De zon mocht dan misschien wel de aankomende lente aankondigen, toch was het hartje van het bos niet bereikbaar voor diens stralen. Er was geen plant die moeite deed er te groeien zonder zijn belangrijke levensbron. De bomen hadden geen laaghangende takken want zover kon het zonlicht nooit reiken. Heel hoog, aan het bladerdak, daar was het enige leven, daar groeiden takken en bladeren en die zorgden ervoor dat er beneden niets groeiden. Er was enkel een klein stroompje waar heel af en toe een wolf of vos iets kwam drinken maar voor de rest leefde hier niets nogmaals, laat staan een vogel die hier langs kwam gevlogen voor zijn nest aan de andere kant van het bos te bereiken, ze namen liever een omweg. De grond was modderig, alsof er paarden wel honderd rondjes hadden gelopen in paniek dat ze gepakt zouden worden.

Zijn zware hoeven zakten wat weg in die modder. het mengde zijn met de resten bloed en klitte vast in lange beenhaar over zijn hoeven. De littekens kronkelde her en der over zijn zwarte vacht en zijn staart zwiepte nijdig heen en weer. Een paard kwaad zien was één ding maar een schim in alle staten zijn was een stuk erger. Zijn hoofd gaat in de lucht en een luide angstaanjagende hinnik spreid zich over het bos. En dan was het weer even stil, hij bleef roerloos staan. Zijn manen, lang maar samengeklit lagen warrig over zijn brede hals. Zijn paarse ogen keken vervloekt rond. Nooit eerder was hij zo nijdig, nooit eerder had hij zoveel zin om al het leven uit zijn omgeving te onttrekken. En waarom nu weer?

Er was klein huishouden gehouden op BMH, hij had zijn kuddegenoten los gelaten en ze hadden zich met plezier te goed gedaan aan het bloed van onschuldigen. Maar dan net wanneer de leiders oprukten liepen ze weg als muizen voor een olifant. Het zorgde ervoor dat hij ook moest terugkeren naar het donker gat van de bossen want alleen kon hij geen vier leiders aan. Ze waren gevlucht, die ratten, achterbakse wezens waren gevlucht. Hij had gedacht dat ze meer waren dan dat, hij had gedacht dat ze iets van lef bezaten maar nee, ze waren al even onwaardig als de rest van die zielige paarden. De enige, god wie had dat gedacht, die was gebleven aan zijn zijde was Ayana. Een merrie waardig genoeg de naam schim te dragen. Ze was de enige die aan zijn zijde bleef en de enige op wie Avanti zou rekenen. Ayana, zijn Ayana, waardig genoeg om zijn rechterhand te zijn voor komende generaties.

Weer gooit hij zijn hoofd in de lucht, zijn bebloedde voorbenen maaien door de lucht waarna zijn lichaam in een krachtig maar o zo woedende en nijdige galop gaan. Zijn hoeven komen stampend neer en gooiden modder hoog in de lucht. Zijn oren lagen plat in zijn hals en zijn paarse ogen kijken recht naar zijn doel. Hij had dagen gezocht en geroepen naar zijn andere schimmen samen met Ayana maar hij had het opgegeven en daar zouden ze spijt van krijgen als ze terug kwamen. Zijn route ligt nog wat dieper en donkerder het bos in, modder veranderde in een drassigheid en hier en daar lagen wat botten bloot. Hij wist dat ze hem had gehoord en zich dadelijk bij hem zou voegen. De chaos van karkassen en lijken nam akelig toe tot hij in één sprong stil stond. Zijn ogen glijden naar een jonge merrie, de dood bijna nabij en met een nijdig gebaar stampte hij zijn hoef tegen haar hoofd, ze sloeg haar laatste zucht uit en was dood...

Ayana's ranke lichaam stoof door de bossen. Het was haast alsof ze op de hielen werd gezeten door iets, maar naast het gedreun van haar hoeven was geen ander geluid te onderscheiden. Zo snel als een schim rennen kon, sprintte ze over een paar open plekken van het bos. De spieren onder haar lichte vacht spande zich aan toen ze met een krachtige sprong over een riviertje vloog. Het zand aan de overkant werd gesneden door haar scherpe hoeven en vloog op bij het afzetten van haar benen. In een wilde dans rende ze verder, manen en staart op en neer deinend op het ritme van haar sierlijke passen. Het was haast niet te geloven dat zij alleen over was, samen met Avanti. Eerder nog had ze zijn straf moeten ondergaan, gezien ze voor een tijdje uit het gebied verdween. Dapper had ze de beproeving doorstaan, de andere schimmen die haar maar al te graag lieten zien wat pijn betekende. Deze schimmen betekende echter niet veel meer als zij nu terug zouden krabbelen. De paarden die zo nukkig tegenover haar tijdelijk vertrek hadden gestaan, hadden nu zelf de benen genomen. En om wat voor redenen was haar niet duidelijk.

De buckskin merrie rende verder, haar groene ogen strak gericht op de donkere plaatsen in het bos. Dat was het terrein van de schimmen. Ze wist haast zeker dat ze Avanti daar zou aantreffen. De zwarte hengst met zijn betoverende paarse ogen. Meestal hetgeen een paard zag voor hij stierf. Kille paarse ogen, de blauwe maan weerspiegelend, vol vreugde die de pijn van de ander hem bracht. Samen hadden zij en Avanti lopen zoeken, zoeken naar de rest. Het stelletje uitschot wat de benen had genomen. Dit stelde hen in een kwetsbare positie. De vier leiders leidde nog altijd hun kuddes en vormde het grootste obstakel. Buiten de blauwe maan konden de schimmen vermoord worden. Natuurlijk niet gemakkelijk, maar als de leiders samen een aanval zouden plannen, was het niet onmogelijk. Ayana snoof. Twee schimmen, gebonden aan het bos, aangezien de bewoonde wereld op het moment geen juiste plaats was om te zijn. Niet dat ze de dood vreesde. Wanneer ze zou sterven was ze nog altijd samen met de duivel. Ze zou branden in de vlammen, samen met haar lotgenoten. Het leven echter, als de dood zelf, stond haar te veel aan om het roekeloos weg te gooien. Avanti zou ook niet van zijn schimmen verwachten om zich in een onbezonnen strijd te gooien. De ranke merrie kwam tot stilstand, haar zwierige lange manen vielen weer terug over haar hals, haar staart raakte de grond haast. Oh ja, Ayana was een plaatje, maar haar groenblauwe ogen waren koud, haar hals droeg een litteken, onder haar donkerbruine manen verborgen. Een litteken van de scherpe tanden van Avanti, die haar huis ooit hadden doorboort om haar tot een schim te maken. Haar hoektanden als die van een roofdier, scherp en lang. En dat was ze ook, een roofdier.

Zijn paarse ogen bleven lange tellen naar het lijk kijken. Hij kon haar laatste ademteug zo horen gaan, hoe ze daar lag, zo stil en koud wordend. Het gaf hem die voldoening waar hij naar streefde. Verbitterd door de recente gebeurtenissen zette hij zijn tanden in haar malse vlees, het resterende bloed vloeide als water binnen terwijl hij wachtte op zijn bondgenoot. Ayana's aanwezigheid voelde hij dieper wortelen dan hij ooit had gehad, hij voelde haar aanwezigheid maar hoorde haar niet. Ze was altijd heel lichtvoetig geweest maar toch ergerde de leider zich soms aan haar geruisloosheid. Hij kon haar pas echt horen als ze in een straal van tien meter was. Zijn oren gingen kort rond voor hij zijn scherpe hoektanden van het lijk wegtrekt.

Ze hadden niet veel winst binnen gesprokeld met twee daarom was hij er vastbesloten van de schimmen te rekruteren. Maar hij zou nog nooit eerder zo selectief zijn als nu. Zijn gedachten vlogen kort terug naar zijn tweelingsbroer Alvaro, het zou zoveel makkelijker geweest zijn. Ze vulden elkaar zo nauwgezet aan maar nu ... Avanti siste nijdig om de gedachten en liet zijn tanden dan wat geërgerd langs zijn been gaan. De bloedvlekken waren gedroogd in zijn lange been haar en zorgde voor de nodige jeuk. Als plots een vaag geritsel zijn oren bereikt glimlacht hij vals. Maar die glimlach verdween al gauw met de ergernis en woede waar hij al dagen mee zat opgekropt.

Zijn paarse ogen glijden opzij, over zijn schouder en kijken haar recht aan. In een zee van groen en blauw zag je de ergenis in haar ogen zo groot als bij hem. Ook Ayana was niet tevreden geweest want het wantrouwen van de anderen had hen bijna in het nauw gezet. Humeurig gaan zijn oren weer plat en keer hij zich volledig naar haar om. Haar blik en houding zeiden genoeg, ze had net als hem weer voor niets gerend, voor niets gezocht. Hij snoof geërgerd en schudde zijn brede hals kort. 'Hapje? Ze is nog warm.' Siste zijn donkere stem door het bos. Zijn ogen glijden kort naar de dode merrie waar hij zonet van gedronken had en met een valse glimlach liep hij op haar af. Zijn neus kort bruut tegen haar hals zettend als tegen van zijn begroeting. 'We staan er met ons tweeën voor.' Vervolgde hij hun conclusie stavend...

Ayana hield stil. Ze voelde Avanti's aanwezigheid, zoals schimmen dat konden. Op een rustiger tempo stapte ze zijn richting op. De duistere leider van de schimmen stond gebogen over een nieuwe vangst. Het bloed droop hem van de mond en zijn benen waren ook al niet zo schoon meer. Met een grijnsje stapte ze dichter naar hem toe. Elk ander paard was omgedraaid met een ijzige gil en had de benen genomen. Zij, echter, was een schim en hij was haar leider. Toen de hengst zijn hoofd ophief zag ze zijn paarse ogen. Naar welke ze zo graag staarde. De woedde was erin te lezen, duidelijk. Avanti was kwaad, kwaad om hun verlies aan leden. Kwaad omdat de leiders hen nu de les lazen als ze te dichtbij kwamen. Ayana deelde die woedde. Het was als een intense vlam die in haar ontwaakt was. Het was tijd om actie te ondernemen. De zwarte hengst bood haar wat van de prooi aan en de merrie knikte. Bij zijn ruwe begroeting krulde haar lippen op in een grijns. Zo kende ze hem. De merrie stapte op het dode paard af en zette haar vlijmscherpe tanden in het vlees. Bloed welde op in de wonden, ze zoog en likte het zorgvuldig op. Haar mooie fluweelzachte neusje werd besmeurd met bloed. Toen ze haar hoofd weer ophield en haar lange donkere manen weer over haar hals vielen keek ze Avanti aan. 'Wij twee' sprak ze zacht maar hoorbaar uit. Twee schimmen, hoe kon je het bedenken. In de tijd dat zij zich in het schimmenrijk had mogen begeven, stonden er genoeg paarden klaar, smekend om een onsterfelijk leven. Natuurlijk had Avanti hen niet zomaar toegelaten, maar het was nog altijd beter dan nu. Ze moesten het gedrag van de leiders pikken, alsof zij gewonnen hadden. Nee, ze zaten fout! De paarden zouden nooit winnen. Zolang zij en Avanti deze wereld bewandelde, zouden er altijd schimmen zijn. Ayana snoof even en schudde haar manen door de war. 'Dus, wat is het plan Avanti. Heb je al wat waardige paarden gezien? Ik zelf zag alleen stakkers die niet weten wat echt duivels zijn is' siste ze op haar gebruikelijke toon..

Avanti zette zijn lichaam op enkele meters stil en keek naar Ayana toe. Haar lichtbruine huid zo geliefd, haar zwarte manen zo fluweel, haar ogen konden een blik aannemen waarbij je meteen verliefd werd terwijl ze de dodelijkheid in haar lichaam zo goed verborgen hield. Anders dan bij Avanti, hij kon niet normaal doen. Je zag hem en je rende meteen weg, hij kon geen paarden manipuleren want je zag gewoon iedere keer weer die woede en haat op zijn lichaam liggen. Ayana was op dat vlak een belangrijk schaakstuk, ze kon binnen en buiten zonder dat je het merkte en ze was een merrie. Welke merrie wou nou schim worden?? Ayana overduidelijk en Avanti was trots op haar, ookal toonde hij dat absoluut niet graag.

Ze herhaalde zijn woorden en Avanti knikte geruisloos. Hij gooide zijn oren plat en keek geplezierd toe hoe ze het bloed dronk van een onschuldige. Ze stonden schaakmat tegenover de leiders en hij wist hoezeer Axis smaalde om dit. Binnenkort was er weer een blauwe maan en ze zouden bijna niets kunnen doen. Hoogstens wat nieuwe paarden grijpen maar voor de rest moesten ze zich koest houden en dat was de reden van Avanti's woede. Haar vraag deed zijn hoofd een klein stukje omhoog gaan. Hij keek haar kort aan en gromde wat onsamenhangends. 'Mijn plan ...' Zijn giftige stem stierf weg en nijdig kwam zijn hoef tegen de grond. 'Al moet ik ieder paard van die kudde vermoorden, al moet ik ieder paard apart nemen, ik krijg wat ik wil.' Siste hij kwaad, hij hapte naar iets onzichtbaars in de lucht. 'Nee, ik heb niets waardigs gezien. Niemand hier kan voldoen aan ons wensen.' Hij zette zijn lichaam in stap en keek haar kort aan. 'Zullen we?' Vroeg hij met een valse glimlach. Het grootste deel van de tijd stonden ze te observeren aan de bosrand. 'We moeten zo snel mogelijk meer schimmen hebben, anders gaat ons doel nooit dichterbij komen.' Merkte hij wat nijdig op ...

Enkel de manen, die langs haar hals gleden, verborgen wat ze werkelijk was wanneer ze een van haar toneelspelletjes opvoerde. Liefelijk kon ze kijken, sierlijk kon ze lopen, maar niets daarvan was de waarheid. Enkel een leugen, een schijn die de wereld bedroog. Ze had charmes die alleen merries bezaten. En toch, toch keek ze zo op tegen Avanti. De duistere hengst met zijn machtige zwarte lichaam en zijn kille paarse ogen. Iedereen wist wie hij was. Niet altijd handig, maar ook effectief. Wanneer je hem zag aankomen, wist je dat de dood je nabij was. Hij was het teken van de duivel, het logo van de schimmen.

Kalmpjes luisterde ze naar wat hij te zeggen had, haar donker groenblauwe ogen op hem gericht. Ze snapte wat hij zei, wat hij bedoelde, wat hem zo kwaad maakte. De leiders hadden hen in hun macht. Ze konden op het moment niet veel. Dit feit, dit maakte Avanti gek en Ayana ging daarin mee. Toen hij haar wenkte om mee te gaan liep ze gewillig mee aan zijn zijde. Een plaats waar ze thuis hoorde. 'Ze komen wel, Avanti. Niemand krijgt de schimmen klein, niemand krijgt jou klein' zei ze, weer op die mysterieuze toon die ze bezat. Eentje waarmee ze haar tegenstander nieuwsgierig genoeg kon krijgen, tot op het punt waar hij of zij haar gewillig volgde om meer te weten. Misschien kwam het door Sarkan dat ze deze toon had aangenomen. Het maakte echter niets uit door wie het kwam, de hengst was dood voor haar. Ze had hem toegetakeld op haar korte reis terug en nu leed hij onder haar woedde.

Avanti strekte zijn benen lang uit, het gaf hem een regelmatige maar harde en snelle pas. Hij keek niet opzij naar Ayana, ze moest zich maar aanpassen aan hem, zo ging het altijd bij Avanti. Hij had geen respect om anderen, ook niet om zijn medeschimmen, daar was hij veel te zelfingenomen voor. Alhoewel Ayana iets bij hem had losgemaakt, vertrouwen misschien? Ze was de enige die niet was gaan lopen toen de leiders voor hen opdoemde. Voor de moment had hij zin om iedereen het leven te ontnemen, gewoon uit frustatie, dat was wie hij was en dat was wie hij zou blijven. En dat kwam allemaal door zijn geboorte. Met een korte blik op Ayana liep hij kronkelend tussen de bomen door. Het donkere woud werd langzaam wat lichter naarmate de bomen verder uiteen kwamen te staan.

Haar woorden deden hem vals glimlachen. De sluwe twinkeling kort in zijn paarse ogen zichtbaar. 'Ze komen inderdaad ...' Mompelde zijn dodelijke stem. ZIjn oren gingen wat dieper, ze had gelijk, niemand kreeg hem klein. Ze gaf hem weer een streling op zijn ego, iets waar hij vaker achter hunkerde. 'Inderdaad.' Fluisterde hij zelfingenomen. Hij grinnikte donker en gaf Ayana een korte goedkeurende blik. 'Wij ...' En het was verwonderend dat hij wij, zei. '... we worden hun grootste nachtmerrie. Ze denken dat ik niets kan doen maar dan kennen ze ons nog niet.' Hij grinnikte geamuseerd door zijn eigen woorden. Owh ja, ze mochten dan in de minderheid zijn maar ze waren er nog steeds en zo snel kreeg je een schim niet plat. 'We zijn onsterfelijk en als de blauwe maan aan de hemel komt dan slaan we toe. We bijten ieder paard op ons pad al is het maar om ze angst aan te jagen.' Hij glimlachte weer sluw ...

Haar lichaam bewoog zich op een snel tempo tussen de bomen door. Ze had geleerd Avanti's passen bij te houden, hem geruisloos te volgen zonder ook maar een kick te geven. Als zijn schaduw bewoog zij zich voort, aan zijn zijde, aangepast aan zijn stijl. Bij zijn woorden wist ze dat ze weer wat aan zijn ego had toegevoegd. Maar hij, als leider der schimmen, mocht ook tevreden zijn met zichzelf. Sluw volgde ze hem, terwijl hij sprak. Bij het woordje 'wij' schoten haar oren even naar voor. Niet vaak sprak Avanti over wij, iets dat haar nu een brede grijns schonk die haar lippen sierde. Haar scherpe hoektanden ontbloot, als een luipaard die klaar was om toe te slaan, maar toch ook rustig stil stond. Ze bereikte de plaats waar het bos minder dicht was. Hier voelde elke schim zich minder op zijn gemak, hoewel Ayana zichzelf had aangeleerd het een beetje te verdragen. Het was immers niet goed voor haar toneel spel als ze zich contand in het bos vertoefde. Dat bedierf de schijn die de opwekte tussen de normale kudde paarden. De ranke merrie keek Avanti aan en daarna naar de kuddes die over de vlakten liepen. Ze voelde dat de tijd bijna rijp was. De blauwe maan was onderweg en ook de paarden in BMH voelde het aankomen. Onrustig als ze waren. Haar ogen spiedde de horizon af, opzoek naar paarden die haar op zouden vallen. 'Jij al iets gezien?' vroeg ze aan haar metgezel.

Avanti stapte vlot het zonlicht in, toch gaf het hem een humeurige blik. Hij liep niet graag in het zonlicht, dat was zo positief, zo niet voor Avanti. Maar nu de stralen over zijn gitzwarte lichaam liepen kon je enkele littekens zien op zijn prachtig zwarte vacht. Ze hadden elk hun eigen verhaal en hij zou er dagen over kunnen vertellen moest hij normaal zijn. Er was er eentje die hij nooit zou vergeten, het kronkelige korte litteken over zijn hals. Van Axis, de naam bleef op zijn tong liggen en deed hem minachtig snuiven. De bosrand doemde op en hij hield stil, meteen zonder aarzelen. Hij ging maar één maal in de maand tussen de paarden gaan lopen en dat was toen er een blauwe maan heerste.

Zijn paarse ogen nemen alles nauwkeurig op, net als Ayana naast hem deed. Haar vraag deed hem donkere glimlachen. 'Ja, ik zie veel maar niets nuttigs.' Merkte hij wat half humoristisch op. Zijn humeur verviel algauw weer in zijn oorspronkelijke staat. Hij snapte niet hoe die paarden zo liefdevol met elkaar konden omgaan. Hoe ze elkaar konden strelen met hun neus, konden krabben achter de schoft. Het was walgelijk. 'Ik zie veel, veel dat men dorst kan lessen maar naast dat weinigs intressant.' Merkte hij gepikeerd op. Zijn blik gaat kort naar Ayana. 'Jij waarschijnlijk ook niet?' Het was niet echt een vraag ...

Ayana keek verder, hoewel het haast een verloren zaak leek. Avanti zei dat ook hij niets nuttigs zag. Ze moest deze mening met hem delen. Ze zag niets bijzonders. Misschien ergens, verderop, maar het waren geen tijden om je zomaar op open terrein te begeven. De merrie snoof en rolde even met haar ogen. Al die paarden, vriendelijk en lief. Daar stonden ze, gezellig met elkaar te kletsen terwijl ze zich tegoed deden aan het malse gras. Mals gras, bah! Ze voelde zich misselijk als ze er alleen al aan dacht. Gras, dat was geen voedsel voor haar. Ooit ja, ooit had de merrie zich gevoed door te grazen, maar sinds de dag dat ze hoorde van de schimmen, had ze zich afgevraagd hoe dat zou smaken wat zij dronken. Hoe het bloed van een ander paard op haar lippen voelde, hoe het smaakte. Nu was het de normaalste zaak voor haar, zoals gras voor de normale paarden.
Met haar oren in de nek staarde ze naar de vrolijk dartelende paarden. Wit poeder stoof op wanneer zij zich begaven op de plaatsen waar sneeuw lag. Sneeuw, zo licht en wit. Niets voor haar, hoewel het ook dood met zich mee bracht. Wanneer er niets eetbaars meer te vinden was, zouden de paarden verhongeren. Niet dat dit de beste uitkomst was, aangezien zij dan geen prooi hadden, maar dood was altijd prettig.

Avanti had genoeg stilgezeten, hij had genoeg gekeken naar het zielige leven van die kuddepaarden. Hij ergerde zich enorm aan het feit dat hij niets kon doen. Het maakte hem binnenin als een tikende bom, binnenkort kon hij voluit gaan alhoewel ... hij kon zich niet volledig geven daarvoor waren ze met te weinig. Hij hoopte enkel dat er genoeg paarden waren die zich waardig genoeg als schim zouden aanmelden. Al moest hij ze daarvoor bijna dwingen. Zijn hoofd rukt hij opzij, het bos in, zijn paarse ogen zoeken kort en zijn neusgaten sperren zich wijd open. Hij hoorde iets, er bevond zich een paard in de bossen en met een beetje geluk zou Axis, die leider was van deze bossen het niet in de gaten hebben.

Er kwam een valse glimlach op zijn lippen en hij keek kort naar Ayana. 'Ik verveel me dood. Laten we iets opjagen, pesten, bijten ...' ZIjn stem stierf weg terwijl hij zich draaide en met zijn oren diep in zijn nek het bos in stapte. 'Jaag het dieper het bos in.' Beval hij haar meteen. Hij schudde zijn brede hals en zette zijn lichaam in draf. Hij zou het paard opjagen tot het niet meer kon rennen, dat was tog ook leuk, niet? 'Tot zijn longen het begeven maar zonder hem te doden. Laat hem een boodschap zenden naar de kudde. Zelf met twee zijn we krachtig genoeg.' Meldde hij geamuseerd...

Net als Avanti verveelde zij zich. Alsof hun macht weg was gezogen door de leiders, waardoor haar haat voor hen alleen maar dieper ging dan eerst. De blauwe maan zou snel komen. Een mooie tijd om wat moorden te plegen, maar dit betekende eveneens dat er nog maar weinig tijd over was om nieuwe rekruten te vinden. Mochten ze geen nieuwe schim hebben, schoten ze nog niet veel op. Alsof de klok elke seconde een tikkend geluid gaf dat door haar hoofd gierde. Elke seconde waren ze dichterbij die blauwe maan. Als er alleen maar mietjes op deze wereld wandelde, waren ze gedoemd om het nog een maand alleen vol te houden.

Bij het plotselinge geluid van een paard dat zich door de bossen voortbewoog, priemde Ayana haar oortjes naar voren om deze vervolgens weer naar achter te gooien. Een onheilspellende grijns verscheen op haar gelaat, terwijl haar ogen gevaarlijk glinsterde. Toen Avanti had beval om het beest op te jagen gooide ze haar voorhand in de lucht, om met een soepele beweging haar lichaam te draaien en in de juiste positie neer te komen. Hier zette haar lichaam zich snel af tegen de grond, spieren aangespannen onder haar lichte vacht. De merrie stoof er met een noodgang vandoor, elke boom zorgvuldig ontwijkend, zonder al te veel snelheid te verliezen. Dit waren skills die normale paarden met moeite konden beheersen, maar schimmen zoals zij en Avanti, dat was een ander verhaal. Ze voelde het hart van hun slachtoffer kloppen. Het joeg haar alleen maar op. Het proeven van de angst, de pijn die het paard zou moeten doorstaan eens zijn benen vermoeid waren en zijn longen geschroeid. Pijn zou elke ademhaling hem schenken, omdat zijn keel zo droog zou zijn dat elke adem teug zou lijken op schuurpapier dat langs zijn binnenste schuurde. Ze genoot al van de gedachte. De merrie vervolgde haar race door de bossen, kreeg het paard al in zicht tussen de grote bomen door. Haar donkere manen en staart wapperde wild achter haar aan.