Zo hard als de snelste wind stormde Whitesoul door het hoge ruisende gras. Hij was woedens en bang, maakte zich zorgen over de anderen en wilde dat ze allemaal zouden verdwijnen. Hij had al ruim een uur hard gelopen en was nog steeds niet moe en nog steeds niet uitgeraast. Het schuim stond hem in de mond en hij was bedekt met een laag zweed. Stijgerend kwam hij tot stilstand in het mulle zand dat opwaaide onder zijn hoeven. Met een sprong rende hij weer verder, om snel af te koelen na zijn wilde tocht zou hem ziek maken en dat was het laatste wat hij er bij kon hebben. Na een tijd hard gedraafd te hebben ging hij steeds langzamer lopen al liep hij nog steeds over van woeden. Misschien zou de rivier die een paar kilometer verderop lag hem afkoelen, zowel geestelijk als lichaamelijk, en dan kon hij zich ook gelijk even van al het zweed verlossen. Zijn woeden inhoudend liep hij rustig naar de rivier en nam eerst een flinke slok van het koelen bergwater. Al stijgerend sprong Whitesoul stroom opwaards, zijn woeden afwerend. Wonder boven wonder was Whitesoul na een tijdje stijgeren en springen rustig en stond hij rustig midden in het water op adem te komen. Hij voelde zich weer schoon en fris nu het warme zweed weg was gewassen. Hij liep een eindje terug met het water mee en ging toen naar het gras, de wilde rit had hem hongerig gemaakt en dus begon hij gulzig te grazen. Whitesoul wist dat er niet meer gedaan kon worden dan dat er al werdt gedaan, en hij voelde zicg machteloos tegenover de volle maan. Hij wilde dat hij sterker was en dat hij de groep kon beschermen maar hij wist ook dat dat nooit zou gebeuren.

(hopelijk is deze goed!?)

Het harde lopen werdt steeds zwaarder en zwaarder. Uren renden hij nu al over de grote vlakte. Hij was niet koud, absoluut niet, hij gloeide haast, maar van binnen voelde hij ijs. De angst, woede en machteloosheid was te veel, veel te veel om normaal te kunnen denken. Gelukking was hij niet meer helemaal vol woede en kon hij zichzelf nu inhouden. Plotseling stopte hij, zij achterpoten tegen de grond gedrukt. Whitesoul verdween in de grote stofwolk die hij zelf gekreeërd had en kwam dampend te voorschijn nog zwaar na hijgend maar verbazingwekkend rustig. Zo was het vaker met hem, plotseling was hij niet meer in toom te houden en weer even plotseling was hij weer rustig en vriendelijk. Het viel Whitesoul nu pas op dat de zon was op gekomen en de vlakte had veranders in een prachtig schilderij. De zon weerspiegelde in de sneeuw en maakte alles tot een rode-roze zee. Een stukje verder op aan de hemel stond een kleine halve cirkel, de maan. Toen Whitesoul weer op adem was gekomen besloot hij terug te gaan de groep. Rustig liep hij over het pad waar zijn hoefafdrukken van zijn wilde ronden in de sneeuw achter gebleven waren. In de verte verscheen een ander paard, galoperend kwam het op hem af.

Libertad hield van de vrijheid die de vlakte bood, hij hield van de zon op zijn vacht en de wind door zijn manen. Hij kon uren rennen zonder ook maar ergens over na te denken, hij zou genieten van het gevoel dat hij kon vliegen, en al zijn zorgen los laten. Zijn benen maaien over de modderige grond, bruine spetters vliegen alle kanten op en schuren langs zijn benen en buik. Zijn ogen stonden op oneindig, en hij wilde niks liever dan blijven rennen totdat hij de horizon zou bereiken. Iets was onmogelijk was, gezien het feit dat de horizon steeds verder zou schuiven naar mate je dichterbij kwam. Een kleine lach siert zijn lippen en genietend gooit hij zijn hoofd de lucht in. Witte wolkjes komen van zijn lichaam, en zijn ademhaling is onrustig en snel. Zijn neusgaten staan wijdopen gesperd, en nemen zo ook een onbekende geur in zich op. Een andere hengst verschijnt aan de horizon, en Libertad laat een krachtige hinnik horen.

Het paard hinnikte luid. Het was een onbekende hengst. Whitesoul hinnikte terug en wachte op een antwoord. Hij was benieuwd wie net als hij zo vroeg op was gestaan om een langen tocht over de vlakte te gaan maken. De zon was al langzaam omhoog gekropen langs de hemel en bescheen alles met een koele gloed. Het kleiene laagje sneeuw wat er lag glinsterde en weerspiegelde in het licht. Je kon de kleine sneeuw sterren onderscheiden van elkaar en allenmaal waren ze even prachtig. Er stond geen zuchtje wind en het beloofde een mooie dag te worden. De veulens zouden heerlijk buiten kunnen spelen en hun ouders konden heerlijk genieten van het zonnetje. Whitesoul had geen zin om terug te gaan naar de rest maar had behoefte aan vrijheid.

ben even nogal inspiratieloos, sorry hievoor.

Libertad nadert de hengst in een krachtige draf. Ondanks dat hij een wat kleiner postuur had, de spieren rolde onder zijn warme vacht, en hij had de passen van een andalusier. Zijn wat grovere hoofd draagt hij hoog op een brede hals, en zijn ogen gaan statig over de kuddepaarden heen. Als leider van rang 3 had hij het voorrecht om overal te gaan en te staan waar hij wilde, als hij de leiding even over gaf aan de alpha merrie. Een lach siert zijn lippen wanneer hij de andere hengst bereikt en een vriendelijk 'Hallo' verlaat zijn lippen.

De henkst kwam in eenkrachtige draf op Whitesoul af. Hij was iets kleiner dan hijzelf. Zijn wat grovere hoofd stond fier op zijn hoge en brede hals. Hij glimlachte toen hij voor Whitesoul stil hield. Whitesoul was zelf een paard die volgde en opdrachte uitvoerde wanneer dat werdt gevraagd. Het paard voor hem leek meer gezag te hebben. Whitesoul was niet heel groot maar ook niet heel klein. Zijn smalle maar toch normale hoofd droeg hij trots op een lange nek. Zijn manen en staart waren de kleur van as. En zijn vacht had een grijs-bruine glans. 'Hallo' Zij de hengst en Whitesoul andwoorden 'Goede morgen' Hij wachte even omdat hij niet goed wist hoe hij moest beginnen. 'Ik ben Whitesoul. Ik heb jouw volgens mij nog nooit ontmoet, is het niet.' Zijn grijs-blauwe ogen keken vriendelijk naar het ander paard en hij wacht geduldig op een antwoord.

Ondanks dat Libertad niet de grootste was, hij was nog altijd een leider met een krachtig postuur. En nu hij naast de hengst stond werd duidelijk dat ze ong. even hoog waren. Dit maakte echter niet veel uit, in een paard zijn grootte zat niet zijn kracht. Libertad zijn nek was goed bespierd en had lange sterke benen, hij was krachtig en snel. En zo nu en dan had hij de reflexen van een kat. Zijn licht blauwe ogen glijden even kort over de hengst, hij zag er bezweet en onrustig uit. Toch was zijn stem kalm en waren zijn ogen vriendelijk op de zijne gericht. 'Aangenaam Whitesoul, de naam is Libertad, leider van de derde rang. Nee inderdaad, ben je nieuw in het gebied?'

'Aangenaam Whitesoul, de naam is Libertad, leider van de derde rang. Nee inderdaad, ben je nieuw in het gebied?' Whitesoul knikte, 'ja ik ben nieuw hier, nog niet zo lang geleden sloot ik me aan bij de 1e rang' Hij voelde een koede windvlaag tegen zijn schouder waaien. In de verte verschenen donkere wolken die snel op het af kwamen, van een mooie dag was geen spraken meer. 'Ik denk dat het gaat stormen, misschien kunnen we maar beter terug gaan voor we verdwalen in de storm' Als veulen was Whitesoul een keer bijna verdwaald in een heftige sneeuwstorm, Hij was zijn moeder kwijtgeraakt en had naar zijn gevoel in rondjes gelopen tot hij tegen een paard van de groep aan was gelopen die ook de weg zocht in de storm, samen hadden ze de andere gevonden. Er liep een rilling over zijn rug toen hij er aan terug dacht, nu was hij ouder en sterker maar zo iets memaken was verschrikkelijk..

Als het werkelijk zou gaan stormen dan zou Libertad nu omkeer moeten maken naar zijn eigen kudde. Ondanks dat de alphamerrie zeer wijs was, ze had niet de brute kracht van een hengst. En dat kon net het verschil maken in een wervelende storm. Libertad knikt naar de hengst. 'Ik denk dat het wel over waait. Maar als je je veiliger voelt kunnen we ons richting de kudde bewegen' Met krachtige passen zet Libertad zijn licht gekleurde lichaam in een draf en schud zijn lange créme gekleurde manen van zijn hals af.

Libertad keek naar de donkere wolken die aan de horizon stonden en zei, 'Ik denk dat het wel over waait. Maar als je je veiliger voelt kunnen we ons richting de kudde bewegen' Met krachtige passen zet Libertad zijn licht gekleurde lichaam in een draf en schud zijn lange créme gekleurde manen van zijn hals af. Whitesoul gooide zijn hoofd in de lucht en volgde Labertad. Misschien had hij gelijk en zou de storm langs hen heen waaien of zelfs wegtrekken. Aan de andere kant van de hemel stond de zon nog even stralend alsof er helemaal geen donkere wolken tegen over hem stonden. 'Ja, misschien komt de storm niet hier maar we kunnen beter maar terug gaan nar de kudde, voor alle zekerheid.'

Libertad knikt en zet zijn lichaam in een stevige tred. Zijn manen fier in de wind en zijn hoofd statig gedragen. Hij vond het heerlijk om een leiderspositie te bekleden, het gaf hem de nodige drang om beter te zijn dan hij al was. Het gaf hem een reden om te streven naar perfectie en zijn gedrag ten goede aan te passen. Hij glimlacht lichtjes en richt zijn blik weer op Whitesoul. 'In welke rang begeef jij je? Dan zullen we naar die kudde gaan'

'In welke rang begeef jij je? Dan zullen we naar die kudde gaan' Vroeg Libertad Terwijl hij naar Whitesoul keek. 'Ik zit in de eerste rang.' Andwoorde Whitesoul. Ze draafde door in stilte. De adrealine stroomde door Whitesoul heen, zijn spieren waren helemaal warm en zijn adem was een wolkje stoom die langzaam verdween in de frisse lucht. 'Hoe is het om leider te zijn van de derde rang, brengt het veel verantwoordelijkheid naar voren en wordt er meer van je verwacht dan van de andere paarden?' Nieuwsschierig keek Whitesoul naar Libertad. Het leek hem best wel lastig om een leider te zijn.

Libertad wend zijn blik af naar de hengst. Ja leider zijn had zijn voordelen, maar ook zeker zijn nadelen. Elke maand weer moest hij zijn leven in de weegschaal leggen voor zijn kudde, alle paarden beschermen tegen de schimmen. Het was een grote opgave, maar hij had het er voor over. Hij had het er zeker voor over. 'Ja, ik moet alle paarden beschermen tegen de wezens van de blauwe maan, het is een grote verantwoordelijkheid'

'Ja, ik moet alle paarden beschermen tegen de wezens van de blauwe maan, het is een grote verantwoordelijkheid' Whitesoul knikte, hij had daar nog niet eens aan gedacht. Hij begreep dat dat een van de zwaren taken was van de leiders. Als beschermer had je zelf de meeste kans op gepakt te worden en als je eenmaal gepakt was dat was het met je gedaan. 'Vind je het soms wel vervelend als je leider bent? Ik zou begrijpen dat je het soms gewoon helemaal zat bent, of is dat iets wat ik mij verbeeld?'

Natuurlijk vond hij het soms vervelend om leider te zijn. Vooral aangezien hij verliefd was op een merrie die nog altijd in de eerste rang zat. Nu was deze merrie ook verliefd op een ander, maar daar wilde hij liever niet aan denken. 'Ach het heeft zijn voordelen en nadelen he, over het algemeen ben ik blij dat ik anderen kan helpen' Hij glimlacht vriendelijk
*Beetje inspiratieloos..

'Ach het heeft zijn voordelen en nadelen he, over het algemeen ben ik blij dat ik anderen kan helpen' Hij glimlacht vriendelijk. Ja, dat klopte dacht Whitesoul, in de eerste plaats help je natuurlijk de andere paarden. Whitesoul keek eens om zich heen om te kijken waar ze al waren. 'Ik moet hiet erin, dan ben ik sneller bij de kudde.' Zei hij terwijl hij naar het pad dat naar rechts liep knikte.
*me too