De woorden van Theron kon ik de laatste tijd niet uit mijn hoofd krijgen. Mijn moeder, de beeldschone Delaney liep rond, hier in bluemoonhorses. En dat was nog niet eens het ergste. Ze was een moeder geweest, een moeder van een veulen wat ze liefdevol had opgevoed, en mij, mij had ze gewoon laten zitten. Lach het dan toch aan mij? Was ik te lelijk voor haar? Was ik niet lief genoeg geweest in de 3 dagen dat ik haar bij me had. Een traan rolde over mijn wang terwijl ik door de kudde stapte. De kudde had zich verplaatst naar Anderfels, de enige plek waar het vuur al gedoofd was. Alle kudde’s hadden zich samengevoegd wat voor een naar sfeertje zorgde, voor chaos. Elk paard wilde laten zien dat hij sterker was, elk paard wilde laten zien wie de baas was. En dan nog gewoon de angst die de paarden op zich over brachten. Nee, het was gewoon niet mijn plek, de kudde. Toch wilde ik me na de ontmoeting met Avanti mezelf enige zekerheid van veiligheid geven. Ondanks het gevaar me aantrok had ik toch de enige behoefte aan veiligheid had ik gemerkt. Ik kon de angst weg stoppen, maar de angst was er wel. Schijn bedroog.

Wanneer ik een witte merrie in het oog krijg wend ik snel mijn blik af. Het zal wel weer Zehlia zijn. Ik betrapte mezelf op het feit dat mijn ogen constant gleden naar elk wit paard dat hier rond liep. Ergens snapte ik het niet eens. Stel ik vond mijn moeder, wat dan? Ik zal nog een keer horen hoe waardeloos ik ben. Ik zal haar uitschelden en wegrennen van deze plek met een gebroken hart. Ik zou rennen, en rennen, altijd door blijven rennen tot ik dood neerval. Ik vroeg me af waarom ik eigenlijk hier bleef. Op een dag zal ik haar toch tegen het lijf lopen, op en dan zal de race naar de dood toch beginnen, op een dag zullen mijn benen toch beginnen te rennen als ik hier bleef. Maar op een één of andere manier voelde ik de behoefte aan de angst, de behoefte de waarheid onder ogen te komen en die van haar te confronteren.

Nijdig hapte ik naar een hengst die met zijn oren in zijn nek op me af kwam rennen. Ik negeerde zijn boze blik en liep in elegante vlugge passen rustig door.