Avareth was hem zeer dankbaar dat hij hem niet vader noemde, in zijn ogen zou hij die naam nooit verdienen. Daarvoor had hij te veel onrecht aan gedaan, en te veel slechte dingen aanschouwt. Nee Avareth was het niet waard om vader te noemen, en Lerav kon dat maar beter snel begrijpen. Hij kreeg immers de kriebels van het woord, en voelde hoe zijn lichaam rilde. Sommige dingen zou hij nooit waard zijn, en dit was er één van. Wanneer de hengst weer spreekt heft hij zijn hoofd op en stapt stevig door. Hier moest hij even over na denken, hij had Aleera altijd al zeer aantrekkelijk gevonden, maar dat ging je je zoon niet vertellen. Voor de rest werkte ze hem op de zenuwen, was ze onbereikbaar voor hem geweest dan zou hij misschien meer moeite voor haar doen, maar nu was ze een emotioneel wrak in zijn ogen dat als lood aan zijn benen voelde. 'Ach, ze heeft zo haar buien he' hij grijnst.

Lerav wacht geduldig op een antwoord en ziet dat Avareth enige moeite moet doen een antwoord te formuleren. Wanneer hij uiteindelijk een antwoord heeft uitgebracht, grijnst ook Lerav breed mee. 'Buien? Dat is nogal zacht uitgedrukt.' Zijn mondhoeken krullen vrijwel automatisch, maar erg valselijk, naar boven. De blik die hij in zijn ogen draagt zit vol haat, afkeer, en boven alles ook een verlangen. Het verlangen naar de dag waarop hij een einde zou kunnen maken aan het bestaan van zijn kwellende moeder. Haar naam verschijnt keer voor keer als een slinger voor zijn ogen, er komt maar geen einde aan, en in zijn hoofd knapt alles opeens kapot. 'Haar lichaam mag dan wel enige souplesse en schoonheid uitstralen, het innerlijke jaagt me op de kast.' Lerav bijt op zijn onderlip, probeert de gedachten aan zijn plannen aan de kant te zetten. Maar hoe dan ook, Avareth zou als geen ander merken dat er iets aardig mis was met zijn zoon. Of gewoonweg met het paard dat naast hem liep.

Avareth voelde hoe Lerav in de knoop zat met de gevoelens die zijn moeder bij hem op riep. Hij hield echter wijs zijn mond, hij was niet van plan om weer een woordenregen over zich heen te krijgen. Hij snapte ergens wel dat Lerav zijn moeder niet zo lief had, maar de manier waarop hij haast vals, dodelijk keek als hij het over haar had snapte hij niet. Avareth had Aleera met het veulen gezien en het enige dat ze had gedaan was liefde geven, en natuurlijk bezorgd zijn. Lerav had misschien een reden om boos te zijn, maar Aleera had enkel gedaan wat zij dacht dat goed was. En Avareth pestte haar daar constant mee, en hij vond dat hij daar op de een of andere manier toestemming toe had. Waarom weet hij niet, maar zo was het altijd al geweest. Zijn zoon echter had een moeder gehad die om hem gaf, misschien vulde ze zijn hoofd met dingen die niet altijd even waar waren, maar dat was nog geen reden tot moordlustige gedachtes toch? Avareth had die gedachtes gelukkig nooit echt gehad, zelfs niet nadat zijn oog bijna uit zijn schedel was geslagen, hij koesterde wrok en bitterheid, maar daar hield het op. 'Ik denk dat je het maar moet vergeten, en door moet gaan. het heeft geen zin om er maar in te blijven hangen'

Veel paarden kenden hun ouders niet, of slechts één ervan. Ik kende ze vanaf vandaag allebei, al wilde ik maar één van beide kennen. Misschien moest ik me inderdaad maar eens gelukkig prijzen met het feit dat ik de kans heb om hen allebei te kennen. Velen krijgen er nooit de kans toe, vaak door heel uiteenlopende redenen. Net zoals ik een reden heb om haar niet te willen kennen, die merrie die mijn leven een definitieve, slechte wending heeft gegeven. Ik kijk afwisselend naar de grond en dan weer naar het imposante lichaam naast me. Iets in mijn hersenen herinnert me eraan dat de eigenaar van dat lichaam, mijn vader is. Ergens durfde ik dit niet te geloven. Jaren ben ik naar hem op zoek gegaan, jaren heb ik op dit moment gewacht. En nu eindelijk, na zoveel energie en zweet, wandel ik in een rustig tempo naast hem. Hij is echter dan de gedachten die ik ooit van hem heb gehad. Zijn woorden maken me enigszins kwaad, aan de andere kant vertoon ik begrip. Het mocht niet in twijfel getrokken worden dat hij mijn moeder een mooie merrie gevonden moet hebben, anders was ik wellicht nooit op de wereld gekomen. Maar dat betekende niet dat hij geen van mijn meningen gemeen kon hebben. 'Misschien,' zeg ik dan kort, 'misschien ook niet.' Ik leg duidelijk de nadruk op niet, omdat ik nog steeds worstel met het idee dat mijn hoofd teistert.

Ik lijk te voelen dat Avareth het niet eens is met mijn haat voor Aleera. Al zou ik het liever anders zien, ik moet ook respect leren tonen voor andere meningen. Daarom verbreek ik de stilte niet met mijn getater. Op een rustig tempo stap ik verder. Ik wil niets liever dan dat Avareth erkent dat hij spijt heeft voor het verleden, en in de toekomst vast en zeker wil proberen de rol van vader te spelen. Toch vraag ik er hem niet naar. Het is mijn verstand die me dat duidelijk maakt, want mijn hart denkt er anders over. De nijdige bries die in mijn richting wordt gemaakt, komt nogal onverwacht. Maar het maakt eens te meer duidelijk dat hij anders denkt dan ik. Ik laat mijn hoofd zakken tot mijn neus net de grond niet raakt, en stap rustig naast mijn vader verder. Het lijkt best grappig, hij zo gitzwart, en ik zo bleek als een zeemvel. Ik bries luchtig en bijt op mijn onderlip. "Waarom is vergeten en vergeven zo verdomd moeilijk..?" Het is eerder een conclusie dan een vraag. Maar het kan hem een klaardere kijk geven op hoe ik momenteel in de knoop zit met mezelf. Dan vooral met de vraag; maak ik een eind aan haar leven of niet? "Maar ik zal sterk zijn, en mijn verleden proberen achter me te laten. Ik denk dat dit iets is wat jij ook ooit hebt moeten doen. Al kan je zoiets niet vergeten. " En dan valt er weer een doodse stilte.

Avareth richt zijn ogen op zijn zoon naast hem. Lerav zat behoorlijk in de knoop, dat was maar al te duidelijk. Avareth word dan ook hevig uit zijn woedende gedachten stroom gehaald als de hengst begint met spreken. In eerste instantie wilt Avareth vreugdeloos lachen en vertellen dat hij daar geen antwoord op heeft. Maar Lerav spreekt verder, en dus houdt Avareth zijn mond. Of hij had moeten vergeten en vergeven? Maar al te vaak, maar de lijst is te lang om dat zomaar op te noemen. Avareth was met de tijd over de haat heen gegroeid en was dingen stukje bij beetje vergeten, hij kon er nog wel vreselijk boos om worden, maar dat waren simpelweg de gevoelens die de gedachtes bij hem op riepen. 'Ik ben bij mijn ouders weg gehaald toen ik jong was, mijn tweede vader heeft mij gebruikt om zijn klusjes voor hem op te knappen. Toen ik niet meer nodig was wilde hij mij vermoorden, vandaar mijn blinde oog' Heel even zwijgt hij en voelt hoe de hitte vanuit zijn hoeven richting zijn hoofd stijgt. Bij de gedachte aan Valemar kreeg hij nog steeds woedeaanvallen. 'Ik kon hem nooit vergeven voor wat hij had gedaan. Hij heeft ook vreselijke dingen gedaan.. Maar ik kon het mezelf niet langer aan doen om na te denken hoe het anders had kunnen zijn, dus ben ik daar mee gestopt. En toen ben ik het vergeten. Vergeven is moeilijker.. dankzij hem heb ik amper familie'