Zijn hoeven stonden op de plek waar ze altijd rust hadden gevonden, waar ze zijn lichaam hadden gedragen. Het bloed drupte nog van zijn lippen af, zijn tanden hadden het werk mogen doen afgelopen tien dagen van de blauwe maan. Voldaan maar toch niet tevreden had hij die afgesloten, er waren nog veel te veel domme, naïeve paarden die niet geloofden in schimmen of er gewoonweg niet bang van werden. Dom, zo dom en ze mochten het weten ook. Hij had zijn plek weer ingenomen, het bloed had gespild en nu mochten de kuddeleiders hun paarden tellen, registreren in hun zielige hoofden welke er dood waren, welke het niet hadden gered, welke onder zijn, of de andere schimmen hun hoeven waren gekomen. Maar geen enkel had geen pijn geleden, in ieder geval, daar had hij voor gezorgd. Allemaal hadden ze hun eigen, zielige dood, lang, pijnlijk, met de schreeuwende klanken die zijn oren deden strelen. Maar een ding was hem opgevallen, één leider, die overigens alleen was, had zich daarmee niet, of nog niet bezig gehouden. Hij was bezig geweest met zijn merrie, Thri's nageslacht, en Thri zelf had zich kostelijk vermaakt. Hij had nieteens hoeven te manipuleren, het enigste wat hij had gedaan was kijken en gedult hebben. Hij zag Vestival de fout in gaan met een andere merrie terwijl Faylice in de grotten half lag te verrotten. Hij had het haar ingefluisterd, maar ze had hem niet geloofd en dat maakt het alleen nog maar meer lachwekkend.

Achter hem waren wat gesmoorde kreten van de twee hengsten te horen. En weer dat strelende gevoel wat zijn oren omhulden, heerlijk vond hij dat, terwijl hij de show bekeek zie zich honderden kilometers verder afspeelden met wat kreten op de achtergrond leek zijn honger naar bloed te stillen en de atmosfeer om hem heen leek zich te vullen met wat genot, ook al duurde dit maar enkele secondes. Zijn blik viel op de twee hengsten achter hem die hij nog net kon zien, twee hoopjes over elkaar heen gedrapeerd half bewusteloos. Te zwak om ook maar één been te bewegen, nee hij stond hier niet om de wacht te houden. Avanti wist ze altijd zo te verzwakken dat ze de grot niet meer uit kwamen. Zowiezo, al zouden ze het kunnen, ze houden hier de weg nooit terug kunnen vinden in dit doolhof. Dit duistere doolhof waar Thri elk weggetje wist te vinden. Ergens verder van het hart van Vyrantium hoorde hij een angsvallige kreet. Avanti. Zijn leider, zijn heer en meester, onder geen andere leider zou hij zo goed functioneren. En nu, als linkerhand mocht hij zich aan de linkerflank van Avanti vestigen. Even strelen de kreten zijn oren weer, waarna het uitsterft, de trillingen die zich razendsnel en uitstervend verspreiden en misschien zich nog net laten horen aan de kudde als waarschuwing en bevestiging dat er nog eentje de dood heeft bereikt.

Geruisloos bereikte Avanti het zicht van Thriumph, en hij bleef zich verbazen hoe stil de hengst kon zijn, jarenlange ervaring, vanaf jongs af aan zou hem dat geleerd hebben. ‘Tri.’ zijn lichaam had al plaats gemaakt voor de ingang van de grot, hij was gearriveerd. Met zijn stem waar zelfs hij nog respect voor had zou hij elk paard, zonder ook maar het zicht te hebben tot op het bot verkrampen van schrik. ‘Hebben ze nog iets gezegd?’ zijn blauwe ogen vestigen zich in de paarse en een grinnik verlaat zijn mond "Alleen wat angstkreten." Waren zijn woorden, kil, niet meer dan nodig. Hij was nooit een prater geweest, en sinds hij tot het land van de schimmen was getreden was die stilte een sterk punt van hem geworden. ‘Zie wat ervan komt als je solliciteert voor een baan als leider.’ De aanwezigheid van Avanti had de twee hengsten nog meer laten trillen en de woorden van hem gleden langzaam door merg en bot heen. Thri voelde het, laat staan de hengsten. Een grinnik van zijn kant was niet te stoppen, het was al een klein genot opzich om er alleen al aanwezig bij te zijn. Hij had het gedaan met Faylice, had het spel alleen maar groter gemaakt, gezorgd dat het een vizieuze cirkel werd, waar ze nooit meer uit zou komen. Zieke spelletjes, uiteindelijk zou hij haar toch wel de hals doorsnijden. ‘Wat zullen we doen?’ Ving hij op, luisteren was ook sterk van zijn kant, evenals het horen dat het geen vraag voor hem was. "hmmm." mompelde hij bijna onhoorbaar, zijn blik had zich alweer afgewend naar het schouwspel van zijn nageslacht, zijn plannen door aan het nemen voor Faylice, ze was te gelukkig, te sterk geworden voor het makkelijkste. Axis had veel gedaan met de merrie, mij hij zou er persoonlijk voor zorgen dat ze verder zou leven in haar miserabele leventje. Met zijn oren gericht op de grot, hij wilde niks missen van de plannen van Avanti.

Zijn mondhoeken krullen op, het was net een shouwspel om te zien, Faylice die over de kop gaat, Vestival die daar weer achteraan loopt, de kudde alleen latend... Domme keuze, hele domme. De kudde was altijd belangrijker dan een enkeling, vooral al zo'n kansloos geval als Faylice, die al verdoemd was door haar lot. Maar waarom een leider zo blind kan vallen voor een merrie, oorzaak: liefde. Liefde was net zo kansloos, want het was nooit eerlijk, het zou zelfs een duivels element kunnen zijn. Met liefde kon je zoveel smerige spelletjes spelen, voor de ogen van een hengst zijn geliefde merrie langzaam en pijnlijk vermoorden, met zo veel mogelijk geluid en drama als op dat moment mogelijk was. Liefde is zo leuk, maar eens zal het je verraden met alle gevolgen van dien, sommige worden depressief, sommige zijn metaal zo gebroken dat hij als schim bij wijze van spreken nog maar een zuchtje hoefde te doen voordat die helemaal in zou storten. Thriumph deed ook niet alleen Faylice "pesten" maar was veel meer bezig om de leider van rang 1 ook daarbij neer te halen, en ook al had hij dat nooit laten zien aan die naïeve kuddepaarden. Hij zelf kon met zijn ogen alleen al die luchtbel doorprikken. En zoals verwacht kijkt de hengst niet terug om naar zijn kudde, iets wat hij op slaat, weet dat hij ze daarop zou kunnen pakken, gaat pakken, zijn hersenen malen door, zijn plannen vormen zich. Zacht knarsen zijn tanden op elkaar, hoorbaar maar niet stoorbaar. Hij zou het niet zeggen maar als er naar gevraagd werd had hij zijn antwoord kwijt.

‘Tuurlijk.’ Waren de prevelende woorden van Avanti, het was een verspilde woorden van Thri's kant geweest, maar wat deed het er toe? Hij had er van genoten, misschien deed dat het. Geduldig liet hij zijn oor bij de grot, Avanti was weer met de hengsten bezig en hij leerde er veel van, hij kopiëerde niks, en hij kon zelf ook flink wat martelen, maar toch bleef hij leren, streven, Avanti had iets van hem nodig, hij had een goede schim nodig, sinds dat Thri een goede leider nodig had, of in ieder geval eentje die het wel waard is, had hij dat gezien als compromis. Hij vond het heerlijk om in de leidersspanne van Avanti te staan, hij kon zijn eigen ding doen maar niet voordat hij niet meer nodig was. Zijn dagen buiten de blauwe maan bestonden uit heel veel observeren, veel kijken, zijn extreem gevoelige oren in de bomen leggen, waar de paarden dachten dat ze veilig waren en gewoon domweg kijken, alles waarnemen, plotten bedenken en ze uitwerken zodat ze zonder fouten waren. Faylice bijvoorbeeld was een resultaat van een goede uitwerking, ze kan geen kant op en trekt ongewild Vestival zich daarin mee. ‘Jullie worden wanhopiger met de dag, hoe komt dat?’ De grijns gleed weer over zijn lippen, zijn tanden lichtelijk ontbloot, hij had niet lang geleden nog een paard aan zijn tanden gehad, niet zijn voorkeur maar genoeg om de drang klein genoeg te houden, voor nu. Thri merkte op dat Avanti meer naar zichzelf ging praten, niet iets waarop hij wat aan te merken had, niet dat hij dat überhaupt wilde, maar het leek een nog grotere angst te veroorzaken bij de 2 hengsten. 1 amper in leven en de ander er half overheen, sukkels, denken dat ze de schimmen aankunnen, de gedachte er alleen al aan was fout #1. ‘Jullie hebben geen idee meer wie jullie trouw moeten zijn. Er is geen orde meer.’ Dit was deze keer wel heel duidelijk naar de hengsten gericht, er heerste chaos nu, in de tijden van het nieuwe leiderschap was altijd veel te doen, vooral omdat er extra bloed gespild kon worden, ouder leiders konden te grazen genomen worden en vooral werden de potentiële hengst zo ver mogelijk uitgeroeid. ‘Dat probleem heb ik niet.’ Een grinnik verliet het keelgat van de jonge schim, Avanti had sinds dag 1 al gezorgd voor Orde, het was simpel, volgde je niet de regels dan was je dood, werd je als zielloze uit de kudde gezet of werd je gestraft. Hijzelf had dat meegemaakt, iets wat nooit meer voor zou komen, de gedachte was uit zijn hoofd verbannen, en dat was ook maar beter ook, het had ervoor gezorgd dat hij nog preciezer was, en hoe gestoord het ook klonk, het had hem een betere schim gemaakt. ‘Je bent ziek.’ Hoorde Thri de hengst voor het eerst, na alle kreten die hij had uigekraamd, normaal zeggen. Het liet de jonge schim een tik naar links kijken zodat hij het schouwspel wat er zich erbinnen afspeelde nog net kon meebeleven. ‘Ziek?’ Waren de geamuseerde woorden, het was fascinerend om te zien hoe hij het allemaal zo makkelijk maakte, zo sarcastisch en toch ook gevaarlijk dodelijk. ‘Zijn we ziek Tri? Volgens mij zijn we kerngezond. Beter nog ik krijg een geniaal idee.’ "Volgens mij liggen jullie op de grond te rotten." Bracht hij sarcastisch maar sissend naar de hengsten uit, hij speelde graag de spelletjes mee, hij hield ervan, ze uit te spelen. ‘Jullie zijn krankzinnig.’ Sputterde de hengst uit, waarna nog een, wat gemenere grinnik zijn rode lippen verliet. Hij kon ze geen gelijk geven, maar wie waren er nou eigenlijk krankzinnig? De kuddepaarden werden aan hun zielige waslijntjes met hoop en vrede gehouden,terwijl hun zelf wel beter wisten.

‘Ik heb geen idee welk deel van hun brein niet functioneert maar volgens mij zijn zij de krankzinnige met hun eeuwige wisseling in leiders.’ Bracht Avanti wederom naar zichzelf, nadat hij de grot had verlaten. Hij kon het op een of andere manier herkennen, hij had geleerd te herkennen wanneer het niet naar hem gericht was, hij had stilte gehouden als het niet het geval was maar antwoord gegeven was het wel zo. ‘Heb je iets van informatie kunnen krijgen afgelopen dagen? Plannen? Potentiële leiders? Sappige roddels?’ Zoals deze zinnen naar hem waren, en dat herkende hij niet alleen aan het feit dat de paarse ogen naar hem toe stonden. "Geen leiders op dit moment bij 1, Vestival is te druk bezig met Faylice." Bracht hij naar Avanti, verder wist hij niet meer, dus hoefde hij dat ook niet te melden. Zo simpel was dat. Na zijn zinnen gleed er heel onopgemerkt ook een smerige grijns op zijn lippen, maar verder was het aan hem niet om te beslissen of hij er op dit moment wat mee ging doen. ‘Oeps. Sorry!’ Werd in zijn oren gestreken nadat een angstige kreet de grot verliet, vast een van de illusies die Avanti kon verspreiden. ‘Waar zit Xariv?’ Was de bijtende vraag, en op het moment dat hij het vroeg schoten de gedachten door zijn hoofd heen. Hij had hem al een tijdje niet meer gezien, of wacht! Nee.. net nog, aan de bosrand had hij een paar witte stukjes gezien, tussen de donkere bomen maar hij wist niet niet zeker. "Moest ik dat weten?" Was zijn stem bijna vertwijfeld, hij wist dat Avanti niks had aan een onzeker antwoord, dus dan gaf hij ze ook niet.

Hij had er voldoening aan dat zijn opmerking in de smaak viel, niet dat hij dat zo goed kon merken, maar hij reageerde er heel iets op door een grijns te laten zien. Het was genoeg voor Thri, meer had hij niet nodig. Hij hoefde niet op te vallen, dat was ook vrij kansloos als het ging over leiderschap van Avanti, in Thri's geval deed hij op vallen doordat hij dat juist niet deed, hij was stil, had extreem scherpe oren en kreeg daarin alles mee. Lette op, observeerde zijn hele omgeving, plande meer dan dat hij uitvoerde. Liever één goed uitgebreid plan dan een paar die gedoemd zijn te mislukken, natuurlijk gingen niet alle paarden volgens zijn 'planning', verreweg van. En natuurlijk gingen er wel meerdere paarden aan dan die waar hij zijn spelletjes mee in gedachte had. Het was complexe structuur, maar welke structuur was dat niet? Met als perfect voorbeeld de chaos die geschapen is door de leiders zelf, meestal zorgden de schimmen het er zelf voor maar toch bleef het bijzonder en uiteraard soms zelfs veel aantrekkelijker hoe de leiders er zelf zo voor konden zorgen, waarschijnlijk wisten ze zelf ook maar amper wat er stond te gebeuren, en hoe die leiderwissel voor een bloedbad zal gaan zorgen. De leider bijeenkomsten werden ergens gehouden waar het uit het oog was van zijn ijskoude blauwe ogen. Het knaagde aan hem, hij wilde weten wat er nu exact gebeurde, maar op dit moment heerste de chaos zo erg dat de knoop niet uit elkaar gehouden kon worden.

Zijn gedachten schieten weg als Avanti met zijn zin begint ‘Faylice wat is er zo bijzonder aan haar?’, Klonk sissend. Hij wist dat hij uit moest kijken, maar wat er nou precies zo bijzonder aan zijn dochter was? Eigenlijk was het puur spelen, spelen met Vestival, natuurlijk met de merrie zelf en de ervarenheid die het met zich mee bracht. "Speeltje." Beantwoorde hij kort, naar de waarheid. Meer woorden had hij hieraan niet te verspillen, zijn stem klonk emotieloos, geen extra dingen die dit duidelijk maakte, alleen het antwoord. ‘Hoe kan ze het iedere keer weer overleven, door een leider?’, Met een brute lach, het was best bijzonder hoe ze iedere keer weer uit dat diepe gat klom nadat Xariv en hij het haar zo moeilijk hadden gemaakt. Toch stond ze elke keer weer, zonder zelfmoordneigingen, maar voor hem bleef dat spelletje dan maar wat langer door gaan. ‘Ik wil die naam niet meer horen, het bezorgd me een hele diepe drang om het speelgoed van een ander af te nemen.’, Was de stem, scherp en dreigend, en hij wist dat het geen grapje was, niet dat Avanti grapjes maken, maar het was maar beter dat hij haar van zich af zette. Niks was privé en daar was hij het zich maar al te goed bewust van, geen gepieker erover, geen blikken ernaar, misschien heel soms heel even, maar hij wilde haar behouden als speeltje. Ook al was hij het speeltje nu kwijt.

‘Onbewaakt.’, Deelde Avanti zijn gedachte met hem, het was zeer voordelig. Tussen de chaos door zouden ze niet opvallen, en hij wilde wel eens weten wat er allemaal te horen was over die leiderswissel. ‘Dan denk ik dat we eens creatief gebruik moeten maken van onze half doden en eens gaan kijken wat de kudde te bieden heeft op dit vroege uur.’, Het liet hem even opkijken, in een ander lichaam gaan, die bezitten en zo de ultieme camouflage vinden. Het leek hem niet fijn om zijn eigen lichaam achter te laten, zijn sterfelijkheid was terug, in de zin van iemand anders dan Avanti of de zon kon hem doden, en hij moest wat nieuws leren. Maar hij deed alles voor Avanti, hij zou zich voor een leider neergooien als dat Avanti zijn orders waren, dus dit ook. ‘Als schim hoor je alles te weten.’ Klonk veelbelovend naar de jonge schimhengst toe. Zijn hoofd knikte bevestigend, wetend dat hij dit zal onthouden, en de volgende keer ook daar op zal letten. Het was zo, het waren cruciale punten voor een perfecte schim, waar hij naar deed streven. ‘Ik zit eraan te denken Xariv binnenstebuiten te halen.’, Hierover had hij niet te oordelen, maar de schim had zich de afgelopen tijd niet laten zien, en wat hij deed was hem niet helemaal duidelijk. ‘Misschien doe ik het wel.’, Het was mompelend, maar hoorbaar voor hem, en wederom duidelijk niet naar hem toe. Hij liet de opmerking voor wat het was, maar hij wist wat er speelde en hij zal niet verrast zijn als hij opgeroepen werd voor dat geval. Thri volgde Avanti wanneer hij dat naar hem gebaart en wegdraait. Gehoorzaam liep hij mee, zijn pad zal vast naar de grot toe zijn, waar de gijzeling plaats vond. ‘Heb je het al gedaan? Een ander lichaam bezeten?’ Thri dacht terug, hij had een paar keer getwijfeld om het te proberen, maar hij had het niet gedaan, hij vertrouwde niet alle schimmen. Achilles was zijn vriend die tijd al helemaal niet geweest, en het leek hem geen super ervaring. "Nooit." Sprak hij, wederom kort en krachtig, hij had de rest van die dingen al eens ervaren, zich laten wegzakken in de omgeving zo vaak, eens hij dat onder de knie had was het makkelijker dan ooit, nu hoefde hij er nieteens meer bij na te denken en het ging vaak vanzelf wanneer hij een beetje stil stond te observeren. ‘Ga je nog sterven of moet ik je een handje helpen?’ Bracht Avanti naar Thri toe, waarna hij het niet kon laten om gelijk erna nog een opmerking te maken "Vandaag nog graag." Sissend naar de hengst, Avanti had zijn humor ook nog, het ware zieke, haatvolle maar toch ook droge manier. Het sarcasme was iets wat, in zijn opzicht, het allemaal nog een tikje verschrikkelijker maakte voor de slachtoffers, en toch wat leuker voor hem zelf, ermee kunnen spotten, heerlijk...

‘Moge hij rusten in vrede, in hel.’, Waren de woorden van de prevelende woorden van Avanti, zijn verleden vertelde hem dat er een plek was naast de hel, de hemel. Waar elk paard in wilde komen. Toch had niemand er ervaring mee, niemand die kon zeggen; Ja daar was het echt goed. Allemaal zonnestraaltjes, geen geweld niks, realiteit was echter dat dat theoretisch gezien nooit zou kunnen. Volgens Thri. Zonder macht heerste er sowieso chaos, en dan zeggen ze dat er één macht was, maar waar macht in het spel kwam, kwamen de oneerlijkheden des te sneller, waar de oneerlijkheden waren, waren de opstanden daartegen, en hé, daar had je het geweld. Zinloos, de paarden die het hoopte, eeuwig geluk kon er nooit zijn. De hel daarintegen, dat was een feit, hij had er zelf contact mee gehad, zelf had hij de machten boven hem ervaren, het was daar duidelijk, netzoals hij zijn kudde en leider deed waarnemen. Extreem duidelijk, deed je iets buiten de regels dan had je te doen met je hogere macht, in zijn geval was dat Avanti, hij was hetgene wat ertussen contact had, vertegenwoordiger? Misschien was hij de duivel zelf wel. In het begin was hij de onderdaan, het nieuwste lid en iedere schim boven hem kon hem wat maken, want als hij ertegen vocht volgde er meestal spoedig een roep van Avanti om op het matje te komen. Hij had het vanaf dat begin al begrepen en gerespecteerd, had zich gek laten maken door Achilles, die hem blijkbaar toen als soort speeltje zag, en had het getollereerd, geduldig dat hij was. En kijk waar hij nu stond, zijn geduld had hem beloond, hij mocht aan de linkerzijde staan, maar het betekende een veelbelovende verandering wat een linkerhand met zich mee droeg. Hij deed ook regels handhaven, besprak plannen met Avanti en besliste mee over de schimmen die onder hem stonden, al wist hij dat de stem van Avanti nog altijd de doorslag gaf. Hij wist dat er macht in zijn handen kwam te liggen, al was het een verassing dat hij dat nog best veel mocht hebben, hij had er nooit om gevraagd, evenals dat hij er echt naar deed verlangen. Maar nu hij het had beviel het hem uiterst goed, en hij was niet van plan dat weg te geven, evenals het naar zijn hoofd laten stijgen, nee er bleef hier één leider op BMH en dat was Avanti.

‘Daarvoor doen we het.’, Ving de jonge schim op, ook hij deed er van genieten. Alsof hij even gewichteloos was door het pure, en zuiverste genot wat je kon hebben. Een paard waarvan zijn ziel uit zijn lichaam gedreven werd, hij voelde elke miliseconde wat er gebeurde, en hij merkte verschil tussen elk paard. Bij sommige dreef hij er uit, meestal waren die de meest ver weg gezakte paarden, die al gebroken waren, die niet heel veel in het leven zagen. Opgevers. En dan waren er nog paarden waarvan de ziel eruit gerukt werd, leek wel, de vechters, de leukste om het leven te nemen, die vechten tot de allerlaatste seconde, tot hun allerlaatste adem. Bij deze werd de ziel eruit gedreven, met wat aansporing maar niet meer de levenslust die hij ervoor leek te hebben. Dit was het, hij zou zodadelijk zijn eigen lichaam verlaten voor de minkukel erachter, hij had al vermoedens dat Avanti de sterkste zou nemen, wat maakte het ook uit? Ze konden elk moment terug, en hij moest het toch leren. ‘Trek je ziel los en plaats het in dat lichaam.’, Kwam kortweg naar Thri toe gedreven, verder had hij geen benul hoe of wat, maar het zou toch moeten, Avanti was niet van de woorden, en ergens had de schim wel door dat hij slim genoeg was om dat zelf uit te vogelen. Hij had het al gedaan met de onzichtbaarheid, het was simpelweg een ervaring. ‘Probeer.’, Commandeerde Avanti hem, en zo deed hij dat. Zijn felblauwe ogen worden bedekt door zijn oogleden wanneer hij zich concentreerd op het paard achter de hengst die zojuist was gestorven. Trek je ziel los en plaats het in dat lichaam galmde in zijn hoofd, waarna hij zich eerst probeerde te focussen op het losmaken van zijn eigen ziel. Echter leek die vastgeplakt te zitten, een gevoel wat zich raar gedroeg. Redelijk snel vallen er gaten los, waar Thri aan lijkt te rukken, en prettig was het niet, maar alles voor Avanti, hij zou de meest helse pijn doorstaan, dus dit ook. Eenmaal los richte hij zich op de hengst waar zijn ziel bestemd voor was, die als een hoopje botten met vel eroverheen en misschien wat spieren erbij op de grond lag. Langzaam maar zeker verplaatste hij zijn ziel, moeilijk als het ging en moeilijk alsof het handen had en krampachtig vastklampten aan zijn eigen lichaam. Eenmaal in het lichaam stond hij razend snel overeind. Zijn ogen de andere hoek van de grot verkennend, zijn eigen lichaam stond als een standbeeld, zijn ogen dicht, zijn manen licht bewegend in de bries die door de donkere wouden heen bewoog.

Het was enorm wennen om dit zwakkere lichaam te bezitten, maar gaf hem een heel ander beeld over zijn eigen. In zijn spieren zat zo enorm veel kracht opgeslagen en hij was er simpelweg aan gewend aan geraakt. Dit was toch een verbittering, een paar botten waren gebroken maar hij kon met de pijn leven. Hij kon het makkelijk afkoppelen, het interesseerde hem niks of het nog goed zou functioneren na zijn bezoekje eraan. Zijn hoofd draait zich stijfjes naar de hengst die Avanti bezit, zijn blik veelbelovend naar Avanti toe gericht, terwijl hij zijn benen even deed strekken en wat bewegingen maakte mijn zijn hals om het kleinste beetje soepelheid te verkrijgen, waarna zijn lippen zich vervormen tot een dodelijke grijns...

Zijn ogen glijden door de grot heen, erbuiten ziet hij zijn eigen lichaam staan, zijn spieren die om zijn hals zijn gedrapeerd, zijn enorme spiermassa in zijn hals en op zijn achterhand, zijn lange manen met lichte, zilverachtige plukken erin, zijn manen die tacties over zijn ogen gewaaid zijn met nog een klein stukje te zien van zijn blauwe ogen die net zo blauw waren als de blauwe maan haarzelf. Evenals de blauwe gloed die over zijn vacht lag, en zowat opgloeide tijdens de blauwe maan. Nu hij zich in dit huidige lichaam bevond was hij er bijna jaloers op, ook al was het van hem zelf. Dit lichaam had zo weinig te bieden in vergelijking met zijn eigen. Deze trip buiten hun gedaante was bijzonder riskant, ze konden zich geen leiders permitteren. En natuurlijk moesten ze zich door hun grootste vijand heen wanen; Zonlicht. Hij had een buitengewoon hekel aan het zonlicht, niet alleen zorgde het ervoor dat al hun energie weg dreef en hun krachten in een straal weg waren, het gaf die zielige kuddepaarden hoop. En overal waar hoop was, waren er paarden die dachten dat ze ons, schimmen konden verslaan. Hij walgde simpelweg van die paarden, het was niet zo, ze konden het gewoon niet onder normale omstandigheden, maar dat leken ze zich niet te beseffen. Het huidige lichaam vertelde hem dat er meerdere botten waren gebroken, Avanti had deze hengsten buitengewoon vakkundig gedood, met de pijnlijkste botten die gebroken werden, de pijnlijkste kneuzing die uitgevoerd werd. Maar het was niks vergeleken met het schim worden, het smeult tot op de dag van vandaag nog na. Niet dat hij er nog wat om gaf, maar het was zeker iets wat zijn pijngrens had weggenomen. Hij had zijn straf doorstaan zonder ook maar één greintje van pijn te laten zien. Zijn ogen waren gefocust geweest op zijn enigste heer een meester.

De voskleurige hengst stapte weg, waarbij Thri zijn lichaam ook in beweging zette, het lichaam zelf hevig protesterend. Schokkerig en haperend wist hij zijn eerste stappen te zetten, het was moeilijk om zich aan te passen aan een ander loopje, een andere pas, want ook hij had zijn eigen ontwikkeld. Daarnaast deed het lichaam niks vrijwillig, de jonge schim concentreerde zich nog een tandje beter op het lichaam en zorgde ervoor dat die stijf maar zonder schokken voor bewoog. Het lichaam wilde van alle kanten niet en daarnaast leek zijn ziel ten alle tijden terug naar zijn eigen lichaam te willen. Zo wist hij ook dat hij in een miliseconde terug kon naar zijn eigen lichaam, aangezien zijn ziel op zijn lichaam aantrok als een magneet. Hij moest zich zelfs opsluiten, om zich echt te kunnen concentreren op wat er voor hem lag te gebeuren. ‘Bewaak ons.’, Bracht Avanti naar Ayana toe, die als de zwarte panter in de bomen lag verscholen, alleen twee groene ogen waren zichtbaar. Thri keek haar kort aan als teken van respect en liet zijn blik daarna varen om het daarna weer op Avanti te richten. In zijn ooghoek zit hij Ayana naar beneden springen, wetend dat ze de grot met haar leven zou bewaken voor Avanti. ‘Laten we even link gaan doen.’, Waren de droge woorden van Avanti, Thriumph had zijn grijns nog wat breder gemaakt en liet ook de zwarte hengst draven. Het lichaam was helemaal niet van plan om zich te laten leiden door zijn ziel en liet wat merkwaardige schokken zien voordat het zich in een korte draf waande. Het was bijzonder raar om te voelen hoe anders het draafde en hoeveel tegenzin een lichaam kon hebben, het liet Thri even kort grinniken. ‘Ik denk dat Minanter en Orlais de meeste informatie bezitten.’, Kwam van de voshengst, de stem was zo normaal. Het was bizar om een schimmenleider als Avanti, die door en door gevult was met sadistische gedachten, met duivels en pure slechtheid in zich zo normaal kon klinken zodra die een andere hengst bezat. Op dat zelfde moment besefte hij zich dat zijn stem ook normaal zou zijn, en het viel het hem niet in de smaak. Zijn hoofd maakte een korte knik, wat nog zeker wat meer overtuigingskracht koste doordat het lichaam niet aan hem gehoorzaamde. ‘Jij voert het woord als het erop aankomt.’, Wederom gaf de schim een knikje, al was de veelbelovende blik iets wat Thri even van zijn stuk bracht. Hij had daar de macht voor in handen, hij kon het verpesten, maar hij kon zich ook extra bewijzen. En dat laatste viel bij hem in de smaak. ‘Ik ben niet zo goed in toneel spelen.’, Grapte Avanti, waarbij Thri een kleine grinnik liet horen. Al hoewel hij zich een tikje vreemd voelde. Het vos en het zwarte gestalte deden de dunnere gedeelten van het bos bereiken en het felle licht streek neer op gedeelten van de bebloede vacht. Zonlicht. Hij haatte zonlicht, het zoog al zijn overige energie die hij had in zijn ziel zitten als schim wegsijpelen. Als een gat in zijn verdedigingslinie, en nog kwetsbaarder voelde hij zich eronder. Als Avanti vlak buiten het zicht van zijn lichaam tot stilstand bied laat hij zijn lichaam ook stoppen, welk abrupt stopt. . ‘En nu hopen dat ze ons niet doorkrijgen. Laten we ons eens inleven in het kuddeleven.’, Kwam gedreprimeerd van de voskant. Hij kon zich nog herinneren toen hij zich in de kudde bevond. Wat de truckjes waren wat elke hengst daar deed, hij wist hoe je paarden om kon krijgen, hij is en was altijd al een macho en kon dat in dit patroon toch perfect toepassen. ‘Hoe heten we eigenlijk?’, Vroeg Avanti waarna hij zijn hoofd schudde, het was geen onbelangrijk punt, maar hij zou er wel achter komen. ”Komen we snel genoeg achter.” Grinnikte hij, een kuddepaard zal hen vast wel herkennen, en als excuus zouden ze achter de hand hebben dat de schimmen hun hadden verandert –wat normaal ook het geval is-. ‘Ga je gang Thri, voor één keer heb jij de leiding.’, Liet Thri zijn conclusie dat zijn oren niet gelogen hadden, hij mocht de leiding hebben, wat zou betekenen dat hij voor een keer de leider was van de schimmen. Zijn hersenen gingen de woorden nog eens zorgvuldig na. Hij kreeg de macht, en het machtsgevoel wat daarbij hoorde. Het liet hem even een moment staan, stilstaan om het te verwerken waarna zijn ogen waarnemen dat Avanti het toch echt bedoelde omdat zijn hoofd een knik naar de kudde maakte. De kudde van het Minanter, en zo stapte hij vol het ochtendlicht in.

Zijn verleden leek omhoog te komen, waar hij nu handig gebruik van kon maken, zijn oude gewoontes, zo ver weg gezakt, maar nog net niet helemaal. Zijn hoofd knikte wat naar boven, zo spande hij de juiste spieren aan in zijn hals wat zijn hals groter, aantrekkelijker maakte. Al gauw hadden hij en Avanti een stel ogen getrokken van nieuwsgierige paarden, bij het aanzien ging hij expres iets hinken, zo trok hij makkelijk het medelijden. Een merrie voor hen voelde zich aangesproken en kwam bezorgd hun kant op ”Oh! Wat zien jullie er uit!” klonk de hoge stem van bezorgdheid. Hij liet de merrie dichterbij komen om de wonden nog wat beter te inspecteren. ”Verdomde schimmen.” Sprak hij kwaad, maar toch met een vleugje opluchting, ze zouden oorspronkelijk nog maar net ontsnapt zijn, alhoewel dat onmogelijk was, voor vele was die hoop daar en konden ze dat makkelijk aannemen. ”Jullie wonden moeten gespoeld worden!” bracht de merrie in lichte stress uit, haar lichaam bewoog zich al snel naar het bekende riviertje en Thri kon alleen maar volgen, zijn ziel trad toe in de hersenen, de naam van de zwarte moest zich hier toch wel ergens ingenesteld hebben? Na nader onderzoek kwam hij tot de conclusie dat de hengst officieel “Helios” heette, handig voor straks. Verder zocht hij nog naar de hengst die Avanti bezat, hij was wijs genoeg dat hij ook het voor hem makkelijker moest maken aangezien Avanti helemaal niks gewend was van het kuddeschap. Hij kon nog wat vanuit het verleden oprakelen, deed dat ook, maar hij was hier vooral niet om zichzelf, Avanti had ook zijn dekking nodig, en hij voelde zich er verantwoordelijk voor. Nog vers in zijn geheugen, twee kennissen waren ze van elkaar, beide elkaar gevonden vanwege hun zelfde doel om de schimmen te bestrijden, een ziekelijke lach kan Thri nog maar net onderdrukken. Met de naam “Amos” keert hij tevreden terug uit de hersenen van Helios. Zorgzaam liet hij zijn ene been net iets hinken, zoals hij dat in het begin had gedaan, geen detail mocht overgeslagen worden om niet op te vallen tussen de kudde, want dat deden ze al genoeg met hun terugkeer vanuit Vyrantium. Aangekomen bij het riviertje besefte hij zich dat het normaal wondenspoelen niet fijn was voor een paard, dus fakete hij die ook wanneer hij in het water stapt en snel het bloed van zich af liet spoelen, de merrie deed zeker mee en probeerde te helpen. ”Je zou verzorgster moeten worden.” Bracht hij naar de merrie toe, hij had er moeite mee om zich echt op een presenteerblaadje voor te doen, maar met wat zieligheid aan zijn kant had hij tenminste zijn reden. Hij keek toe hoe de merrie zich er ongemakkelijk bij voelde en hem bedanken. ”Sorry, Helios is de naam, en deze hengst,” Hij draaide zijn neus, die nog steeds even stijf was, naar de voskleurige hengst. ”heet Amos, hij is diep getraumatiseerd.” Dekte hij Avanti, met een treurige stem en een enorm masker voor zijn ogen gezet. Zijn blik was treurig, alsof het een geweldige hengst was, verpest door de schimmen. Dit was de uitgelezen kans om nog wat extra angst erin te wrijven, als bijzaak. De merrie sprak op net zo’n spijtige toon wat naar hem toe, wat hij niet helemaal mee kreeg. Verdomd! Zijn perfecte gehoor lag nog verscholen in zijn eigen lichaam, waardoor hij de helft minder hoorde, wat uiterst irritant was aangezien hij zijn scherpe gehoor zo gewend was, maar goed, er was veel meer waar hij aan gewend was wat hij ook niet kreeg in het lichaam van een schijnbare Helios. ”Zeg eens, wat me meteen opmerkte was de enorme chaos in de kudde, is er wat gebeurt?” Sprak hij op, voor zijn doen, ultra nieuwsgierige toon, wat waarschijnlijk voor de merrie gewoon normale taal was. Terwijl hij zijn lichaam uit het water laat glijden en de warmte van de zon op zijn rug voelt gloeien, zijn gezicht laat zien dat hij er van houd, ook al doet hij daar enorme moeite voor. Zijn hele drama-stuk was al moeilijk genoeg voor hem, al was het altijd al een sterk punt van hem. De merrie laat Avanti en hem weten dat er een blauwe maan was, dat het waarschijnlijk daardoor nog kwam. Met andere woorden, deze merrie wist het niet. ”Bedankt voor je hulp, ik zal je nog wel eens tegenkomen denk ik. Wij gaan onze bekende opzoeken.” Bracht hij, aangezien dat het enigste antwoord was dat de merrie hun los zou laten. Het zou verrassend moeilijk worden om de verleiding te weerstaan, al die paarden gewoon te laten lopen, zonder meteen door hun vacht te kijken en alle vitale slagaders te zien liggen, al de sappige spieren op zijn plaats laten liggen, maar zodra hij zijn toneelstuk verder zou starten, zou hij er geen oog meer hebben, en zich concentreren op zijn gesprek, anders zou het niet geloofwaardig genoeg zijn. Hij voelde zich ongelofelijk sterk, ongelofelijk machtig en krachtig, ook al was hij dat totaal niet, en hij liet dat zeker het voortouw niet nemen, dat zou dom zijn. Dat zou zijn macht weggooien, nee dan was hij sowieso ten dode opgeschreven.

Terwijl hij stijfjes en een beetje hinkend weg van de merrie stapte, draaide hij stijfjes zijn hals opzij om de beoordelende blik van Avanti te bekijken, vragend zoals zijn blik was, even dat dikke masker van zich af schuddend en even zijn gezicht uit de plooi om zich op te laden voor het volgende gesprek. Aan een buitenstaande merrie hadden ze niks, ze hadden een bekender paard nodig die iets van de situatie af wist nodig, wat natuurlijk meer risico met zich mee bracht. Avanti zou blij zijn of niet blij zijn met zijn toneelstukje van net, en het was voor hem cruciaal om te kunnen beoordelen of hij zo verder kon, of dat hij zijn tactieken moest aanpassen. Dit was de uitgelezen kans, nog redelijk ver van de kern van de kudde af, om het allemaal aan te scherpen, zodra ze er binnen zaten konden ze nog maar een weg, de weg naar voren.

Terwijl ze weg van de merrie liepen rolde hij even met zijn ogen, voor een opwarmertje niet heel slecht, maar het was zeker niet super goed en het ws heel basis gedaan. De standaart tekst voor de macho hengst, hij liet zijn concentratie weer naar de hersenen glijden, hij moest nog eens kunnen vinden wat het karakter was, het was meer iets van het bewustzijn. Maar hiij had toegang tot alle kennis van de hersenen. Misschien kon hij dit alleen maar als hij andermans lichaam ook daadwerkelijk bezat, misschien kon hij dat in alle situaties. Hij merkte hoe het lichaam nog steeds deed protesteren maar hij leerde zeer snel en had al gevonden hoe hij op die bepaalde manier het toch bijna volledig kon onderdrukkken, hoe? Dat wist hij niet, maar hij wist wel dat het vanzelf was gegaan, misschien was dat ook de reden waarom het hem was gelukt, een natuurlijke ondertoon van hem die het misschien automatisch was, en eigenlijk kon het hem in deze situatie niet heel erg schelen. Hij vond niet superveel, het was een standaart profiel van stoer paard, of in ieder geval wat de kuddendieren stoer vonden, wat veel deed om wat roem te krijgen. Een macho paard. Typisch. Dom genoeg om zo maar even Vyrantium in te rennen en te denken dat ze zomaar even de schimmen konden aanvallen. Nou fout gedacht van ze, maargoed, handig voor op dit moment, hij was vroeger zelf ook wel altijd een macho geweest.

'Was je altijd zo'n slijmbal?' Vroeg Avanti aan hem, het deed Thriumph grinniken, hij had het bijna extreem overdreven, maar het werkte. 'Je zou verzorgster moeten worden. Hoe lief.' Wederom grinnikte hij, het geslijm hielp wel, al met al dan. "Ik pakte elke merrie in." Grapte hij half, verder kijkend naar het volgende paard, welke geinteresseerd in hen was. Verder liet hij de pijn weer opkomen, niet dat het hem iets deed, maar het liet het lichaam vanuit zichzelf mank lopen, wat alweer een zorg minder was, zeker nu hij leiding had, en dat zeker niet gewend was. Hij vond het een super kans, maar hij wilde het goed doen, en desondanks, het gaf hem een geweldig gevoel. 'Over echte plannen zulen de leiders het niet hebben met de kudde maar er is iets als roddels en die bevatten meestal de waarheid.' Momempelde Avanti tegen zichzelf, maar Thri hoorde het, hij zag het als een kleine hint, die hij op dit moment nodig had. Hij was zo nieuw, maar als hij het niet zou kunnen had Avanti hem nooit de leiding gegeven. Maar hij kon het op dit moment ook grandioos verpesten, en dan zou Avanti niet zoetjes zijn. Bovendien wilde hij zijn leider niet terleurstellen. 'En hij wil alles weten over onze ontsnapping.' Siste Avanti ten slot tegen hem, waarna de jonge schim direcht koers zette naar de forse hengst. Het was een bonte hengst die veel toonde en aan de paarden om hem heen, bij hem in de buurt dan, kon hij al merken dat het niet de minste hengst was.

Nu volgde hun plan over de ontsnapping, hoe zou een enkel paard ooit zonder hulp kunnen ontsnappen aan Vyrantium? Goede vraag.. Nooit is het antwoord. Maargoed, zoals de jonge schim had geconstateerd wist hij dat de meeste paarden wel degelijk deden geloven in een ontsnapping omdat ze simpelweg het stomme woord hoop in hun kop hadden gestamd, maar ach op dit moment was het wat makkelijker, maar hoe? Hij zou wel wat verzinnen. De forse hengst had zijn aandacht al gevestigd op hen twee en Avanti volgde zijn flank, hij liet zijn ogen vermoeid staan, vermoeid van de lange tocht vanuit Vyrantium, vermoeid en geteisterd door de wonden die Avanti had aangebracht. Wederom sprak de forse hengst zijn bezorgdheid uit. 'Ik zie dat jullie betere tijden hebben gekent.' Brengt de hengst ietwat voorzichtig uit. "Die verdomde schimmen." Liet Thri moeizaam van zijn lippen af komen. Hij liet de hengst een blik over zijn lichaam geven en sprak daarna "Het gaat." Op de vraag die waarschijnlijk zou gaan komen, hier had hij niet eens de gedachtelezing voor nodig, het was een toneelstukje die hij bij bijna ieder paard kon uitvoeren, soms wat verschillende versie's maar blijkbaar werkten ze allemaal hetzelfde. 'Zeg me, hoe noemen jullie?' Vroeg de hengst, waarschijnlijk alleen maar om beleefd te zijn. "Helios is mijn naam, en dit is Amos." Zei Thri, op dezelfde toon, alsof zijn stem was aangetast, hij blikte even naar Avanti toe, hij wist dat de vraag zou koken die Avanti had verwacht maar hield zijn aandacht bij de bonte. 'Hoe zijn jullie uit dat zwarte gat gekomen?' Vroeg de bonte verwonderlijk waarop Thri even opkeek, hij had in de weg erheen zijn verhaaltje al opgemaakt, niet dat het mogelijk zou zijn, maargoed, het bracht waarschijnlijk de meeste hoop, en was waarschijnlijk het meest geloofwaardig. "Wij werden vastgehouden in een of andere grot, gemarteld, geteisterd met hun woorden. We waren, denk ik, bewusteloos geweest want toen ik wakker werd waren ze even weg, ik had de weg erheen onthouden, we zijn stil weggeglipt en we hebben ons zo snel mogelijk uit de donkere bossen bewogen. En nu staan we hier." Op dezelfde toon had hij zijn zinnen geformuleerd, maar hij liet tussendoor zijn stem wat wegvallen, zorgt voor dramatisch effect. En nog wat stukjes liet hij merken dat hij er moeite mee had om het zich te herrinneren het was natuurlijk de kunst om het zo echt mogelijk te laten klinken. De bonte leek het te geloven, een verwonderlijke blik werd naar het stel afgevuurd, en hij blikte nog eens naar Avanti. "Amos zegt trouwens bijna niks meer na deze dagen." Waren zijn woorden, die tragisch klonken. Hij wist dat de bonte alleen maar een blik met medelijden zou geven, maar zich verder niet zou afvragen waarom hij zo weinig deed zeggen. 'Tragisch, maar fijn dat jullie weer bij de kudde zijn.' Waarop Thri een knik gaf. "Zeg, ik had wat dingen gehoord, over de Leiders, maar ik had het niet helemaal goed meegekregen." Bracht hij, subtiel de hint gevend. 'Ik weet het ook niet precies, maar ik had gehoord dat er meerdere leiders kwamen, en een hele grote, die over het algemeen zal leiden, maar geen idee verder.' Zei de hengst bedenkelijk, "Ja! Dat had ik ook gehoord, ik ben benieuwt." Zoog hij zo uit zijn duim, hij had even een roddel moeten bedenken en zo kwam hij bij de volgende, en zo zou hij steeds meer informatie verkrijgen. 'Ik ook, het zou de kudde veel meer veiligheid geven eens het is ingevoerd, van wat ik heb gehoord' Zei hij daarna, waarop Thri zich even moet inhouden maar zich snel hersteld en niks laat zien aan de bonte. "Ik denk dat ik mijn familie ga opzoeken, die zullen wel ongerust zijn." Loog hij waarop de bonte een verstandige knik gaf. Thri strompelde met de knik weg en gaf hem nog een laatste knik als dank. Hij zou de volgende blauwe maan wel aan de beurt zijn.

Weer op veilige afstand van de meeste gaf hij zijn aandacht aan Avanti, en hoopte dat hij dit gesprek wat meer zou waarderen. Het was duidelijk dat hij het geslijm maar niks vond, duurde waarschijnlijk gewoon te lang. Hij kon het ook niet korter maken dan dit afgelopen gesprek, paarden zouden dan verdacht gaan kijken en dan zou alles in de soep kunnen lopen. "Hij is de volgende maan aan de beurt." Grinnikte hij, met zijn duistere gedachten even los latend, waarbij hij Avanti hoopvol aankijkt.

‘En het zijn net die verhalen die je moet gaan geloven. Welke verklaring is er anders?’, Met die woorden had Avanti hem aangevuld op moment van twijfel. De forse hengst was zeker een paard die twee vreemdelingen zo snel deed vertrouwen en toch bezat hij wat informatie die zeer interessant was. Hij had stiekem even gekeken, maar hij had het druk met het huidige lichaam onder controle te krijgen. Meer dan wat die hengst verteld had wist hij niet, het waren alleen maar roddels, die meestal werden verbogen, er zat dan een waarheid in maar het volledige eerlijke verhaal werd nooit volledig herhaald. Maar ach, op dit moment konden ze alle beetjes gebruiken, en deze was dan ook redelijk waardevol. Hij sloot het gesprek af en liep door, richting de bosrand, maar bleef op het open veld. Het begon donker te worden. Nu al. Het vertelde Thri dat het richting winter ging, het seizoen waarin hij gefascineerd kon kijken naar hoe de paarden wilden overleven, sommigen hadden niet eens de hulp nodig van de schimmen, sommige net dat zetje. Alle paarden waren in hun nadeel, in alle seizoenen maar zeker in de winter. Thri had niet veel last van de kou, zijn spieren hielden hem wel warm en zijn spieren hadden brandstof nodig. Die brandstof waren de kuddepaarden hen zelf. En waar zou nooit een tekort aan komen? Juist.

‘Een Emperor, ze hebben het eerder gedaan en het is mislukt waarom denken ze dat het nu wel zou lukken.’, Mompelde Avanti waarop Thri even vals grinnikte. Het was meer dan fascinerend om te zien hoe het plan zou mislukken, zeker wel meer bloed, meer slachtoffers, meer leedvermaak, gewoon om het ze erin te wrijven. Niet dat dat normaal zo zou zijn, hun eigen genot ging voor, naast het leiderschap van Avanti, maar dat was een basis, dat zou een extraatje zijn. Een "bloody mistake". ‘Ga je gang.’, Waren de valse woorden van Avanti, waarop Thri ook zijn lippen vals liet opkrullen. Hij met nog veel anderen, behalve Faylice dan, nee hij zou zichzelf niet in de vingers snijden, hoe aanlokkend ze ook was. ‘Ik ga een oud bekende bezoek brengen, gelukkig kan dat met ons gewoon lichaam.’, Het liet Thri geïnteresseerd opkijken, het was altijd leuk om oude bekenden op te zoeken, maar hij wist dat dit geen gewone was, maar een zeldzaam verschijnsel.

Het lichaam vond de grens van Vyrantium, waar de schaduwen de zon deden overheersen. De lucht was dikker, zwaarder, de sfeer doodser. Het was de harde realiteit, de zon daar, die creëerde een waanbeeld, leek wel. Het liet de paarden gelukkig zijn, het gaf ze hoop, het was een roze bril. Een bubbel die hij gemakkelijk en met plezier deed doorprikken. De zon maakte de lucht lichter, maar eenmaal wat kilometers erboven was het drie keer zo zwaar. ‘Wie is capabel genoeg om de grootste leider van BMH te worden?’, Terwijl Avanti Thri even bedachtzaam aankeek. Het was zeker een goede vraag. Hij moest veel in huis hebben om volgens de kuddepaarden het te kunnen zijn. Sterk, volgens hun dan, machtig, zorgzaam maar autoritair, en desalniettemin het gevoel van ultieme leiderschap kunnen hebben en ermee overweg kunnen gaan. Maar ook eerlijk, wat al bijna helemaal onmogelijk is, en vooruit kunnen denken. Een onmogelijke opgave voor een normaal paard. "De kandidaten verdienen zeker een bezoekje." Bracht hij vals naar Avanti toe, mochten er paarden zijn die tot de volwaarde volstaan, stond hij er niet tegen om die paarden te ontmoedigen door er zelf een stokje voor te steken.

Het lichaam wat hij in bezit had viel levenloos neer op de modderige grond door al de regen, veel meer paarden hadden er hun laatste zucht uitgeademd. Net zoals deze. Zijn ziel vond maar al te makkelijk zijn bloedeigen lichaam terug. Zijn blauwe ogen openden zich bij waar hij die gesloten had bij het concentreren op het andere lichaam. Felblauw dat ze waren verschenen ze onder zijn dikke voorpluk die hij voor zijn ogen weg schudde. Het was geweldig om zijn eigen lichaam weer te voelen, de kracht die opgeslagen was, de algemene energie die het had. Alles leek weer op zijn plaats te vallen, het was bijzonder om mee te maken hoe eigen een lichaam kon zijn, hoe het een ziel deed reflecteren. Hij blikte naar Avanti toe, en bleef geduldig wachten op zijn volgende handeling terwijl zijn gedachten terug gingen naar de seizoenswisseling. Sneeuw zou nou een van de beste dingen zijn, het vermoorde paarden zonder hun hulp en zou alle sporen van dood en verderf achter laten en tonen. Weldra zou het witte sneeuw rood kleuren..