De geur van het strand was hem welbekend gebleven, maar de velden van Anderfelds hadden zijn geheugen verlaten. De herfst had zich over het gebied bekommerd, het was duidelijk te zien aan het blad dat verschillende donkere kleuren had aangenomen en de duisternis die nog heerste op deze vroege ochtend. Vanmorgen was hij vroeg wakker geworden, om het gebied beter te verkennen. Hij was hier nog maar een aantal dagen en hoewel hij het meeste nog herkende van vroeger, was dit gebied hem vreemd gebleven. Rustig liet hij zijn donkere ogen vallen op de verschillende dieren die rustig uit hun slaap ontwaakte, nog even en dan zou de winter aanbreken. Dat betekende dat veel dieren hun winterslaap in zouden lassen, iets was hem ook wel wat leek. Even een pauze. Met het koude, grillige weer die de winter met zich meebracht had hij ook niets, hij zou het als kiespijn missen. In de verte drong het geluid van een stromende rivier zijn oorschelp in. Hij besloot zijn weg voort te zetten daarnaartoe, om zijn dorst te lessen en het gebied verder te verkennen.

Zijn grove, zwarte benen bewogen zich wat langzaam over het gras. De appels die zich van de bomen hadden losgelaten werden zonder genade verpletterd onder zijn enorme hoeven. Even stond hij stil bij de gedachte dat hij een belangrijk voedselbron aan het ruineren was, maar bij nader inzien waren de appels die uit de bomen waren gevallen toch nooit zo smakelijk. Hij zette zijn logge lichaam stil voor een appelboom, om een van de weinig overgebleven appels te verorberen. Zijn zwarte lippen omsloten de voedselbron en wat smakkend werkte hij de zoete appel naar binnen. Een waterige glimlach verscheen op zijn gelaat, waarna hij zijn weg weer vervolgde naar de rivier.

Naast het geluid van de kolkende rivier, plantte ook het geluid van fluitende vogels zich in zijn oorschelp. Terwijl hij zijn lichaam in een sukkeldrafje zette, vormde hij zijn lippen tot een o-vorm en begon vrolijk mee te fluiten met de vogels. Imiteren was een van zijn beste eigenschappen en dat maakte het ook mogelijk om met verschillende dieren te communiceren die niet zijn soortgenoten waren. Van genot sloot hij zijn ogen voor een paar seconden. Toen hij ze weer opende, was het riviertje dichterbij dan hij gedacht had. Rustig verlangzaamde hij zijn passen, waardoor hij precies voor het stromende water tot stilstand kwam. Gulzig nam hij enkele slokken uit de rivier, om zijn enorme dorst te lessen. Energiek bracht hij zijn hoofd weer omhoog, terwijl hij zich omdraaide. Zijn lippen maakte nogmaals een o-vorm, om nu het geluid van een nachtegaal na te bootsen. Uit concentratie sloot hij even zijn ogen, nam een diepe teug adem en liet enkele noten uit zijn mond komen. Bij het horen van geritsel van het gras, opende hij verward zijn ogen. Hij had verwacht alleen te zijn, maar niets was minder waar. Met zijn donkere ogen zag hij een ander paard al vrij dicht bij hem. Wat ongemakkelijk schuifelde hij wat naar achter, waardoor hij onhandig met een been in het water stapte. Van schrik deed hij weer een aantal passen naar voren, terwijl hij tegelijkertijd zijn hoofd schudde uit schaamte. ”Hallo daar, vreemdeling.” Sprak hij zachtjes met een onzekere ondertoon in zijn stem. Langzaam bracht hij zijn hoofd naar beneden, om zijn onderdanige positie aan te tonen.