Met sierlijke passen bewoog de ranke arabische merrie zich voort door de dalen van BMH. De blauwe maan hing dreigend boven haar hoofd. In de tijd dat ze haar leven hier had vervolgd, als de jonge merrie die ze nu nog was, had ze er al meerdere meegemaakt. Waaronder eentje die haar voor altijd getekend had. Ooit was ze de schimmenmerrie Queen tegen het lijf gelopen. De littekens van diens scherpe tanden vormde nog altijd twee krassen over haar rug. Ze had de aanval overleefd, maar sinds dien was ze zeker op haar hoedde. Op normale dagen kon ze zo vrolijk over de velden dartelen, alleen de blauwe maan deed haar naïviteit minderen. Ja, hoewel de merrie aanzienlijk jong was, had ze toch al wat meegemaakt hier. Van Adagio tot Queen. Echter hadden de meeste paarden haar bij een bijnaam genoemd. Ze stond niet bekend als Eowyn, maar als Starlight. Haar verleden was er echter niet anders op geworden. Ouders en familie uitgemoord door een andere groep paarden. Dit had er niet voor gezorgd dat zij niet meer vrolijk kon zijn. Hier was ze dan ook trots op.

Met sierlijke passen draafde de merrie verder. Haar staart opgekruld, zoals alleen arabiertjes dat kunnen. Haar hals in een mooie gebogen houding en haar oortjes naar voor. Hoewel ze op haar hoedde was, voelde ze zich deze maal toch beter onder het blauwe licht van de maan. In draf ging ze verder, manen meedeinend op het ritme van haar zachte, haast geruisloze passen. Ze had altijd al genoten van het gebied van BMH, hoewel er toch zo'n duister geheim aan kleefde. Het koude blauwe licht, deden haar vuurkleurige tinten verbleken tot een zacht lichtbruin. Eowyn zette koers richting een klein beekje, waar ze naar fijne neusje in het koele, winterse, water duwde en een paar slokken nam. Bij het breken van een tak hief ze haar hoofdje onmiddellijk op, om deze weer te laten zakken toen ze merkte dat het maar een vogel was die opvloog.

Voor Phoebe ^^