Macht krijg je niet zomaar als een geschenk ... je moet het verdienen en ervoor werken. Axis heeft vanaf zijn geboorte uitgekeken naar een moment als dit, dat hij zichzelf de trotse leider mocht noemen van BMH maar dat zou hem niet gelukt zijn zonder alles wat hem dierbaar was. Zijn vader en zijn geliefde, de twee belangrijkste dingen in zijn leven. Ookal was zijn vader steeds de schaduw achter zijn lichaam toch gaf Avareth hem het gevoel dat hij zich altijd weer kon omdraaien naar zijn schaduw en Iris. Nooit eerder heeft hij een merrie gekend die zijn leven zo evenwichtig kon houden, ze was precies wat hij nodig had. Een deel van haar hart zat bij hem net als een deel van zijn hart bij haar. Hij mistte zijn familie, alles wat hem dierbaar was.

De gedachten bleven in één gang door zijn hersenen razen en hij had nog geen rust gekend, toch niet recent. Zijn gigantisch zwarte lichaam draaft met ruime passen weg uit zijn gebied. Hij hoeft niet te passen op de bomen, of zijn vader en Iris, de enige leden in zijn rang dus kon hij maar even genieten van zijn vrijheid en opzoeken wat hij al veel eerder had moeten opzoeken ... de rotsen aan de horizon. Maar Axis zou nooit zijn gebied achterlaten voor niets, nee, naar minanter gaan had ook zijn doel. Al was het om te kijken hoe de paarden het er deden, om te kijken of er alles goed ging. Het was zijn verantwoordelijkheid, hij leefde voor de paarden onder zijn hoede. De meeste kende hij, van naam en zien maar vele wou hij nog persoonlijk leren kennen en aangezien hij in een "goede" bui was wou hij wel een praatje slaan, hoe dom het ook mocht klinken.

Hij schudde zijn brede hoofd en galoppeerde aan eens het gras onder zijn hoeven veranderde in droog zand. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en kondigde zijn aankomst aan met een luide, krachtige en trotse hinnik. Iedereen zou het gehoord hebben. Met enkele krachtige sprongen kwam hij op een richel en met een trotste machtige houding bleef hij staan, kijkend naar de verschillende paarden onder hem. Kon niet alles die schoonheid hebben? Kon niet alles gewoon eens zo simpel gaan? Vragen die enkel onbeantwoord zouden blijven door tijd ... onopgelost en in ieder geheugen als een herinnering ...

Zijn ene paarse oog vocht om zijn deel van de vrijheid terwijl zijn zwarte oog zoveel rust probeerde uit te stralen. Recent was hij niet die trouwe hengst, hij was veel verloren, veel verloren waar hij liever niet over sprak. Zijn oren spitsten zich naar een zwarte merrie, hij zou ze als één van de duizende kunnen herkennen. Ze was zijn dochter ookal kwam ze van Alvaro voort. 'Dit kan niet.' Prevelde hij. Was ze terug? Als derde belangrijkste na zijn vader en Iris, was ze terug? Hij zette zijn lichaam in galop haar richting uit maar er was aarzeling. Ze wist niet van haar vaders terugkeer, nog van de problemen die er waren geweest. Wou ze Axis wel terug zien. Hij hield stil op enkele meters afstand en stapte expres op een takje en bleef afwachten met een chaos in zijn ogen waar je je meteen zorgen om ging maken als je Axis kende ...

Waar hij zo voor vreesde was uitgekomen, een gebroken Rain. Nog een familie lid die gedoemd was door het slechte. Axis draaide zijn hoofd en keek naar de verre bossen, hij wist dat Avanti van daar toekeek. Hij wist dat Avanti het op Rain zou munten maar dan was Avanti bij de verkeerde gaan aankloppen. Haar verschijning, haar terugkomst gaf hem een zekere vechtlust terug en hij was er zeker van, ookal was hij zelf niet stabiel, dat hij voor Rain de wereld zou veranderen. Ze hoefde tegen niemand te spreken, enkel tegen hem. Ze mocht van iedereen vluchten maar niet van hem. Ze mochten iedereen haten maar niet hem. Hij was er toen ze werd geboren, hij zag haar de eerste stap, eerste beslissing nemen en hij kneedde haar tot een trotse leidster van rang drie. En nu ... door al de chaos was ze gebroken.

De leegte in haar blik deed hem onrechtstreeks op dezelfde manier terugkijken. Paarsogen konden geen tot weinig goede emoties laten zien vanwege het paars. Slecht overwoekerde altijd en dat zag je heel goed bij Axis die maar één paars oog had. Ze verontschuldigde zich en Axis schudde meteen zijn hoofd en legde zijn hoofd in een omhelsend gebaar over haar hals. 'Ik ben de enige die spijt mag hebben, ik had je nooit mogen laten gaan in die staat. Het spijt me Rain.' Hij streek zijn neus kort langs haar hals en trok zich dan wat terug. Bij haar volgende woorden zuchtte hij zachtjes en knikt langzaam. 'Jij bent ondanks alles wat er is gebeurt de meest sterkste persoon die er is!' Zei hij zachtjes. Hij blikte kort naar haar lichaam, waar hier en daar een litteken kronkelde. 'Ik ben zo blij je terug te zien want ik had de hoop op je leven met de dag zien slinken.' FLuisterde hij wanhopig, hij schudde zijn hoofd en keek in haar paarse ogen. 'Laat me helpen? Laat me zijn wat ik al die jaren voor je was.' Hij smeekte het haar bijna ...

Aaricia ... zijn gedachten stopte even met het herhalen van het verleden, het herhalen van zijn fouten. De eerste merrie die een goede indruk op Alvaro had gemaakt. Axis had het gezien, hij was jong, amper een jaarling, hoe Alvaro al zijn gecontroleerde gedachten opzij zette voor die ene merrie. Hij vocht voor haar maar zijn wil om slecht te zijn was groter en iedere keer stelde hij de merrie telleur. Toch waren er drie veulens uit Aaricia en Alvaro gekomen, een tweeling en Quickness. De naam zou hij niet nog eens over zijn lippen krijgen, Quickness was als Avanti op zijn blacklist belandt en daar zou hij ook blijven.

'Aaricia.' Sprak hij zachtjes. Noch iemand die hij zo beschermen met zijn leven maar waar hij over gefaald had. Hij mistte haar want ze was ook een beetje zijn moeder geweest. Samen hadden ze de opvoeding van de tweeling Star en Rain tot een goed einde gebracht. Axis was trots op haar net als zij trots op hem was. Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'De laatste dag dat jij haar zag was ook de laatste dag voor mij. Ik vraag paarden vaak achter haar maar ik krijg geen informatie die nuttig kan zijn.' Hij zuchtte bijna dramatisch en liet zijn hoofd hangen, hij moest haar informeren over Alvaro, het moest want anders zou ze zich te pletter schrikken als hij voor haar neus stond. Of tenzij ze dacht dat het Avanti was. 'Rain ...' Hij zweeg en keek kort naar de kudde voor hij zijn hals weer liet zakken. 'Je moet iets weten.' Hij haalde diep adem en probeerde zich te focussen. 'Alvaro is hier terug.' Met de woorden, je vader, wou hij haar niet confronteren. 'Ik weet niet waarom of met welk doel maar hij is hier terug.' Hij zweeg en wachtte gespannen af ....

Zijn dochter, al was ze dat niet in bloed, leek zich niet te herinneren hoe Aaricia, haar moeder was. Het brak een deel van Axis zijn hart, hij kon in alle geuren en kleuren beschrijven hoe dom en bot zijn moeder was geweest om hem gewoon achter te laten. Hij kon precies zeggen hoe ze keek toen hij werd geboren, vol afkeur en haat. Maar hij hield van zijn moeder, pas na al die jaren smeekte hij Black Proud soms om hulp. Zij had hem gemaakt wie hij nu was en daar was hij haar dat kleine stukje dankbaar voor. Naast dat had ze haar leven opgeofferd voor Axis en dan pas besefte hij de waarde van het moederinstinct. De liefde die zo onbreekbaar was.

'Je moeder was de beste die er was.' Fluisterde hij met een vaag dromerige blik naar de verre velden. 'Haar fijne intelligente hoofd, zwarte zachte ogen en sierlijke snelle witte lichaam.' Hij zweeg en glimlachte bij het beeld dat Aaricia bij hem naar voor bracht. 'Als je broer bij je vader was dan was jij bij mij en Aaricia en dan zeurde ze de hele tijd door over het feit op Star nog in orde zou zijn bij je vader.' Hij lachtte en schudde langzaam zijn hoofd voor hij zijn neusje kort tegen Rain aanduwde. 'En jij, jij liep soms wat verder weg en dan was ze in alle staten van paniek. Ik moest dan meteen aan de alarmbel trekken terwijl jij gewoon je eigen karakter maakte en op verkenning ging. Ze was zo zorgzaam voor jullie.' Weer zweeg en voor hij zachtjes knikte, de glimlach verliet zijn gelaat niet. 'En ze geloofde iedere keer weer in Alvaro als wij allen dat niet deden. Steenvast was ze ervan overtuigd dat er iets goeds in je vader schuilde ...' Zijn stem dreef weg terwijl hij dat in overweging nam. Alvaro was ergens wel goed maar de kracht van tweelingen weegde soms te zwaar door en dat was niet goed.

Haar twee vragen deden hem zijn tanden opeen klappen. Goede vraag, het was alsof hij Alvaro niet durfde conforteren. Alvaro zelf wou wel, dat zag hij gewoon maar telkens liet Axis weer weg met zijn oren plat en Alvaro had gezucht. 'Nee.' Antwoordde hij kort. Hij keek haar met een twijfelende blik aan en zuchtte kort. 'Wat moet ik vragen? Hey, Alvaro, hoe was hel? Werk je nu terug voor je broer of besluit je toch eens wat goede dingen in het leven te beslissen?' Hij schudde meteen zijn hoofd. Hij wist dat een normale babbel met Alvaro onmogelijk zou zijn, over wat moesten ze trouwens praten, over vergeving? 'Zou jij hem gaan opzoeken als je jezelf daar klaar voor voelt?' Vroeg hij dan zo zachtjes, niet wetend of hij het wel moest vragen ...