Een zuchtje wind had besloten zich door Vyrantium te wanen, waar het de manen van Thriumph tegenkwam en die zachtjes liet bewegen. Thri stond op de plek waar hij altijd stond, de plek waar vier kleine, specifieke plekken extra zacht waren, de plek waar zijn hoeven altijd rust vonden in de koele aarde, waar zijn linkerachterhoef met een 'rust' net op het randje aan het bungelen was. Zijn hersenen draaiden overuren, zijn nieuwe 'gave' had een hele wereld open gesteld voor hem. Hij kon nu andermans gedachten binnendringen, geheugen opvissen en erg relevante informatie ophalen. Daarnaast kon hij daardoor exact weten of een paard wat wist, en ermee spelen wat de ziel niet wist. Het was een zeer interessant iets wat hij nu de macht over had, al zou hij dat niet toepassen op zijn medeschimmen, enkel wanneer dat echt nodig was of Avanti dat voor hem vroeg.

Zijn ogen openen zich langzaam, al die tijd had hij zijn gehoor het werk laten doen, en hij wist alles in de omgeving, gewoon om te horen en te voelen. Slechts de kleinste bewegingen waren onopgemerkt gebleven, zoals een blaadje wat vertrok aan de rand van Vyrantium, of een klein vogeltje wat neer kwam. Soms kon hij zelfs sommige, lompe, hengsten voelen, helemaal hier in het hart van Vyrantium. Zijn oren leggen zich terug in zijn nek, waar ze warm tussen zijn manen en maantop lagen. Hij was laatst buiten zijn lichaam getreden, was in een ander paard gegaan en was in de middag met Avanti mee gegaan tussen de kudde voor informatie. Hij had het ander lichaam raar gevonden, was uiteindelijk meer gaan verlangen naar zijn eigen lichaam. En nu zat hij er weer warm en behagelijk in, zoals het spreekwoord zou zeggen. Zijn aandacht was ermee compleet van Faylice weggedreven, hij had de waarschuwing van Avanti meer dan goed begrepen, had er geen zin in om zijn speeltje te verliezen. Misschien verveelde het spelletje, misschien zou het nu nog een stuk leuker worden nu hij gedachten kon lezen, misschien ook niet. Hij wist in ieder geval dat hij voor nu zijn gedult zou moeten behouden, en dat kon het beste door er ook niet een schijntje van zijn aandacht er nu op te vestigen.

Zijn hoofd draait gelijk naar het minieme geluid wat hoorbaar was, zijn oren schoten daarbij een fractie naar voren om daarna weer terug te glijden. Zacht was het, maar hoorbaar voor de jonge schimmenhengst. De trillingen maakte hem duidelijk, samen met het minieme geluid dat het waarschijnlijk Xariv was, waarna zijn ogen dit bevestigen als ze een wittig lichaam waarnemen. Daarna waren de takken hetgene wat hem als allerlaatste bevestiging bracht over het schimmenlichaam, hij was nooit zo secuur op takken. Thri besloot om er maar eens op af te gaan, en voordat hij het wist schoot zijn lichaam vooruit, explosie van kracht leek het, maar toch te stil om te horen. Hij stond er om bekend dat hij stil was, dat hij nooit veel zei in nabijheid van Avanti en dat hij amper te horen was, hij mocht dan ook niet voor niets aan de linkerkant van Avanti verschijnen, of nu, in zijn eentje gezag had over alles wat onder hem stond. Nee hij sloeg er niet van door, het maakte hem niet krankzinnig, de wegbrandende ziel van hem deed dat, hoe langer hij schim was, hoe minder er overbleef, nee het maakte hem nog steeds even stil en dodelijk, alleen dan had hij zijn commando's klaar liggen. In een mum van tijd was hij aan de grens van Vyrantium, wetend dat Avanti, die ergens anders klaar stond, niet blij zou zijn met de afwezigheid van Xariv. "Waar was jij?" Siste hij naar Xariv toe, waarbij hij uit een schaduw stapte in de zichtbaarheid. Xariv had veel gemist, ongetwijfeld had hij ook niet meegekregen dat de jonge hengst nu de linkerhand was van Avanti, maar daar zou hij snel genoeg achter komen.