De pijnbomen en dennen kraakten onrustig op het ritme van de woest waaiende wind. Takken trokken ruw aan zijn roomwitte maanlokken, lieten kleine klitten achter in zijn haren en maakten krasjes op zijn gouden opperhuid. Zijn dunne zomervacht rilde van de felle bries die als een zaag door zijn botten sneed, maar de hengst trok zich er weinig tot niks van aan. Van een beetje kou ging men niet van zijn stokje. De ijselijke, gepijnigde kreten van de gevangen merries weergalmden al dagen door zijn gehoorgang. Het martelen en verkrachten van hen was het enige geluid dat hij de afgelopen maanden had meegekregen. Zijn piercing blauwe ogen blonken donker van voldaan genoegen en verlangen naar hun leed. De afgelopen maanden waren één groot feest voor hem geweest. Sinds hij het land van de blauwe maan voor korte tijd had verlaten was hij nog verder in de diepe pool van het duister gezonken. Het spelen met de gevoelens en het martelen van de merries was voor een paar weken leuk geweest, maar algauw begon het Toran stierlijk te vervelen. Dus was de jonge hengst vertrokken en weer wedergekeerd naar zijn geboorteland.

Toran spoorde zijn gespierde ledematen aan tot een machtige, maar toch een soepele, galop. Zijn hoeven verplaatsten zich met de grootste nauwkeurigheid; hij kende het gebied hier op zijn duimpje. De hengst was hier immers geboren tussen de halfhoge heideplanten van Anderfels. Al vanaf dag één had de schoonheid van het land hem geïntrigeerd, maar vooral de blauwe maan was hem altijd blijven achtervolgen met zijn mysterieuze charme. Als jong veulen was hij altijd weggehouden van het hart van de schimmen: Vyrantium, maar nu dat zijn moeder hem niet meer beschermde kon hij in alle vrijheid het duistere gebied betreden.

Het duurde niet lang of hij was Ferelden gepasseerd en bij de ingang van Vyrantium aangekomen. De palomino zette zijn lichaam stil en keek met een nieuwsgierige, onheilspellende blik het duister woud in. Het was nu of nooit, er was geen weg meer terug als hij zich later nog zou bedenken. Er was echter geen enkel spoor van twijfel te bekennen in de hersenspinsels van Toran. Hij wist het zeker, dit was het bestaan dat hij wilde gaan leiden. En zo stapte de hengst met ongekende zekerheid het donkere hart van BMH in.

De oren van de palomino kleurige hengst draaiden continue alle kanten op, alert op elk vreemd geluid dat zijn gehoorgang bereikte. Voorbereidt op elke onverwachte aanval van een schim die zomaar uit het niets kon opduiken. En toch bevatte geen van zijn hersenspinsels de angst die menig paard – met gezond verstand overigens – zou voelen in het gevaarlijkste deel van BMH, Vyrantium. Er hing een doodse, bijna oorverdovende stilte in het duistere woud. Her en der lagen de lijken van vermoorde paarden verspreid over de modderige, drassige bodem. De hoeven van de jonge hengst zakten zelfs enkele centimeters weg in de smerige substantie, maar hier schonk hij weinig aandacht aan. Zijn volledige aandacht ging op het moment uit naar de diepzwarte gedaante met de felle, oplichtende paarse ogen. Zelfs door het geringe, kleine hoeveelheid licht dat door het dikke bladerdak viel, waren de littekens duidelijk zichtbaar op zijn vacht. De schimmenleider siste zijn naam, wat de palomino overigens deels deed verwonderen aangezien hij niet eens zo bekend was in het land van blauwe maan. Toran zette zijn palomino kleurige lijf wat rechter neer en keek Avanti recht in de ogen met een blik die boekdelen sprak. Net al zo emotieloos sprak hij: “Avanti.” Hij zwiepte eenmalig met zijn roomwitte staart alsof hij denkbeeldige vliegen op afstand probeerde te houden. Afwachtend bleef hij de schim zonder enige emotie op zijn gelaat te tonen aanstaren.

“Je bent over de grens, welke dood kan ik je geven?” sprak de zwarte fries uiteindelijk, waarbij zijn stem iets dodelijks maar ook voorzichtigs had. Een halve grijns hing, op het moment dat Avanti de woorden de wereld had ingelaten, rond zijn lippen. “Dat is niet zo moeilijk te bedenken. Ik wil een dood waaruit ik herrijs als schim.” gaf Toran hem als antwoord. De palomino hengst nam een uitdagende houding aan waarbij de grijns niet van zijn lippen verdween en zijn felle, blauwe kijkers een duivelse twinkeling kregen. Hij was benieuwd naar de reactie van de almachtige schimmenleider.