ik keek naar mijn reflectie in het water. een palomino merrie met een bles
mijn vacht glansde maar mijn lichaamshouding was één hoop ellende. ik herrinderde
me alles nog ik wou er liever niet over praten maar als ze vroegen naar mijn verleden
zou ik alles kunnen vertellen. ik keek nog eens naar mezelf en toen naar de lucht
het zag er slecht uit over een paar uur zou het donker worden en dan was uit met naar
mezelf kijken dan zag ik alleen nog maar dat kleine stukje maan. ik zuchte ik kon op zoek naar een schuilplaats morgen ik zou wel net zo lang door dwalen tot dat ik een kude gevonden had of er weken over doen. toen hoorde ik opeens een geluid ik draaide mijn oor naar het geluid toen draaide ik me vliegensvlug om en zij 'kom te voorschijn en zeg wat als je durft!' ik schrok van mijn eigen stem maar liet mijn houding boos eigenschuld hadden ze me maar niet mogen besluipen. daar dussen de bomen bleeft het stil ik wachte op een reactie en hoopte dat hij of zij andwoord zou geven...