Hazel

Een tikje onzeker gleden haar zeegroene ogen over het gebied. Haar neusgaten trilden licht toen ze de onbekende geuren nieuwsgierig in zich opsnoof en haar oren draaiden in het rond. Met haar hoofd geheven liet ze het tafereel voor haar kort op haar inwerken, en bleef een tijdje dromerig naar de omgeving staren. De bladeren van frisse, groene bomen ritselden zacht en verspreidden een kalmerende geur. Zachte plukken mos en gras dempten het geluid dat haar hoeven maakten op de bodem en hier en daar drong er een waterig straaltje zonlicht door de openingen tussen de hoog oprijzende stammen door. Stofdeeltjes dansten in het licht en haar ogen blonken verwachtingsvol; Dit zag er veelbelovend uit. Hazel waande zich in het paradijs, in een slungelig drafje zweefde ze uitermate tevreden tussen de begroeiing door, gaf haar ogen de kost en lette vooral niet op wáár ze eigenlijk naartoe ging. Gewoon een denkbeeldig paadje volgend, alsof een onzichtbare draad haar voorttrok; Zonder de bron van die draad te weten drentelde ze verder.
Ja, Hazel was hier nieuw. In een compleet ander gebied opgegroeid wist ze helemaal niets, nul, nada van BMH; Slechts dat het er mooi was, en de perfecte plaats in haar gedachten, en dat ze het geweldig vond om extra stevig op het verende mos te springen. Waar ze niets van af wist, was de schaduwkant van het leven in BMH. Het leven wanneer de maan vol was en de schimmen in al hun verschrikkelijke kracht tevoorschijn kwamen. Every rose has it's thorns, zeggen ze, maar op dit moment had Hazel alleen nog maar aan de bloem geroken; De doorns hadden haar nog niet geprikt. Onwetend stevende ze door deze wereld en mummelde een onduidelijk deuntje, dat niemand thuis kon brengen- ook zijzelf niet. Wat willekleurige klanken die onsamenhangend van haar lippen rolden.
Ze spitste haar oren en stak plotseling haar hoofd langs een boomstam die haar zicht blokkeerde, schoof bladeren opzij met haar neus en kwam oog in oog te staan met een merrie. Het eerste paard dat ze ontmoette in BMH: Ze stond klaar om die met een vriendelijk gebrom te begroeten, toen ze haar reactie op haar aanwezigheid opmerkte. Ze kwam zelfs met haar voorbenen van de grond, en Hazels ogen werden voor een kort moment zo rond als schoteltjes. ..Die zag ze niet aankomen. Ze zette gealarmeerd een stapje terug en haar oren flipten een end richting haar nek, maar ze liet zo snel haar brein weer draaide haar hoofd een eind zakken en ging in een ontspannener, niet-agressieve houding staan, om duidelijk aan te geven dat ze geen kwaad in de zin had. Toch bleven haar spieren gespannen; Mocht dit paard kwaad in de zin hebben, dan was ze niet compleet onvoorbereid.
Ze zag dat de merrie, palomino kleurig met een slank postuur, weer enigszins tot bedaren was gekomen en stil stond. Rustig en met langzame bewegingen naderde ze behoedzaam een stapje, haar ogen zochten die van de merrie; Ze las angst, en kort vroeg ze zich af waar die door veroorzaakt was, maar daar kon ze later over nadenken. "Uhh..Ik kom in vrede..?" Zei ze met zachte stem, en schonk haar een klein glimlachje. Ze was wat groter dan de merrie; Hazel was geen koudbloed, maar was redelijk stevig gebouwd, met roodbruine sokken lang als die van een Tinker. Ze hield de blik van de merrie vast, vragend en afwachtend.

Hazel hield haar vertoon van uiterlijke ontspanning in stand terwijl de merrie voor haar in een verdedigende positie bleef staat, of aanvallend, hoe je het ook wilde zien. Hazel probeerde de tekenen, de stille signalen die ze leek uit te stralen op te vangen en te interpreteren. Ze zag angst, blinde angst in de ogen van de merrie weerspiegelen. Ook woede leek nu uit het vertrokken gezicht te stralen. Hazel beet op haar lip en dacht diep na. Zij, een paard dat opgewekt onbekend terrein binnen was gestruind met geen weet van het verleden van de merrie kon onmogelijk weten wat de rede was voor dit gedrag, en ze wist ook niet of er bepaalde dingen waren die ze beter niet kon doen voordat de merrie totáál door het lint zou gaan. Ze besloot af te wachten wat er verder zou gebeuren, nog steeds in die alerte, maar kalme positie bestudeerde ze het gedrag van de vreemdeling. Al was zijzelf in feite de vreemdeling hier, aangezien ze hier slechts enkele dagen verkeerde.
Het leek alsof er een plotselinge verandering in de merrie optrad, alsof ze een knopje omgezet had, een schakel die een ander pad in leidde. Ze leek al haar woede nu op Hazel te richten, die haar hoofd een stukje op hief en standvastig op haar plek bleef staan, al klonken de woorden hard en koud alsof iemand ze vlak naast haar gevoelige oren had geschreeuwd en galmden ze na in haar hoofd. Haar blauwgroene ogen vernauwden zich een stukje en ze fronste. "Niemand komt in vrede, en niemand zal in vrede vertrekken. De wereld is een helpoel waar iedereen zijn eigen hachje in probeert te redden. Dus waarom zou jij in vrede komen, waarom zou jij mij hierna niet in koele bloeden willen vermoorden."
Uh. Dat klonk Hazel filosofisch in de oren, dus ze liet de zinnen die de merrie uitgesproken had enkele keren opnieuw afspelen in haar gedachten tot ze het idee had dat ze ze volledig begreep. Haar blik verzachtte. Wat kon er gebeurd zijn met haar dat ze zo van streek was geraakt, dat ze haar eigen soort niet meer vertrouwde? Dat ze háár niet vertrouwde? Hazel was onder relatief veilige omstandigheden opgegroeid, sure, ze had streken uitgehaald, was in benarde situaties verzeild geraakt, was in aanraking gekomen met slechte paarden. Maar nooit hadden hun daden haar zo diep in haar ziel kunnen raken, ze had altijd anderen gehad om op te bouwen en te vertrouwen. Het was iets wat nodig was om door dit leven te komen, wist ze. Een vertrouwenspersoon, een veilige haven. Ze wist dat ze die veilige haven uitgevaren was toen ze haar geboorteland verlaten had, maar ze had genoeg tijd gehad om te groeien, en het onderscheid tussen goed en kwaad te kunnen vinden. Om in balans te raken.
Ze schrok en was tegelijkertijd verdrietig om de pijn die rond de merrie heen leek te hangen als een donkere wolk. Hazel was iemand die snel meevoelde met anderen, en wilde helpen.
Ze plantte haar hoeven stevig in de grond en antwoordde met diezelfde zachte stem. Desondanks klonken haar woorden helder en oprecht. Langzaam en nadenkend sprak ze haar gedachten uit, alsof ze er nog niet helemaal uit was wat ze wilde zeggen. "Ik weet niet hoe het komt dat je deze instelling hebt, en ik weet niet wie je iets aangedaan heeft in het verleden.. Maar wat ik wel weet is dat niet alles slecht is. Ik ken jou niet, en ik kan niet over je oordelen. Maar probeer me te vertrouwen wanneer ik je zeg dat ik je niet wil vermoorden, hoe leeg die woorden voor jou ook moeten klinken." Als ze het kon, had ze haar handen in de lucht gestoken of had ze getoond dat ze geen wapens in haar broekzakken had. Alleen had ze geen handen en al helemaal geen broekzakken, om nog maar te zwijgen over het één of andere pistool. "..Bovendien is bloed moeilijk uit de vacht te wassen." Vervolgde ze luchtig. Ze knipoogde, Hazel was alles behalve een ijdeltuit maar ze hoopte de spanning iets te verminderen. Die leek namelijk in de lucht te trillen en te sissen alsof er een onweerbui op komst was. Echt, ze zou zweren dat ze iets hoorde knetteren hier. Misschien was haar luchtige opmerking niet helemaal goed op zijn plaats hier, maar het was één van de manieren waarop Hazel met moeilijke situaties om ging.

De vreemde merrie plantte haar hoeven stevig in de grond en antwoordde met een zachte stem. "Ik weet niet hoe het komt dat je deze instelling hebt, en ik weet niet wie je iets aangedaan heeft in het verleden.. Maar wat ik wel weet is dat niet alles slecht is. Ik ken jou niet, en ik kan niet over je oordelen. Maar probeer me te vertrouwen wanneer ik je zeg dat ik je niet wil vermoorden, hoe leeg die woorden voor jou ook moeten klinken." Apollonia leek even te ontspannen bij die woorden. Doch bleven haar ogen wantrouwig en haar spieren onder haar huid stijf staan. Wachtend op een verkeerd teken om zich om te draaien en zo snel ze kon tussen de bossen te verdwijnen. "..Bovendien is bloed moeilijk uit de vacht te wassen." Vervolgde ze luchtig. Ze knipoogde wat Apollonia deed verstijfen. Haar bloed zou nog moeilijker weg te wassen zijn uit de witte manen van Achilles. Als hij haar bloed zou wegwassen. Misschien wou het wel laten zitten. Als teken van zijn overwinning. En als teken van haar dode ziel. Ongecontroleerd deed ze een stap naar achteren. Haar mond hing zacht open. Een ding begreep ze wel. Deze merrie wou haar helpen. Maar wat nog erger was was dat deze merrie niets wist over de blauwe maan en diens schimmen. Ze leek geen idee te hebben waar ze zich verkeerde en hoe snel haar einde kon zijn. Heel even vergat ze haar doodsangst en vervangde die voor verdriet voor haar. "Je.. je komt niet van hier he." Fluisterde ze zacht terwijl de haat en de angst in haar ogen verdween. "Elk paard hier is in gevaar. Elk paard hier kan eens per maand de meest vreselijke dood sterven die er bestaat." Ze hapte bijna naar adem. Ja die vreselijke dood wachtte ook op haar. Daarom was ze hier weer. Ze moest tussen de paarden zijn die haar konden beschermen. Alleen kon ze niet zijn. Doch vertrouwde ze niemand. "Schimmen.." Klonk haar stem zacht en even drijgend als de beesten zelf waren. Schimmen, ze zouden haar vermoorden, aan stukken scheuren en hun hoeven dopen in haar bloed. Achilles.. Opnieuw hapte ze naar adem. Haar hart leek een paar slagen te missen terwijl ze de merrie recht bleef aankijken. "De blauwe maan, Schimmen, Avanti, Achilles." Begon ze te ratelen. Ja ze wist de naam van de Schimmenleider. Maar dat was ook de eerste naam die ze meteen had gehoord, die ze meteen wist. Alsof elk blad in elke boom de naam fluisterde. Avanti had Achilles gemaakt tot wat hij nu was. En het zou haar vermoorden. Apollonia had het te doen met deze merrie, ze wou haar waarschuwen. Ze wou schreeuwen dat de merrie zich moest omdraaien en nooit meer terug moest komen naar dit vervloekte gebied. Maar inplaats daarvan hielt ze zich stil. Ijzinwekkend stil terwijl haar hart zo hard in haar borst sloeg dat het te horen moest zijn voor de merrie. Ze waren bijde in levensgevaar. En was er maar een manier om het haar uit te leggen voor ze zelf gek zou worden. Al leek het niet zo te zijn. Want alleen al denkend aan het verhaal maakte haar gestoord. En dat was enkel denken. Laat staan ze weer onder ogen komen.. Apollonia 'Cause sometimes you just feel tired, Feel weak, and when you feel weak, you feel like you wanna just give up. But you gotta search within you, you gotta find that inner strength And just pull that shit out of you and get that motivation to not give up And not be a quitter, no matter how bad you wanna just fall flat on your face and collapse.'