Ayana had zich altijd al afgevraagd waarom de kuddepaarden überhaupt nog probeerden hun leventje weer op te bouwen na de blauwe maan. Een week na het aanrichten van hun schade en je zag al weer onbezonnen beesten ronddartelen. Waar haalde ze het vermogen toch vandaan? Die misplaatste hoop. Na een tijdje zou deze toch weer versplinterd worden, aan stukken geslagen door de realiteit. Ze konden niet ontsnappen aan de blauwe maan en hoe mooier hun leventje, hoe interessanter het te vernietigen. Als je iets kapot wilde maken, moest dat natuurlijk wel impact hebben. Natuurlijk konden ze evengoed levensmoede paardjes uit hun lijden verlossen, maar als iemand gewillig om het einde vroeg was de lol er al gauw vanaf. Wat Ayana het liefste had, en dan sprak ze waarschijnlijk ook voor de rest, was iemand die vol levenslust zat. Degene die het uitschreeuwde wanneer zijn weerstand langzaam uiteen viel, die vocht tot op het laatste moment. Paarden die wilde leven, daar kon je het meest van stelen.

De schimmenmerrie was er zich van bewust dat Avanti niet in een al te beste bui was. Te veel vrolijke paardjes, te weinig schimmen. Zij was opnieuw de enige merrie onder hen, maar ze wist haar mannetje te staan wanneer dat nodig was. Niet dat iemand het in zijn hoofd haalde haar dwars te zitten, gezien ze dan waarschijnlijk een onderonsje met Avanti zouden moeten meemaken. Ook vandaag stond ze aan zijn rechterzijde, terwijl ze de kudde inspecteerden vanuit de schaduw. Enkele minuten geleden had een bekende geur haar neusgaten gestreeld. Ze kende deze maar al te goed, hij was een van de eerste geweest die hen in een tijdje had vergezeld, al die maanden geleden. Achilles was echter vertrokken zonder ook maar een woord te zeggen en zij wist maar al te goed wat voor gevolgen dat kon hebben. Ooit had ze deze zelf moeten ondergaan. De herinnering liet haar niet meer sidderen, zoals deze vroeger nog wel eens gedaan had, maar ze zou het nooit vergeten. Toen de enorme hengst hun gezichtsveld binnen gewandeld kwam, drukte ze haar neusje even tegen Avanti's hals, om zijn aandacht bij het bakbeest voor hen te krijgen. Hij mocht zijn tijd dan wel niet willen verdoen aan een verrader, Achilles moest toch echt aangepakt worden.

De woorden die haar ex-collega sprak deden haar licht grijnzen. Ze was bijna vergeten wat een grote slijmbal hij eigenlijk kon zijn. Het bleek al snel dat Avanti geen hele toespraak zou houden voor er wat gebeurde. Het geduld van de schimmenleider was op en hij schoot naar voren. Het was machtig om te zien hoe de fries dat enorme lichaam van Achilles naar beneden werkte. Zowel Xariv als Triumph waren hier om het schouwspel te aanschouwen. Hoewel zij waarschijnlijk ook het toneel op geroepen zouden worden, als Avanti klaar was. Haar groene ogen stonden strak op de twee hengsten gericht. De zwarte hengst beet zich opnieuw vast in de nek van Achilles, nadat hij was uitgesproken. Alles zou afhangen van hoe de oud schim zou antwoorden op deze bedreigingen. Avanti had de macht het hier binnen een seconde te eindigen. Dat was niet iets om luchtig mee om te gaan.