remember black skies

Gast **Profile**

Het lange gras deint zachtjes heen en weer op de maat van de wind. De zachte streling glijdt langs de benen van de hengst, en voor een kort moment sluit deze genietend zijn ogen. De zon stond nog laag, en de zachte pastel kleuren zorgen er voor dat de omgeving er uit ziet als een sprookje. De roze reflectie op de bomen, het spiegelbeeld in het glinsterende water. Alweer was er een dag voorbij gegaan, en alweer had hij zich er door heen gezwoegd. Nooit had hij gedacht dat het zover zou komen dat hij terug zou keren naar dit gebied, hij had zijn thuis gevonden in het land van de Bloesem, en toch was hij terug gekeerd.

Hij had al tijden niet van Myou gehoord.. misschien zou dat onbewust zijn reden zijn geweest om terug te keren. Maar zelfs dagen na zijn aankomst was er geen spoor van haar te bekennen, haar heerlijke geur die hem deed denken aan het woud joeg achter hem aan. Langzaam begon hij zijn grip te verliezen op zijn herinnering van haar, en daar was hij bang voor, haar niet meer kunnen herinneren.

De zon trekt verder over het gebied en de kou vult zich met warme kleuren. De zwarte vacht van Avareth slokt de warmte op, en nog even blijft hij staan. De pastel kleuren tasten over zijn gezicht, de diepe littekens lichten spookachtig op, en zijn blinde oog krijgt een zachte gloed. Hij spant zijn spieren aan en schud zijn hals, tijd om in beweging te komen. De frisse dauw prikt in zijn neus, en briesend zet hij zich in een stap. De dauw van het gras blijft aan zijn dikke sokken hangen, en glijdt vervolgens weer via zijn hoeven richting de aarde. Zijn lange zwarte/rode manen plakken in strengen tegen zijn brede, door littekens getekende hals. Hij had die nacht in de regen staan mijmeren, en zijn lichaam was nog koud en nat. Ondanks dat zijn lichaam de warmte van de zon snel op nam, rilde hij kort en schudde de nattigheid uit zijn vacht. Een korte zucht ontglipt hem voor hij zijn voorhand de lucht in gooit en weg galoppeert. De aarde voelde zacht onder zijn hoeven, en de wind streng in zijn vacht. Het was een frisse morgen, de kou die uit de aarde kwam zorgde voor een contrast met de warme lucht. Het begin van de lente was in zicht, en Avareth verheugde zich er op.

Ondanks dat Ferelden voor het grootste gedeelte bestond uit bos en bomen, vond Avareth het heerlijk om de vlaktes op te zoeken die zeer zeker ook hier te vinden waren. De wind trekt aan zijn manen en staart, en duwt zijn lichaam voort om sneller te gaan, sneller naar de horizon. Zijn hoeven denderen over de sompige aarde, modder spat op tegen zijn benen en buik. Hij geniet van de zon op zijn lichaam en laat een korte hinnik ontsnappen. Zijn borst gaat zachtjes op en neer op de maat van zijn ademhaling, hij genoot met volle teugen van de stilte, de ontspanning die hij kreeg van het rennen. Het simpelweg rennen tot de bomen aan de horizon op doemden. Hij gaat langzamer, en langzamer tot hij in een trage draf het bos binnen gaat. De modder druipt uit zijn haren, en kleeft deze als spaghetti aan elkaar vast.

Een hinnik gaat uit naar zijn zoon, de leider van dit gebied. 'Axis!' Zijn diepe, zware stem buldert door het woud wanneer hij het grote lichaam van een andere zwarte hengst ziet. Ondanks zijn vele dieptepunten in het leven, was hij vrij trots op zijn zoons; Axis, Youkai, Vouh en Flight. En één daarvan was opnieuw een leider, iets wat hem het idee gaf dat hij niet alleen maar had gefaald in het leven.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Never give up ... It's such a wonderful life

Na al die jaren vergeet je noch steeds niet welke schoonheid dit gebied heeft, na al die jaren vergeet je niet welke herinneringen er hier rondlopen en na al die jaren vergeet je niet welke pijn de morgen brengt. Enkel de volharde paarden hielden het langer dan een jaar uit en daar was Axis één van. Hij leefde sinds de eerste dag van zijn leven op BMH en hij was zeker nog niet vergeten welke offers hij gebracht had voor zijn leven veilig te houden. Hij had steeds volhard gevochten, volhard al wat lief was beschermd maar uiteindelijk moest hij het allemaal laten gaan en kon hij niet langer zijn wie hij ooit was. Verbitterd door de pijn en het verdriet bleef Axis alleen over terwijl de rest vluchtte van de blauwe maan. Enkel de beste bleven, hij en enkele lege zeldzame zielen kozen om aan zijn kant te strijden tegen het vervloekte ... de schimmen.

Zijn lichaam stond geschut onder een gigantisch grote denneboom. Zijn wortels kronkelde onder de aarde verder en volstrekte zich van moeder natuurs energie. Zijn taken waren dik en reikten verder dan mogelijk was. De vele dennenaaldjes gaven een aangename geur weer door zijn omgeving. Hier en daar viel er een druppel, resterend van de regen die die nacht gevallen was maar dat had Axis geen last van gehad want de boom beschermde hem. Zijn gigantisch zwarte lichaam doezelde en genoot van het zwakke zonlicht dat de boom doorliet. De grote en krachtigheid van zijn lichaam had hij zeker van zijn vader, het meeste had hij van zijn vader. Enkel de blik in zijn ogen, het ene paarse oog dat nijdig door zijn oogkas rolde verried zijn ware aard. De hengst had veel verloren, ook zichzelf en hij had het noch steeds niets teruggevonden.

Hij had een deel van zijn hart aan zijn ware liefde gegeven en nu ... hij kon haar nergens vinden en die verscheurende gedachten knaagde aan zijn ziel. Niemand zou het merken, geen vreemde zou zich afvragen waarvan die bitterheid kwam in zijn gedragingen. Maar ze zouden wel allemaal hetzelfde vragen, waarom had hij de gelijkenis in ogen met een moordenaar, een schim. Axis schudde zijn brede hals tot zijn maantop zijn blik verduisterd. Langzaam kwam zijn grote lichaam in stap en verscheen hij in de ochtendglorie. Het verlichtte zijn zwarte vacht, een lang litteken van zijn wang tot zijn schouder stak af in dat licht.

Terwijl hij zich door Ferelden, zijn gebied, voortbewoog dacht hij na. Nee, hij wou niet denken maar toch gebeurde het altijd weer. Hij kon zijn geest niet leegmaken want hij had teveel verantwoordelijkheden hier. Hij was trots met wat hij bereikt had, leider rang vier worden en daar had hij zijn vader om te danken. Avareth was in zijn eerste levensjaren nooit zijn idool geweest maar doorloops de weken had hij respect gekregen. Hun paden liepen samen, ze hadden veel gemeen en veel gedaan waar ze later misschien spijt zouden van kunnen krijgen.

Zonder zelf besef te hebben van zijn passen blijft hij staan aan een klein kabbelend riviertje. Zijn oren gaan de omgeving rond en uiteindelijk volgen ze de weg van zijn ogen, naar het water. Hij duwt zijn neus er tegen en voelt de huivering door zijn lichaam gaan door de onverwachtse frisheid. Drie slokken en hij bleef stil, hij hoorde maar al te goed de zware passen onder de grond en hij wist ook van wie ze afkomstig waren maar toch kon hij het niet laten een verbitterde blik op te werpen en zijn oren kort plat te leggen. Het is een attidude die hij gecreerd had uit verdriet en eenzaamheid, iets wat je niet zo snel zou kunnen wegwerken. De hinnik vulde zijn geest met een verlangen naar herkenning en dat bracht hem in rustigere sferen.

Zijn naam weergalmt door de omgeving en nu pas draaide Axis zijn hals om en keek naar de zwarte hengst aan. Even was het stil voor een zwakke knik de roepnaam bevestigd. 'Avareth.' Sprak hij loom. Hij schudde zijn brede hals en herpakte zich voor een groot deel, hoe kon hij zwak worden ... 'Vader.' Bevestigde hij met een krachtige stem. Zijn lichaam, die enkel macht en trots uitstraalde draaide zich een kwart en liet een hinnik vrij v an diep uit zijn borstkast. Avareth kwam en ging weer. Sinds enkele dagen was hij terug en Axis had nooit eerder zo blij geweest van het zien van een bekend gezicht. 'Wat brengt je terug naar deze vervloekte plaats ...' Het was niet echt een vraag, hij schudde zijn hals weer en liep op zijn vader af. Met een korte tik van zijn zwarte neus tegen Avareth's hals begroette hij zijn vader. 'Blij dat je terug bent.' Sprak hij tevreden. Hij keek zijn vader even onderzoekend aan en glimlachte dan zwak. 'Alles goed, heeft je reis je gegeven wat je wou?' Zijn blik blijft niet langer verwachtingsvol maar valt algauw weer in die neutraalheid terwijl zijn oren het gebied rondgaan...

Leader Rank 4

Gast **Profile**

Met een enkele oogopslag van Axis merkt Avareth dat de jonge hengst nog steeds niet helemaal mentaal hersteld is. Een zwakke glimlach siert zijn lippen. Ondanks alles wat er fout was gegaan in Axis zijn leven, hij stond hier nog steeds, en daar kon Avareth geen groter respect voor opbrengen dan hij al deed. Avareth wist niet veel van het leven van Axis, maar hij herkende zo veel van zichzelf terug in de zwarte hengst dat hij kon gissen dat de hengst nog steeds niet lekker in zijn vel zat. Avareth was zelf ook altijd te koppig geweest om toe te geven dat hij hulp nodig had, totdat er een kleine merrie was geweest die hem had gedwongen om help aan te nemen. Hij had haar zo veel pijn gedaan, en continue gekwetst, maar het feit dat hij hier nu nog staat, en met enige kalmte in zijn gelaat, heeft hij te danken aan haar. De kleine zwarte merrie die zijn leven op de kop had gezet, het feit dat ze nu miste, en niet aanwezig was hier maakte het voor hem zwaar. Iets wat hij nooit van zijn leven zou toe geven, daar was hij te koppig voor, veel te koppig.

Met een, typisch voor Avareth, kleine grijns neemt hij de begroeting van Axis in ontvangst en geeft een zachte por tegen zijn schouder. Vader, het woord klonk nog steeds als muziek in Avareth's oren. Jarenlang had hij het woord vervloekt, hij had menig nageslacht overgehouden aan zijn losbandige leven stijl. Iets waar hij zo weer in terug zou kunnen vallen als hij niet zou op passen. Nu Myou er niet was om hem kalm te houden, was er voor hem geen grens meer. Wat brengt jou terug naar dit vervloekte land? De woorden doen Avareth op kijken, waardoor zijn voorpluk scheef valt, en zijn getekende gezicht zichtbaar word. Hij deed altijd zeer zijn best om anderen niet de stuipen op het lijf te jagen met zijn gezicht, maar Axis had wel erger gezien, zodus staat hij vrij op zijn gemak in het volle zonlicht. 'Mijn leven werd een sleur' grijnst hij, het was zo. Het leven dat hij had geleid van jong af aan was een leven van avontuur en angst. Hij was dag na dag weg gestuurd door zijn 'vader' om andere kuddes kleiner te maken. Hij was het sloofje geweest van de leider, hij had dingen gedaan die hij nooit zou hebben gedaan als hij beter had geweten.

Of zijn reis hem had gegeven wat hij wou? Avareth had geen idee, hij had überhaupt geen idee wat hij wilde in het leven. Zijn dromen had hij al lang opgegeven, passie's had hij niet, en zijn liefde was verloren. Hij snakte er naar om de adrenaline door zijn aderen te voelen stromen, iets te doen waarvan hij wist dat hij het zou berouwen. Maar hij wist dat hij zich moest gedragen, al was het enkel en alleen om Axis te laten zien dat hij achter hem staat. 'Ik ben een oude bekende tegen gekomen' Grinnikt hij wanneer hij terug denkt aan de witte merrie, een glinstering speelt in zijn ogen en een grijns speelt rond zijn lippen. Hij snakte niet alleen naar adrenaline maar ook naar de warme huid van een merrie die hem gezelschap kon houden.

Hij schud zijn hoofd lichtjes om de gedachten uit zijn hoofd te bannen, hij moest zich in houden. Hij kon zijn eigen zoon moeilijk een slechte naam bezorgen door de slechte vader uit te hangen. 'Wat zit je dwars jongen?' Hij slaat zijn gouden oog naar Axis op en laat zijn blik niet los. 'Als ik er zo uit zie als jou, dan heb ik iets gedaan waar ik niet tevreden over ben' een klein zwak lachje siert zijn lippen.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Never give up ... It's such a wonderful life

Terwijl de zon zijn warmte spreidde over de omgeving probeerde Axis zijn gedachten voor één keer leeg te maken, al was het maar voor enkele seconden. Avareth leek hem daar onrechtstreeks bij te helpen, alsof er al één last meer van zijn schouders was gevallen nu zijn vader in de buurt was. Hij kon Axis niet helemaal de oude maken, daarvoor zat zijn pijn en verdriet te diep maar hij hielp zeker, meer dan hij zou denken. Enkel Iris zou al zijn pijn kunnen wegnemen en de gedachten over haar beslopen hem op de meest ongepaste momenten. Soms beslopen nachtmerries zijn geest, nachtmerries waarin ze dood ging, vermoord door zijn oom. Het enige waar Axis van overtuigd was was als ze dood ging hij zich helemaal leeg zou voelen en dat voelde hij niet dus ze leefde nog. Een theorie die hij bij iedere gedachte aan haar meer en meer probeerde te staven.

De typische grijns van zijn vader deed hem kort glimlachen, met een korte blik op het blinde oog en de vele littekens wendde hij zijn blik weer naar de omgeving. Het was niet beleefd te staren maar de meesten zouden het doen want Axis was apart op zijn manier en ook Avareth had vaak het nodige gestaar te verduren. Bij de woorden grinnikte Axis diep in zijn keel. 'Je leven is een sleur.' Herhaalde hij zo zacht dat het niet meer dan een fluistering door de wind leek. Wat was zijn leven dan niet wel? 'Enkel zo worden we de sterksten, enkel zo blijven we overleven.' Sprak hij onbeduidend maar het was waar. Veulens die braaf en lief opgevoedt werden stierven meteen bij het eerstvolgende avondtuur dat hun pad kruist. Paarden als Axis en Avareth ... zie het voor jezelf, ze leefde noch steeds in macht en glorie.

Hij was een oud bekende tegen gekomen ... Axis wist niet zo heel veel over Avareth en de paarden waarmee hij omging. Het enige wat hij wist was dat hun leven behoorlijk gelijk samen liep maar dan op een ander niveau. Zijn vader was naast Iris de enige die hem kon lezen als een open boek ookal had hij nooit iedere stap van Axis gaande geslaan. Puur de gelijkenis bracht hem bij de waarheid. Aan de manier waarop Avareth zijn ogen glinsterden en zijn grijns breder werd hij al genoeg, het was een merrie. 'En welke bekende mooie dame heeft je pad dan wel niet gekruist?' De speelheid rolt ergens achteraan van zijn tong. Avareth had iets met merries, hij wist hun hart te veroveren door simpel met zijn manen te schudden.

Maar die speelsheid in zijn ogen verdwijnt algauw bij de woorden die volgen. Het oog van Avareth staarde hem strak aan en Axis deed niets meer dan neutraal terug kijken, zijn zwarte oog dan toch. Het paarse dreigde ermee alles te verslinden in de nabije omgeving maar daar kon hij helaas niet veel aan veranderen. 'Heel mijn leven zit me dwars.' Antwoordde Axis neutraal op de eerste vraag. De woorden die volgen doen hem glimlachen, Avareth kon hem lezen als een boek enkel en alleen omdat hij zelf zo reageerde als Axis. 'Waar kan je nog tevreden over zijn in een leven als dit?' Hij keek weg van zijn vader en liet zijn neus kort tegen de grond gaan voor hij weer opkeek. 'Het feit dat je zoveel doden op je geweten hebt of het feit dat je alles wegjaagd wat belangrijk is wetend dat het de goede keuze is ...' Zijn stem stierf langzaam weg waarna hij een grote zucht slaakt. 'Je weet wat ik bedoel.' Mompelde hij er zwakjes achter, krannig houdt hij de glimlach op zijn lippen...

Leader Rank 4

Gast **Profile**

Axis heel zijn leven zat hem dwars, hoe vaak had Avareth dat zelf wel niet gedacht? Als hij nou ergens anders zou zijn geboren, zou hij dan anders zijn geweest? Zou hij dan normaal zijn geweest, zou hij ouders hebben gehad, liefde hebben gekend? Zoveel vragen die Avareth zichzelf had gevraagd. Het kwetste hem dat zijn zoon daar ook over nadacht. Hij wist dat hij er nooit voor Axis was geweest in het begin, hij was niet eens op de hoogte van zijn geboorte, tot de jonge hengst verscheen. Ondanks dat de moeder van Axis was overleden kon Avareth haar nog goed herinneren, en ze was daarmee een van de weinige die hij had onthouden. Waarschijnlijk waren het die paarse ogen geweest die haar zo interessant hadden gemaakt, haar opvliegende karakter en kwade blik. Avareth had het vrijwel als een uitdaging beschouwd, tot hij haar iets meer had leren kennen. Uiteindelijk was de avond geëindigd met een Avareth die weg sloop toen zij in slaap viel. Hij berouwde het nog elke dag.

Je kon weinig veranderen aan de plek waar je werd geboren, of wie je ouders zouden zijn. Avareth heeft zijn ouders nooit gekend, enkel een pleegvader die misbruik van zijn krachten had gemaakt. Het leven was vol valkuilen als je jong was, en als je geen ouders had viel je geheid. Met de tijd had Avareth geleerd om op zijn eigen benen te staan, en dat was een eigenschap die Axis van hem had geërfd. De hengst voor hem had menig nachtmerrie over wonnen, en ondanks dat Avareth niet meer mist dan de roddels die zich de ronde deden, hij wist dat Axis door een hel was gegaan. Zijn afwezigheid en vermoeide gelaat hadden hem verraden, voor Avareth althans. Na alle jaren dat Avareth van een afstand heeft toegekeken, en zijn mond heeft gehouden heeft hij geleerd om het één en ander van iemands gelaat af te lezen. Iets wat hem later zeer goed te pas kwam bij zijn merrie verslinderij.

De oude bekende, Avareth zou er graag verder op in zijn gegaan, en Axis het hele kleurrijke verhaal vertellen. Maar misschien was het geen goed idee om bepaalde dingen te delen met je nageslacht, ondanks dat ze toch wel wisten wat Avareth had gedaan in het verleden. Delen daar van dan, behalve Myou had hij nog nooit iemand een blik in zijn geheugen gegeven. En dat was maar beter ook, de gruweldaden die in zijn hersenen staan gegrift konden maar beter verborgen blijven. Daarom wilde hij Axis ook niet dwingen om te vertellen wat hem dwars zat, hij wilde enkel een verlichting geven van de pijn, laten weten dat Avareth interesse had voor wanneer hij wel zijn hart wou luchten.

Je weet wat ik bedoel. Avareth knikt, dat wist hij maar al te goed, hoeveel dieren had hij wel niet van zich weg gejaagd, zelfs degene waar hij van hield. Zelfs op het sterfbed van Icecube had hij tegen haar geschreeuwd, haar vervloekt en gehaat, terwijl hij diep van binnen kapot ging van de pijn. Avareth zou nooit volledig de waarheid vertellen, dat lag hem simpelweg niet in zijn aard. Hij zou altijd een verhaal romantiseren, of de waarheid verdraaien om te krijgen wat hij wilt. Maar hier nu bij Axis wou hij zich inhouden, zijn ervaringen delen en vertellen dat het wel goed kwam. Hij schraapt zijn keel en slaat zijn ogen op naar het water, het zachte druppelen van enkele spetters zorgt voor kringen in het water, en behoedzaam trekt hij zich wat verder terug het bos in. Hij was nog koud van de vorige regenbui.

Hij legt zijn ogen weer in de blik van Axis. 'Ik heb niet veel ervaring met keuzes maken, waarvan je weet dat ze goed zijn. Maar ik heb wel ervaring met keuzes maken, waarvan je weet dat ze fout zijn' Avareth kende het verhaal van Axis en Iris niet, hij wist enkel dat de schimmen er mee te maken hadden en dat ze op dit moment niet samen waren. Net zoals hij op dit moment niet samen met Myou was. 'Toen ik nog een jaarling was, was ik verliefd om de mooiste merrie van de kudde. Eleanor, ze was de dochter van mijn pleegvader. Zoals je weet heb ik nooit mijn ouders gekend. Iedereen wist er van, en voor mijn ogen werd er misbruik van haar gemaakt. Heel even stopt hij, en kijkt weer richting het water. Mijn pleegvader beloofde mij dat ik Eleanor zou krijgen als ik iets voor hem zou doen, wat dat was doet er nu niet toe. Enkel en alleen om haar te bevrijden van de andere hengsten wilde ik dit al doen. Maar toen ik terug keerde was ze er van door met een andere hengst. Uiteindelijk heeft die hengst haar vermoord, en heb ik haar nooit meer gezien. Ik wou dat ik toen harder had gevochten voor haar. Hij legt zijn blik heel even in de ogen van Axis, waarschijnlijk had hij niks aan dit verhaal, maar Avareth wilde duidelijk maken dat ondanks hoe veel littekens er in de relatie kunnen zitten, het kan altijd werken als je maar hard genoeg probeert, en durft te vechten voor wat je lief hebt.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Never give up ... It's such a wonderful life

De stilte bleef onbeduidend hangen maar het deerde de zwarte hengst niet ... integendeel, stilte was wat hij lief had. Hij zou niets liever willen dan zijn vrijheid proeven door de rennen langs het strand, te hinniken naar de vele meeuwen en te staren, dag en nacht, naar de horizon. Maar die droom, die gedachte leek in wel duizenden stukjes te zijn verbroken. Het gaf hem voor en nadelen, het feit dat de schimmen zijn leven voor de tiende keer hadden geruïneerd maakte het hem sterker, oersterkt. Voorbije gebeurtenissen hadden het wel een hoop lastiger gemaakt. Hij wist hoe hard Avanti zijn best deed maar die ene nacht was hij erover gegaan en mocht Axis een leger hebben dan had hij Avanti onherroepelijk plat gewalst maar dat leger was er niet dus moest hij het doen met wat hij had ... zijn trots en doorzettingsvermogen.

De commotie die de schimmen hadden gemaakt had BMH in het aantal paarden enorm doen slinken, een nieuwe start misschien? Dat zijn droom was verbroken had lieten ook veel littekens achter, Iris had een zoon het leven gegeven, een zoon van Avanti tegen haar wil in en ze koesterde het alsof het een veulen was uit liefde. Axis had altijd toegekeken en het veulen benijd om wat hij was. Als Iris haar liefde gaf en ze vertelde over Xenos dan barste Axis uit en daarom was hun band zo verwaterd en was ze vertrokken met haar zoon. Toch voelde Axis dat ze nog sterk aanwezig was, ergens in zijn onderbewust zijn. Hoe kon je iets liefhebben dat uit zo'n monster voorkwam?? Axis hield van veulens, nam ze onder zijn hoede als ze geen ouders hadden enkel en alleen omdat hij er ook nooit gehad heeft.

Hij moest altijd bij Alvaro blijven ... wat wel een goed ding was. Alvaro maakte hem de beste soldaat voor bij de schimmen te treden maar ook de machtigste op gebied van wijsheid als hij leider werd, wat hem gelukt was. Liefst van alles zou hij opnieuw beginnen, zijn paarse oog vernietigen en verdwijnen van BMH maar wat liet hij dan achter? Hulploze paarden met geen besef van de omgeving? Kon hij toch niet doen? Ofwel? De gedachten gaven hem gemengde gevoelens, met een korte blik op zijn vader liet hij zijn ogen weer rusten op de vele dennebomen in het bos. Nu de lente er weer aankwam was het tijd dat hij zich volledig ging herpakken. Veulens zouden bescherming nodig hebben, moeders verdediging. De kringloop van het leven en daar was Axis belangrijk in, hij zorgde dat die kringloop niet onderbroken werd.

Hij schrok op van de druppels tegen zijn neus, zijn hoofd gaat in de lucht naar de hemel en bijna automatisch loopt hij naast zijn vader mee. Je kon ze wel de grootste noemen van heel BMH, groot en machtig, iets waar Axis fier op was. Zonder veel besef kozen ze een route beschuttend tegen de regen en Axis moest glimlachen om dit traject. Het bewees nog maar eens hoe goed ze elkaar kendde, hoeveel ze op elkaar trokken.

Avareth verteld een verhaal, een verhaal waar hij eerst niet heel veel van snapt maar uiteindelijk snapte hij wel de boodschap. Hij keek zijn vader zijdelings haar en knikte met een korte glimlach. 'Vechten voor iets dat je lief hebt is geen probleem, ik kan mijn hele leven vechten zonder daar moe van te worden.' Hij zweeg even, Avareth zou wel snappen wat hij bedoelde. Axis vocht al jaren maar recent had Avanti hem geestelijk gebroken, ookal wist hij dat niet, en daar kon hij niet mee omgaan. Met de pijn en het verdriet, de wraak en de woede binnenin. 'Maar het is binnenin ...' Hij keek zijn vader aan met een blik die moeilijk te beschrijven was. Even zag je hoe zwak Axis was maar algauw veranderde dat weer in die ondoorgrondelijke neutraalheid. 'Ik kan niet loslaten, ik kan herinneringen die me haat en pijn bezorgen niet laten gaan. Hoe werk je spijt weg waar je heel je leven spijt zou van moeten hebben? Hoe werk je de pijn weg die eigenlijk heel je leven moet meegaan?' Hij schudde weer verward zijn hoofd en even kwam zijn hoef nijdig hard tegen de grond. Hij verloor sneller en sneller zijn zelfbeheersing. Axis nam een frisse teug lucht en ademde langzaam beheerst uit. Zijn spieren ontspanden en ook zijn geest werd weer wat helderder...

Leader Rank 4

Gast **Profile**

Ondanks dat Avareth lang in het gebied van de blauwe paarden had geleefd, hij was nooit echt een schim tegen gekomen. Zijn enige herinnering was van zijn dochter Kendra, welke in de macht van een schim was geweest. Het verhaal er achter kende hij niet, maar hem werd ook niet veel verteld. Zo waren zijn emoties bij het woord 'schim' ook niet zo angstig. Hij was al lang geleden gestopt met het vrezen voor zijn leven. het enige waar hij angstig voor zou kunnen zijn is dat ze Myou iets zouden aan doen. En waarschijnlijk was dat precies waar Axis mee zat, een merrie die te grazen was genomen door de schimmen. En waarschijnlijk niet zomaar een merrie, maar een merrie waar hij van hield.

Het zou een nachtmerrie voor Avareth zijn als zijn geliefde werd geteisterd door de schimmen. Wetende dat Myou nooit iets fout had gedaan, moest hem wel aan hem liggen als ze te grazen zou worden genomen. Aangezien hij zijn hele leven had verspild aan het verkeerde te doen. Een zucht ontglipt hem en hij strekt zijn nek om de lange zwart/rode strengen van zijn hals af te laten glijden. Hij kon eeuwig blijven redeneren, maar misschien was dit helemaal niet het probleem waar Axis mee zat. Misschien ging het niet eens over een merrie. Hij laat het idee even los en luistert naar wat Axis te vertellen heeft.

Ik kan niet loslaten, ik kan herinneringen die me haat en pijn bezorgen niet laten gaan. Hoe werk je spijt weg waar je heel je leven spijt zou van moeten hebben? Hoe werk je de pijn weg die eigenlijk heel je leven moet meegaan? Als er iemand niet kon los laten dan was dat Avareth, nooit had hij de woede uit zijn jeugd laten bekoelen, nooit had hij de angst voor liefde overkomen, nooit had hij zichzelf vergeven voor hij had gedaan. Elk moment van zijn leven had hij nachtmerrie's die hem na jaagde en niet met rust lieten tot hij depressief in een stortte. Een diepe zucht ontglipt hem en hij schud zijn hoofd. 'Ik heb geen antwoorden voor je Axis, het spijt me'
*volgende keer weer wat langer hoor (:

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Never give up ... It's such a wonderful life

Tuurlijk wist Avareth geen antwoorden want zijn leven zat zelf vol met onbeantwoordde vragen. Hij had zelf een hoop problemen gehad waar hij geen raad mee wist toen hij zelf zo jong en onbeholpen was als Axis... Wat Axis nu verre van was. Doorloops de jaren had de leider een sterke wil ontwikkeld. Hij vocht voor zijn vrijheid en dat van de anderen, hij zou zijn leven opgeven om te beschermen wat hij lief had. Maar iedere keer weer gebeurde het omgekeerde, gaven anderen hun leven om Axis staande te houden. Zijn moeder had zich opgeofferd aan de schimmen en ook de ene tweelingszoon van Alvaro had dat gedaan en dat terwijl Axis er nooit echt om had gesmeekt.

Hij opende zijn mond maar klapte die dan gefrustreerd weer dicht. De schimmen waren nu in een mindertal, met twee voor zover hij kon achterkomen maar hij wist hoe snel Avanti ging gaan rekruteren. Het leek soms wel een onbegonnen strijd, soms hadden leiders het voordeel en soms hadden schimmen het voordeel. Toch, bij iedere moord weer gaf Axis zichzelf de schuld, hij vatte het veel persoonlijker op dan eigenlijk de bedoeling was. 'Mijn leven is een sleur.' Herhaalde hij de allereerste woorden van Avareth. Hij keek opzij naar zijn vader en glimlachte kort. Hij kon het wel aan, het belangrijkste was dat de kuddeleden het niet door zouden krijgen, ze bleven geloven in hun leider.

Hij probeerde zijn emoties en ingewikkelde gedachten wat aan de kant te schuiven en plaats te maken voor wat meer happy dingen. 'Heb je op je kleine reis is gehoord van mijn broer?' Hij zweeg even en keek zijn vader kort aan. 'Youkai ...' Zijn stem dreef weg. Youkai had sinds korte tijd ook een vaste waarde in zijn leven. Zijn broer, al was het maar een halfbroer. Veel familie had hij niet meer, toch geen waar hij op kon rekenen ...

Leader Rank 4

Gast **Profile**

Het was al tijden geleden dat Avareth überhaupt iets had vernomen van een van zijn kinderen van Icecube. Nadat Icecube was overleden was hij in een depressie geraakt en had hij hen niet eens willen zien. Dat was al zeker een jaar geleden, en nu was hij ze allemaal uit het oog verloren. Vooral Youkai was hij op ten duur gaan missen, en het feit dat Axis naar hem vraagt laat hem weten dat hij niet de enige is. 'Ik heb al een jaar niks van Youkai gehoord' een droevige toon klinkt door in zijn vrij zware stem. Er waren maar vrij weinig anderen die hij in zijn hart koesterden, daarvan stonden zijn zoons boven aan.

Avareth laat zijn ogen over de bomen gaan, hij had altijd een hekel aan het woud gehad. En nog steeds kreeg hij de kriebels van de schaduwen en vele geluiden. Het was niet zo zeer de omgeving die hem de rillingen gaf, het waren de nare herinneringen en nachtmerrie's die hem gek maakten. Maar het idee dat Myou hier was geweest, in contact had gestaan met zijn omgeving maakte dat hij snakte naar de bomen bij hem, de geur van het woud diep in zijn longen, en de klanken van de wind in zijn oren. Hij stond op het punt om door te draaien als hij dacht aan haar zachte vacht, haar diepzwarte ogen en haar heerlijke aanraking.

Maar ze was hier niet, en daar moest hij mee leren leven. Misschien had ze hem deze keer wel voor eeuwig verlaten. Misschien was het na al die tijd nu uiteindelijk toch de druppel geworden. Hij had haar ook nooit verdient, dat was de waarheid, ze zou altijd te goed voor hem zijn. Iets zo puur en eerlijk hoorde niet bij iets zo getekend en slecht als Avareth. Avareth schud zijn hoofd om het uit zijn gedachtes te krijgen. Zijn lange zwarte manen vliegen even op in de wind voor ze weer om zijn hals slaan. De regen is minder geworden tot een langzaam druppelen, en Avareth voelde een drang om in beweging te komen. 'Zin om een stukje te lopen?'

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Never give up ... It's such a wonderful life

Teurend om het feit dat Youkai al een jaar niet meer gezien was liet Axis zijn hals zakken. Misschien was Youkai wel gestorven ... maar die gedachte leek nogal onlogisch. You was net als Avareth en Axis een gigantische groot en forse hengst. Als je hem wou klein krijgen had je meer nodig dan alleen maar je spieren en dat van vier anderen. Youkai beschikte over het zelfde stel hersenen en de zelf kracht en macht als zijn vader. Dus die gedachte klopte niet, al kon hij misschien ziek worden of zijn aangevallen door moordlustige wolven en dan nog... Axis kon het gedacht dat zijn broer dood was niet verdragen. Zijn zwarte neus dwaalde nog even over de grond heen voor hij weer opkeek en zijn blik op de omgeving liet rusten. Zijn paarse oog was vrijgekomen van zijn maantop en staarde haatvol voor zich uit. In een reflex had hij het weer willen doen verdwijnen maar met een blik op zijn vader wist hij dat het niet nodig was. Avareth kende hem zoals hij was, hij had niets te verbergen voor zijn vader.

Met de stilte die er was nam Axis even de controle over zijn leven terug. Zijn ogen, oren en neus werkten zich in op de omgeving, zijn gebied en controleerde naar dingen die abnormaal waren. Veel paarden uit zijn rang waren er niet ... het was enkel hij en zijn vader maar naast dat vertoefden de schimmen hier. Hij kon de rottende lijkengeur van mijlen ver snuiven en met een korte blik in de juiste richting wist hij welke kant hij zeker niet moest uitlopen. Het vasthangen aan dit gebied had hem enkele nadelen opgeleverd. Jaren geleden zou hij iedere morgen naar het strand zijn gegaan, zou hij gerend hebben in de vrijheid als die van een meeuw maar nu ... ZIjn blik gaat opzij bij het horen van fel stromend water. Er was hier ook een schoonheid, de grote watervallen. Hij was er soms liever dan het strand want het had iets speciaals. Ze waren niet altijd gemakkelijk te vinden, al zeker omdat de hele grote diep in het bos lagen en daar gingen niet veel paarden graag.

Het voorstel van zijn vader leek gewoon uit zijn hoofd geplukt te zijn. Hij greens breed en gooide zijn hoofd in de lucht. 'Laat maar komen ...' Hij zweeg even en kort was de speelse twinkel in zijn zwarte oog zichtbaar. '... Ouwe.' Hij hinnikte geamuseerd en zette zijn imposante lichaam dreunend in galop. Iedere pas hoorde je een kilometer verder nog onder de grond daveren. Zijn plezier combineerde hij met zijn taak als leider, hij hield nog steeds alles strak in de gaten. Tevreden grepen zijn voorbenen verder en verder en met een geoefend oog ziegzagde hij tussen de bomen door. Met een korte blik over zijn schouder keek hij of zijn vader volgde ...

Leader Rank 4

Gast **Profile**

Als Avareth ergens van kon genieten dan was het de wind in zijn manen, en de grond die onder zijn hoeven trilde. Het duurt niet lang voor hij ook zijn lichaam in een denderende galop heeft gezet en de achtervolging in zet op zijn zoon. Avareth was nooit een van de snelste geweest, dat was het nadeel van zijn grote lichaam. Hij grijnst om de opmerking van Axis, ondanks dat hij al aardig wat jaren er op had zitten voelde hij zich nog helemaal niet zo oud. Hij voelde zich alles behalve oud, zijn lichaam werkte nog.

De wind strijkt door zijn manen en de modderige aarde kleeft aan zijn benen en spettert tegen de bomen op. Zijn manen klapperen achter hem in de wind en briesend volgt hij Axis. Hij moest toegeven dat Axis sneller was dan hij ooit zou zijn. Axis was dan ook maar half Shire, en half Fries. Iets wat Avareth helaas niet was. Vroeger was hij altijd jaloers geweest op de arabische hengsten van zijn kudde, kracht en snelheid in één lichaam. Hij was altijd sterker geweest, maar nooit sneller. Toch kost het hem nu niet veel moeite om Axis bij te benen en grijzend hapt hij naar de staart van zijn zoon. 'Wie het eerst bij de kliffen is' grijzend versnelt hij zijn pas en komt met moeite langs Axis. De spieren in zijn nek kloppen en zijn ademhaling gaat sneller met elke stap, zijn hart klopt hevig en hij voelt hoe de adrenaline door zijn lichaam verspreid. Dit was leven, dit had hij gemist, dit had hij nodig.

De bomen worden minder en minder tot het hoge gras tot aan zijn buik komt en de wind heviger word en steeds harder aan zijn manen trekt. Het kost niet veel moeite om een glimlach op zijn gezicht te krijgen. Genietend kijkt hij naar de wolken, hoe donker ze ook waren.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Never give up ... It's such a wonderful life

Met een zeker gevoel van vrijheid wist hij zichzelf moeiteloos tussen de bomen door te banen. Het gedender van hun twee gigantische lichamen deden de vogels opvliegen. Voor Axis schoot een een bruin konijntje weg, en nog één. Het was een mama met haar kroost die dekking zochten voor het gedreun van de twee hengsten. Er kwam een geamuseerde glimlach op zijn lippen en voor eens vergat hij al zijn zorgen, echt alle zorgen. Hij zet zijn lichaam af en spring over een heel lage boomstam, amper de moeite om over te springen maar hij wou het gewoon eens doen.

Zijn snelheid viel niet te evenaren met dat van een arabier, die zo wendbaar en snel waren. Maar ook hij en Avareth hadden voordelen aan dat machtige grote lichaam. Ze waren oersterk, een shire omver krijgen ging niet zo heel makkelijk, laat staan hem een stap opzij krijgen. De laatste waar je het tegen moest opnemen was Avareth en Axis, al was hij niet volledig Shire.

De grond onder hen wordt wat drassiger, de bomen verminderen in aantal en Avareth steekt hem bijna moeiteloos voorbij. Hij was nog snel voor een ouwe. Die gedachten deden hem weer glimlachen, bijna grinniken. Met een blik naar de bossen die hij achterliet schoot hij achter zijn vader aan, het hoge gras in. Hij strekt zijn neus in de lucht en hinnikt luid, vreugdevol. Ja, hij was machtig leider van rang vier maar dat zou hij nooit kunnen zijn zonder de hulp van zijn vader. Hij wou niet praten, gewoon blijven rennen onder de donkere hemel. Er was zeker nog regen op komst maar dat was het laatste waar hij zich zorgen om maakte. Met enkele forse passen komt hij naast Avareth te lopen en schenkt zijn vader een gelukzalige glimlach. Eentje die zegt, bedankt, bedankt om aan mijn zijde te staan ...

Leader Rank 4

Gast **Profile**

De omgeving raast als een gek langs de ogen van Avareth, ondanks dat hij maar met één oog kon zien. De wind trekt aan zijn manen en de zilte zeelucht prikt in zijn neusgaten. Ondanks dat Ferelden vooral uit bos bestond lag een stuk ook aan de kliffen bij het strand. Het hoge gras word geruild voor mul zand dat op spat en in zijn benen en buik striemt. De heerlijke zilte lucht laat hem op leven en maakt dat hij voor even zijn ogen durft te sluiten. Oh wat hield hij hier van, er was niks op aarde wat hier aan kon tippen. Een grijns siert zijn lippen wanneer hij zijn ogen opent, een afgrond doemt voor zijn ogen op en hij maakt een sliding stop om vervolgens weer in volle vaart langs de afgrond te rennen. 'Kom je nog?!' Grijnzend kijkt hij achterom, wetend dat Axis hem over enkele secondes zou inhalen.

Het zand striemt in zijn benen, en zijn manen plakken in strengen aan zijn bezweette hals, het betekende niet dat hij moe werd, het betekende dat hij leefde, dat zijn lichaam leefde. Genietend van dat heerlijke gevoel versneld hij nogmaals zijn pas en gooit zijn hoofd in zijn nek en laat een plezierige hinnik horen. Hij gooit zijn voorbenen extra hoog op, en bokt vervolgens naar achteren. Zodra hij neer komt herpakt hij zich weer en galoppeert in een noodvaart door.

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

Never give up ... It's such a wonderful life

Met een grijns over zijn lippen rent hij achter zijn vader aan. Hij had in de dagen dat hij hier was niet meer uit het bos tevoorschijn gekomen, hij had daar tussen de bomen maar wat zitten kniezen over zijn tog wel ingewikkelde leven. Van alle dingen die hij miste was dit, de vrijheid, toch wel het grootste. En Iris ... hij kon haar niet uit zijn gedachten halen. Met een korte blik op zijn vader keek hij terug naar voor. Hij zou Avareth als leider kunnen stellen en achter Iris aangaan. Hij schudde protesterend zijn hoofd, niemand kreeg grip over zijn rang. Steenvast was hij er telkens van overtuigd dat hij bij zijn kudde moest blijven, hij had andere paarden te helpen, begeleiden en te gidsen door dit gebied van de blauwe maan.

Als het allemaal voor zijn ogen veranderd en het gras los zand werd keek hij weer op uit zijn gedachten. Voor hem bevond zich een afgrond en Axis wist maar net zijn lichaam opzij te zetten achter Avareth aan. De zeelucht prikt in zijn ogen en met een blik over de afgrond zet hij zijn lichaam plots stil. Zijn voorbenen zetten zich in het zand, de stenen en het duurde enkele seconden voor hij stil stond. Zijn flanken gingen gehaast op en neer, zijn neusvleugels trilden en zijn hals was bezweet. Voorzichtig stapt hij naar de rand van de kliffen en kijkt naar de woeste zee. Hij was niet zeker of Avareth het doorhad dat hij was gestopt maar dat kon hem even niet schelen. Hij staarde naar de woeste golven en glimlachte zachtjes. 'Ieder morgen kwam ik hier wandelen, om mijn geest te zuiveren en nu ...' Hij wist niet goed tegen wie hij sprak maar dat maakte niet uit. Het was leuk, het voelde goed ...

Leader Rank 4

Gast **Profile**

Avareth heeft het niet direct door en raast heerlijk verder over het mulle zand. Het spat op en laat grote wolken achter hem achter. Genietend van de vrijheid die hem dit gaf gooit hij nogmaal zijn voorbenen de lucht in en maakt een bokkensprong. Hij werpt een blik achterover om te zien dat Axis al zeker honderd meter achter hem tot stilstand is gekomen. In een soepele draai remt hij af en gaat in een snelle draf weer op Axis af. 'Wat is er mis jongen?' Zijn ogen twinkelen licht van de adrenaline die hij voelde. De grijns is niet van zijn gezicht te slaan, zodus blijft hij daar een beetje op zijn plek heen en weer stappen, wachtend op antwoord.
*Ik heb echt moeite met Avareth spelen xD

I have the tendency of getting very physical,
So watch your step cause if I do you'll need a miracle

**Profile**

» In the skies and in the sand. <3
» grey skies above *Aeron*
» Remember who you are.
» I remember you~ Vanth
» Men in black...

remember black skies

remember black skies

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen