Just the little things about life [Black Rain]

De grote oranje bol gleed langs de horizon omhoog, hij prikte langs de blauwe zee en rees langzaam omhoog tot hij zijn plaats vond aan de hemel. Zijn stralen waren nog niet warm maar het lokte de kleine diertjes naar buiten en het joeg de kou weg. De sneeuw was enkele dagen geleden gesmolten en alles vond een zekere rust. Axis keek naar de rustige zee, de golven die over het strand rolden en de meeuwen die op de wind meedeinde. Zonsopgang was één van de mooiste momenten van de dag, daarom was hij hier, op de mooiste plek van BMH. Iedere morgen van iedere dag was hij hier, gewoon om naar de zon te kijken die op kwam, gewoon om even zijn gedachten te verzetten. Dat deed hij al voor meer dan twintig jaar .. Axis werd oud … maar aangezien hij onsterfelijk was kon hij niet ouder worden dan hij al was. Toch voelde zijn lichaam traag en oud aan terwijl zijn geest fris en attent bleef. Axis was niet meer zo intensief bezig om de vervloekte familie af te weren, hij besteedde zijn aandacht aan de jongeren. Leventian en de andere leider opvolgers.

Hij wierp een laatste blik op de opkomende zon voor zijn zwarte lichaam weer in stap ging. Met enkele soepele sprongen kwam hij de duinen op. De spieren spande zich bij iedere zet onder zijn glanzende vacht door. Hij draaide zijn hals en staarde naar de zee, zijn zwarte en paarse oog verborgen onder zijn lange maantop. Axis was buitengewoon op veel vlak, zijn lichaam van bij de twee meter was amper te negeren. De vage littekens van vroegere strijd lagen verborgen onder het winterhaar van deze winter. Zijn blik bleef op de zee gericht, zijn gedachten dreven terug weg naar de tijd van zijn familie groot genoeg was om half BMH te bezetten. Naar het aantal leden dat zo snel stierf door Avanti. Hij had nog maar twee familieleden hier op BMH. Avanti de schimmenleider en Alvaro … als een soort vader voor hem geweest. Toch was het nog niet bij hem opgekomen om Alvaro te gaan opzoeken in Seheron.

Axis zette zijn oude lichaam terug in beweging, hij slierde de duinen bijna af en zonk weg in de bossen erachter. Gevaarlijk terrein voor ieder paard, ook voor hem. Hij wist dat de schimmen op de loer konden liggen. Het enige wat hem maakte tot wie hij was om hier te wandelen was zijn zelfvertrouwen. Axis was ervan overtuigd dat hij bijna alles kon verdragen en hij was ervan overtuigd dat de schimmen zich stil zouden houden. Er was niemand die hem zou grijpen zonder eerst Avanti erachter te vragen … want hij was tenslotte de nummer één op de moordlijst van Avanti. Het kleine stuk dat hij door de bossen wandelde terug naar Ferefelden was vol waakzaamheid op zijn omgeving. Zijn paarse ogen blonk zoals altijd in zijn pure haat terwijl zijn zwarte oog enkel maar rust en liefde uitstraalde. Ooit had hij er zich voor geschaamd … voor zijn afkomst maar die dag was amper te herinneren. Axis was geboren uit het bloed van moordenaars maar hij was ervan overtuigd die kennis te kunnen gebruiken voor goede dingen…

**Profile** Number of posts : 74 Status : Active

Just the little things about life [Black Rain] Scaled.php?server=802&filename=raintje2

Leeg... Zo voelde ze zich vanbinnen. Haar herinneringen had ze verbannen naar een plek die ver weg was. Af en toe hoorde ze de vage stem van haar moeder die probeerde haar weer op het juiste pad te krijgen. Emoties negeerde ze. De wereld rondom haar bleef bestaan, ook als ze er niet om gaf. Het had bevestigd dat het leven, de aarde, de lucht, de zee, dat alles en iedereen niet doodbloeden als ze zichzelf afsloot van de buitenwereld.

Rain had een lange tocht achter de rug. Haar zwarte lichaam bevond zich in het gebied waar het ooit allemaal begonnen was. Haar leven, haar verdriet, misschien ook wel vreugde maar daar herinnerde ze zich nauwelijks iets van. Haar paarse ogen glijden langs het strand, maar veel zin om naar de zee te staren had ze niet. Ze sloot haar ogen voor een seconde en bedacht zich even waarom ze was terug gekeerd. Als ze echt eerlijk was wist ze het niet meer. Jaren had ze rondgetrokken van de ene plek naar de andere, en elke keer het aantal paarden toe nam, trok ze verder. Op zoek naar de eenzaamheid die haar weer een veilig gevoel gaf.

Een aantal keer had ze overwogen terug te keren naar haar geboorteplek, maar geen enkele keer had ze de moed gevonden de aanwezigheid van andere paarden op te zoeken. En daarbovenop twijfelde ze aan de gedachten dat diegenen die zij ooit lief had gehad nog aanwezig zouden zijn. Waterval bij maanlicht, hij was de enige hengst wie haar hart veroverd had, maar ze was er van overtuigd dat hij, geleid door de storm in zijn hoofd, hoogstwaarschijnlijk naar een andere plek was getrokken. Axis, diegene die zij als haar vader had beschouwd, zou ze niet in de ogen durven kijken. Ze had hem in de steek gelaten, zo besefte ze. Ze had hem niet met eerlijkheid behandeld door te vertrekken, had geen vaarwel gezegd daar ze niet wist wanneer ze terug zou komen. Eigenlijk plande ze niet ooit terug te keren naar dit vervloekte gebied.

Ze zet haar prachtige zwarte lichaam in beweging, draaft met een sierlijkheid tussen de bomen door die voor haar opdoemen. Haar paarse ogen turen tussen de bomen. Dit gebied had een grote verandering ondergaan, en ze twijfelde eraan of ze zich hier ooit nog tuis zou voelen. Ze werpt haar hoofd op met haar oren in haar nek wanneer een aantal vreemden haar aankijken. Wanneer ze een groep paarden ziet vertraagd ze haar pas en komt uiteindelijk tot stilstand. Ze laat haar hoofd zakken en laat haar lippen een aantal grassprieten strelen. Maar honger heeft ze niet. Haar ogen dragen een dreigende blik en haar oren liggen diep in haar nek. Ze had duidelijk geen zin andere paarden te leren kennen.

The times that you hurt me and put tears on my face
And even now, while I hate you, it pains me to say
I know I'll be there at the end of the day

Iedere pas die hij nam was er één dichter naar het einde toe. Axis was onsterfelijk maar hij was er van overtuigd dat hij op een dag zou sterven, op welke manier wist hij niet maar iedereen hoorde te sterven. Iedereen hoorde deze wereld te verlaten om naar een andere te gaan, ook Axis. Het was de vraag wat hij nog allemaal kon meemaken tot die dag zou komen. Hij had een wenslijst, bovenaan stond vrede en een leven zonder schimmen, gevolgd door liefde, nakomelingen en misschien wel kleinkinderen. Axis had talloze veulens opgevoed, geen daarvan was de zijne geweest. Het maakte zijn wereld grijzer dan normaal. Zijn leven nu was vrij simpel, hij leefde van dag tot dag, iedere ochtend zijn zorgen weg schenken aan de zee voor hij als een soort van raadsheer ging functioneren bij de toekomstige Emperor Leventian.

Pas toen Ferelden, zijn rang, weer voor hem verscheen kwam hij terug in zijn normale routine. Zijn gigantische lichaam bleef staan toen hij het gras van het gebied betrad, geen bladeren die knisperende onder zijn hoeven, geen sneeuw die smolt van de warmte. Er was enkel jong groen gras en een zachte wind die lente aankondigde. Zijn neusgaten zette zich automatisch open om alle geuren van de jonge lente in zich op te nemen. Maar in plaats van te ontspannen verstijfde hij. Zijn oren schoten naar voor, zijn zintuigen plots alert voor al het mogelijk dat hem kon shokeren. De geur was vers maar de herinneringen eraan veel te oud. Dit kon niet … het was al veel te lang geleden dat ze hier was vertrokken. Waarom zou ze terug komen, het was hier niet veilig .. voor niemand die aanverwant was aan Alvaro.

Zijn lichaam ging bijna gelijk in draf, zijn passen een beetje houterig en traag. Vroeger had hij altijd een vlot lichaam gehad, maar de lompheid liep op hem in met de jaren. Ze mocht hier niet zijn … als Avanti het wist dan was ze eerder dood dan ze zou willen. Alles in zijn lichaam verstijfde voor de tweede keer. Daar stond ze … als de enige dochter die ooit echt zijn dochter kon zijn geweest. De herinneringen over haar en haar tweelingbroer spoelden als golven terug over hem heen. Ze was terug … ze mocht niet terug komen. ‘Rain.’ Zijn stem brak voor een deel toen hij de paarse ogen zag die hem zo vertrouwd waren maar steeds weer deden huiveren. ‘Waarom ben je terug? Je weet toch dat het niet veilig is?’ Hij zuchtte, het kwam niet in hem om ergens blij te zijn haar terug te zien, instinctief zorgde hij noch steeds voor haar en dat was altijd zijn prioriteit geweest, zorgen dat Black Rain veilig bleef want ze was ergens de toekomst voor iedereen en niemand …

**Profile** Number of posts : 74 Status : Active

Het zwarte lichaam van Black Rain bevond zich in Ferelden, omringt door paarden die zich tot deze rang hadden opgewerkt of die de aanwezigheid opzochten van de paarden die zich hier bevonden. Er waren heel wat jaren voorbij gegaan sinds Rain hier vertrokken was, maar geen enkele keer had ze de aanwezigheid van andere paarden opgezocht. Het klonk raar, een paard als Rain dat steeds begaan was geweest met de kudde en andere paarden, zo afgezonderd van de wereld, zo afgezonderd van enig contact met andere paarden. Het had haar gevormd tot wie ze nu geworden was. Niet langer een paard dat op zoek gaat gezelschap, maar eentje dat de aanwezigheid van de stilte, de eenzaamheid opzocht.

Eenzaam, zo had ze zich geen enkel moment gevoeld. Ze was namelijk op stap met zichzelf, ze was zichzelf bewuster geworden van haar eigen aanwezigheid. Maar hier, te midden van deze groep paarden, te midden van deze kudde, voelde ze zich eenzamer dan ze zich had gevoeld sinds jaren. Haar paarse ogen keken naar de andere paarden. Ze had zichzelf wijsgemaakt dat ze niet op zoek was naar iemand, maar onbewust zochten haar mooie paarse ogen naar een bekend gezicht. Geen wezen trok haar aandacht, geen gezicht kwam haar bekend voor. Wanneer ze haar blik afwendt van de paarden rond haar staart ze voor een seconde naar het gras. Ze dwingt zichzelf nog eens van het gras te eten. Haar neus zakt en ze neemt een grasspriet in haar mond, maar het smaakt haar niet. Was het gras bitter, of was zijzelf verbitterd?

De wind komt op steken en speelt met het gras onder haar zwarte, grote hoeven. Haar manen spelen met de wind, of was het nu net andersom. Een bekende geur wordt meegevoerd tot aan haar neusgaten. Abrupt stopt ze met grazen en heft ze haar hoofd op. Zenuwachtig kijkt ze om zich heen, op zoek naar het zwarte gracieuze lichaam van een friese hengst. Een raar gevoel bekroop haar, was ze nu enthousiast of eerder geïrriteerd wetend dat ze Axis weer zou moeten ontmoeten. Ze wist zijn mening, besefte ook dat hij niet super blij zou zijn met haar terugkomst zoals een ander net wél zou verwachten.

Wanneer ze zich omdraait ziet ze een zwarte hengst, groot en stevig gebouwd, die zich met stijve houterige passen in haar richting beweegt. Het was exact die moment dat zijn lichaam haar gezichtveld kruiste dat ze zich bewust werd van de tijd die verstreken was terwijl ze weg was. Tijd had hen ingehaald, veel sneller dan Rain had gewild. Wanneer de afstand tussen hen al verkleind is met ongeveer een kwart zet ze ook haar lichaam in beweging, ze was er ondertussen wel zeker van dat hij haar had opgemerkt. Wanneer hun lichamen op enkele meters van elkaar zijn hoort ze hoe Axis stem haar oren bereikt. Een teleurstelling weerklonk in zijn stem wanneer hij haar naam uitsprak. Een teleurstelling die gezien hun geschiedenis en elke moeite om haar in veiligheid te stellen niet onverwacht kwam.

Waar moest ze beginnen. Wat zou ze hem eerst vertellen, wat zou ze hem überhaupt vertellen, en hoe was het leven hier. Waren alle schimmen hier nog, Quickness, Avanti en hun hel aanvang, of had Rain's gevoel dez emaal niet tegen haar gelogen, en werd ze effectief gevolgd door een van hen? Ze plaatst haar neus voor een seconde in zijn manen en luistert hoe zijn woorden haar oren bereiken. Haar neus komt los van zijn hals en haar paarse ogen zoeken het zwarte en paarse oog op. Zoals steeds spraken die in tegenstellingen. Ik werd gevolgd, klonk haar stem. Even aarzelde ze. Denk ik. Hoe zijn de jaren hier voorbij gevlogen? Vroeg ze, welk kwaad leeft hier nog in het gebied? Haar zwarte lichaam verplaatst zich verder van hem weg zodat ze zijn hele lichaamshouding kan bestuderen, en de littekens die hij had bijgekregen op de tijd die ze van elkaar weg hadden doorgebracht.

The times that you hurt me and put tears on my face
And even now, while I hate you, it pains me to say
I know I'll be there at the end of the day

**Profile**

» Black Rain
» Black Rain.
» Black Rain . Flight
» Kerensake . Black Rain
» she says you don't wanna be like me, seen the things i've seen

Just the little things about life [Black Rain]

Just the little things about life [Black Rain]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen