De wind joeg woest door de dennen en sparren die in het Minanter stonden, voor eeuwig gedoemd tot stilstaan, nooit de vrijheid van het bewegen voelen, het gevoel van hardwerkende spieren onder je huid ervaren. Ik opende mijn heterochrome ogen, bruin en blauw, en blikte op de rustig grazende kudde in het dal. Vanaf deze helling had ik perfect uitzicht en kon zo gevaar van veraf zien aankomen. In de verte zag ik het gevlekte patroon van Qzarina, de leider van rang één. Het was me een eer dat zij mij als haar bèta had uitgekozen, en niet een andere hengst of merrie. Ik keek vredig toe hoe veulens elkaar achterna gingen, zich nog niet bewust van het donkere gevaar dat hier huisde, dat ze zich in de laagste rang van alle rangen bevonden, en dus het meeste gevaar opliepen. Een zucht verliet mijn halfgeopende, witte lippen. Ik wilde al het nieuwe leven behoeden van Avanti en zijn stelletje schimmen. Voor haar, de paarse roanmerrie die mijn hart had veroverd. Faylice. Ik was ervan op de hoogde dat haar vader Thriumph op haar aasde en ooit kon toeslaan, het moment onaangekondigd. Daarom had ik ook het liefst dat mijn merrie zo snel mogelijk hogerop kwam. Alleen in rang vier zou ze volledige bescherming verkrijgen, al zou ze straks onder Skyfalls en Ossyroks hoede ook veilig zijn, in ieder geval veiliger dan in mijn rang. Hoewel ik haar met moeite naar de tweede rang zag gaan, was dat het enige wat ik op dit moment het liefste wilde, haar in veiligheid hebben, me geen zorgen meer hoeven te maken of ze de nacht wel zou redden en ik haar morgen weer levend zou zien.

Ik zette mijn grote gedaante in een draf met veel souplesse en draafde kalm de heuvel af, waarna ik me bij het gezelschap van de kudde voegde. Enkele paarden keken op en begroette me zachtjes door naar me te hinniken. Ik knikte enkel vriendelijk en vervolgde mijn weg weer door het Minanter. Ik was geen hengst die uren kon stilstaan, nee, ik hield van beweging, de wind in mijn manen te voelen en de zon die mijn rug verwarmde. Dat was waar ik voor leefde, zonder die dingen zag mijn leven er vast veel troostelozer uit. Nou ja, niet helemaal dan. Zonder Faylice zou mijn leven er pas kleurloos eruit zien. Ik kon niet zonder haar, ze was mijn alles, mijn zielsverwant en geliefde.

Een schrille, angstig klinkende hinnik weergalmde door de oude dennen van Minanter. Een paard in nood, iemand die mijn hulp misschien nodig had. Ik spoorde mijn witte benen tot een snelle rengalop, voelde hoe de wind aan mijn lange manen rukte. Bomen lieten hun grijpgrage takken in mijn manen zinken, proberend me te weerhouden van mijn doel. Na enkele honderden meters te zijn gevorderd, werd mijn aandacht getrokken door een voskleurige merrie. Ze zag er angstig uit. Ik herkende haar niet, ze was waarschijnlijk een nieuweling in BMH. Ik remde af en stopte voor haar neus. Vriendelijk blikte ik naar haar. ‘Je ziet er bang uit. Is er iets waar ik je mee kan helpen?’ vroeg mijn kalme stem, een poging wagende haar tot rust te brengen. ‘Ik ben Vestival, bèta van rang één. Ik neem aan dat je hier nieuw bent? In dat geval, welkom in Blue Moon Horses.’ vervolgde ik rustig, haar een vriendelijke blik toewerpend.

De merrie stelde zich voor als Gucci en bevestigde mijn vermoedens, ze was inderdaad nieuw hier. Ik liet mijn blik even onderzoekend over haar glijden, terwijl ik haar nauw in de gaten hield. Een glimlach werd met enige moeite op haar gezicht geplakt. ‘Je vroeg of je me kon helpen..’ begon de merrie, waarna ze vervolgde: ‘Ten eerste zoek ik veiligheid..’ Haar hoofd schuin houdend keek ze me aan. Iets van onzekerheid bespeurde ik in haar ogen. Mijn tweetonige ogen blikten op de kudde beneden in het dal. Qzarina zou wel op hen letten. Plotseling werd mijn aandacht getrokken door de onheilspellende blauwe maan die in de lucht hing. Zijn blauwe glans kleurde mijn beide pupillen voor eventjes blauwe, waarna ik me snel weer tot de merrie voor me wendde. ‘Veiligheid kan ik je bieden in mijn kudde, maar die veiligheid is je nooit honderd procent gegarandeerd…’ sprak mijn zuivere, zware stem met een onheilspellend toontje erin verwikkeld. Ik stapte op haar af en boorde voor een seconde mijn blik diep in de hare, als teken dat ik het meende en geen grapjes maakte. ‘Altijd zal je op je hoede moeten zijn hier in Blue Moon Horses. Hier schuilt gevaar op plaatsen waar je het het minst zou verwachten.’ vervolgde ik, waarna ik een hap lucht mee naar binnen zoog. ‘Zelfs in rang vier is je leven niet zeker. Schimmen kunnen je dan wel niet doden, maar nog steeds levend villen en verwonden..’ weerklonken de woorden die ik uitsprak, de wereld in wierp. ‘BMH is een prachtige plek om oud te worden, dat geef ik toe, maar denk twee keer na voordat je je hier settelt.’ Het was absoluut niet mijn bedoeling om haar weg te jagen. Ik wilde haar er alleen maar op duidelijk maken dat dit geen veilig land was. ‘Maar wees gerust, ik en de andere leiders doen er alles aan om iedereen zoveel mogelijk te behoeden van het gevaar dat Avanti en zijn schimmen vormen.’ opperde ik, in een poging haar gerust te stellen. Een warme glimlach borrelde omhoog en bleef op mijn lippen liggen.