Ik wou je niet laten schrikken' zijn stem is zwaar en ruig, maar warm en vriendelijk. Avareth zet een stap achterwaarts om de merrie ruimte te gunnen, en Calliope glimlachte even naar hem. Haar vrolijke zelfverzekerde zelf keurde terug terwijl ze de hengst aankeek. Een koude wind laat zijn lange zwart/rode manen op vliegen, waardoor zijn mismaakte, door littekens getekende gezicht tevoorschijn komt. Ondanks dat de rechterkant volmaakt was, sterke mannelijke lijnen en een prachtig oog dat leek te bestaan uit vloeibaar goud, was de linkerkant van zijn gezicht verwoest door brandwonden, en littekens van gevechten. En zo ook het litteken dat maakte dat zijn linkeroog blind was. Dit duurt echter maar een paar seconden, en al snel vallen zijn lange manen weer terug en zorgen er voor dat alles is verborgen. Maar die enkele seconden hadden haar doen schrikken. Hoewel ze er niets van had laten zien was ze toch licht geschrokken. Nog even staarde ze naar de manen van de hengst die zijn wonden verborgen en ze slikte even. "O je liet me.. eh niet schrikken hoor." Verbeterde ze zichzelf snel en glimlachte even breed naar hem. Het was een natuurlijke glimlach en haar stralende ogen keken hem even aan. "Mijn naam is trouwens Calliope" Grlimlachte ze breed terwijl ze wachtte op reactie van hem.

In stilte wachtte de bruine merrie. Haar lange manen af en toe een beetje opgewaaid door de wind. Maar haar wond die langzaam heelde wat ze over had gehouden aan de aanval van een schim tijdens de blauwe maan bleef veilig verborgen onder haar dikke bos manen. Het prikte nog wel en zeker wist ze dat het een litteken zou blijven. Had de schim toch nog gelijk gehad dat ze voor het leven getekend was. Eerlijk gezecht maakte de merrie zich er niet al te druk over. Devantium was voor haar belangrijker. Zodra ze aan de hengst dacht vulde haar buik zich op met kriebels en kreeg ze automatisch een brede glimlach en twikeloogjes. Nu was dat ook weer het geval. 'Av is de naam' Is het enige wat hij zegt, wel vriendelijk maar een tikje kortaf. Met die woorden keerde Calliope terug naar de werkelijkheid en keek ze de hengst aan. Av? Zou dat een afkorting zijn? Ze kon moeilijk geloven dat dat echt zijn volledige naam was. En ergens had ze die naam ook eerder gehoord. Of nou ja dat was toen een afkorting geweest. Haar moeder had die ooit ergens laten vallen. Avareth had ze de hengst genoemd. Maar dat was zo lang geleden. Calliope was toen nog maar een veulen geweest. Toen ze weer aan de zwarte merrie dacht vulde haar gedachtes zich op met verdriet. Maar ja, niets aan te doen.. Haar moeder had haar achtergelaten met een wijze les. Niemand is te vertrouwen. Zelfs niet degene waar je het meest van houd. Verdriet straalde even over haar heen maar snel herpakte ze haar vrolijkheid en keek de hengst aan. Zou ze het gewoon vragen? Niet geschoten is altijd mis toch. al kon hij het verkeerd opnemen. Maar dan zou zij pech hebben of niet? Ze glimlachte opnieuw terwijl ze de hengst aankeek. "Av, interesante naam. Is dat een afkorting of je hele naam?" Vroeg ze oprecht nieuwsgierig en keek hem met een glimlachje aan. Op dat moment stak er een fixe wind op die haar manen geheel deed opwaaien wat de lange wond op haar keel zichtbaar maakte./ (had geen idee hoe te eindigen dus dan maar zo)

Haar wonden pijnlijk zichtbaar en open brachten haar voor enkele seconden terug naar die nacht. De ogen van die schim. De kracht van de haat waarop dat beest zich voortbewoog en natuurlijk Devantium. Zijn zachte ogen. Hoe hij haar had beschermd en haar wond had verzorgt en daarmee zijn eigen had genegeerd. Calliope vroeg zich af hoe het met hem ging. Maar dat waren praktijken voor later toch? Stil had ze ook gestaan toen zijn gezicht met de littekens die het met zich mee droeg weer zichtbaar werd. De schok was voorbij geweest. Bovendien had haar eigen wond haar beangstigd. Vooral voor de reactie van de hengst. Av had geknikt toen ze vroeg of het een afkorting was en verder had ze er niet over door gevraagd. De merrie had ook haar dingen die ze niet met elke wild vreemde op tafel zou gooien. De enigste die iets wist over haar moeder was opnieuw die zwarte hengst. Ze had niemand eigenlijk echt. Magnifico mocht ze wel de merrie die nieuw was en helemaal niets wist van de blauwe maan. Calliope wou bij haar in de buurt blijven. Om haar te beschermen. Maar ze zou de merrie nooit wat vertellen over wat dan ook. En Angel, tja zij was gewoon een schat en van veulens af aan kon ze de witte merrie al. Maar die dacht dat haar moeder was gestorven zoals elk paard dat haar moeder had gekend of haar kon dacht. Niets was minder waar. Maar zo zag ze wel, ieder had hun eigen geheimen. En Calliope respecteerde dat absoluut. En er was geen leven zonder geheimen. Maar toch deed dit haar opnieuw vragen oproepen. Want als het een afkorting was. Was dit dan misschien Avareth? Het zou zo maar kunnen. Dan zou ze nu dus naar haar opa kijken? Vreemd, maar dat verklaarde dan meteen waarom de hengst toch al vertrouwd voelde al kon ze hem helemaal niet. Zijn blik veranderde van bedenkelijk naar bezorgt. 'Alles oke met je hals? Ziet er niet fijn uit' Even was het stilte terwijl ze schaamtelijk haar hoofd boog om de wond te verbergen. 'Schimmen?' Vraagt hij haar dan toch. En Calliope keek hem even aan. Meteen goed geraden.. Even slikte ze terwijl ze haar nekspieren ontspande en slikte. "Ja, afgelopen maan werd ik en de persoon met wie ik toen was aangevallen. Het had niet veel gescheeld of ik was er niet meer geweest." Sprak ze zacht en zuchtte even waarna ze haar hoofd weer helemaal hief en haar manen weer over de wond waaide. Even staarde ze de verte in en haar blik werd standvastig. Ze was dit depressieve gedrag zat. Schouders er onder en doorgaan. Haar hoofd draaide zich terug naar Av terwijl ze hem recht aankeek. "Maar die schim zal voortaan twee keer nadenken voor hij iemand wil vermoorden. En ik ben hier nog. Dus dat is mooi meegenomen." Ze glimlachte weer terwijl ze de hengst aankeek. Het was de waarheid. Ze had hem maar mooi haar hoeven laten zien. En wat hoopte ze dat een pijnlijke afdruk van haar hoef nog op de schim zijn rug borst stond. Al was dat waarschijnlijk niet zo deed het haar toch goed zo te denken. En de volgende keer dat ze dat beest zou zien zou ze hem vermoorden. Desnoods hem in haar eigen graf meenemen.

Haar leven was best in vele opzichten veranderd als ze er zo maar even over na dacht. Ze had nieuwe vrienden en kennisen gemaakt. Veel meer als dat ze in haar dromerige jeugdtijd ooit vooe mogenlijk had gehouden. Maar goed, wat had dat jonge bruine veulentje nou wel voor mogenlijk gehouden, dat ze zich ooit zou afvragen hoe haar vader was qua persoon, of ze meer familie had dan enkel degene die haar moeder haar had verteld, dat ze haar moeder ooit zou verliezen? Het waren allemaal dingen die in haar zorgeloze leventje nooit een rol hadden gespeelt. MaR nu was het toch wel pijnlijk op vele manieren.. Bijna ironisch op een wrede wijze waar ze niet te lang bij wou blijven stilstaan. Ze moest in het hier en nu leven ook al was ontsnappen aan de werkelijkheid en zichzelf terugtrekken in dat droomwereldje nog zo verleidlijk. Right here, right now, dat moest die bruine merrie zichzelf voorhouden. 'Ik heb medelijden met de schim die jou is tegen gekomen' een korte lach verliet zijn lippen en bracht haar terug in het heden. Breed grijnsde ze even waarna ze kort brieste om het te ontkennen al was ze licht gevlijd door zijn woorden die ze als een compliment opving. "Ach ik deed enkel wat nodig was om te overleven." Verzekerde ze de hengst met een vriendelijke glimlach en hief nog even haar hoofd. De wind wou nogsteeds aan haar lange manen rukken maar vat kreeg die er niet echt meer op. Haar donkere ogen staarde even in de verte naar iets dat er niet was voor ze hun weg weer terug vonden naar de hengst. "Maar jij hebt ongetwijfeld vaker tegenover gevaar gestaan als ik, dus moet je alles van ocrleven weten" Ze sprak de woorden soepel uit en leek te vergeten dat ze de hengst pas net kon, alsof ze hem al jaren kende. En even doemde een vraag in haar op, zou het zo voelen om een vader te hebben? Klonk een stemmetje in haar achterhoofd war Calliope even onzeker maakte. Maar ze wou zichzelf gewoom weer gestoord maken zoals altijd right? Ach het maakte eigenlijk ook allemaal niet uit in haar hoofd. Nooit zou iets kloppen maar daar oor was ze toch maar weer haar en daar had Calliope zichzelf maar bij neergelegd. Prettig gestoord was ze en dat was net goed voor haar. Dat weer even vastgesteld keek ze met een oprecht vriendelijke glimlach naar de hengst met oogjes die twinkelde van de nieuwsgierigheid naar zijn antwoord.

Haar schitterende glanzende bruine vacht lichtte op in het schemerige licht dat de plek verlichtte. Ze bleef de hengst onderzoekend aankijken. Hij leek nogsteeds op de beschrijving die haar moeder ooit had gegeven van haar opa. Maar hoe groot was de kans dat dit de hengst was waar ze over gesproken had.. Kon dit? Nee, dat wijgerde ze te geloven. Dit was niet Avareth..

Even schudde ze haar hoofd en richtte haar mooie donkere oogjes weer op Avareth. Ze was wat kleiner maar stevig gebouwd. Licht gespierd maar niet te opvallend. Ze was wendbaar en sterk. Haar benen draagde haar waarheen ze wou rond BMH en gaven niet op bij een flinke ren. Waarschijnlijk waren dat en haar inteligentie dat niet niks was hegeen wat haar nog in leven had gehouden. De kennis van BMH en haar gronden waren niet in het voordeel bij schimmen wat al was waar ze voor bang moest zijn. Av knikte en sprak. 'Ja, maar ik leef al zeker twintig jaar op deze wereld' Hij grijnsde en Calliope grijnsde even terug. "Inderdaad ja." Zachtjes glimlachte ze terwijl ze hem nogmaals Met haar ogen bekeek. Zou ze het hem gewoon vragen? Wat had ze te verliezen? "Zeg Av, Av staat Av toevallig voor Avareth?" Sprak ze zachtjes terwijl ze verontschuldigend glimlachte en nieuwsgierig wachtte op antwoord.

Avareth had nooit verwacht dat het pluizenbolletje Casablanca over de duistere gedachtes zou beschikken om een schim te worden. Heel even is hij dan ook met stomheid geslagen. Maar hij wist dat de jonge merrie had geweten dat ze uit een verkrachting voort was gekomen, en misschien had dat haar wel de das omgedaan. Een zucht verlaat zijn lippen en hij werpt een blik op Calliope. 'Ze zal het denk ik nooit zo bedoelt hebben' Mompelt hij zacht, hij had Casablanca niet anders gekend dan het altijd dartelende vrolijke veulen. Waarschijnlijk was het in haar puberjaren fout gegaan, en toen was Avareth er niet geweest. 'Ik heb ook geen ouders, hebben we tenminste één ding gemeen'

'Je kan er misschien niets meer aan veranderen nee' doorbrak Avareth's stem de stilte. Calliope hief even haar hoofd en knikte zacht en bedenkelijk. Misschien niet nee, of misschien toch wel. In haar hoofd klopte het niet geheel. Maar de woorden deden haar toch zachtjes glimlachen. 'Vertel eens wat over jezelf Calliope, het kan niet zijn dat je nog steeds rouwt om je moeder. Je hebt een eigen leven opgebouwd toch?' Hij glimlacht vriendelijk, voor het eerst. Zachtjes knikte ze en keek hem even recht aan. "Inderdaad, het was lang geleden.. Tijdenlang heb ik geen paard vertrouwd pas. Ik praatte met niemand, om er zo op terug te denken praatte ik sowieso niet. Het ware stille pijnlijke tijden, maar uiteindelijk begon ik te vergeten. Ik vergat het verdriet. Vergat de pijn wn begon weer andere te vertrouwen. Het had me wijs gemaakt. Al ben ik nog zo dom in deze wrede wereld." Zachtjes zuchtte ze even en keek de hengst aan. "Al wat is gebeurd, hoewel het elke dag nog een steek in mijn hart is, is geweest, een levensles die mij sterker heeft achtergelaten. Daar zal ik genoegen mee moeten nemen vrees ik." Zachtjes glimlachte ze en zuchtte even terwijl haar donkere mooie oogjes de zijne weer vonden. Wachtend op reactie.

-Srry was heel inspiloos op Calli-