Triomfantelijk stapte Flight uit het struikgewas: zijn grote hoofd geheven, zijn ogen glanzend, uitdagend goud. Hij was wel de laatste om tijd of aandacht te besteden aan de dreigende blik van de donkere merrie. Het was een gegeven dat hij compleet negeerde toen hij zijn neus, vrij onzacht, tegen de haar drukte en een brutale kus stal. 'Regen.' Zijn zware stem was melodieus: een rinkeling tussen de bomen en het struikgewas. 'Prachtige, prachtige Zwarte Regen.' Zonder werkelijk aandacht te besteden aan haar houding, gleed hij langs haar heen, wreef zijn flanken langs haar zachte zwarte vacht, snoof met zijn neus haar geur op en beet zachtjes, om haar niet te beschadigen, in haar kont.

'Ben je nog steeds van mij?' Hij draaide zich om, zodat hij weer in haar paarse ogen kon kijken: zijn blik was chaotisch, maar levendig, bijna geïnteresseerd. Wat ongewoon was voor Flight, maar de gebeurtenissen van de afgelopen jaren had hem veranderd. Zij had hem veranderd. Zijn dochter had hem veranderd. En hij natuurlijk. Hij met een vacht van de gouden kleur van zand en de ogen zo groen als vergif. Mijmerend liet de zwarte hengst voor een moment zijn aandacht afdwalen, naar de herinneringen die de laatste tijd in flitsen leken terug te komen en dan weer verdwenen. Het was deels de schuld van die hengst – hij had een moment nodig om op zijn naam te komen, E'vesdar. Hij had iets wat hem deed denken aan die tijd bij de 'door vleugels getekende'.

Bijna alsof hij gehypnotiseerd was geweest werd Flight zich weer bewust van Regens verbluffend paarse ogen. Loom, nog steeds enigszins afwezig deed hij een stap naar voren zodat hij haar neus weer aan kon raken. Zacht, bijna liefdevol, als dat een begrip was dat Flight kende, duwde hij zijn fluwelen neus tegen de hare, ademde langzaam en geconcentreerd haar warme, zoete geur in voordat hij weer met een hete zucht uitademde. Hij wilde dat zij nog steeds van hem zou zijn, ze had iets wat hem meer op aarde hield dan de meesten anderen konden. En ergens begon hij zich te realiseren dat hij dat prettig vond.

Als gehypnotiseerd danste hij om haar heen, streek met zijn neus langs haar vacht, streelde met zijn lippen over haar donkere vel. Ze was als een verslaving voor hem en zij kon hem compleet bedwelmen: dus was het ook niet echt verrassend dat hij haar vraag amper hoorde. Alhoewel, het was eerder een terechtwijzing dan een vraag. Terecht, allicht, al was Flight niet het type hengst dat je terecht wees: of hij luisterde niet, of hij zette je vervolgens zelf genadeloos op je plek. In het geval van Regen was het echter anders. Plagerig hapte hij richting haar oor, duwde vervolgens zijn neus zowel liefdevol als hard tegen haar kaak. 'Ik ben hier voor jou.' Het was de vraag of ze ook maar kon vermoeden hoeveel die woorden werkelijk betekende: dat het betrekking had op zijn hele verblijf in de kudde, tot op heden, en niet slechts op zijn aanwezigheid hier en nu.

Hij deed denken aan een jonge, opgewonden pup zoals hij met zijn staart zwiepte en in de manier waarop hij compleet op haar gefixeerd was. 'Ik kan je geen beloftes geven, want op den duur zou ik ze breken. Ik kom en ga als de wind, ik blijf bij je, tot ik van gedachten verander en je verlaat. In gedachten ben ik bij je, soms, maar soms ook niet. Het is waar dat een hengst als ik, geen merrie als jij kan bezitten.' Ruwweg duwde hij zijn neus in haar manenkam, snoof haar geur op. 'Waarheid is echter ook dat ik niet geloof in bezit. Zelfs al zou je accepteren dat je van mij bent, dan zou ik nog niet accepteren dat ik van jou zou moeten zijn.' Hij deed een vluchtige stap achteruit, nam haar in zich op met zijn stormachtige gouden ogen. 'Jij hebt mij veranderd, Regen, maar het zou een leugen zijn wanneer ik zou zeggen dat ik enkel van jou ben en blijf en voor altijd van je zou houden.' Een geamuseerd geluid, hetzij gevuld met zelfspot, verliet zijn keel. 'Ik zou je gelukkig kunnen maken, hier en nu, maar als het rood van de morgenzon de hemel kleurt', zijn blik dwaalde af naar de horizon, focuste zich op een onzichtbaar punt in de verte, 'dan ben ook ook verdwenen … Is dat het bestaan dat je jezelf gunt?' Ergens gaandeweg had hij op geraffineerde wijze het spel omgedraaid: waar hij haar even eerder gevraagd had of hij haar mocht bezitten, wendde hij nu voor dat zij een claim op hem wilde leggen. Zelf merkte hij het waarschijnlijk niet eens op: zoals hij altijd gevangen leek te zijn in zijn eigen redeneringen. Die voor hem compleet logisch waren.