Voorzichtig hief ze haar hoofd op. Angel was in de stoffige bergen, in het noordelijkste gebied van BMH. Ze was afgedwaald van de kudde, omdat ze het even niet meer aankon, de herinnering aan haar zusje was nog.. te sterk, te pijnlijk. Ze wist dat het nooit zou weggaan, en het had haar nu ook gemerkt tot wie ze was, Angel. Maar toch, zoveel goeds had het allemaal niet gebracht, het was alleen maar harder voor haar. Ze zou alles doen om het terug te nemen, om haar familie te beschermen. Haar familie, ze had erin gefaald, het was haar niet gelukt. Niets was haar gelukt, ze had hen laten gaan. Waarom had ze toen niet gevochten? Ze was te verstijfd geweest van de schrik, uit angst voor wat er mogelijk zou kunnen gebeuren, alles. In haar hoofd ging ze terug naar de bewuste dag, wetend dat ze er weer nachtmerries van zou krijgen.
Angel snoof de ijzige lucht op en hinnikte opgewonden. Haar moeder lag in het licht groene gras en hief met moeite haar hoofd op om iets te zeggen. Angel dartelde dichterbij en raakte even haar neus aan. Haar moeder staarde weer vrolijk voor zich uit en verkrampte toen. Het was niets, ze had het al zo vaak gezien, niemand sloeg er acht op. Angel huppelde naar een plekje ver weg, een vlinder achtervolgend. Toen ze de kreten hoorde, was het al te laat. Sneller dan ze ooit had gelopen, volgde ze het pad terug op, struikelde een paar keer, liet de stenen en het stof opstuifen. Maar het baatte niet, het was al te laat. Daar, met een lichte plas bloed, lag haar o zo dierbare moeder, hijgend. Haar buik was opgeblazen en ze hinnikte haar laatste woorden. 'Get her!' Angel begon te panikeren, iemand leidde haar weg, weg van die plek. Haar ogen vol droefheid, bijna gekk steigerde ze en rende ze terug. 'Angel.. Always, promise, stay always..' Het laatste woord verstond ze niet, maar ze wist wat haar moeder bedoelde, blijf altijd jezelf Angel, altijd.
Ze keerde terug naar het heden, en zag zichzelf staan op een hoge rots, uitkijkend over het hele gebied in de bergen. 'Always..' Murmelde ze zachtjes tegen zichzelf. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer in de wind, en toen draaide ze zich om, weg van dat ruige en prachtige landschap.

De verse sneeuw knerpte onder haar hoeven. Haar manen golfden langs haar hoofd terwijl haar ogen rustte op het witte landschap voor haar. Kort keek ze over haar schouder, ze was wat afgedwaald van de kudde. Nou ja, ze vond hun wel terug, Yzra had even geen behoefte aan wegschrapen van sneeuw en ijs om een plukje gras te kunnen eten. Krachtig brieste de jonge merrie, gewoon omdat ze er zo naar voelde. Haar spieren spande zich kort aan en begonnen aan een aanloop. Haar benen rende harder en harder. De sneeuw achter haar stoof weg onder haar hoeven. In haar rug voelde ze de ijzige wind langs haar nek en manen slaan. Het bloed stroomde sneller door haar aderen en Yzra slaakte een hoge hinnik uit. Sneller en sneller gallopeerde ze door de witte sneeuw, verder en verder weg van de kudde. Even voelde het alsof ze zweefde, dat niets haar kon tegenhouden. Niet de kudde, niet de leider, niet eens de schimmen. Even los van alles om haar heen. Haar benen spande zich aan en zette zich af van een kleine uitstekende rots. Haar ogen staarde naar de ijsblauwe lucht. Alles voelde zo gespannen de laatste tijd. Alsof donkere wolken zich boven de kudde hadden gevestigd en die de komende dagen niet meer weg zouden gaan. Yzra snapte de sfeer wel, wie zal de volgende zijn? Dat was wat vele dachten, diep van binnen. Niemand zei het echt hardop, sommige maar de meeste hielden hun mond en praatte over ditjes en datjes. Bijna volle maan, als de zon onderging en de maan verscheen. Ze stopte met rennen en bleeft even stilstaan. Schimmen, wie zou de volgende zijn? Het bleef door haar hoofd spoken. Ze was niet bang, eigenlijk wel maar ze wilde het niet toegeven. De hele tijd gespannen en angstig zijn, wat was dat voor een leven?! Heftig schudde ze haar hoofd heen en weer. Haar ogen werden afgeleid door iets bewegends verderop. Haar groene ogen draaide zich naar het andere paard. Kort rustte haar blik op de witte merrie. Kort aarzelde Yzra of ze gedag moest gaan zeggen. De merrie leek wat in zichzelf. Uiteindelijk liep ze rustig naar de merrie toe. Ze kon altijd nog weggaan als ze niet gewenst was. 'Hoi,' Groette ze de merrie simpel. Niet bepaald origineel maar waarom zou dat moeten? Yzra keek rustig naar haar terwijl ze wachtte op een antwoord.

Een stem. Hij doorsneed haar stilte, haalde haar in een klap terug naar de realiteit. Deed het haar weer beseffen, ze was in het verleden gaan leven. Half, met haar gedachten, kon het gewoon niet los laten. Het scheurde haar hart nog maals doormidden, hoe vaak nog en ze kon het niet meer aan? Hoeveel pijn nog voordat ze neerzonk? Misschien was dat het juist wel, dat ze nooit gedaan had. Dat ze eeuwig zou blijven leven met de pijn, als straf dat ze niets gedaan had. Angel had niets gedaan, en daardoor leefde ze nu ook met niets. Niets om voor te leven, niets met. Niemand wou bij haar in de buurt komen, enkel een paar, en dan nog meestal ontweken ze haar zelfs. Vrienden had ze niet echt meer, wist niet meer wat het betekende. Deed het er nog toe? Dat ze niemand had om haar zorgen mee te delen? Misschien wel, misschien was het dan allemaal makkelijker voor haar. Wat als ze het nu niet makkelijker wou? Als ze zichzelf onbewust bleef straffen door niemand in haar buurt te willen. Tja, ze wist het niet. Ze keek naar een bruine merrie, met groene ogen. 'Hoi,' Hoorde ze. Bijna wou ze achterom kijken, enkel en alleen om na te kijken of ze tegen iemand achter haar sprak. Het feit dat ze op een rots boven een open plek stond, weerhield haar ervan. Het was dus wel tegen haar. 'Ehm.. hoi' Zei ze zachtjes terug. Ze had niet echt een idee van wat ze moest zeggen, dus ze zwaaide maar wat met haar staart heen en weer. 'Ik ben .. Angel.' Moest dat niet bij een kennismaking? Jezelf voorstellen? Ze kon zich zo iets vaag herinneren, antisociaalsheidkind dat ze was. Tot nu toe ging het goed, de ander had nog niet raar op gekekn ufzeuw, dus het kwam wel in orde. Hoopte ze. Dacht ze. Het kwam wel goed allemaal. Nu moest de andere merrie zich voorstellen, en het feit dat ze nog niets gezegt had maakte haar zenuwachtig, had ze dan iets verkeerds gezegt? Nee toch? Kon niet! Ze twijfelde en keek onzeker voor zich uit, terwijl binnenin haar hart samenkneep uit spanning.

Yzra wachtte in stilte. Haar blik rustend op de witte merrie. Kort verzwakte haar blik en keek ze een beetje rond. Anders kwam ze zo starend over, dat leek haar nou niet de beste indruk om te geven. Yzra vroeg zich af of de merrie ook eventjes weg was geglipt van de kudde. Niet dat het heel erg uitmaakte, zijzelf ging vaak genoeg weg voor een uitstapje. Zolang je maar terug was bij de rest tijdens de volle maan. Ach ja, zo slecht was het. Alleen had ze niet echt vrienden in de kudde dus voelde ze er weinig voor om daar te blijven hangen. Het lag ook een beetje aan haarzelf, ze was vaker weg van de kudde dan dat ze er was. Geen wonder dat ze weinig contacten had, terwijl ze eigenlijk de stemmen en geluiden om haar heen best miste. Haar wenkbrauwen zakten een beetje naar beneden. Ja misschien was het beter als ze wat meer vrienden zou krijgen, of tenminste iemand met wie ze een beetje goed kon opschieten. Het zou geen probleem moeten zijn want ze was vrij open en sociaal, als ze heel erg eigendunk over haarzelf moest gaan praten. In haar hoofd hoorde Yzra haar eigen spottende lach. Niet te geloven dat zulke gedachte door haar hoofd dwaalde, vrienden maken kwam vanzelf, en een beetje moeite. Vaag hoorde ze een naam door haar gedachte galmen. Haar ogen keerde zich automatisch weer naar Angel maar keken nog wat vaag naar de merrie.
Het duurde even voordat Yzra doorhad dat de merrie iets had gezegd. Eventjes knipperde ze met haar ogen, wake up. Onderzoekend staarde haar groene ogen naar Angel. Tijd om haar echte sociale vaardigheden uit te proberen? Misschien. Haar ogen knepen zich voor een seconde samen. Weer helemaal wakker en bij de les keek Yzra in Angels ogen. Zag ze twijfels? Nah, was waarschijnlijk haar verbeelding. Zonder enige moeite toverde ze een glimlach om haar lippen. 'Angel, mooie naam,' complimenteerde ze haar. Complimentjes waren nooit slecht, en ook wel fijn zo nu en dan. Zeker als je nog nooit met iemand gepraat had. 'Ik ben Yzra,' stelde ze zichzelf vriendelijk voor. Ging goed tot nu toe, toch kon ze het niet laten om Angels reactie kort te peilen. Straks reageerde ze heel anders dan ze zou verwachten, maar dat zou toch niet, of wel.
Goed, de introductie was gedaan. Maar nu? Normaal gesproken zou ze beginnen over iets onzinnigs, of over iets wat ze laatst nog gehoord had. Maar er viel haar zo snel niets te binnen. 'Ook aan het genieten van de rust en stilte?' Vroeg ze uiteindelijk maar, niet het beste wat ze had kunnen bedenken maar het vulde de stilte tenminste.

[Haha arme Angel xD