Let's face death ~ Triumph

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

D Y L A N
Grijs / blauwe ogen / 26 jaar / hengst / 1.69 m

De blauwe maan scheen onheilspellend aan de donkere hemelnacht. Hoefafdrukken werden achtergelaten in het mulle zand, dat een pad vormde door het Anderfels. Twee helse, blauwe kijkers gleden zoekend over het open gebied, angst was in de ogen geboord, angst voor de Dood. Op dit moment wist de oude hengst zeker dan vandaag zijn laatste uur geslagen had. Hij was niet braaf in zijn gebied gebleven, juist datgene wat de leiders zo erg aanraadde. Zijn magere gedaante versnelde met de seconde, voor zover het oude hart het nog aankon dan.
De donkere kleur van de maan doorboorde zijn arme, oude ziel. Jaren had hij hier gewoond, verscholen in de diepste dalen, meest duistere grotten, uit angst voor hén. De schimmen. De paarden die rechtstreeks uit de Hel kwamen, gezonden door Satan, geleid door de machtige fries Avanti. De naam alleen al joeg Dylan de stuipen op het lijf. Hij had het meerdere jaren uitgehouden, wat al een hele kunst voor hem was. Nooit had hij zich gebonden gevoelt met de andere paarden hier. Hij was een rasechte loner, for once and always.

Het zware bonken van sterke hoeven op de achtergrond maakte hem erop alert dat hij gevolgd werd. Laat het geen schim wezen. Zijn gedachten werden één grote, kolkende massa aan angst en zelfmedelijden. Waarom moest hij op zo'n manier aan zijn einde komen? De grijze hengst hield halt, tuurde de omgeving af naar enig gevaar en vervolgde zijn pad. Zijn grote oren lagen in de nek, zijn ogen stonden vol angst.
Dylan lette een tel niet op en werd ten val gebracht door een kiezelsteen, vergelijkbaar met een mier. Bloed spatte uit verse wonden. Hierdoor werd hij alleen maar nog nerveuzer, want bloed trok schimmen aan. Toen hij het besefte stond er al één voor hem.

OOC; alleen Triumph c:

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph had de 2 merrie's in de grot even met rust gelaten, zijn blik was op het Anderfels gericht. Tussen zijn lange voorpluk had hij met zijn zwart wordende ogen naar 2 paarden gekeken. Met zijn gedachten bij Yacira en Faylice, Xariv had hen in de gate gehouden. Het was iets wat zijn lust naar bloed vergrootte. Hij was nog niet lang schim, in de rang Omega had hij zich gevoegd. Hij haatte het als hij zijn slachttanden niet kwijt kon, als ze groeide sneden ze keer op keer zijn lippen. Elk druppeltje bloed maakte het dat de jonge hengst lust had voor meer, het leek er zelfs op dat het puur was als opwekker.

Met zijn ogen priemde hij door de bosrand, hij keek toe hoe er een paard in bewoog. Het was Dylan, hij herkende elke hengst en deze was de fout in gegaan. De oudere hengst was nu al maanden buiten zijn kudde gekeerd. Hij had hem op het oog gekregen en besloot het pad voor hem uit te leggen. Met zijn lichaam vloog hij geruisloos door Vyrantium, niets aan hem kon je horen met normale paardenoren. Thriumph hield van Vyrantium, en het was zijn thuis geworden. Het leek alsof dat zijn hele leven al zo was, hij kende het nu al door en door. Nee hij was in die 2 maanden, dat hadden zijn hersenen geregistreerd, heel veel kilometers gemaakt, hij had zijn lichaam laten wennen aan de kracht en snelheid die zijn spieren nu opeens wel hadden. Vooral de snelheid was iets wat voor hem nog moeilijk is om aan te wennen. Hij had zich in het Anderfels verplaatst en had de hengst op oog. Zijn voorkeur was jongere paarden, op een een of andere manier waren die het lekkerst dus zijn hersenen besloten voor hem om er een leuk spelletje van te maken. Iets anders wat hem aanstond van Vyrantium was de stilte, voor iedereen als doods, angstaanjagend en weerzinwekkend beschreven, zielige, normale paarden ja. Voor Thriumph was het een paradijs van serene rust en stilte, hij hield ervan en het liet hem meer kunnen horen want Thriumph had een bijzonder goed gehoor.

Op de jonge hengst zijn lippen verscheen een weerzinwekkende grijs, hij wilde dit spelletje nu al laten beginnen en hij had van Achilles geleerd hoe. Dat Thriumph nog niet super lang schim was maakte niet dat hij liever was. Nee hij had het keihard geleerd, en hij had snel geleerd. Verrassend snel, want hij had zijn eerste moorden al mogen plegen, geen enkel paard die hem in zijn zwarte poelen van dood en verderf aan hadden gekeken had het nog na kunnen vertellen. Ze hadden allemaal 'het licht' gezien, allemaal zielige vertoningen op BMH, hij wilde ze het liefst allemaal dood hebben. Het enigste wat voor hun zielige kudde stond waren de zielige leiders, en oudleiders waren al helemaal ter dood veroordeelt voor hem. Hij richtte zich weer op de oudere hengst voor hem, Dylan. Zijn mondhoeken krulde verder op terwijl zijn hoektanden in de blauwe maan blonken, als diamant. Hij stampte op de grond en liet een takje breken, waarna hij geruisloos verder liep, zijn weerzinwekkende grijns veranderde half in een iets geamuseerde grijns. Met opzet liet hij wat blaadjes ritselen om de hengst een naar gevoel te geven. Zijn geamuseerde grijns liet zich meer zien als de hengst harder en harder gaat rennen en op een gegeven moment over zijn eigen benen struikelde en ter aarde kwam. Terwijl Thriumph ter tonele verschijnt laat de hengst voor hem zijn adem stokken. "Wel wel wel, wie hebben we hier? zijn zijn woorden, met sarcastische en hatelijke klanken gevult. "Is dat Dylan niet?" Waren zijn volgende woorden op dezelfde toon. "Jij hoort hier niet te zijn Dylan." Siste hij de hengst toe. Het bloed wat er uit hem stroomde was geen doen meer voor Thriumph, het bloed wat uit zijn lichaam werd gepompt liet de hengst toe dat hij in een flits van een seconde zijn slachttanden in de flank van de hengst liet glijden, niet diep, maar smerig en oppervlakkig zodat hij er gewoon wat pijn aan zou hebben, maar hoe gewoon dat was, lag aan de pijngrens van de oudere hengst. "Sta op." Siste hij kort en met een stem gevult met hatelijke klanken. Terwijl hij zijn lichaam even een paar stappen achteruit bracht. Het genot verspreid zich wanneer de hengst zijn lippen zorgvuldig aflikte. Het bloed was niet het lekkerst maar wel zalig. "Laten we een spelletje spelen." klonk er sarcastisch en ziekelijk geamuseerd uit de keel van de hengst waarna hij even stilte hield. De o zo ongemakkelijke stilte voor de oudere hengst was voor Thriumph een zalig genot om te zien hoe de hengst bijna verzwolg onder de angst.

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

D Y L A N
Grijs / blauwe ogen / 26 jaar / hengst / 1.69 m

De angst voor de Dood weerkaatste in zijn heldere, blauwe kijkers. Hij wist dat zijn einde nabij was, dat het gedaan was met hem. Een takje brak, waarna geritsel van droge bladeren volgde. Híj kwam hem halen. De schim, het moordwapen dat een einde aan zijn bestaan zou komen maken. Dylan kroop zo ver mogelijk ineen op de de droge grasgrond van Anderfels. De wind trok aan zijn korte, dunne manen, speelde ermee. Het laatste uur had voor de oude, grijze hengst geslagen. Waarom was hij ook alweer buiten zijn gebied getreden tijdens deze blauwe maan? Als hij daar toch eens het antwoord op zou weten. "Wel wel wel, wie hebben we hier?" sprak een stem, vervult van haat en sarcasme. Dylan zijn adem stokte, zijn blik gleed langzaam omhoog en blikte recht in twee zwarte gaten. Grote slagtanden blonken als diamanten in het zwakke maanlicht. De ogen van de oude hengst bleven het roankleurige dier - correctie schim - aanstaren, vol van angst. "Is dat Dylan niet?" Die vier woorden drongen maar amper tot hem door. Hoe wist hij zijn naam? Hij was er zeer zeker van dat hij deze schim nog nooit eerder tegen het lijf was gelopen, niet als schim en niet als paard. Wat hij wel zeker wist was dat dit nog een 'jonkie' was, te zien aan zijn ongeschonden vacht en licht glanzende, geklitte manen. De meeste schimmen die hij ooit had gezien kwamen allemaal letterlijk uit de vuilnisbak; onverzorgd, vol modder en een stinkende adem. Ugh, hij walgde er van. "Jij hoort hier niet te zijn Dylan." kwam er sissend als een fluitketel uit de keel van de mannelijke schim. Dylan slikte, blikte naar een ver oord toen twee slagtanden zijn dunne zomervacht doorboorde. Een kreet van pijn en angst verliet zijn lippen. Pijn schoot als een gekarteld oud mes door zijn borstkas, het liet hem hijgen. Ook al was het een oppervlakkige wond, voor de hengst stond het gelijk met een kogel die dwars door zijn borst ging. Hij had altijd al een lage pijngrens gehad, en op dit moment wenste hij vurig dat dat niet het geval was geweest. "Sta op." Braaf, en bang voor nog meer pijn, kwam de oudere hengst moeizaam overeind. Amper kon hij het uithouden door de verse vleeswond die net was aangebracht door de andere hengst. "Laten we een spelletje spelen." klonk er ziekelijk geamuseerd op een sarcastische toon uit zijn mond. Na deze woorden viel er een doodse, voor hem ongemakkelijk stilte. Het liefst wilde hij nu gelijk dood in plaats van allerlei pijnvolle spelletjes. Dylan drukte zijn oren tegen zijn schedel en keek onzeker over de situatie naar de schim. "Wat voor.. spelletjes?" fluisterde hij zacht, zijn stem gevuld door angst. Hij zette een paar passen achterwaarts en drukte zijn staart tussen zijn billen. Het wit van zijn ogen werd zichtbaar en zijn tanden licht opgetrokken. Als hij nu op de vlucht zou slaan zou hij toch geen kans maken. Dit monster tegenover hem was tientallen malen sterker en sneller dan zijn oude lichaam. Om tijd te rekken hoestte de hengst uitgebreid. "Wie ben je en hoe ben je mijn naam te weten gekomen?" vroeg zijn krakende stem voorzichtig. "Ik.. heb je nog nooit eerder gezien in mijn 26 jaar hier in BMH."

OOC; flut xD

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph had zijn 2 zwarte kijkers die normaal zo blauw waren zoals de blauwe maan op de oudere hengst gericht. In zijn ooghoeken zag hij een jonge merrie voorbij schieten. Zijn hersenen vertelde hem dat hij de jonge merrie niet te vermijden was. Thriumph schiet een paar meter opzij en laat zijn hoektanden in de merrie glijden, waarna zij neervalt. Hij boort zijn slachttanden nog eens in de merrie en sleept haar voor de hengst waarna hij haar nog een paar happen geeft. De intensiteit die het bloed hem geeft laat hem in een soort van trans staan. Tot slot laat hij zijn hoektanden in haar luchtpijp glijden en is het over voor de merrie. Ze valt als een hoopje voor beide hengsten neer. Het bloed drupt van zijn hoektanden af en beven hem nog steeds het pure gevoel van genot, maar niet alleen dat, ook zijn lust erna word sterker en groter en mocht er nou nog een hengst voor hem staan. Zijn lippen vormen een weerzinwekkende grijns terwijl hij zich weer op de hengst had gericht. De hengst stond geworteld aan de grond en hij bewoog geen spier. Hoe de hengst reageerde op de fijne wond die hij hem had gegeven had de hengst laten grinniken. De pijngrens van Dylan was dus heel duidelijk niet zo hoog. Hij had de pijngrens al overschreden en dat maakte dat de jonge schim er alleen maar meer plezier in kreeg. "Wat voor.. spelletjes?" Waren de fluisterende klanken die samen een zin vormden. Een sarcastisch lach verlaat Thriumph's lippen terwijl hij de stilte die gevormd werd tussen hem intact hield. De hengst hoeste uitgebreid, hij wilde tijd rekken, concludeerde de schim, hij zou er lang over doen voordat de hengst het licht zou zien. "Wie ben je en hoe ben je mijn naam te weten gekomen?" was het volgende wat de hengst zei. "Ik.. heb je nog nooit eerder gezien in mijn 26 jaar hier in BMH.". "Tut tut tut, gaan we vragen stellen?" Zijn de volgende woorden van de hengst, gevult met sarcasme maar de haat overstemd hem. Evenals de woede van hem. "Nou goed dan, ik ben door mijn ouders Thriumph genoemd. Niemand die mij in de ogen heeft gekeken heeft dat ooit kunnen navertellen." Sist hij tegen de hengst terwijl hij eromheen loopt en aan de andere kant met een hoektand een sliert maakt vanaf zijn hals over zijn rug naar zijn achterhand.

Kort en flut..

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

D Y L A N
Grijs / blauwe ogen / 26 jaar / hengst / 1.69 m

Vol van afgrijzen keek de oudere hengst toe hoe de schim een merrie toetakelde, vervolgens nog enkele wonden toebracht en daarna haar luchtpijp doorboorde. Het levenloze lijk van de net nog levende merrie lag als een hoopje botten met vel tussen hem en de schim in. Bijna begaf zijn bewustzijn het toen hij al het bloed zag dat uit het jonge schepsel vloeide. Arm ding, zo jong nog en al zo vroeg aan haar einde gekomen. Met moeite stond de hengst op, liep naar het dode paard en sloot met zijn neus haar nietsziende ogen. 'Rust in vrede, lieve merrie.' prevelde Dylan zacht in haar oren. Zijn blauwe ogen gleden weer naar de schim, dit keer vol woede en afkeer. 'Hoe durf je een onschuldig leven te verwoesten?!!' gooide hij woest naar de hengst. Haat jegens hem weerkaatste in het licht van de blauwe maan, die langzaam op zijn einde liep. 'Hier zal je niet ongestraft mee wegkomen. Ooit zal een leider je vermoorden, jou je dierbare onsterfelijkheid ontnemen en naar de Hel sturen! Je zult voor eeuwig branden!' riep Dylan, verzwakt door zijn wond, maar nog sterk genoeg om de kracht van zijn woorden over te brengen op de schim. Nee, hij kende nu totaal géén angst meer voor dit monster, zeker niet meer na alles wat hij net gezien had. Ook al kende hij de gestorven merrie niet, toch voelde hij zich schuldig en wilde haar wreken.

De schim stelde zich voor als Triumph, een naam die Dylan niet bij hem vond passen. 'Ik snap niet hoe jij met jezelf kan leven. Onschuldige levens wegnemen, bah. Ik moet er niet eens aan denken.' spuugde de grijze hengst naar Triumph. Had hij dan nooit liefgehad, een partner, vrienden? Hij besloot het maar niet te vragen, voor zijn eigen veiligheid. De schim kwam naar hem toe, trok een wond van zijn schoft tot aan zijn staartwortel. Dylan schreeuwde het uit van pijn. Zwarte vlekken dansten voor zijn ogen, hem het zicht ontnemend. In slow motion zakte de oude hengst in elkaar, naast het dode lijf van de onbekende merrie. Bloed gutste uit de grote wond, nam zijn leven steeds meer met zich mee. Zijn hartslag vertraagde, hij wist dat zijn einde naderde. Met de laatste kracht die hij nog had sprong hij op, zette zijn tanden in de keel van de schim en beet zo hard als mogelijk was. Dylan wist dat het weinig zou uitmaken, aangezien Triumph onsterfelijk was. Toch gaf het hem een gevoel van voldoening, hij had revanche genomen voor de merrie haar leven. Hij liet los, viel weer op de grond en sloot zijn ogen. Hijgend bleef hij zo liggen, wachtend op de Dood. Het duurde niet lang of Dylan's ademhaling stopte, zijn hart stopte met pompen, zijn hersens kregen geen zuurstof meer. Langzaam gleed de oude hengst weg in een oneindig, pijnloos gat, naar het Hiernamaals. Hij was gestorven voor de onbekende merrie.

OOC; hoop dat je het niet erg vind dat 'k hem al heb laten sterven maar de blauwe maan is vandaag voor het laatst (: Wordt Aztec volgende maan dan slachtoffer?

**Profile**

» Triumph
» I'm the boss, I do everything I want ... Clear? [Triumph]
» A new face xD
» kiss of death
» Life After Death

Let's face death ~ Triumph

Let's face death ~ Triumph

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen