderd hield jij zijn hoofdje opnieuw even schuin naar voren en rook voorzichtig haar geur op. Vespero was een prachtige bruine hengst om te zien. Hij was groot gespierd en had een mooie gladde bruine vacht wat mooi glom in het zonnetje. Zijn uitdrukking op zijn gezicht was nieuwschierig en vriendelijk. Zijn sprekende ogen keken haar aan waarna ze begon te praten. Hij hief zijn hoofd met een ruk op en draaide zijn oren een beetje niet wetend heen en weer. Het was een beetje een bambi effect. Verlegen, terughoudend maar wel nieuwschierig naar deze mooie merrie. Want dag vond hij. Haar lichtte vacht scheen als een parel in de zon, en haar donkere ogen waren mooi om te zien.

Toen hij de woorden hoorden van de merrie en vroeg wat hij hier deed keek hij even onzeker naar beneden waarna hij zijn benen onder zijn lichaam zetten en haar vriendelijk aankeek met zijn sprekende ogen. " uhm, ik had dorst.. " zei hij met een glimlach op zijn bruine lippen. Zijn sluike lange manen vielen over zijn brede hals die hij even schudde waarna hij zich weer op haar richtte en even kuchte. " uhm.. Ik ben vespero " sprak hij toen uit terwijl zijn ogen de haren zochten en haar afwachtend aankeken. Wat moest ze wel niet denken van hem? 

Treasure deinsde voorzichtig terug, het is niet het paard dat ze verwacht had. Ze dacht aan een verwaande en arrogante hengst . Ze had direct spijt over hoe ze hem aan had gesproken. Het kwam vast niet aardig over. Het is dat paarden niet kunnen blozen anders was ze nu ontzettend rood geweest! Zenuwachtig keek ze naar haar manen die zachtjes op en neer deinsde. Na een tijdje een lange stilte besloot ze zich te verontschuldigen, "Ehm, sorry. Ik had je niet zo mogen aanspreken." Zei ze aardig tegen hem. Ze keek hem eens goed aan en naam hem van top tot teen op. Als eerste indruk zou je denken dat hij inderdaad een vervelend typ is. Maar in zijn ogen zag ze iets was zei ook had. "Ik ben Treasure" zei ze tenslotte, ze wist verder niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze schudde haar manen snel voor haar ogen vandaan. En glimlachte vriendelijk. Je zou als je haar zo ziet eigenlijk niet denken dat zij vroeger erg dominant was en daarom uit de groep is gestoten. Hoe ze er nu bij staat lijkt ze lief, schattig en kwetsbaar. Hoewel ze eigenlijk anders was. Weet je , eigenlijk is Treasure een hengst, maar merrie is ook wel leuk.

[b]

Vespero keek de palomino vragend aan. Hij wist niet helemaal ren gemakkelijke houding aan te nemen. In tegen deel zijn lichaam bleef maar op zijn plek bewegen en verstapte elke keer zijn houding. Hij richtte zich op de merrie en keek haar vriendelijk en warmpjes aan. Hij hoorde de stem opnieuw die als vogel gezang in zijn oren klonk. Ja dat had ze een mooie fijne lichte stem. Hij keek even om zich heen toen ze haar excuses aan gaf. Een beetje vreemd keek de hengst op. Niemand had ooit zo gedaan tegen hem. Nee integendeel hij mest zich samen met de andere handlangers zich elke keer bewijzen wat ze konden. Waarna ze uiteindelijk een groot leider vermoord hebben. Wat deze hengst liever zal willen vergeten. Het was zijn schuld niet. Het was de schuld van E'vedale. Die had niet zo moeten aanpappen met silver, en Le'ya moest niet zo aanpappen met die andere hengst. Dan was er nu niks gebeurd. Vespero geloofde niet meer in liefde en vertrouwde ook niemand meer. Het duurde een tijdje voor dat hij iemand vertrouwde. Maar deze merrie deed hem een goed gevoel geven. Dus het moest wel goed zijn.

Hij zetten een stap in haar richting en keek haar even aan. " het geeft niet, jij bent gewoon wie je bent, je hoeft voor mij je niet aan te passen hoor " sprak hij toen warmpjes en keek haar aan met opnieuw zijn sprekende vriendelijke ogen. Zijn oren naar voren gepriemd. Want ja deze merrie leek aardig en leek te vertrouwen. Vespero kwam dichterbij haar in de buurt maar bleef voorzichtig. Hij knikte bij het horen van haar naam. " aangenaam treasure " sprak hij toen vriendelijk en liet zijn ogen even over haar lichte lichaam glijden. Waarna hij haar ook in zijn hoofd opnam. Hij leek misschien een sul op het eerste gezicht. Maar hij was slim, en vergat bijnna nooit wat

Treasure begon zich op haar gemak te voelen, rustig ontspande ze zich. Vespero kwam vertrouwt over. Vespero was niet het mooiste paard wat ze ooit gezien had, maa hij had iets speciaals. Ik weet niet of het de ogen zijn of zijn mooie gespierde lijf. Ik schudde mijn hoofd toen een vlieg op mijn oor kwam zitten. Ze tuurde wat naar de grond toen ze grinnikend op een bij ging staan. Treasure had een hekel aan die beesten. Maar snel richtte ze zich weer op Vespero. "Dat weet ik, vaak verwachten paarden me anders dan ik ben... Ik ben soms bang dat ik zoals ik echt ben arrogant overkom" Zei ze nu iets minder verlegen als daarnet. Ze voelde haar hart bonzen. Waarom zegt de dit tegen zomaar een vreemd paard? Hij voelde niet vreemd, wat eigenlijk best raar was. "Heb jij geen kudde waar je in leeft?" Vroeg ze. Eigenlijk niet iets wat haar het meest interesseerde, maar ze had geen idee wat ze moest zeggen dus probeerde maar voorzichtig een gesprek op gang te laten komen.

[b]

Vespero keek richting de palomino merrie toen ze haar hoofdje schudde door een vlieg en een bij vermorzelde onder haar hoeven. Een grijns verscheen op zijn bruine lippen. Zijn wantrouwen werden zoveel minder door haar. Ja en dat was zo. Hij kwam wat meer uit zijn schelp en werd wat actiever tegenover treasure. Hij hoorde haar woorden aan dat ze bang was dat andere paarden haar arrogant gaan vinden als ze niet haar zelf was. Vespero schudde zijn brede hengsten hals. " dat is niet waar treasure, je moet zijn wie je bent, doe je dat niet ga je op den duur aan een soort van zelf kwelling ter gronde " sprak vespero wijs en hoopte dat het de merrie niet afschrikte. Maar hij meende het wel. " je moet gewoon je zelf zijn, en als andere daar niet mee om kunnen gaan is het jammer voor hun " zei hij er achter aan. De merrie mocht niet zo denken. Het was zonde. De goden van boven hebben ons allemaal een gezond lichaam geschonken en iedereen een ander karakter waar je trots op moest wezen

Vespero hoorde de vraag van de merrie. Hij schrok even op. Hij twijfelde of hij zijn verleden wel kon vertellen. Even schoten zijn oren in zijn nek maar kwamen ook snel weer naar voren. " ja ik zat in een kudde en nu weer. We zitten all twee in een kudde " sprak hij toen en gaf haar een knipoogje. Hij was eenmaal als je hem een beetje kende een charmeur. Zijn sprekende vriendelijke ogen richtte hij op de merrie . Zijn oortjes lief naar voren. De zon die door de bomen doorkwamen straalde prachtig op zijn bruine vacht. De hengst keek haar even op een apparte maar verleidelijke manier aan. Ja ze was een plaatje. Maar voorlopig begint vespero niet aan relaties of wat dan ook, niet dat het hier mee te maken had, maar zijn gedachtes gingen even met hem op de loop. Maar klote mocht toch? En wie deed dat niet toch? Vespero keek nog steeds richting de merrie.  " en waar komt deze schoonheid vandaan? " vroeg hij vriendelijk aan haar wachtte af

Ik luisterde zuchtend naar Vespero die wijze woorden out sprak. Hij had wel gelijk maar ik was bang, op een herhaling van een vorig leven. Toen hij sprak over de kudde keek ik verbaasd op. "Maar er zijn hier toch geen andere paarden?" zei ik nog voordat ik erover had nagedacht. Oeps nu zei ze het weer zo brutaal... Treasure wist niet goed hoe ze zich moest bewegen of waar ze naar moest kijken. Dus dwaalde haar ogen af naar een adelaar die op een muis dook. Een rilling ging door haar rug toen ze dat dat er geen hoofd meer op zat toen hij weg vloog. Maar snel richtte ze zich weer op Vespero. Toen verspero de vraag stelde, ging alles ineens heel langzaam. Zou ze het wel vertellen? Ze besloot niet het gedoe te vertellen maar enkel waar ze vandaan kwam. "Ik ben verstoten uit mijn kudde... Ik heb niemand meer" Sprak ze met een trilling in haar stem. Langzaam rolde een troon over haar wang. Maar snel knipperde ze met haar ogen en schudde het weg. Ik moest niet zielig gaan doen. Treasure keek Vespero aan in zijn mooie diepe ogen, alsof je erin kan lezen dat hij het ook zwaar heeft gehad.

[b]

Vespero keek ook even naar de adelaar die boven hun rond cirkelde waarna hij naar beneden schoot om zijn hapje te overvallen en zijn laatste adem doet laten uitblazen. De natuur was wreed voor iedereen. Je had roofdieren en prooidieren. Maar als je het zo bekeek, de muis eet zaadjes, de adelaar eet muisjes en vogels, de vogels eten weer wormen en als een berg leeuw of een wolf de adelaar te pakken kan krijgen eten die hem weer op. Zo maakten ze allemaal deel uit de kringloop van het leven. Het was misschien hard, maar anders zouden er van alle diersoorten te veel van lopen waardoor het helemaal uit de hand kon lopen.

Hij richtte zich weer op de palomino merrie als ze antwoord gaf op zijn vraag. Een trilling was in haar stem te horen en het duurde ook niet lang voordat er een traantje volgde. Vespero wist even niet wat hij moest doen maar drukte toch zijn warme bruine neus even tegen haar kaak om haar traantje weg te vegen. Waarna ze al snel met haar hoofd schudde en dapper probeerde te houden. Vespero keek haar even met een schuin hoofdje aan. " je hoeft je voor mij niet in te houden hoor " zei hij toen warm en keek haar in dr waterige oogjes aan. Waar zat ze mee? Wat is het gene wat haar zoveel verdriet geeft? " om nog even terug te komen op de dat je uit de kudde bent gegooit he, jij verdiend beter. En ja er zijn hier meer paarden, wij zijn niet de enigste hier op bmh. " sprak vespero. Hij was een beetje verbaasd dat ze het nog niet wist. " dus jij bent hier blijkbaar ook nog niet zo lang " vroeg hij maar om het verleden te vergeten en het onderwerp te veranderen waardoor ze haar misschien bete voelde. Vespero was al over zijn verleden heen. Hij had het afgesloten voor iets nieuws, al was dat soms lastig als je de oude bekende hier weer tegen kwam op bmh. Maar vespero leidde nu zijn eigen leven en hoefde niet meer te doe. Wat andere van hem vroegen te doen. Hiji was vrij 

Vespero's neus die haar kaak aanraakte voelde lekker zacht, maar tegelijkertijd kriebelde de tastharen van vespero. Treasure wilde op houden over dit onderwerp en besloot er niet op te antwoorden. Hij had gelijk, ik moest mijzelf zijn.. Maar wat als het ten kosten gaat van mijn leven? Ik wilde een streep echter mijn verleden zetten. Dit had ik me al vaker voorgenomen, maar nu echt! Ik moet me alleen op de toekomst richten! Ik moest een nieuw leven opbouwen zonder zorgen en verdriet. "Nee, ik ben hier pas net..." zegt ze zachtjes. "Ik heb geen idee waar ik ben en wat ik moet," Zei ze nu water harder. "Maar jij dan? " Vroeg ik lief, terwijl ik hem lief in zijn ogen aankeek. "Ben jij hier al lang? Heb je hier vrienden en familie? " Zei ik, terwijl ik het antwoord eigenlijk al wist. Als hier een kudde was had hij zeker vrienden en familie toch? Of zat dat hier anders?

[b]

Vespero keek de lichtte merrie aan hoe ze reageerde op zijn neusje, ze leek het wel fijn te vinden. En dat deed de hengst goed. Want vaak als hij aardig probeerde te zijn verknalde hij het weer. Maar deze keer ging het goed, en het gaf hem nog meer vertrouwen. Even zetten hij zijn voorbeen naar voren en schuurde zijn hoofd aan zijn been. Waarna hij zijn hoofd weer optrok, zijn hals schudde en zijn volle staar tegen zijn flanken aan zwaaide " die rot vliegen " zei hij zacht in zich zelf maar kon hoorbaar zijn voor treasure.

Hij luisterde naar haar woorden die zeiden dat ze hier net was en dat ze niet wist dat er meer paarden waren. Vespero lachte eventjes. " dan heb je vast nog geen kijkje bij de velden genomen! Daar staat de hele kudde bij elkaar en legend is daar ook vaak te vinden " vertelde hij treausure terwijl zijn ogen in die van haar hingen. " ik ben hier zelf ook nog niet zo lang hoor, ik denk net zo lang als jou, maar ik verken het gebied vaak eerst voordat ik de andere dingen ga doen en heb de kudde al gezien maar jij bent de eerste die ik ontmoet " spak hij vriendelijk terwijl hij opnieuw weer even zijn staart tegen zijn flanken sloeg, en met zijn achterbeen onder zijn buik trapte en daarna nog even hapte. 

Toen hij die laatste vraag kreeg leek zijn tijd even stil te staan. Hij slaakte een diepe zucht maar hield even zijn adem in. " uhm je bedoel vrienden? Familie? Nee die heb ik niet hier. Wel oude bekende van vroeger " snoof de hengst en was het enige wat hij losliet op dit moment en even geergend met zijn oren in zijn nek zijn hoofd omhoog gooide en zijn voorbeen deed stampen op de grond. Als de merrie het echt wou weten zal hij haar het zeker een keer vertellen. Maar nu nog niet. De tijd was er nog niet rijp voor. Zijn ogen waren nog steeds vriendelijk en warm alleen liet zijn lichaamstaal even zien dat hij het niet over zijn oude bekende wou hebben.

Treasure wiebelde een beetje heer en weer op haar benen als vermaak. Hij zei iets onhoorbaars, ik besloot er maar niet op te reageren want het was waarschijnlijk niet aan haar besteed. Terwijl ze afwachtte op een antwoord keek ze omlaag naar haar hoeven en een vlieg die erop zat. Ze hoorde een lach van Vespero waarop ze direct opkeek. Hij had een zachte fijne lach. Niet al te hoog maar zeker niet zwaar. Hij vertelde dat er ene kudde was. hmm, misschien moest ik zelf ook is op onderzoek gaan dacht ze. "Wie is Legend? De leider van de kudde?" Vroeg Treasure. Het klonk vast dom zo'n vraag maar ik wilde het graag weten! Ik volgde Vespero's voorbeeld en sloeg zelf ook met mijn staart naar vliegen. Wat had ik een hekel aan die beesten... Ik luisterde aandachtig naar Vespero, hmm oude bekenden. Dat klonk niet heel fijn. Er ging een rilling door mijn rug. Ik besloot er niet op in te gaan , want het leek er niet erg op dat Vespero het een leuk onderwerp vond. Er viel een stilte, het was moeilijk om te zeggen of het naar was... Ik keek rustig om me heen . Naar de bladeren die ritselden, de rivier die stroomden, het gras dat met de wind mee deinsden en de kleine dieren die geboren waren of uit ene diepe slaap kwamen. Wat wonderbaarlijk was dat eigenlijk. Dat je zo een half jaar kon slapen...

[b]

Vespero kon zijn oren even niet geloven als de merrie haar eigen leider niet kende. Aan de ene kant vond hij het misschien een beetje dom, maar aan de andere kant vond hij het grappig. Hij schudde eventjes vrolijk zijn hoofd en keek haar vriendelijk aan. " nou treasure, ja legend is onze leider. Hij is de leider van rang 1. En hij is inderdaad erg belangrijk in deze kudde, en beslist het meeste. Zoals als je een relatie wil met iemand, moet je het aan hem vragen en zo nog veel meer " sprak vesperon met een vriendelie glimlach. Hij voelde zich helemaal op zijn gemakje bij deze licht gekleurde merrie. 

Ook vesperon keek omzich heen. En zag dat moeder natuur al voor hun eerste wondertjes had gezorgd. Het was prachtig om het bos weer in leven zien te komen naar zown la ge strenge winter. Alleen maakte vesperon zich al weer zorgen om de volgende blauwe maan. Die er al snel aan zat te komen en vesperon weet dat als die blauwe maan er is, er een vloek op het genied rust. En dat de schimmen tot leven komen en slachtoffers gaat nemen. En maken. Vesperon keek de merrie aan. " ken jij de bekende vloek hier op bmh? " vroeg hij toen. En keek aar vragend aan. Want dat was wel belangrijk om te weten en te kennen.

Treasure deinsde snel ene stukje achteruit. Het klonk vast raar, ik wits niet wie mijn leider was. Maar ik wist ook niet dat ik een leider had... Het was hier heel anders dan bij mijn vorige kudde. Daar was wel een leider maar die was enkel voor bescherming en het zoeken naar een nieuwe plek voor voedsel. Dingen als een relatie bepaalde je zelf. Treasure zag gelukkig al snel dat Vespero hara niet belachelijk probeerde te maken dus ontspande zich al weer snel. Er viel een nare doodse stilte. Treasure zuchtte eens diep en volgde het voorbeeld van Vespero en keek rustig om zich heen. Wat ging de natuur toch hard. De eerste bloesem bladeren zaten al aan de bomen. Toen Vespero ten woorden kwam keek Treasure hem snel weer aan. Er ging een schok door haar lijf..." Vlooe.. vloek?" Bibberde ze zachtjes. Ze had velen naren verhalen van haar ouders gehoord toen ze klein was. Ze kan dan nooit slapen maar gelukkig zeiden haar ouders dat het niet echt bestond.

[b]