De winter had, zoals altijd, weer lage temperaturen met zich meegebracht. Al enkele dagen was de temperatuur niet boven het nulpunt uitgekomen. ’s Avonds was het rond de min acht, met uitschieters naar de min tien, en overdag was het als ze geluk hadden min een, of iets in die trant. Al met al kwam het erop neer dat het al enkele aaneen gesloten dagen vroor. De kleine stroompjes waren niet echt meer een goede bron voor water, je moest het hier en daar dikke ijs met brute kracht kapot slaan, terwijl het snelstromende water minder makkelijk bevroor. Dus waarom moeilijk doen en het ijs kapot slaan? Dat was iets wat voor Gabrielle nog een lastige taak was, dus waarom zo ze überhaupt moeite nemen voor het een als het ander gemakkelijker was? Toch was de jonge merrie soms zo enthousiast dat ze perse op die ene plaats moest drinken.

Op dit moment draafde de kleine merrie –tja, haar beide ouders waren nu eenmaal pony’s geweest– in een vlot tempo door het woud. Het was niet de eerste keer dat ze onder de blauwe maan alleen op pad ging, twee dagen terug was ze op dezelfde manier tegen Legend aangelopen, wiens woorden haar hoofd nog steeds op volle toeren liet draaien. Het was de eerste vollemaan die de vos roan spotted blanket meemaakte, en tot nu toe had ze eigenlijk ook nog niets gezien dat haar angst aanjoeg of wat haar nachtmerries zou bezorgen. Ongetwijfeld zou ze nog een keer met een grote glimlach voor de schimmenleider eindigen en hem vragen wie hij was, of hij zin had in een spelletje en of hij die en die kende. Tja, zo naïef als ze was stond ze er gewoon niet bij stil dat het ook kon zijn dat hij slechte bedoelingen had. Waarom zou ze daar bij stil staan? Iedereen wou toch gewoon een leven in de vorm van ‘huisje, boompje, beestje’? Ooit, ooit zou zij in ieder geval haar happy family hebben.

Gabrielle merkte de aanwezigheid van een andere merrie pas laat op, ze was te diep in haar gedachten geweest om het op te merken. Zo geïnteresseerd als ze in andere was beschreef ze tussen de bomen een bocht terwijl haar korte vosse benen zich in de richting van de onbekende merrie bewogen. Haar beide oren stonden opgewekt naar voren toe gedraaid terwijl haar manen en staart achter haar aan golfden. De laatste meters legde ze in een rustiger tempo af, zichzelf en de ander de tijd geven om zich voor te bereiden, om in te schatten hoe de vreemdeling tegenover zich was. ”Hi, ik ben Gabrielle. Wie ben jij?” kon ze niet helpen vrolijk te vragen. Ze was nu eenmaal niet iemand die zich aan strikte etiquette of regels hield, hoewel ze trouw aan de zijde stond van diegene die zich voor haar hadden open gesteld.

Meestal was de jonge merrie met van alles en nog wat bezig, maar had geen aandacht voor hetgeen wat zich voor haar neus bevond. Ongetwijfeld zou ze zich op die manier nog wel eens of meerdere malen in een benarde situatie weten te werken, hoewel het voor haar totaal onbewust ging. Toch had ze tot op heden nooit echt problemen gehad, ja, natuurlijk was ze wel eens tegen iets of iemand opgelopen. Waarna een stortvloed aan woorden volgden. Maar daar trok ze zich niet echt iets van aan, ze had het toch niet expres gedaan? Dus waarom zou ze er dan nog uren over lopen te piekeren? Al met al is Gaby een heel onbezorgde merrie die zo in zeven sloten tegelijk loopt als niemand haar in de gaten houd. Echter was ze de woorden van de sneeuwwitte Legend nog niet vergeten, ze vertrouwde erop dat elk woord wat hij tegen haar gezegd had de waarheid was. Zijzelf had ook eerlijk antwoord gegeven op haar vragen, als hij het wou weten mocht hij best weten hoe ze hier was gekomen, maar zijzelf had er nog steeds spijt van. Er was geen weg terug naar Lixi.

Anders dan Legend leek deze merrie direct te ontspannen, zocht niets achter de opvallende en opgewekte Gabrielle. De vos shabrakbonte merrie schudde haar hoofd eens lichtjes, waardoor haar vosse manen als waaier door de lucht gingen voordat ze weer op haar hals belanden. Nog steeds stonden haar beide horen naar voren toe gespitst terwijl ze de merrie kalmpjes naderde. Deze verschijning leek verre na niet op de schimmen waar Legend haar over verteld had, dus dit moest toch wel goed zitten?
De pas die de apart gekleurde –tja, Gaby wist gewoon niet hoe ze het moest noemen– merrie achteruit zette verbaasde de jonge merrie. Zo op het gezicht schatte ze haar even oud al zijzelf, maar het leek alsof de merrie tegenover haar al veel meer mee had gemaakt waardoor ze stukken terughoudender was. Toen de merrie haar naam noemde verscheen er een soort twinkeling in haar ogen. ”Oooohh! Wat heb je een mooie naam” klonk het enthousiast. Ze had het totaal niet in de gaten dat haar gezelschap stukken onzekerder tegen het gesprek aankeek als zijzelf, met haar oneindige enthousiasme. Natuurlijk wist ze wanneer ze zich stil moest houden, wanneer het niet gewenst was dat ze energiek rond zou springen, maar in dit geval kon het volgens Gabrielle geen kwaad. Alsof ze met haar bijna onuitputtelijke enthousiasme en energie de merrie op wou vrolijken, wou aansteken.

Terwijl Phoebe zich onprettig en ongemakkelijk voelde had Gaby nergens last van. Haar ogen maakte zich los van het gelaat van de beetje bruin achtige merrie. Haar ogen gleden langs de stammen en de struikjes, maar verder was er niets interessants te ontdekken. En dus gleden haar oranjebruine ogen terug naar Phoebe. Op dat zelfde moment sprak de ander en was er dus iets waar ze op door kon gaan. ”Wat ik hier doe? Nou, niets bijzonders eigenlijk. Ik was gewoon benieuwd naar de omgeving, want, zie je, ik ben hier nog niet zo lang..” antwoorde ze naar de volle waarheid terwijl ze nog steeds met een opgewekte blik naar haar gezelschap keek. Het leven was zo veel beter als je anderen om je heen had, in ieder geval vond Gabrielle het drie keer niets om alleen te zijn. ”Hoe zit dat trouwens met jou? Wat doe jij hier, zo alleen?” vroeg ze op haar beurt. Zonder dat ze haar blik van Phoebe afhaalde sloeg ze met haar staart eens door de lucht en draaide haar oren een paar keer rond, om naar de rest van de wereld om hen heen te luisteren.

Het feit dat ze zich zo open en opgewekt opstelde tegenover anderen was geen schijn die ze ophield. Ze voelde zich gewoon op haar best als er anderen in haar buurt waren, als ze alleen was keerde ze toch alleen maar in zichzelf waarbij de vragen in haar hoofd haar niet met rust lieten. Haar stemming zou dan ook met de minuut verslechteren, achteruit gaan. Want ja, het kon prima voorkomen dat de glimlach van Gaby’s gezicht werd gevaagd en ze met een sombere blik de wereld inkeek. Pas als ze antwoorden had gevonden op alle vragen die in haar hoofd rondspookte zou ze zich weer beter voelen, maar ze wist dat er vragen waren waarop ze zelf geen antwoord had. En er was maar één iemand die die vragen voor haar kon beantwoorden, hij was diegene die ze gecreëerd had. Maar hij was ook de enige –voor zover zij wist dan– die weigerde haar onder ogen te komen. Zonder de antwoorden op haar vragen zou ze het ook niet meer vergeten, uit haar hoofd kunnen zetten, het los kunnen zetten of maar een plaatje kunnen geven aan hetgeen wat er vooraf gebeurd was. De beelden van haar moeder zorgden regelmatig voor nachtmerries sinds ze weer in het land van de blauwe maan was. En er was niets wat ze er tegen kon doen. De oplossing lag alweer bij die ene die haar niet meer wou zien, haar vader; Vouh.

Echter was er vandaag niets van te merken dat er vragen waren die haar stemming bedrukte als ze alleen was; Gabrielle had namelijk gezelschap gevonden. En als die ander zich ongemakkelijk zou voelen tijdens het praten, dan zou zij toch voor hen beide spreken? Ze kon uren doorgaan al ze goed in haar vel zat en eenmaal begonnen was. Of de ander moest haar duidelijk tot stoppen manen. Maar in dat geval moest de ander wel heel heel duidelijk zijn, anders zou het haar niet eens opvallen of zou de ander er niet eens tussendoor komen. Eenmaal aan het vertellen dan zou ze haar verhaal afmaken ook. Gezien Phoebe’s reacties kon ze vrij snel concluderen dat deze merrie niet zoveel contact met anderen had gehad. Honderd procent zeker kon ze dat ook niet weten gezien ze niet in Phoebe’s hoofd kon kijken, maar haar gevoel zei haar dat het zo zat.

”Je vind het niet erg om alleen te zijn..?” klonk haar stem ontzet. Het leek even zo dat haar ogen zo groot van verbazing zouden worden dat ze bijna uit haar oogkassen knapten terwijl ze ongelovig naar Phoebe staarde. Hoe kon het nu als niet erg ervaren worden als je alleen was? Zijzelf kon er helemaal maar dan ook helemaal niets bij voorstellen, hoe meer anderen in de buurt hoe beter het voor haar was. Dan hoefde ze tenminste niet stil te staan bij de vragen die door haar hoofd spookten, vragen die haar stemming niet bevorderden. Toch zat het vrolijke, opgewekte en naïeve gewoon eenmaal in haar karakter, met of zonder de vragen. Gaby genoot van anderen en hun aanwezigheid, het liefst had ze ook zoveel vrienden als het maar kon. ”Maar om terug te komen op waar we het over hadden, ik ben hier ook nog maar pas. Eigenlijk net teruggekeerd.. Dit is het land waar ik bijna drie jaar geleden geboren ben” ging ze verder, zonder echt heel veel aandacht te schenken aan de vraag of Phoebe dit eigenlijk wel wat weten of niet. Dat zou ze dan toch ook wel zeggen? Dit was voor Gabrielle in ieder geval een manier om te zorgend at hun gesprek niet stil zou vallen. Niet dat stiltes als onaangenaam werd beschouwen, maar een gesprek was altijd prettiger dan stilte als je het haar zou vragen.

De blauwe maan was voorbij getrokken zonder dat ze zich wat van de terror had meegemaakt. Zij miste in ieder geval niemand van de kudde en voor zover zij wist was ook niemand gewond geraakt in de strijd met een schim. Dus wat haar betreft had het allemaal niet beter kunnen gaan. Daarnaast had ze na de blauwe maan een glimp opgevangen van haar enige nog levende ouder. Ja, hij moest haar niet, maar misschien kon ze hem ooit wel van gedachten doen veranderen. Misschien zou hij haar aanwezigheid gaan waarderen. Ze wou immers wel haar happy family compleet, dus ook haar vader hoorde daarbij. Wat moest ze haar toekomstige partner en nageslacht anders vertellen? Want dat was wel te toekomst waar ze van droomde, huisje, boompje en beestje. Iedere jonge merrie keek toch uit naar zo’n toekomst? Gabrielle in ieder geval wel. Haar bruinoranje ogen gleden weer over het gelaat van de merrie voor haar heen. Een warme, vriendelijke glimlach gleed over haar gezicht voordat ze antwoorde. ”Soms dwaal ik een beetje van de kudde af in een enthousiaste bui, maar het liefst ben ik toch wel in de buurt van de kudde. Alleen zijn is ook zo.. alleen” klonk haar welgemeende en eerlijke antwoord. Van haar mocht Phoebe best weten dat Gaby gezelschap op prijs stelde, dat ze zich dan vele malen beter voelde dan wanneer ze alleen zou zijn.