Vier gigantische kuddes, geleidt door 1 Emperor, vier Councillors en een hoop waardeloze onderdelen aan dat plan. Over de honderd paarden op een gigantisch prachtig gebied en allemaal bang voor één object, een blauwe maan en vier duistere wezens. Avanti vroeg zich vaker af waarom ze zo dom bleven. Iedere keer weer die blauwe maan daar was zochten ze achter nieuwe mogelijkheden om het te bestrijden, iedere keer weer probeerden ze een uitweg te vinden. Talloze manieren, talloze herschikkingen in het leidersysteem en iedere keer weer faalden ze. De leiders hadden een plan, ongelofelijk dat ieder kuddelid zo dom was om het niet te begrijpen. ‘Je kunt het niet vechten.’ Zei Avanti iedere keer weer. Iedere keer weer duidde hij zijn macht aan, toonde hij wie de echte leider was van het landschap. ‘Je kunt dat niet tegenhouden.’ En hij had hen de blauwe maan getoond voor hun leven ontnomen werd. Ze waren maar met vier, maar met vier, maar ze hadden alles in hun macht om dit te winnen … en waarom wachten? Het was een ziek spelletje over leven en dood. Vier tegen honderd, dood tegen levend, krankzinnigheid tegen rechtvaardigheid, schim tegen leider, Avanti tegen Leventian.

Zijn paarse ogen lichtte de donkere omgeving van hartje Vyranthium op. Ayana, het enige echte reele en waardevolle in zijn leven stond vlak naast hem. Hun vaste plaats voor de rotsen der doods, zoals de dommeriken uit de kudde het konden navertellen. Achilles met zijn twee meter schoft en Thriumph met zijn veel kleinere lichaam stonden tegenover elkaar. Zijn team, zijn onderdanen maar tevens zijn partners in crime. Allen stonden ze doodsstil en ontspannen op hun plaats maar zeker dat ze allemaal attent en waakzaam zijn. Avanti’ imposante gitzwarte lichaam stond voor de gigantische rotsformatie, de witte littekens ontsierden zijn hele lichaam. Zijn manen lagen in een dikke knoop over zijn hals, bloed op zijn hals, hoofd en hoeven. Scherpe hoektanden de meest dodelijkste paarse ogen ooit in geschiedenis.

De hinnik die zich losmaakte van de kudde deed hem opkijken. Avanti moest niet vlakbij zijn om geluiden en geuren te herkennen. De trillingen die door het bos gleden afkomstig van het geluid deden hem opzij kijken naar Ayana. ‘Same old.’ Prevelde hij. Zijn lichaam kwam langzaam in beweging, geruisloos en vol zelfbewustheid van zijn omgeving. Niemand zou hem of de andere horen komen ookal waren ze vlakbij als hij dat wou. Toen hij na een dik half uur aankwam aan de bosrand lostte zijn lichaam op in het zonlicht. Het maakte hem zwak, meer dan gewoon zwak maar er was niets op de wereld dat hem kon neerhalen. Toch koos zijn lichaam er bijna automatisch voor om naar het bos terug te wandelen. En daar zag hij wat hij vermoedde, Quickness. Ijzig blauwe ogen, gitzwart lichaam en een even dodelijke blik als iedere ex schim. Die durfden meestal niet terug komen uit schrik wat Avanti hen zou aan doen, Quickness had lef om terug te komen. ‘Wel wel wel, kijk wat ze hier binnen gooien, de zoon van mijn broer.’ Siste hij vanuit het donker. Zijn paarse ogen lichtte op in het schemer. ‘Weet pappie dat je terug bent?’ Avanti grinnikte terwijl zijn tanden gevaarlijk over elkaar knarsten. ‘Is het trouwens familiereunie, je zus is hier ook vorige week aangekomen, ik haat er als er teveel bloed rondloopt op mijn terrein dus laten we dit kort houden, zeg me wat je wilt en dan vermoord ik je in alle rust en vrede.’ Zijn stem was stil, te stil om gezond te zijn. De chaos en krankzinnigheid was schrikbarend … Avanti had het niet voor ex schimmen die terug kwamen in zijn gebied, al zeker niet als ze ook deel van zijn bloedlijn waren …

‘Ik deed mijn schoonheidsslaapje.’ Merkte hij sarcastisch op bij de woorden van Quickness waarom hij zijn tijd nam. En Avanti zou voor alles altijd zijn tijd nemen, er stond niemand boven hem om te zeggen dat hij zich moest haasten. Uiteindelijk lukte toch alles, of het nu trager gebeurde of niet. Tegenwoordig nam Avanti voor alles zijn tijd, het opsporen van zijn slachtoffers, hun leven een hel maken voor hel op hen in liep en hij ze neerhaalde met één simpel gebaar. Of hij nam ze mee naar Vyranthium waar de langzame marteling, het opwerpen van illusies hun uiteindelijke dood zou worden. Ondanks dat hij de gave had om illusies te creëren had het noch niet veel dienst bewezen. Hij gebruikte het meer voor de lol, om pret te zien in andermans leiden dan om daadwerkelijk nuttige informatie te verzamelen. Daarnaast was het hersendeel van die idioten niet altijd even goed te betrouwen. Echte informatie haalde hij nog steeds op door te observeren en te ondervragen op “the old fashion way”.

Toen de naam van zijn tweelingbroer de lucht beroerde bleef Avanti stil voor zich uit kijken. Hij had Alvaro in jaren niet meer opgezocht, hij was er wel zeker van dat Alvaro nog leefde, daar zorgde hij voor. Hij zou het ook voelen, die band was er noch steeds. Maar het was een goed ding dat Alvaro leefde, ondanks dat zijn geest en lichaam een totaal ander pad hadden genomen. Avanti vond het een straf voor zijn broer, een betere straf dan de dood. Dus Alvaro zat daar goed, in de zware warme gebieden van Seheron wachtend op zijn dood maar het nooit te pakken krijgen. Het gaf Avanti een zeker genot … wat genoeg zei over de manier waarop hij was veranderd. Avanti was meer krankzinniger geworden, hij praatte tegen zichzelf en was genadelozer dan anders. Je had hem in een goede op slechte bui en eigenlijk waren geen van die buien uitstekend voor je toestand. ‘Waardig geweest?’ Avanti schudde grinniktend zijn hoofd. ‘Geen zoon is het waardig als je dingen doet die niet naar het voorbeeld zijn van je ouders. Jij bent al even onwaardig als de anderen die in het donker leefden. In mijn perspectief is dat een goed ding, ik heb meer aan jullie op die manier.’ Hij zweeg en staarde naar de grond, naar het straaltje zon dat langzaam dichter kroop richting zijn hoeven. ‘Denk maar niet dat je waardig bent.’ Prevelde hij zo stil dat het amper hoorbaar was.

Even zonk Avanti terug weg in zijn gedachten tot Quickness hem uit zijn gedachten haalde met enkele uitdagende woorden. Zijn hoofd draaide langzaam terug, zijn paarse ogen straalden een haat en woede uit die hij altijd bezat diep van binnen. Zijn hoektanden die enkel de schimmen bezaten klikten over zijn lippen. En uiteindelijk schoot hij uit met het weinige geduld dat hij had. Zijn zette die scherpe hoektanden in Quickness zijn hals en sleurde hem de grond op. ‘Denk goed na over je woorden, de volgende is in een veel gevoeligere ader van je lichaam.’ Siste hij. Het bloed sijpelde langs de hengst zijn hals, Avanti hield zijn hoef er stevig op zodat Quickness niet weg kon. Zijn lange tanden beten zich vast in het vlees, smachtend naar het leven, smachtend naar het bloed om te drinken. ‘Wat kom je hier doen Quickness, en geef alstublieft netjes antwoord deze keer.’ Gromde hij gevaarlijk..

De gedachten aan vroeger toen Quickness noch in zijn kudde zat schoten even door zijn geest. Toen waren het betere tijden, ze waren talrijk en de kudde was nog dommer dan ooit. Toen waren het de schimmen die bepaalde wie leefde en stierf en niet moeder natuur zoals nu. Toen waren ze met meer dan acht geweest, acht schimmen die zij aan zij vochten om hun belang, om hun vrijheid, hun macht. Avanti miste die hoeveelheid schimmen niet, nu waren ze met vier en ze waren meer gevreesd dan toen. Ieder van zijn kudde had iets waar hij ze voor gebruikte. Achilles was harteloos en had het geduld om iedereen een lange lijdzame dood te geven. Ayana was stil, geruisloos en zo vals als een kat, haar gave tot shape shiften kwam meer dan één maal te pas. En dat was er Thriumph, de jongste van de kudde, de hengst die perfect in iedere huid kon kruipen en doen alsof de wereld goed was. Hij was een geweldige spion, wist informatie los te peuteren zonder dat hij daar voor hoefde te martelen. Dus het was de vraag … waarvoor zou hij Quickness kunnen gebruiken?

‘Ik weet dat de dood je niet af schrikt vriend, anders was je hier helemaal niet gekomen.’ Zei Avanti meteen. Hij was de dood … iedere beweging, iedere emotie in Avanti was gelinkt aan de dood. Hij bracht dood, schonk je dood, was de dood. Hem confronteren bracht je op weg naar de dood, het was dan enkel een kwestie van tijd voor de dood op je inliep. Niemand die ooit als schim had gefunctioneerd vreesde de dood want het was je werk, je levensdoel om iedereen naar de dood toe te brengen. Om de dood te zijn en het rond te strooien als een gelukkig veulen dat door de velden huppelt. Dus waarom bang zijn van de dood, vroeg of laat komt het toch, als je dat nu wilt of niet.

En toen kwam de reden van zijn terugkreeg, Rain, zijn zus. Avanti wist wat Rain was, ze was de enige vrijheidsstrijder naast Axis. Het was hem gemakkelijk gelukt om haar broer, Axis zijn moeder en alle andere paarsogen plat te krijgen maar Rain … Nee, ze was net als Axis … of net niet. Ze was weggerend van BMH terwijl Axis was gebleven. Om eerlijk te zijn had ze Axis in de steek gelaten, net als Quickness hem in de steek had gelaten. Dus als die tijd dat de twee niet hier waren liepen ze elkaar achterna. Avanti stapte achteruit, haakte zijn tanden los en keek bespot neer op Quickness. ‘En wat heeft je dat van voldoening gegeven? Ze is niet dood, ze is zelfs kerngezond. Waarom haar helemaal achterna zitten, wat heeft het je opgebracht …’ Zijn stem glipte weg in het donker. ‘Enkel maar tijdsverspilling. Met die tijd had je veel grootsere dingen kunnen doen.’ Siste Avanti …