When my life became not so innocent..

Met zijn hoofdje hoog opgeheven tegen zijn borst aangeplakt huppelde het veulentje rond. Het strand strekte zich zo ver als hij kon zien uit.. Hij hinnikte zachtjes terwijl zijn hoefjes los kwamen van de grond. Dit was letterlijk de eerste keer dat hij zo ver zonder zijn mama was. Hij begon te glimlachen waarna hij stuntelend weg galoppeerde. De wind die door zijn witte plukjes blies was verfrissend en Amosis glimlachte zachtjes.
Hij was zo onschuldig, jong en onwetend. Met zijn hoofdje geheven en zijn witte maantjes wie nu wat meer vorm begonnen te krijgen had hij geen enkel idee dat hij recht in de klauwen van de duivel huppelde. Naar het gedeelte waar Avanti al de macht had. Zijn moeder had hem nog niets verteld. Had hem niet gewaarschuwd. Had hem niets over zijn vader verteld. Om hem te beschermen wellicht, maar daar had Amosis geen idee van. Al wat hij nu zag was een spelletje, het grote enge bos waar enkel stoere paardjes heen gingen.
De duisternis nam zijn gehele lichaam om en een koude wind streek over zijn rug. Geschrokken bleef hij even stilstaan en draaide hij zich om. Niet meer kunnen ziend waar hij nou dit gebied in was gekomen. Meteen trok hij zijn hoofd terug. Waar hij tegenaan keek deden zijn zwarte ogen groot worden. Hij strompelde achteruit, struikelde over zijn eigen veelste langen benen en bleef met grote donkere ogen dat zwarte paard aankijken. Die zwarte reus met zulke paarse ogen..
Zijn mondje zakte open terwijl hij zichzelf weer op zijn vier benen probeerde te krijgen. "Eh.." Stamelde hij zacht. Zijn ogen niet los kunnen trekkend van die van die.. die duivel.. "Sorry als ik hier niet mag zijn." Zijn stem was hees en piepend. Vol van angst terwijl hij de hengst bleef aankijken. Niet wetend of hij nou stoer moest doen zoals hij wel vaker deed waardoor de andere veulens bijna alsof ze pijn hadden wegkropen of of hij zelf moest wegkruipen. Hard om zijn mama schreeuwend. Al zou hij dat toch niet kunnen. Verstijfd van angst stond hij daar, te trillen op zijn benen..

-The devil

When my life became not so innocent.. Amosis

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

De cadans van zijn grote zwarte lichaam was inmiddels door iedereen gekend. Iedereen die de voorbije week op het gebied was geweest kende de regelmatigheid van zijn tred, de regelmatigheid van zijn adem. De geur, die als een gordijn van mist over ieder paard heen sluimerde maakte je onrustig. Vele paarden keken nerveus op naar de bossen maar vonden hun rust bij de gedachten dat de Blauwe maan net zijn dienst bewezen had. Ze gingen door met grazen, het berustende gevoel dat de schimmen hun maag gevuld hadden, stelde ze gerust. Toch was het niet iets om gerust op te zijn want nooit stopte de jacht van diegene met het eeuwige hart. De stilte die zijn lichaam meebracht deed de kudde weer opkijken, de cadans was weg. De ogen die ze langs hun lichaam voelden strijken deed ze heen en weer wiegen tot de kleine kudde langzaam maar toch weer zo snel deed verder kruipen over de vlakten.

Daar in het bos stond hij toe te kijken. Zijn paarse ogen gefixeerd op ieder wezen die voor hen wegliep, gefixeerd op het bloed dat door hun aders kroop. Een zekere tevredenheid kroop door zijn lichaam, ze vergaten niet wat hij kon, wat zijn kudde kon en dat gaf voldoening. Te zien hoe ieder paard angstig wegwandelde als zijn geluid, zijn geur hun zintuigen bereikte. Hij wendt zijn hoofd af en blik naar de lange gapende wond over zijn rechterschouder, maar ook daar zag hij de voldoening, hoe slecht de wond er ook aan toe was want hij wist dat diegene die hem dat had aangedaan nu onder de grond lag te rotten. Eender ander paard was dood door de infectie maar Avanti bleef gewoon verder leven, zijn lange gezellige leventje. Hij verplaatste zijn bebloede benen en wandelde langzaam weer verder. De geur die zijn aandacht had vastgenomen bracht hem dieper het bos in.

Zijn paarse ogen hechten zich vast op het onschuldig kleine veulen en voor Avanti was er niets beters dan dat. Hij liet zijn hoofd zakken en snoof minachtig toen hij achteruit struikelde. De angst van het veulen vulde zijn voldoening en hij grinnikte donker na diens woorden. 'Iedereen heeft het recht hier te komen alleen zijn er weinigen die hun weg terug vinden Amosis.' Siste Avanti op zijn lage kille stem...

Bloed stroomde in een razend tempo door zijn kleine aderen terwijl het hengstje zichzelf weg probeerde te krijgen van die paarse ogen. Die duivelse ogen wie hem in trance hielden. 'Iedereen heeft het recht hier te komen alleen zijn er weinigen die hun weg terug vinden Amosis.' Siste hij op een lage, kille stem en Amosis zijn mond viel bijna open. Hoe wist hij? Hoe? Amosis had zij naam nooit verteld. Amosis had deze hengst nooit enigszins iets verteld. Hij kende hem niet, die paarse ogen zou hij zich wel herinneren..

Gedesoriënteerd deed Amosis een stap achteruit nadat hij zichzelf weer recht had gesteld. Zijn zwarte ogen keken hem verbaasd aan terwijl hij zijn mondje opende en weer sloot. "Hoe.." Fluisterde hij zacht terwijl hij de reus gedesoriënteerd aankeek. Hij snapte het niet, hoe kon het dat deze hengst zijn naam wist? "Wie bent u.." Fluisterde hij zacht, zijn oortjes laag in zijn nek. Niets snappend, maar ja, wat snapte hij nou wel van deze wereld? Niet eens wetend wie zijn vader was, of liever gezegd wat zijn vader was..

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

'Hoe ...' Herhaalde hij de woorden langzaam en kil. Hij glimlachte geamuseerd maar met een scherp randje en snoof dan kort de geuren van zijn omgeving in. Hier was dat niet meer dan dode kadavers en de smerige geur van dood die Avanti met zich meedroeg. 'De vraag van vandaag, hoe ...' Hij greens vals en blikte neer op het kleine onschuldige veulen. Hij had Achilles nog het één en ander te zeggen over dit voorval. De wet was volgens hem dat geen hengst uit zijn groep een merrie mocht dekken zonder toestemming van Avanti. En Achilles was daar in glans in geslaagd. Nouja, het was nog niet zo'n hele zware overtreding ... alleen zou dit veulen er onder leiden. 'Hoe komt het dat jij hier loopt zonder je mama.' Hij zweeg en zette zijn lichaam in beweging rond het veulen. 'Hoe komt het dat ik je naam ken? of Hoe komt het dat je bang bent? Hoe komt het dat ik degene ben ...' Hij zweeg en hield stil. Er waren veel vragen en veel te veel correcte antwoorden.

Hij vroeg wie hij was. 'Iedereen en alles.' Was zijn simpele antwoordt. 'Of de hoogste koning van het land?' Hij zweeg weer en schudde kort zijn gigantisch zwarte kop. 'Of de schaduw achter de bomen, het paard in je nachtmerries. Misschien wel je vader, of je grootvader, het duister of het goed.' Hij lachtte hard bruusk en liet een korte soort van grom uit zijn keel glijden. 'Nooit het verhaal van diegene met de paarse ogen gehoord?' Vroeg hij vervolgens dan neutraal ...

Mimi schreef:

Waren er dingen die geheim voor hem gehouden waren? Dingen die hij nooit had mogen weten, of tenminste niet op oudere leeftijd? De woorden van die duistere hengst gleden aan hem voorbij. Slikkend keek hij hem aan. Elk woord maakte hem kleiner en kleiner, niet wetend of hij nu nog weg kon. Gevangen door de woorden van deze hengst met die paarse ogen die de vloek op zijn lichaam alleen maar erger leken te maken bleef Amosis staan met trillende benen. 'Iedereen en alles. Of de hoogste koning van het land?' Hij zweeg weer en schudde kort zijn gigantisch zwarte kop. 'Of de schaduw achter de bomen, het paard in je nachtmerries. Misschien wel je vader, of je grootvader, het duister of het goed.' Hij lachtte hard bruusk en liet een korte soort van grom uit zijn keel glijden. 'Nooit het verhaal van diegene met de paarse ogen gehoord?'

Amosis zijn ogen waren groter geworden, zijn vader? Dat was een grapje een leugen, zijn vader kon nooit zo'n monster als deze hengst zijn. Nooit hem zo angstig maken, hij schudde robuust zijn hoofdje en schraapte pijnlijk zijn keeltje. "Ik heb geen vader, dus die optie valt af." Fluisterde hij zacht en schor. Maar toch ging hij niet verder op in. De laatste woorden maakte hem licht koud. Paars ogen? Hij had er wel eens iets over gehoofd, maar dat was toch niet meer als merrie roddels? En dat ging over een van de leiders van de rang waar hij samen met zijn mama in zat. Axis, hij stond met iets in verband met de paars ogen toch? Denkend knipperde hij even. Zijn ogen willen sluiten maar het toch niet durvend in bijzijn van deze hengst. Axis was uit het ene verhaal niet te vertrouwen vanwege dat paarse oog, maar andere verhalen was hij weer de meest vriendelijke en eerlijke hengst die ze konden. Het bezorgde hem druk op zijn hoofd en opnieuw schudde hij zijn hoofdje. Hopend dat hij niet al te onwetend over kwam. "Nee, wilt u het vertellen?" De laatste woorden waren bijna niet harder dan het geluid van de wind en zijn oortjes zakte nog dieper in zijn nek. Dit mal bang de hengst voor een of andere reden boos te hebben gemaakt. Nieuwsgierigheid vocht nu met Angst om de meerderheid van zijn gevoelens en met zijn hoofdje iet wat schuin keek hij de hengst bijna hoopvol aan.

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Zijn tanden klapten op elkaar toen het veulen zei dat hij geen vader had. 'En daar heb je het mis, maar dat heeft niets met het verhaal te maken. Je vader is net zo ongehoorzaam en dom als de rest van deze zielige kudde.' Snoof Avanti. Achilles was misschien niet dom, wel ongehoorzaam maar hij was nuttig. Avanti had soms de zin om iedereen en alles uit te schelden als hij daartoe zin had en vandaag was Achilles dat zielige slachtoffer. 'Maar hij is er, alleen zie je hem niet, hij verstopt zich achter de grote enge bomen.' Zei Avanti bijna plagerig. Zijn blik ging knikkend naar de bomen terwijl hij rond het veulen wandelde. 'En dan BOE!' Hij knapte zijn scherpe hoektanden recht naast de hals van het veulen toe. Hij grinnikte en knikte bij de vraag.

'Je moeder heeft je het belangrijkste niet geleerd, zielige moeder heb je.' Zei hij grinnikend. 'Okey, laten we eens beginnen bij mij.' Hij liet zijn hals zakken en boorde zijn paarse ogen recht in de blik van het veulen. 'Ik ben een stamvader, net als mijn tweelingsbroer. Er valt eigenlijk echt niet veel over te vertellen hoor.' Zei Avanti bijna te vrolijk. Hij vond het leuk jonge onschuldige veulens in de war te brengen. 'En wij paarsogen zijn slecht, heel slecht, heel heel slecht. Dus als je er eentje ziet dan ren je okey?' Hij trok zich een pas terug en keek het veulen afwachtend aan. 'Voor ze je opeten.' Voegde hij er duister aan toe ...

'Je moeder heeft je het belangrijkste niet geleerd, zielige moeder heb je.' Zei hij grinnikend. 'Okey, laten we eens beginnen bij mij.' Hij liet zijn hals zakken en boorde zijn paarse ogen recht in de blik van Amosis. zijn ogen werden wat groter en hij bleef hem recht en geschrokken aankijken. 'Ik ben een stamvader, net als mijn tweelingsbroer. Er valt eigenlijk echt niet veel over te vertellen hoor.' Zei hij bijna te vrolijk. 'En wij paarsogen zijn slecht, heel slecht, heel heel slecht. Dus als je er eentje ziet dan ren je okey?' Hij trok zich een pas terug en keek Amosis afwachtend aan. 'Voor ze je opeten.' Voegde hij er duister aan toe ...

Hij deed een stap naar achter en keek hem geschrokken aan. "M..Ma..Maar, A..Axis dan?" Hakkelde hij terwijl Amosis voorzichtig een stap achteruit deed. Axis was toch niet slecht? Hij wist het niet meer. Zijn ogen waren groot en onwetende zwarte poelen vol vragen. Al bleef een ding in zijn hoofd hangen, een ding wat hij gewoon niet kon begrijpen. Zijn.. moeder had altijd gezegd dat zijn vader dood was.. Had zijn moeder hem dan echt dom gehouden? Was dat het. Was het dus echt zo dat hij niets wist van deze wereld.

Langzaam schudde hij zijn kleine hoofdje en keek de hengst aan. "Ko..Kent u mijn vader?" Zijn stem was niet meer als een fluistering en innig hoopte Amosis dat hij nee zou zeggen. Dat hij hem weer bang zou proberen te maken en dat Amosis zometeen gewoon naar huis kon gaan, naar zijn mama toe kon gaan en dit verhaal kon navragen. Vragen waarom ze hem nooit iets had gezegd. Maar bovenal hoopte hij gewoon dat dit een nare nachtmerrie was die zo weer over was. Dat deze hengst niet echt was en dat Amosis zo wakker zou worden naast zijn moeder. Al wist de jonge zwarte hengst ergens al zeker dat die wens niet uit zou komen..

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Avanti zette zijn lichaam in een nochalante rusthouding. Hij leek kalm en ontspannen, dat was hij ook maar vanuit zijn standpunt was ontspannen eigenlijk ook gespannen. Hij was klaar om meteen in de aanval te gaan en het veulen bij zijn strot terug te trekken naar zijn plaats hier voor Avanti. Het zou nergens naartoe moeten lopen, zeker niet als Avanti daar niet om vroeg. Bij de happerende vraag die Avanti nog maar net kon verstaan grinnikte hij kort en zuchtte dramatisch. 'Axis.' Herhaalde hij de nam op een smerig toontje. 'Axis is het slechte voorbeeld van wat we echt zijn.' Legde Avanti uit. Hij was in een behoorlijk spraakzame en opgewekte bui, wat in een enorm voordeel lag voor het veulen. Wat je een voordeel kon noemen, dit veulen was al gedoemd sinds zijn geboorte. 'Axis is eigenlijk de goede versie van ons maar desalnietemin is hij even gevaarlijk als ons.' Een beetje stoken kon vast wel geen kwaad.

Toen er zachte vraag over zijn lippen kwam spitste Avanti in enkele tellen zijn oren. 'Ja.' Was zijn directe antwoord. Hij grinnikte en boog zijn hoofd zodat zijn ogen naar het veulen konden kijken. 'En veel meer, ik kan je zijn naam zeggen, zeggen wat hij doet, wat hij graag eet, hoe sociaal hij is, naar wie hij luisterd, in welke rang hij zit ....' Hij zweeg absurt en hield zijn hoofd geamuseerd schuin, bestond er zo iets als een schimmenrang? Ja, en Achilles was gezakt omdat hij dit veulen het leven schonk. 'Ik kan je alles over hem zeggen, ik kan je zelf naar hem toebrengen.' Vervolgde hij bijna te vrolijk om normaal te zijn ...

'Ja.' Was zijn directe antwoord. Hij grinnikte en boog zijn hoofd zodat zijn ogen naar recht tegenover die van Amosis stonden. 'En veel meer, ik kan je zijn naam zeggen, zeggen wat hij doet, wat hij graag eet, hoe sociaal hij is, naar wie hij luisterd, in welke rang hij zit ....' Hij zweeg absurt en hield zijn hoofd geamuseerd schuin. 'Ik kan je alles over hem zeggen, ik kan je zelf naar hem toebrengen.'

Die laatste woorden maakte zijn ogen nog groter. Zijn vader.. Was dat mogelijk.. De context van zijn woorden was verwarrend en Amosis schudde langzaam zijn hoofd. Wat hij graat eet.. Het klonk te fout, alsof hier een hele grote adder onder het gras zat. Alsof dit precies wou wat deze hengst wou en ook precies wat hem zou vernietigen en in kleine hoopjes achter zou laten. En toch was de vraag in zijn hoofd te pijnlijk. Te erg. Hem het lag op het puntje van zijn tong en het sloeg hem neer in een diep gat vol vragen. "Mijn vader.." Fluisterde hij zacht en wende zijn hoofd weg. Deze hengst.. Hoe gevaarlijk en doodeng hij dan ook was. Hij wist wie zijn vader was. Hij kon hem naar zijn vader brengen. Doelbewust en recht staarde Amosis hem aan. "Wie.. is mijn vader." Zijn stem was zacht, slechts een ademtocht. Hij moest en zou het weten. Al zou het hem vervloeken, zou hij er achter komen wat hij echt was. Zou hij er achterkomen wat hij kon. Hij sloot zijn ogen even waarna hij de hengst recht aankeek. Er schoot echter een betere vraag in zijn hoofd. Een vraag die gesteld moest worden. "Wat.. is mijn vader." Zijn stem was koud en had een lichte trilling. Maar toch stond hij sterk op de grond. Wat er ook naar hem toe werd gegooid nu. Wat het antwoord van deze hengst ook was. Amosis was er klaar voor. Wou zijn moeder het hem niet vertellen. Zou hij het zo wel horen. Amosis wou weten wie en wat zijn vader was. En deze hengst zou hem het vertellen ook..

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Avanti zag dat het een hoop informatie was voor het veulen en dat hij het zo goed mogelijk probeerde te verwerken. Eigenlijk was zijn moeder wel heel slecht bezig, het eerste wat je en veulen leerde waren te gevaren ... en liegen? Liegen tegen je veulen over zijn afkomst was al even slecht. Op een dag kwamen ze er tog achter en dan was de moederfiguur de slechte voor eens en altijd. Met een veulen speelde je dus beter open kaart. Avanti hield geen dingen achter, meestal omdat ze het allemaal nog wat enger en dramatischer maakten.

'Wie ... wat is waarschijnlijker de betere optie.' Zei Avanti met een gemene glimlach. Hij keek naar de grote angstige ogen van het veulen en grinnikte geamuseerd. 'Hij is een schim, ik hoop dat je moeder je daar al over heeft bij gepraat?' Meldde hij op een laconieke toon. Als zijn moeder hem al niet verteld had over de schimmen dan was er wel iets serieus mis. Avanti had meer intresse naar wat het veulen was, een schimmenveulen had altijd een gebrek, was blind, of doof, voelde geen pijn of hoorde stemmen in zijn hoofd. Avanti had twee zonen, de ene voelde geen pijn en de andere was knettergek in zijn hoofd. 'Achilles.' Vervolgde Avanti doodnormaal. 'Hij heet Achilles en is mijn ..' Hij zweeg en hield zijn hoofd wat schuin. 'Slaafje, onderdaan.' Hij glimlachte zelfgenoegzaam en liet zijn hoofd weer zakken. 'Wat wil je nog weten?' ...

De hengst keek naar de grote angstige ogen van Amosis en grinnikte geamuseerd. 'Hij is een schim, ik hoop dat je moeder je daar al over heeft bij gepraat?' Meldde hij op een laconieke toon. 'Achilles. Hij heet Achilles en is mijn ..' Hij zweeg en hield zijn hoofd wat schuin. 'Slaafje, onderdaan.' Hij glimlachte zelfgenoegzaam en liet zijn hoofd weer zakken. 'Wat wil je nog weten?' ...

De woorden hadden tranen in zijn zwarte kijkers doen opwekken. "Nee.." Fluisterde hij zacht. Nee zijn moeder had hem niet verteld wat schimmen waren maar hij had de nodige informatie gekregen van andere paarden. Wezens wie hun ziel verkocht hadden aan de duisternis. Wezens die paarden voor plezier afmaakte en voor dood achterlieten. Zijn.. Vader was zo'n monster.. Hij schudde verdwaasd zijn hoofd, als zijn mama zijn mama was. En zijn papa zo'n monster wat.. Wat was hij dan. Een enkele traan viel op de dorre bodem en hij staarde de hengst aan. Was dit waarom hem nooit wat verteld was. Was dit waarom hij dom was gehouden door zijn moeder.. "Wa.. Wat ben ik dan." Fluisterde hij zacht met een licht gebroken stem. Dit was niet waar.. Nog gevangen door die paarse ogen staarde hij de hengst aan. Hopend dat dit al slechts een verkeerde grap was.

**Profile**

» Innocent creatures
» All I want is a new life
» A new life, A new change
» And if your life won't wait..
» Slow life ~

When my life became not so innocent..

When my life became not so innocent..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen