De zon schijnt, er is geen wolkje aan de hemel, geen donkere dreigingen, nieuwe councillors. Een merrie naast je die echt van je houd, een veulen die lief drentelt. Het leven is goed, gelukkig, iedereen is blij, vredig. Perfect. Thri vind het heerlijk om die illusie stuk te maken, om het allemaal te verpesten, eigenlijk is het enige wat hij moet doen, een roze bubbel lekprikken en daarvoor hoeft hij alleen maar te verschijnen. Hoe makkelijk is dat?! Vervolgens zal hij in het lichtste geval alleen de merrie vermoorden, en de hengst te vertellen dat iedereen hem haat, en dat hij een monster is. Dan is die ook van de kaart, en het veulen zou vervolgens zelf wel de fout in gaan. De plannen die hij kan maken zijn eindeloos, nu ook met zijn gave. Iets wat alles zoveel leuker maakte, al was het om verveling te doden. Maar het kwam zeker van pas voor uithoringen van belangrijke paarden en de familie daarvan. Zijn gespierde lichaam verroerde zich geen spier, terwijl zijn ogen de kudde afgleden. Bij elk paard waren er wel andere plannen die op popte in zijn hoofd, sadistische, weerzinwekkende plannen die nooit goed zouden kunnen uitpakken. Zijn lippen vormden een grijns terwijl hij langzaam zijn lippen aflikte waar nog wat bloed aan zat van de merrie die hij gevangen had in een van de grotten, ze was een bloedbank, waar hij de hoognodige behoefte aan bloed mee kon bevredigen. Zo hoefde hij niet elke nacht een nieuwe prooi te zoeken, niet dat het een heel groot probleem was, maar het was gewoon... makkelijker. En hij er geen zin in om zijn focus te verliezen op de belangrijke zaken van dat nieuwe rangensysteem. Hij haatte het, maar lachte het uit, hoe vaak zouden ze het nog proberen om de schimmen te slim af te zijn? Al had hij even opgekeken toen een bijna compleet nieuw gezicht tevoorschijn kwam als councillor. Die van 1 en 4 waren bekend, maar de 3 had hij niet gezien. Tuurlijk als kuddelid wel, maar hij had nooit in het midden van de aandacht gestaan. Wat interessant was.

De grijns die op zijn lippen stond verdween binnen een seconde toen hij de aanwezigheid van Achilles, hij was nog steeds pissig op hem vanwege zijn acties toen hij gestraft moest worden. En hij was trouwens ook niet te genieten geweest toen Thri net schim was en hij hem al het vuile werk liet doen. Al wist hij dat hij toen in die rang stond, wat voordeel had op deze situatie, als rechterhoef van Avanti. Een positie die hij zwaar koesterde en met zijn leven zou verdedigen. Loyaliteit stond heel hoog bij Thriumph als het om zijn leider ging, hij zou dood gaan voor hem en Avanti weet dat. Een geïrriteerde grom verliet zijn keel wanneer zijn ogen de zwarte opzoeken van Achilles, wachtend op de beweging die Achilles ging maken, waar hij zeker van was.

De grom had Thri nog niet verlaten of het reusachtige lichaam kwam in zijn gezichtsveld. Zijn niet al te forse lichaam was klein, al helemaal in verhouding met die van Achilles, maar dat nam niet weg dat hij niet heel sterk was geworden. Hij had steeds meer kracht in zijn spieren kunnen ontdekken, had steeds weer opnieuw zijn precieze moeten aanscherpen. Het had voor meer slachtoffers gezorgt, niet dat heel verschrikkelijk was, het interesseerde Thri geen zak. Iedere keer weer een nieuw proefkonijn en iedere keer weer hoefde hij steeds minder te doen om aan de dodelijke grens te komen, of om de paarden aandachtig naar zijn ogen te laten staren en hen te compellen. Heerlijk, experimenteren noemde hij het. Maar het maakte hem des te meer ongeduldig, al had hij een onbeperkte voorraad aan zelfbeheersing, soms was hij gewoonweg te lui om het te gebruiken.

"Binky boy." Waren de sissende woorden van Achilles waarbij hij naar hem toe kwam stappen. Thri's hersenen dwongen hem om te denken aan de tijd dat hij nog een groentje was. De treiteringen die een bubbeltje in hem lieten knappen maar hij liet de zelfbeheersing zijn werk doen, waardoor dezelfde ijzig blauwe ogen scherp in de zwarte haaiogen van Achilles. "Fluffy." siste hij terug, waarbij dezelfde grijns ook op zijn gezicht verscheen. Hij bleef rustig wachten op de hengst die langzaam zijn kant op kwam. "Goede oude herinneringen." Waren zijn volgende woorden, waarbij het sarcasme met de sissende toon samensmolten. Hij liet zijn blik even afglijden naar de kudde, waar hij zo gefocust op was. Als Achilles hem zou aanvallen -wat onwaarschijnlijk was-, zou hij snel genoeg zijn om die te ontwijken. Elke enkele beweging werd geregistreerd van elk paard, maar vooral naar de councillors, 3 van hun waren bekend, de laatste was nieuw, en was het niet dat hij een welkomsgeschenk aan het plannen was...