De kleine merrie galoppeerde met volle vaart door het onbekende gebied. Haar blauwe ogen schoten angstig heen en weer. Van links naar rechts en van rechts naar links. Waar was ze? Een paar dagen geleden was ze nog in bekend gebied geweest, waar Kai zich veilig voelde. Maar dat bleek allemaal te zijn verdwenen. Als sneeuw voor de zon. Kai brieste een keer diep. De Arabische merrie stopte om even op adem te komen. Lucht gierde door haar luchtpijp als een schuurpapier. Ze had dan wel geen astma, maar dit leek er aardig op. ''Kom tot jezelf Kai. Je bent oud en wijs genoeg om voor jezelf te zorgen. Ook al is dit een onbekend gebied voor je, je redt het wel. Het komt allemaal goed.'' fluisterde de merrie tegen haarzelf, in een poging tot kalmering. Kai probeerde door het dichte struikgewas heen te kijken, opzoek naar een open plek of grasveld. Ze haatte het bos. Ze kreeg er een claustrofobisch gevoel van. Het voelde gewoon niet goed. Kai schudde een keer met haar hoofd, alsof ze het rotgevoel van zich af wilde schudden. De merrie brieste weer een keer stevig. Haar blauwe kijkers vonden een ijsvogeltje, hoog in een boom boven haar. Het diertje kwam nieuwsgierig dichterbij. Kai was eveneens nieuwsgierig, maar ook op haar hoede. Alsof alle wezens, zelf dit ijsvogeltje, een gevaar voor haar vormde. Het kleine ijsvogeltje vloog behoedzaam naar Kai toe. ''Hai, kleintje. Ben je nieuwsgierig naar wie ik ben?'' Het diertje bleef het witte paard nieuwsgierig vanuit de lucht aankijken met zijn zwarte kraaloogjes. ''Nou kleintje, ik ben Kai. Ik vorm geen gevaar voor je.'' sprak Kai vriendelijk. Haar toon was zacht en warm. Kai deed een stap in de richting van het vogeltje, toen ze plotseling over een boomstronk struikelde. Ze kwam met een harde plof neer op de grond. De ijsvogel was verdwenen. Damn, dat had zij weer. Net als ze vrienden probeerde te maken, moest ze weer zo hoognodig vallen. De schimmelmerrie stond op en controleerde of ze nog heel was. Gelukkig had ze sterke botten die niet snel braken.
Kai spitste haar ranke oren toen ze een denderend geluid hoorde. Het kwam met de seconde dichterbij. Fijn, ze zou gezelschap gaan krijgen. Of ze daar nou zo zin in had? Nee. Kai zwiepte een keer met haar staart om vervelende vliegen het zwijgen op te leggen. Een paard kwam tevoorschijn uit het struikgewas. Kai draaide onzeker met haar oren naar achter. Haar blauwe ogen keken het paard nieuwsgierig aan. Wie was deze vreemdeling?

-Open voor iedereen-

Kai brieste een keer zacht. Een vervelende vlieg zat op het topje van haar neus. Met een snelle beweging van haar hoofd zwiepte ze het insect eraf. Rotbeesten waren het ook. Een grijze schim maakte zich bekend in de ooghoeken van Kai. De witte merrie richtte haar hoofd in de richting van het dier. De grijze gedaante bleek een hengst te zijn. Het was moeilijk te schatten hoe oud hij precies was. ''Ik ben Flash, lijkt me wel duidelijk vanwaar de naam.'' sprak de hengst. Zijn stem had een charmante ondertoon. Kai bekeek de hengst met een licht vleugje interesse. Zijn flanken waren doorweekt van het zweet. Flash leek oppervlakkig adem te halen. De hengst had duidelijk hard gegaloppeerd. ''Leuk om kennis te maken, Flash. Mijn naam is Kaijani, afgekort Kai. Iedereen noemt me zo, dus jij mag me ook zo noemen.'' weerklonk Kai's altijd vriendelijke stem. De merrie had nooit kwaad in de zin. Ze zou nog geen vlieg kwaad willen of kunnen doen! Waarom zou ze ook? Ze bereikte er toch niks mee.

Kai had haar ijsblauwe ogen op de hengst gericht. Ze deed uit nieuwsgierigheid een stap in zijn richting. ''Waarom ben je eigenlijk Flash genoemd?'' De ogen van de merrie fonkelden van interesse. Haar stem was warm en kalm. Een kleine bries liet haar manen licht wuiven. Het was een warme dag vandaag. Kai hield van warme dagen. Ze hield van de zomer. Met de winter en herfst had ze totaal niks. Veel te koud voor haar doen. Haar voorouders kwamen uit warme oorden, Egypte werd het genoemd. Daarom was haar ras ook Egyptische Arabier. Je had vele verschillende soorten van haar ras, maar de Egyptische was het meest zuivere van allemaal.

De merrie merkte dat ze aan het afdwalen was. Haar blauwe kijkers waren inmiddels op een klein vogeltje blijven rusten. Hetzelfde diertje waar ze daarnet, een half uurtje geleden, ook al kennis mee had gemaakt. Haar vriendje was dus teruggekomen. Het ijsvogeltje kwam op haar af. In haar gedachten had ze hem Pip genoemd. Het was een leuke naam die goed bij het vogeltje paste. ''Kijk dit is Pip, Flash. Mijn 'huisvogeltje' om het zo maar te noemen.'' grinnikte Kai zacht. Rustig wachtte de merrie op wat de hengst zou gaan zeggen.

-Sorry, voor de late reactie. Had het nogal druk de afgelopen dagen-

Kai zwiepte een keer met haar dikke volle staart. Lui luisterde ze naar wat Flash vertelde aan haar. Oh, dus het kwam door zijn vacht dat hij Flash heette. Kai bekeek de hengst. Er liepen vage blauwe strepen over zijn grijze lichaam. Apart, zoiets had de merrie nog niet vaak gezien in haar leven. Flash groette haar ijsvogeltje Pip. Hij vroeg of Kai en Pip elkaar al lang kende. ''Ik ken hem nog niet zo lang. Maar Pip stalkt mij al een tijdje, dus ja we zijn zowat altijd samen. Of dat denk ik in ieder geval.'' antwoordde Kai triomfantelijk. De merrie wist dat ze niet honderd procent normaal was. Maar ja, iedereen had zo zijn eigenaardigheden, toch?
''Hoe ben je eigenlijk aan die blauwe strepen gekomen? Of was dat al bij je geboorte zo?'' vroeg Kai vriendelijk aan de hengst. Eigenlijk was ze er wel benieuwd naar. Je zag het namelijk niet iedere dag, een paard met felgekleurde strepen over zijn lichaam. Ze deed een stapje in de richting van Flash en keek gebiologeerd naar de blauwe strepen. Waren ze magisch misschien? Ze merkte dat ze wel erg lang naar de strepen stond te staren. Verlegen wende ze haar blik af van de hengst. Kai bleef kijken naar Pip, die ergens in een boom zat.

-Flut postje :c Volgende wordt langer-

''Van mijn geboorte ja, mijn moeder pronkte er enorm mee omdat zij een gewone schimmel merrie was.'' Het leek erop dat Flash zijn woorden wilde terugnemen. Kai wist niet zo goed waarom. Veel maakte het haar ook niet uit. Iedereen had zo zijn geheimen en eigenaardigheden. Zij was een merrie die dat gemakkelijk accepteerde. ''Dus je hebt het van je vader?'' vroeg Kai met een geïnteresseerde blik in haar ogen. ''Zin om iets te gaan doen, zwemmen misschien, dat ik heel mooi nu dat de bladeren in het zachte water vallen.'' vroeg Flash met een zachte, charmante stem. Zijn stem had een betoverend effect op Kai. Ze liet haar blik rusten op zijn mooie gezicht. ''Lijkt me leuk. Ik hou van zwemmen.'' weerklonk haar zachte, warme stem. Ze zwiepte een keer met haar lange, volle staart. Vliegen waren irritante beesten. De merrie liep naar Flash toe. Ze blies in zijn neusgaten. Een teken dat ze vrienden met hem wilde zijn. Ze hoopte dat hij dat ook wilde, want ze wilde hem niet kwijtraken. Flash was haar eerste echte vriend in BMH.

-Sorry voor late reactie en flutpost-

De kleine merrie kreeg bevestiging. Flash wilde ook vrienden met haar worden. Ze kon haar geluk niet op. ''Dat is net het rare. Mijn vader een gewone bruine hengst en ik? Ik ben zo een speciaal en raar geval.'' Nog voor dat Kai kan reageren, galoppeert de hengst al het water in. Kai bleef even staan kijken naar hoe de hengst het heldere water in plonst. Het was een prachtig gezicht; de hengst met zijn blauwe tekens in het heldere water. De merrie zette haar ranke lichaam in beweging. Haar hoeven raakten licht het mulle zand aan. Als ze dichterbij het water komt, begon ze vaart te minderen. Ze wilde niet klungelig het water in vallen. Even stond Kai naar haar spiegelbeeld te kijken. Dan nam ze een besluit en liep gracieus het koele water in. Haar kleine ijsvogeltje zat tussen haar oren de wereld met een arrogante blik te bekijken. Met een snelle beweging van haar hoofd verwijderde ze het vogeltje van haar hoofd. Beledigd vloog het diertje naar een wilgenboom aan de oevers van het meertje. Op de achtergrond waren prachtige watervallen te horen. Kai baande zich een naar Flash. Haar manen wuifden als een slinger achter de merrie aan. Ze keek Flash met haar lichtblauwe ogen aan. ''Jij bent niet raar. Je bent speciaal op een goede manier, Flash.'' Ze schonk hem een warme glimlach. ''Kijk naar mij. Ik ben maar een doodnormale merrie.'' antwoordde ze zacht. ''Ik ben onhandig, heb een concentratieprobleem. Met mijn uiterlijk ben ik ook niet echt in het voordeel.'' vervolgde de merrie met een lichte zelfspot in haar toon. Kai wendde haar ogen van de hengst af en bleef naar de blauwe watervallen op de achtergrond staren.

-Hij wordt al weer langer 8D-

''Normaal is speciaal en ik hou wel van onhandige merries.'' sprak Flash. ''Moet ik dit als een compliment opvangen?'' vroeg de schimmelmerrie een tikkeltje onzeker. Ze richtte haar ijsblauwe kijkers op de hengst. Haar ogen vonden de zijne. Een moment bleef ze er even in staren, maar wendde ze verlegen weer af. Maar goed dat paarden niet konden blozen, anders had Kai dat nu gedaan.
Flash was al op weg naar wal. Kai bleef nog even in het water, genietend van de warme zonnestralen die haar lichaam verwarmden. Naarmate de zon achter een dik wolkenpak verdween en er een koude herfstwind kwam opdagen, begon ze het toch wel koud te krijgen. De merrie voelde dat Flash zijn ogen op haar gericht had. Kai keek naar hem, hij keek met een bezorgde blik terug.

Misschien werd het ook eens tijd dat ze eruit kwam. De witte merrie baande zich een weg door het koude water naar de oever. Ze gleed bijna uit toen ze eruit wilde klimmen. Nog net wist ze dat te voorkomen. Kai wilde absoluut geen blunders maken in het bijzijn van Flash. Snel klauterde de merrie eruit. Ze keek even naar Flash. Hij speurde rond, op zoek naar iets? Kai liep naar Flash toe en ging tegen hem aanstaan. Ze begon het koud te krijgen. Hopelijk vond hij het wel goed. Ze wilde hem absoluut niet afschrikken door haar gedrag. Kai was bang om de hengst kwijt te raken. Haar enige vriend in dit vreemde land.

''Misschien is het slim als we een slaapplek gaan opzoeken, ik heb namelijk nogal een angstfobie voor schimmen. Ik blijf liever nog een tijdje in leven.'' Kai probeerde er een grapje van te maken, maar de angst was in haar zachte stem te horen. Altijd was ze al bang geweest voor schimmen. Een familielid was door een van hen vermoordt. Kai slikte die nare herinnering weg. ''Weet jij een goede slaapplek voor de nacht? Ik ben hier nog maar een paar dagen, dus veel kennis van het gebied heb ik nog niet.'' zei Kai. De angst voor de schimmen vergiftigde haar nog steeds.

Flash stelde Kai gerust door te zeggen dat de schimmen haar niks konden doen en er dus ook niks was om zich zorgen over te maken. Het deed de witte merrie goed om dat te horen. Bovendien vond ze het gewoon fijn om Flash's stem te horen. In een korte tijd was Kai hem als een echte vriend gaan beschouwen. Het ging gewoon vanzelf. Zoals ademhalen ook automatisch ging. ''Misschien is dat daar een goed plekje om te slapen en te schuilen voor de wind.'' Bij zijn woorden knikte Kai instemmend. De merrie volgde Flash gewillig toen die naar een soort van grot van planten en bomen liep. De wilgenbomen gaven genoeg beschutting tegen wind, kou en regen. Als hun lichaamswarmte de 'grot' eenmaal verwarmd hadden, dan was het zeer aangenaam om daar te verblijven.

Eenmaal binnen kreeg Kai de opdracht om hier te blijven. Flash verdween naar buiten om iets te doen. Kai wist niet was. De hengst kwam toch wel weer terug. De merrie keek naar buiten en zag dat het was gaan regenen. Fijn. Iets waar ze echt van hield. Kuch, kuch. Kai keek nieuwsgierig toe, terwijl Flash een bedje van mos klaarmaakte in hun schuilplaats. Hij ging erop liggen en wenkte Kai dat ze er bij moest komen liggen. De merrie liep naar de hengst toe en liet haar slanke lichaam naast hem neerzakken. Ze leunde een beetje tegen Flash aan. Hij was lekker warm. Kai liet een tevreden zucht horen. Ze legde haar edele hoofd neer op het zachte mos en deed haar ogen dicht. Ze was doodop. Vanuit haar ooghoek zag ze nog net het kleine ijsvogeltje binnen hupsen.

-Kort-