Een fluweelzachte bruine neus snuffelde in het gras, rook aan de geuren die haar zo typisch aan de lente deden denken en de bloemblaadjes die zich langzaam openvouwden naarmate de dag vorderde en de zon hoger aan de hemel kwam te staan. Haar prachtige reebruine ogen schitterden nog steeds, stonden speels en vrolijk, nieuwschierig. Zoals je haar zou herinneren als je haar eerder had leren kennen. Mylae. Nog zo jong als de knoppen die zich aan de bomen vormden alvorens ze zouden uitgroeien tot ruisende bladeren. Maar toch was er iets veranderd, als je haar gekend zou hebben. Haar onbezorgde houding was subtiel veranderd, het was vluchtiger geworden, als een hert. Alert en een beetje schuw. Maar op de één of andere manier kwam de verandering haar ten goede, waren haar fijne trekken subliem naar de voorgrond getreden en de onregelmatige vlekken van de valkbonte merrie naar de achtergrond verdwenen. Ze was volwassener geworden, al was het maar een heel klein beetje. BMH had haar dingen geleerd, of ze nu wilde of niet. Nog steeds genoot de jonge merrie van het leven, iedere dag met evenveel intensiteit, nog steeds waardeerde ze het opkomen en ondergaan van de zon. Maar ze had ook kennisgenomen met de vluchtigheid ervan, hoe plotsklaps het kon eindigen. Als een bliksemschicht die insloeg. Fascinerend beangstigend.

Misschien waren er enkelen geweest die zich hadden afgevraagd hoe lang ze het hier zou hebben volgehouden, in een voltooid verleden tijd. Alsof ze bij aankomst al ter dood veroordeeld was. Maar op de één of andere manier overleefde Mylae toch. Ze was strijdlustig, ze voelde hoe de warmte van haar innerlijke vuur haar botten verwarmde en via onbestaande wegen toch oplossingen voor problemen vond. En dus wilde ze schitteren zoals ze -in haar eigen kortzichte wereld- altijd had gedaan. Misschien was ze van mening dat zij het middelpunt van de aarde was, alleen niet op een arrogante manier, ze wist echter wel dat ze opviel. De wind blies door het lange lentegras en voor even vroeg Mylae zich af hoe het kwam dat het gras in de lente het beste smaakte. Kwam het doordat het in de winter te koud was en in de zomer te warm? Of zou het jonge gras in de lente het hoogtepunt van haar schoonheid bereiken. Misschien moest ze er niet zo over piekeren, misschien moest ze.. oh, wat moest ze? Overleven. Maar ze wilde meer dan dat, ze wilde niet overleven maar léven. Ze wilde voelen hoe de adrenaline door haar aderen raasde wanneer ze iets deed waarvan ze wist dat het eigenlijk misschien niet een juiste keuze was en dat gevoel, die besmuikte donkere kant, daar af en toe aan toegeven. Want die had ze leren kennen, die kant van het gevaar. En oh, af en toe hongerde ze naar dat donkere gevoel dat klauwend een weg door haar lichaam zocht.

Maar vandaag was te zonnig, te vrolijk en was haar hoofd te helder om daar naar te zoeken. Nee, vandaag zou ze geen moeite doen, niets gevaarlijks ondernemen. Ze zou vrolijk door de velden huppelen zoals alleen zij dat kon en misschien een gesprekje aanknopen met een onbekende over hoe bekoorlijk het weer vandaag was. Ja, dat zou ze gaan doen. En daarmee begon ze als een jong veulentje, met schitterende ogen omkranst door gouden wimpers, tussen de jonge bloemen door te dartelen, op zoek naar een goed gezelschap.

Wanneer je door een veld huppelt en dartelt lijkt de wereld af een toe wel een vreemde plek, vond Mylae. Maar dat was meer omdat de kleuren om haar heen draaien, zijzelf een paar gekke bokkensprongen maakte en dus het geluid van de vogeltjes en oh, ook het kabbelende beekje verderop, van alle kanten leek te komen. Het was alsof de wereld steeds andere gezichten had en eigenlijk was dat, nu ze erover nadacht, best wel waar. Zo veranderde de wereld compleet met ieder seizoen en ook met de blauwe maan die ze de afgelopen dagen aan de hemel had zien staan. Maarja, hoe meer je over de wereld nadacht hoe raarder dat allemaal leek waardoor je alleen nog maar meer vragen kreeg en uiteindelijk heel erg in de war achtergelaten werd, althans, zo had Mylae dat enkele malen ervaren. Ze had destijds toen maar besloten om misschien niet meer alles te vragen, omdat het soms wel heel verwarrend en ingewikkeld en moeilijk was en je dan helemaal niet de schoonheid ergens van kon waarderen gewoon omdat het zo was. Zo snel als ze kon schudde ze deze veel te ingewikkelde gedachten dan ook uit haar hoofd en ging zich ergens anders mee bezighouden.

Zoals dat paard dat haar een eindje verderop aan het aanstaren was. Niet dat ze het heel erg vond ofzo, want zeg nu zelf, iedereen hield toch wel van een beetje aandacht? Maar het was toch wel een beetje oncomfortabel, die priemende blik die in haar rug prikte. Nieuwschierig kwam ze wat dichterbij, rende weer een stukje verder weg en uiteindelijk glimlachte ze vrolijk en maakte ze een vrij direct sprintje zijn richting op. In haar hoofd was een storm gaan opzetten over het feit dat hij misschien gevaarlijk kon zijn, zoals sommige paarden hier, over dat hij misschien helemaal niet op haar gezelschap zat te wachten, ach, ze kon wel duizend redenen bedenken waarom ze niet op hem af moest rennen en des te meer ze het wel deed. Pas enkele meters van de hengst verwijderd trapte Mylae op de rem en kwam tot stilstand, haar ogen nieuwschierig opengesperd en oortjes naar voren geprikt. "Hallo," besloot ze uiteindelijk, neutraal genoeg. Stel je voor dat hij haar nu niet begreep, begon de storm in haar hoofd. En toen een afwachtende stilte.