Death smiles at all of us, all a man can do is smile back

Gast **Profile**

Een witte mist verspreid zich geleidelijk door de dennenbomen, het kronkelt rond de stammen en lost dan weer op in de donkere nacht. Het zachte ruizen van de wind werkt kalmerend, de mossige grond onder haar hoeven voelde vertrouwd. Ondanks dat ze nog nooit in het gebied had geweest, nog nooit de geuren van deze paarden had geroken, ze voelde zich makkelijk thuis. De kou van de bergen omringt haar als een oude vriend, en ze omhelst deze met liefde terug. De ranke bruine merrie hield van de kou, de ijzige wind op haar vacht, het tintelen van je ledenmaten. De nacht was gevallen en de warmte van de zon was verdwenen, het was nacht, ze voelde het. Moeiteloos en kalm beweegt ze haar ranke lichaam tussen de bomen door, alsof er niks aan haar mankeerde, alsof ze kon zien als ieder ander. Ondanks dat de nacht was gevallen, en ze minder kon zien als alles donker was, toch voelde ze zich beter wanneer de avond was ingetreden. Je kon zonder moeite oplossen in de schaduwen en je verborgen houden voor elk dier, iets waar Nachtschade de voorkeur aan gaf.

Wat ze dan ook niet had verwacht was de witte gloed die opeens voor haar ogen verscheen, haar slanke lichaam houdt moeiteloos halt en haar lange tweekleurige manen vallen als een deken om haar heen. De geur van het dier bereikt haar neus en ze beseft dat ze te maken heeft met een ander paard, een andere hengst. Hij rook lichtjes naar ijzer en een onheilspellend gevoel verspreid zich in haar buik. Ze heft haar ranke hoofd en priemt haar oren naar de hengst toe, de witte waas met haar ogen volgend. Ze moest niet direct oordelen, misschien was het dier gewond. Een zachte bries verlaat haar lippen, en zo geeft ze haar aanwezigheid aan, ze had niet zo de behoefte de hengst aan te spreken, niet zolang ze niet wist wat zijn motieven waren.

Met haar witte pupil loze ogen kijkt ze toe hoe de hengst zich naar haar draait en haar zo even aanschouwt daar verborgen tussen de bomen. Ze doet een stap naar voren en voelt hoe het maanlicht over haar vacht glijd. In tweestrijd of ze zou weg rennen, of haar regels zou verbreken en hem aanspreken blijft ze staan.

FOR LERAV <3

Death smiles at all of us, all a man can do is smile back Nachtschadetekst

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

De laatste tijd ben ik werkelijkwaar een wrak. Diegenen die me voor mijn dieptepunt hebben gekend zullen ongetwijfeld het verschil zien tussen hoe ik er vroeger zo vrolijk en welwillend bijliep, en hoe ik de dag van vandaag als een verzopen kat door het leven ga. Kayleigh is altijd het lichtpunt in mijn leven geweest, van veulens af aan waren we bij elkaar geweest, waren we zo op elkaar afgestemd dat niets ooit tussen ons zou kunnen komen. Van dat laatste is nu echter gebleken dat het onmogelijk is een band met iemand op te bouwen, en te zorgen dat daarbij nooit een haar in de boter komt, of dat je elkaar nooit uit het oog verliest. Ik weet nu diep in mijn binnenste dat ik nooit meer een merrie zo diep in vertrouwen moet nemen, hoe meer vertrouwen je ze toekent, des te meer ze het gaan misbruiken, en des te meer ze je kunnen raken. Tot in het diepst van je ziel.

Ondanks mijn aftakelende lichaam, moet ik mijn taak als leider nog steeds weten te volbrengen. Het enige waar ik me min of meer nog aan optrek, is aan het feit dat ik sinds kort een heel goede band heb gecreëerd met E'vesdar, een hengst die niet alleen moedig, maar ook goed in het hoofd is. Hij is verstandig en weet hoe hij met moeilijke zaken om moet springen, zelfs hoe hij mij het best kan plezieren is voor hem nooit een raadsel gebleven. Ik respecteer hem, voor het wederzijds respect en de onbreekbare vriendschap die hij me schenkt. Hij is de enige die ik nog vertrouw, en dat is waarom onze samenwerking zo optimaal is. We zijn zodanig op elkaar afgestemd, weten perfect hoe we elkaar aan kunnen vullen, en dat is uiteindelijk het enige basisprincipe waar samenwerking op berust.

Het gebeurt wel vaker dat nieuwe paarden zich onwetend naar het bos begeven, omdat het daar koeler is en het daar makkelijker is om wat koelte te vinden misschien. Maar voor velen zijn de schuilgaande gevaren van het diepe woud hen niet bekend. Dan was het mijn taak om diegenen op te merken, mee het bos in te duiken en hen erop te wijzen dat ze zich beter zo snel mogelijk uit het bos begeven. Ook nu vallen mijn ogen vrijwel meteen op een nieuw aangekomen merrie, een merrie die zich gelukkig mag prijzen met haar prachtige bouw en uitstraling. Mijn lichaam schiet vanuit stilstand in een krachtige galoppas, zo krachtig dat mijn afdrukken een spoor achterlaten en de grasplukken achter mijn hoeven opgegooid worden. Ik wil niet dat Avanti of één van zijn meelopertjes nog een van mijn onschuldige kuddeleden treft. Dat plezier gun ik hem niet.

Het duurt niet lang voor mijn lichaam overschaduwt wordt door de samengevlochten takken en het gigantische bladerdek die door de huidige lente zo in bloei staat. Wanneer ik halt houd en ik de merrie in mijn vizier heb, vormt zich langzaam een damp, afkomstig van mijn warme, bezwete borst. Mijn neusvleugels gaan parallel met mijn flanken op en neer, en ik geef de merrie de tijd om mijn aanwezigheid op te merken. Ik wil haar niet aan het schrikken jagen, en ga uiterst voorzichtig te werk. Door mijn blekkende, witte vacht duurt het niet lang voor ze haar oren, en daaropvolgend haar hoofd, in mijn richting draait. Dan valt mij meteen het eerste detail op; haar ogen bevatten geen pupil en zijn bovendien volledig kleurloos, gewoon dof, en grijs. Voorzichtig zet ik een stap naar voren, nog nooit heb ik voor een paard gestaan die blind is. 'Mijn naam is Lerav, leider van de eerste rang. Welkom in BMH.' Breng ik dan zachtjes uit, terwijl ik langzaamaan nog een stap dichter zet. Nu sta ik bijna vlak voor haar, en op de een of andere manier voelt het vreemd. Toch ben ik ervan overtuigd dat dit gevoel niet lang van kracht zal zijn, ik voel immers meteen dat de merrie niet slecht van inborst is. Jammer van haar blindheid, al vind ik dat niet bepaald een minpunt als ik het over haar uiterlijk wil hebben. Ze is oogverblindend mooi. (Hihi, een woordspelingetje xD)

Gast **Profile**

De hengst liet er geen gras over groeien, binnen een fractie van een seconde wist ze zijn naam, zijn positie en de naam van het gebied waar ze zich nu bevond. Ze heft haar ranke hoofd en volgt met haar ogen de wazige contouren van zijn lichaam, ze kon niet veel onderscheidden maar besloot dat dit niet nodig was. Ondanks de hengst had verteld dat hij een leider was, Nachtschade haar spieren blijven strak aangespannen onder haar dunne glimmende vacht. De geur van de hengst prikt in haar neusgaten, en opnieuw kan ze het ijzer er makkelijk tussen uit halen. 'Ben je gewond?' Haar stem is zacht, melodieus en haast zangerig. Ze heft haar ranke hoofd, waardoor de lange manen golvend voor haar gezicht vallen, haar witte ogen verbergend achter een sluier van donker haar. Misschien zou de leider het respectloos vinden van de merrie dat ze zijn woorden niet beantwoord, maar er waren andere dingen die haar nu meer interesseerde, ze wilde weten waar de geur vandaan kwam. Ze wilde weten of het de hengst was die bloedde, of dat het een ander dier was in de buurt.

Voor Nachtschade was het cruciaal om op de hoogte te zijn van haar omgeving, het kwam dan ook niet vaak voor dat ze haar spieren ontspande of zich even liet gaan. Ze was altijd op haar hoede, en zelfs onbewust was ze ingesteld op het minste of geringste geluid. Iets wat ze dan ook hard nodig had, ondanks dat ze nog vrij jong in het leven stond, ze had al de eerste aanvaringen met de dood gehad en had gevoelt hoe machteloos je kon zijn als je niet voorbereid was. Ze had er van geleert en was niet van plan opnieuw aangevallen te worden, de littekens stonden immers nog vers in haar huid.

Met enkele soepele passen, die zo gracieus waren als een katachtige, beweegt ze haar lichaam geruisloos voort richting de hengst, en houdt op enige afstand halt. De schaduwen gleden van haar lichaam en nu volledig aan het maanlicht blootgesteld staat ze daar, haar kleine ranke lichaam opgespannen maar haar hoofd hoog gedragen.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik weet niet wat me ertoe leidt, maar mijn gedachten glijden op een bepaald moment naar Amor, de hengst die mijn rechterhand zou moeten zijn, die ik amper tweemaal heb gezien, waarvan éénmaal gesproken. Ik herinner me nog ons eerste gesprek. Toen had ik nog een relatief goed beeld van hem. Hij leek bekwaam, en leek zich bovendien bewust te zijn van de grote en vreselijke gevolgen van het leiderschap. Zijn gesmeek om hulp bij E'vesdar en zijn aftreding van enkele dagen geleden heeft echter het tegendeel bewezen. Ik vind het jammer dat hij zo zwak is geweest om E'vesdar met zoiets vervelends lastig te vallen. Daarvoor had hij mij ook gerust aan kunnen spreken, bovendien ben ik wel degene die aan zijn zijde moest vechten, en die moest weten hoe de vork aan de steel zat om zelf geen gevaar te lopen. Eigenlijk had hij gewoon dapper moeten zijn, en zijn probleem zelf moeten oplossen.

De woorden van de merrie komen voor mij nogal onverwacht. Immers opent niet iedereen een gesprek met zo'n - ergens vervelende - vraag. Ik laat een kort lachje horen en zet vervolgens nog een stap dichter. 'Ja, ik ben gewond. Als leider loop je immers altijd gevaar. Veel tijd om te recupereren is er trouwens ook niet, want bij het minste dat fout loopt, moet je al weer klaarstaan.' Ik hoop zo een goed antwoord op de merrie haar vraag gegeven te hebben, maar ergens hoop ik ook dat ze hiermee duidelijk begrijpt dat ik haar geen kwaad wil doen, en ze hier uiterst veilig is, bij mij. 'Ik hoop je op deze manier duidelijk gemaakt te hebben dat je in goede handen bent. Al weet ik hoe moeilijk het is om tegenwoordig nog iemand in vertrouwen te nemen.' Een zucht onglipt mijn lippen, wanneer mijn gedachten afdwalen, voor de zoveelste keer deze dag, naar Kayleigh en het belachelijke aftreden van Amor.

Gast **Profile**

Nachtschade was zich vanaf het begin van het gesprek al bewust geweest dat ze geen direct gevaar liep, de hengst zijn ademhaling was kalm en zijn hartslagen regelmatig. Niks toonde aan dat hij ook maar enige woede in zich had om haar iets aan te doen. Toch verkoos ze om wantrouwend te blijvend en hem van een afstand gade te slaan, al was het met haar andere zintuigen. 'Een hoge positie betekend niks, althans ik zelf hecht er maar weinig waarde aan. Er zijn genoeg leiders die er duistere zaakjes op na houden' Ze wend haar hoofd af als een geluid haar gehoor bereikt. Een koude rilling gaat over haar ruggengraat, het bos, de schaduwen waren altijd haar thuis geweest, maar nu was het een gevaarlijke omgeving. En al helemaal sinds haar aanvaring met Avanti, het angstaanjagende gevoel dat ze werd bekeken bekroop haar en ze heft haar hoofd standvastig hoog op. 'Dat betekent echter niet dat ik je niet vertrouw, ik ben enkel op mijn hoede' Ze wend haar blik weer naar hem af, al kon ze niet veel meer dan het heldere licht zien dat zijn lichaam weerkaatste.

De hengst lijkt afwezig te zijn, zijn antwoorden zijn laat en zijn houding is net te ontspannen om zo dicht bij het gevaar te zijn; het schimmenbos. Immers was dit maar enkele meter verderop. 'Je bent afwezig almachtige leider van de eerste rang' Haar woorden zijn lichtjes spottend, maar neigen meer naar sarcasme, een plagende lach speelt kort rond haar lippen, het was zo een lach waarnaar je keek en hem direct over nam. Het was een lach die maar weinig Nachtschade haar gelaat sierde, deze hengst was één van de gelukkige om hem te zien.

Ze heft haar ranke hoofd, waardoor de lange zwarte manen over haar slanke schouders glijden. Ondanks dat Nachtschade fijn was voor het oog, haar spieren stonden ook strak onder haar knappe velletje. Ze had een sterk lichaam, al moest ze het meer hebben van haar souplesse en snelheid dan directe fysieke kracht. Al was ze ook goed met woorden, na het jaren van observeren was ze er achter gekomen hoe makkelijk het was om anderen te manipuleren. Niet dat ze er tot nu toe ooit gebruik van had gemaakt, ze was meer het stille typ dat versmolt met de schaduwen. Ze zet haar lange slanke benen onder zich en zet haar lichaam in een soepele moeiteloze stap, haar hoeven zo zorgvuldig plaatsend dat er maar amper geluid vanaf komt. Vlak voor de hengst houdt ze halt, ze ademt de diepe geur van zijn lichaam in, en voelt de plotselinge warmte van zijn vacht. 'Mijn naam is Nachtschade, al heeft mijn vader mij meerdere namen mee gegeven; Belladonna, Wolfskers, Slaapbes. Ik geef de voorkeur aan Nacht of Bella, echter sta ik ook open voor nieuwe variaties' Ze glimlacht, een korte wrange lach waarin het verdriet van haar verleden te zien is.

Death smiles at all of us, all a man can do is smile back Bellatekst

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

Gast **Profile**

Nachtegaal, ze proefde de naam in haar mond, klonk niet slecht. Ze glimlacht vrolijk naar hem, vooral om het feit dat hij haar vergeleek met de vogel die een prachtige stem had. Een nachtegaal was geen bijzondere vogel eigenlijk, wat bruingrijs met een witte buik, pientere zwarte ogen. En de mannetjes die hadden natuurlijk een mooie gele borst, met hier en daar wat rood wat zorgde voor de kleur van vlammen. Nachtschade had de vogels bestudeerd alsof het het laatste was wat ze deed. Haar vader had verteld dat haar moeder de stem van een nachtegaal had, helder en zuiver tot de laatste letter. Hij had haar nachtegaal genoemd. Dat de lichte hengst zo deze naam uit het niets verzint zorgt voor een lach rond haar lippen. Ze was de naam niet waard, ze was haar moeder niet waard, maar de naam was bitterzoet voor haar en zorgde voor fijne herinneringen. 'Nachtegaal klinkt als muziek in de oren' Glimlacht ze, haar doffe witte ogen in die van hem gericht.

'Mocht je me het voordeel van de twijfel geven, ik kan erg goed luisteren. En ik denk dat ik genoeg paarden heb afgeluisterd, en heel wat levenservaring van mijzelf heb om een wijs antwoord te geven. Mocht je daar voor open staan natuurlijk' Ze wilde zich niet op dringen, aan niemand eigenlijk. Het enige dat ze wilde was geaccepteerd worden voor wie ze was, en dat er verder werd gekeken dan haar doffe witte ogen.

Nachtschade had het geritsel al gehoord, ze had de ogen in haar vacht voelen branden. Ze wist dat ze werd bekeken, en ze wist door wie. Ze had de donkere hengst met de vurige gouden ogen gezien, hij was één van hén, hij was achter haar aan gestuurd om er voor te zorgen dat ze haar taken vervulden, en dit anders moest bekopen met haar dood. Angstaanjagend kalm heft ze haar hoofd naar de plek vaan de ogen richting haar staren en werpt het wezen een nijdige blik toe. Ze was niet gedient van dit kinderachtige gedrag, ze wilde niet bespeeld worden als één van zijn poppen. Bijna bang dat Lerav had opgemerkt dat ze een blik had gewisseld met een wezen van de maan draait ze haar hoofd, maar Lerav was er al vandoor.

Met de souplesse die meer had van een katachtige dan die van een paard draaft ze aan, haar slanke benen zo zorgvuldig plaatsend dat ze moeiteloos dansend naast Lerav komt. Haar lange satijnen manen golven in de wind, zo nu en dan de enkele vlechtjes die doorweeft zijn van paarse bloemen tonend. Haar beweging is zo geruisloos dat ze even fluweelzacht haar neus tegen zijn flank duwt om aan te tonen dat ze naast hem liep. Ze glimlacht voorzichtig, haar ene oor naar hem toe gepriemt.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

Gast **Profile**

Ze voelt zich ongemakkelijk wanneer de tranen beginnen te lopen, dat was wel het laatste wat ze had verwacht. Daarnaast had ze nog nooit gehoord dat hengsten in staat waren te huilen, hun verdriet te laten zien. Haar vader had zijn verdriet altijd voor zich gehouden, het drama gescheiden van het opvoeden. Hij had haar gespaard voor het verdriet dat hij voelde. Nachtschade had niet hoeven zien hoe de tranen over zijn wangen rolde, hij hield dat voor zichzelf. En nu vroeg ze zich af waarom Lerav dit niet deed, hij was immers een leider, was hij niet in staat zijn emotie's te beperken? Of zou ze dit juist moeten zien als iets positiefs, het feit dat hij in staat was te voelen en zich te gedragen als elk ander paard zorgde er misschien voor dat hij anders handelde dan de leiders die ze tot nu toe had gekend.

Een wrange lach siert haar lippen wanneer ze luistert hoe hij zijn hart lucht. Hij had vele tegenslagen gehad, iets dat Nachtschade kende. Als eenmaal iets goed op je pad kwam dan kreeg je een korte periode om er intens van te genieten voor het ruw uit je handen getrokken zou worden. Niks goed was ooit op haar pad gekomen en gebleven. Bitter denkt ze terug aan Aurelius, ooit was hij de liefde van haar leven geweest. Angstig en eenzaam had ze zich aan de zwarte hengst vast geklampt, bang om opnieuw iemand te verliezen was ze haarzelf in hem verloren, had delen van haar karakter opgegeven. Haar dromen voor hem vergeten. Ze reisde samen, hij vertelde haar hoe dingen er uit zagen, vertelde hoe de kudde paarden er uit zagen. Hij was haar zicht geweest, hij had alles voor haar beschreven. De leegte in haar hart voelt als lood als ze terug denkt aan die tijden, ze had van hem gehouden, zo zielsveel. Hij was haar eerste liefde geweest, had haar gered van een leven vol eenzaamheid. Hij had ook vaan haar gehouden, maar nooit had hij de liefde van Nachtschade kunnen overtreffen. Nachtschade hield te veel van hem, veel te veel. En ondanks dat de hengst ook van haar hield, hij kon niet toe zien hoe Nachtschade veranderde, haarzelf op gaf om bij hem te passen. Toen ze drachtig werd van hem hervond hij zijn liefde voor haar, echter sloeg het noodlot toe toen het veulen dood werd geboren. Volledig in zichzelf gekeerd sloot Nachtschade zich af, Aurelius kon het niet aan zien maar week niet van haar zijde. Hij heeft haar getroost tot ze geen tranen meer had om te huilen. Langzaam maar zeker kreeg Nachtschade weer grip op haarzelf, en stond zich toe weer lief te hebben. Ze hebben een gelukkig laatste jaar gekend samen, met volle teugen heeft Nachtschade genoten van zijn warme lichaam zijn heerlijke geur. Vol verdriet heeft ze afscheid moeten nemen toen hij vorig jaar overleed.

Ze heft haar hoofd wanneer Lerav is uitgepraat en duwt zacht haar neus tegen zijn schouder, ze wilde geen inbreuk maken op zijn persoonlijke ruimte, maar ze wilde ook niet over komen alsof het haar niks boeide. 'Soms moeten we in een heel diep dal terecht komen om te zien dat ons pad ons weer hogerop leidt' Ze glimlacht, een troostende lach. 'Uiteindelijk zal het goede op je pad komen, wat dat ook moge zijn' Ze verbreekt het contact en glimlacht wrang en waterig maar ze lacht.

Wanneer de beschermende schaduwen van het woud haar lichaam verlaten houdt ze abrupt halt en zet enkele passen achterwaarts tot de schaduw haar weer tot zich heeft genomen. Ze hield van het woud, het bracht haar bescherming en zorgde er voor dat ze zich geborgen en veilig voelde. Daarentegen was de open vlakte een gevaarlijke plek voor haar, ze kon niet zien dus zou ze volop gevaar lopen, zij zou zichtbaar zijn. Er waren op de vlakte geen plekken waar ze kon schuilen, waar ze kon verdwijnen. En dat was wat zij deed, ze trok zich terug in het woud. Het zachte mos, de fluisterende bladerdaken, het was haar thuis, ze kende het als geen ander en voelde zich thuis. Misschien zou Lerav dit niet begrijpen, maar het woud was voor haar het veiligste dat er was. De open vlakte zou geheid haar dood betekenen, en ze wilde nog lang niet sterven, ze had het aan Aurelius beloofd, ze was het hem schuldig. 'Het is gevaarlijk op de vlakte..' Haar stem is kalm, toch is de ondertoon duidelijk angstig. 'Ze zullen me zien op de vlakte, ik ken het woud, ik ben hier veilig' ze heft haar hoofd naar hem op, haar heldere witte ogen dof.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

Gast **Profile**

Het was niet zo zeer dat ze het een zwakte vond dat Lerav zijn gevoelens aan haar toonde, het was meer dat hij na enkele minuten al de moed had om zich zo open op te stellen. Ze kon makkelijk informatie winnen die ze kon doorspelen aan Avanti, en dan zou haar zus, haar neefje nog even wat langer veilig zijn. Ze kon nu de informatie verkrijgen die ze nodig had, maar het voelde zo slecht om een paard in zijn meest kwetsbare moment zo te misbruiken. Dus laat ze het moment voorbij gaan, zwijgt als het graf en blijft bewegingsloos staan, denkend over wat ze moest doen, wat van haar verwacht werd te doen. De veiligheid van haar zus stelde ze boven alles, ook al had ze haar al in geen jaren gezien, ze wist dat Yrdaice hier ergens rond liep, en ze was ook op de hoogte van haar zoon. Ze had haar eigen leven in de weegschaal gelegt zodat Yrdaice niet aangeraakt zou worden, ze begon nu pas te beseffen wat ze wel niet had gedaan. Had ze een fout begaan? Was het stom van haar geweest om te denken dat ze dit werkelijk door kon zetten? Zij was niet de merrie die zo achterbaks was om werkelijk informatie door te spelen aan de schimmen.. Maar nu stonden er levens op het spel.

Ze wend haar ranke hoofd naar Lerav af, haar zwarte satijnen manen glijden voor haar heldere witte ogen. Nog steeds wat verward door de plotselinge waterval van emotie's staat ze daar, aan de bosrand de schaduwen op haar rug. Haar vader had nooit enige affectie getoond, hij had wel van haar gehouden had hij ooit gezegd, maar een knuffel of een liefdevolle aanraking was altijd uitgebleven. En dan was er nog Aurelius geweest, lieve en sterke Aurelius die als een rots in de branding was geweest voor Nachtschade. Hij had nooit zijn zwakke kant laten zien, nooit de tranen over zijn wangen laten rollen, hij was altijd sterk geweest zodat Nachtschade degene kon zijn die kon in storten. Misschien was dit slecht geweest, misschien kon Nachtschade nu niet om gaan met de gevoelens van de hengst, maar er was altijd de mogelijkheid om te leren, en ze was leergierig.

Waar ze echter geen behoefte aan had was de open vlakte, ze wilde zich er niet naar toe bewegen en al helemaal niet het gevaar lopen dat ze gezien werd. Echter wilde ze ook niet ongehoorzaam zijn aan de leider, en al helemaal niet zijn gevoelens kwetsen. Soms beangstigde het haar hoe het soms moeilijker was om te weigeren iemand te kwetsen en vervolgens in een levensbedreigende situatie te lopen dan je instinct te volgen en te doen wat goed voelt. In tweestrijd met haar gevoelens probeert ze de hengst helder te krijgen voor haar ogen, een onmogelijke taak. 'Als jouw lijk op de grond ligt laat je me totaal kansloos achter, je kan me geen zekerheid beloven dat ik veilig ben' Haar oren gaan voor een kort moment naar achter, bladeren bewegen en takjes kraken. De vleugels van een zwarte kraai zorgen voor een klapperend geluid en de schaduwen slokken het dier alweer op voor het volledig zichtbaar is. Ze had de kraai horen aankomen, de slagen van zijn vleugels geteld, ze was zich bewust van haar omgeving. Wist hij wel wat hij deed als hij haar uit haar vertrouwde omgeving haalde? Een zachte zucht glijdt over haar lippen en ze zet een stap naar voren, laat het zachte ochtendlicht over haar lichaam glijden. 'Ik vermoord je als je me alleen achter laat' Haar ogen flikkeren kort, uitdagend maar serieus. Een grijns krult geleidelijk rond haar lippen en ze zet haar lichaam voorzichtig in een stap.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

**Profile**

» Don´t cry because it´s over, smile because it happend
» Don't cry, just smile because it's happend
» You´re sombody´s reason to smile [Laurence]
» Life After Death
» There is only one god, and he's called death

Death smiles at all of us, all a man can do is smile back

Death smiles at all of us, all a man can do is smile back

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen