Onrustig wandelde Aldyne tussen de bomen van de Minater. Ze voelde zich heel rot, al dagen. Ze was eindelijk verlost van het erge leven en had verwacht dat ze zich nu vrij voelde maar eigenlijk voelde ze zich nog meer gevangen dan dat ze toen was. Ze voelde zich als een rat in een kooitje dat na knagen en stoeien uit de kooi ontsnapte maar er toen achter kwam dat er nog een kooi omheen zat en het daar niet doorheen kon knagen. Haar lange manen hingen sierlijk langs haar hals en golfden mee met elke stap die ze zette. Tranen drukten tegen haar ogen aan maar met al haar kracht probeerde ze er tegen te vechten. Ze was wel erg blij dat ze haar moeder naar al die jaren had terug gevonden maar had toen ook haar broer ontmoet en die was wat minder vriendelijk. Ze wist nog steeds precies de pijn die hij haar bezorgde, dat was vreselijk en de pijn die ze nu voelde leek al dicht in de buurt te komen. Ook voelde de merrie zich hier helemaal niet thuis net zoals in alle andere plekken, nooit had ze zich ooit ergens thuis gevoeld, misschien wel toen ze nog een jong veulen was onder toezicht van haar vader en moeder. Ze miste het leven van vroeger. Haar vriendin had altijd tegen haar gezegd dat ze opnieuw moest beginnen en haar leven gewoon moest leven, maar zo makkelijk ging dat niet, opnieuw beginnen, niet met zoveel lasten aan je hart die elke dag maar zwaarder werden. Haar vriendin was er altijd voor haar geweest maar had haar nooit begrepen, ze hielp haar alleen overleven maar nooit had ze haar echt fysiek geholpen. Elke dag opnieuw was het weer een gevecht, nog een wonder dat ze niet gek werd en haarzelf om het leven bracht. Ze was doodongelukkig, alleen en boven al verdrietig. Toen begon het opeens te sneeuwen. Aldyne keek omhoog. Sneeuwvlokken dwarrelden neer op haar stralend witte vacht. Ze stopte haar pas en hoorde toen ineens ook een ander paard lopen in de buurt. Om haar heen werd het hele bos langzaam wit. Een paarden gedaante zag ze toen opeens tussen de bomen door lopen, recht op haar af. Ze bleef kalm staan en knipperde een paar keek met haar wimpers tranen weg. Haar lange witte manen gingen sierlijk langs haar hals en over haar borst en schouders heen. Het zag er magisch uit, het bos dat langzaam wit werd, net zo wit als haar eigen vacht die zowat even wit was als de sneeuw. "Hallo."Zei ze neutraal met haar zachte lieve stem....

(Tiny)