a love like poison [ Delaney ]

**Profile** Number of posts : 18 Status : Active

Een druppel woelde zich door de manen van Chaos. Zijn imposante figuur raakte de aarde onder zijn hoeven lichtjes aan, alsof hij zweefde. Maar dat deed hij niet. Hij stuifde over de oppervlakten. Een snelle draf, door het zand, door de stenen, door het natte gras en door het water. Een rivier die zijn weg naar het gebied van BMH enkel bevestigde, herrinneringen vlogen door zijn hoofd. Beelden vlogen voor zijn netvlies. Weerstandig schudde hij zijn hoofd in de lucht, proberend om deze vluchtige beeltenissen uit zijn hoofd te verdrijven.

Zijn ogen waren koud, zwart en er stond niks in af te lezen. Een donkere schemering verraadde zijn woedendheid vanbinnen, die hij al zijn hele leven met zich meedroeg, maar die sinds kort meer levendig was geworden. BMH was zijn thuis niet meer, is het ook nooit geweest. Het was eerder een oord waar hij opgegroeid was en waar hij zijn toegekomen macht dan ook verdiend had. Nu is het dat zelfs al lang niet meer.

Eenmaal diep in de bossen aangekomen, vertraagde hij. Hier was zijn rustplek altijd geweest. Een toevluchtsoord uit zijn verre verleden. Als klein stuntelig veulen kwam hij hier meestal al naartoe gehuppeld. Zijn moeder zocht steeds naar hem, maar vond hem hier nooit. Hij keek naar de grot die voor hem stond, snuffelde aan de zijwand en liep naar binnen. Het was een kleine grot, Chaos paste er nipt in. Als veulen was dit een paradijs geweest, hij verschool zich in de kleinste plekjes in de rotswanden waar hij nu al lang niet meer kon komen. Herrinneringen uit een lang vergeten tijd.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Dromen waren niet echt. En in Delaney's keiharde waarheid wist ze dat maar goed. Al wat ze ooit had gedroomd of ooit had gehoopt was niets meer dan een valse belofte. Het was gewoon een vals spel wat Lady Luck met haar speelde om haar elke keer weer in de grond te drukken. Elke keer haar weer achterbakser te maken. Elke keer weer een slag pijn. Elke keer weer haar hard die iets kouder naar deze wereld werd. Zou iemand haar hieruit kunnen redden? Zou iemand zijn ogen kunnen openen en door haar masker kunnen kijken? E'vesdar. Ja, hij kon haar masker van haar af halen. Maar hij was nog wel de enigste. En zelfs enkel als ze alleen waren. Waren ze bij meerdere was Del afstandelijk. Ze droeg haar geschiedenis mee. En dat was een waslijst aan pijnigingen..

Ze herrinerde zich haar moeder nog. Haar moeder had een schitterende Pinto vacht gehad. Het was een van de weinige dingen die Del nog van haar moeder wist. Haar hemelsblauwe ogen. Die ondanks alles waar ze zich doorheen had geworsteld. Pas veel later kwam Delaney er achter dat waar haar moeder doorheen ging haar toekomst ook was. En toch was het anders gelopen bij Del dan ze had verwacht. Toen ze oud genoeg was. Begon haar nachtmerrie. Gepijnigd en gemarteld boog Delaney onder de overmacht van die mensen. Liet die hengsten haar nemen en baarde ze pijnlijk een veulen om die weer veelste vroeg van haar af te laten nemen. Zo vaak lukte het niet eens. En het ergste was nog wel dat die smerige mensen haar gewoon bij een kleine kudde hengsten zette. Die gewoon op haar kikte.
En toen kwam hij.. Hij bevrijdde haar. Deed alsof hij van haar hielt. Maar toen.. Delaney herrinerde zich die zwarte hengst. Flight.. Ze kende zijn naam. Wist dat hij zich ook in dit gebied bevond. Dat was al waarom ze hier was. Wraak. Maar ze had een vriend gevonden. In die tijd had ze pas 2 veulens geworpen in haar gevangenschap. De rest van de keren was nutteloos geweest. Toen ze nieteens hengstig was. Het was smerig.. Gewoonweg smerig. Maar ze was vrij. Ze liet in die tijd haar droomhengst met Flight achter. Kwam in een nieuw gebied. Waar ze een hengst vond die opnieuw van haar leek te houden. Doch hielt ze niet van hem. Ze kon het zichzelf niet veroorloven. Maar ze had wat gezelschap nodig. En toen ze drachtig van hem bleek te zijn had ze bijna de wil gehad weg te lopen zodra het veulen gebaard was. Er was slechts een ding dat haar had tegengehouden. Het kleine hengstje zijn vachtkleur. Haar moeders vachtpatroon. Serano.. Hij was het eerste veulen van die drie waar ze echt van hielt. Waar ze haar leven voor wou geven. En wat ze nog had gedaan ook als ze het had kunnen doen. Als ze haar leven had kunnen opgeven om het zijne te redden. Maar toen was ze? Zeven of acht jarig.. Hij was drie jaar. Intussen had hij een iets jonger zusje en Delaney dacht dat ze het nog wel eens vol kon houden zo te blijven leven. Met haar toenmalige partner. Gelukkig. Serano gelukkig zien. Tot het noodlot toegreep. Ze herinnerde zich die dag nog vaagjes. Ze wou die dag uit haar geheugen bannen maar toch bleef het beeld terugkomen. De stem die zijn naam riep. Haar schreeuw van pijn en puur verdriet. Haar dochter die naast haar spontaan begon te huilen. Nee. Zodra haar zoon van haar was weggehaald was Delaney met de noorderzon verdwenen. Niet meer omkijkend. Haar moeder was van haar afgenomen. Haar eerste echte liefde, en toen ook nog haar zoon..
De volgende twee en een half jaar waren slechts een hel voor haar. Ze had elk deel van liefde in haar leven verbannen en was van de ene hengst naar de andere gegaan. Slechts een keer had ze in die tijd nog een veulen gekregen. Waardoor ze in totaal vijf veulens had. De eerste twee gedwongen.. De derde was een ongeluk maar een verandering in haar leven. De vierde uit liefde en de vijfde slechts een ongeluk gelijk verbannen uit haar herinnering en vergeten voor de rest van haar leven.
Echter had Del al gelange tijd het vreemde gevoel dat er iets op het punt van gebeuren stond. Iets wat ze niet wou maar iets wat ze niet kon voorkomen. Het bos waar ze doorheen struinde had ze al een lange tijd niet meer gezien. De laatste keer was ze hier geweest met Chaos. Ze had hem meegenomen in een nieuw leven. En het schuldgevoel daaraan liep hoog in haar op. Ze had zo veel fouten gemaakt, fouten waar ze nu zo veel spijt van had. En al wat ze nu wou was eigenlijk gewoon gelukkig zijn. Een big happy family met Serano, Chaos maar natuurlijk ook met E'vesdar en Roque. Maar dat leek allemaal een te mooie droom
Toch als een weef van herkenning, alsof ze op de duivelsstaart trapte rook ze een geur die ze herkende een geur die haar haar deed rillen. En bij die geur verscheen een lichaam tussen de bossen. Een gevlekt lichaam waar ze ooit zo lang naast had gestaan. "Chaos." Klonk haar stem zacht terwijl ze hem twijfelend aankeek. Haar droom vervaagde en ze wist dat er hier een toorn kon komen. Ze had hem in de steek gelaten. En nu kwam de man met de hamer om haar neer te slaan voor haar fout.
Langzaam maar zeker haalde haar geschiedenis haar in..

**Profile** Number of posts : 18 Status : Active

Chaos hoorde een stem. Een snelle, vluchtige maar oh zo stille stem. Het leek alsof ze met de wind mee vloog, zijn oren bereikte en dan weer vluchtig wegwaaide alsof het er nooit geweest was. Zijn gevlekte lichaam rilde en hij hief zijn hoofd op om beter zicht te krijgen vanuit de grot. Hij dacht dat hij alleen was, zichzelf in stilte kon laten wegkwijnen onder zijn eigen gedachten. Het lot had anders beslist.
Hij hoorde geluiden die zijn richting uit kwamen. Een ademhaling van één of ander wezen. Hij snoof, overweegde zijn lichaam meer vooruit te plaatsen en gaf toe aan zijn sterke wil. Zijn hoeven schoven over de harde grond van de rots en zijn lichaam kwam deels buiten de grot te staan. Het zonlicht kwam door tussen de hoge toppen van de bomen en viel neer op een wit schijnsel. Het leek een goddelijk iets, het leek alsof zijn gedachten hem voor de gek hielden. Zijn eigen bewustzijn begon spelletjes met hem te spelen, zieke spelletjes die hem deden tollen en Chaos moest zijn hoeven nog vaster op de grond plaatsen, of hij dacht dat hij zou omvallen. Zijn hoofd tolde bij het zien van een wit schijnsel dat steeds dichterbij kwam, het leek een geest uit een ver verleden. Het was iets waar hij niet meer naar op zoek was, hij was niet hier gekomen om terug geconfronteerd te worden met de meest vervelende herrinneringen. Langzaam liet hij zijn hoofd terug zakken en kneep zijn ogen dicht om niet verblind te worden door het licht. -' Als dit is hoe ik sterf, laat het snel gebeuren. '-. Zijn adem stokte.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Wrede en Pijnlijke gedachtes schoten door haar hoofd, gedachtes die ze van zich af wou weren en wou vergeten, dit was niet wie zij was. Normaal deed ze altijd voor ze dacht maar nu.
Nu stond ze stokstijf aan de grond genageld hem aanstarend. Hij had haar nog niet gezien, gehoord wel degelijk. Te laat besefte ze dat ze in het volle licht stond dat ook nog eens tegenlicht was voor hem. Wat haar gehele verschijning haast onzichtbaar maakte. Ze slikte terwijl ze nogsteeds stil bleef staan. De witte verschijning wist dat dit haar laatste buffer was voor ze het koude water zou confronteren en dat ze nu nog de kans had zich om te draaien en weg te gaan voor Chaos had gerealiseerd dat ze wel degelijk hier stond. ' Als dit is hoe ik sterf, laat het snel gebeuren. ' Zijn stem had exact dezelfde bittere ondertoon als ze zich herinnerde en ze slikte zacht. Met enkele langzame passen kwam ze uit het felle licht en moest haar lichaam nu compleet zichtbaar zijn voor Chaos. "Je sterft niet Chaos, je leven is nog niet over.. Ik kom je niet meenemen. Niet alweer." De laatste woorden waren slechts lucht niet meer hoorbaar voor de oren van de hengst. Maar ze staken wel als een staak door haar hart. Ze hief haar hoofd langzaam terwijl ze hem aankeek. "Je zal nog wel even blijven leven Chaos, en wellicht is het tijd dat je je weer levend gaat voelen." Haar melodieuze stem werd door de wind meegenomen die langzaam vacht kreeg op haar lange witte manen. Hen met zich meetrekkend waardoor ze van net zo bijna hemels ineens niets meer was als aards met elke fout en minderheid vandien.

**Profile** Number of posts : 18 Status : Active

De verschijning naderde en trad uit het felle licht. Hij sperde zijn ogen open en zocht naar een teken van aflijning, zodat hij een lichaam zou kunnen onderscheiden. Hij observeerde het bewegend beeld en zag manen meevliegen met de wind, op en neer, op en neer. Helsblauwe ogen staken op en witte benen werden zichtbaar. Opnieuw de stem die hij herkend had, de zacht melodieuze trilling liefdevol als altijd. Hij besefte maar al te goed dat hij niet zomaar zou komen zonder een ander wezen uit zijn verleden te ontmoeten. Hij wist dat hij ze niet kon omzeilen, er was geen boog omheen te maken, hij moest recht over steken.
Toen ze met haar prachtig witte lichaam voor hem stond, haar manen nog langer als daarvoor, wist Chaos geen geluid te maken. Al hij kon doen is staren in de helsblauwe kijkers van de merrie. Hij wilde niet snuiven, wilde haar geur niet ruiken maar zijn wil was te sterk, het overwon en hij sperde zijn neusgaten open, waardoor een bromgeluid weerklonk. De geur werd naar zijn hersenen gebracht waar deze volle toeren draaiden en hem gek maakten. Hij trok zijn neus meteen weg en trad een paar stappen achteruit, terug de grot in. Er viel een schaduw over hem en zijn ééne lichtblauwe oog werd zichtbaar in die duisternis. Hij keek haar nog steeds recht aan en hief zijn hoofd op, bijna protesterend tegen de geur die hem net teruggedrongen had in de grot. -' Ooit was ik levend, een springlevend veulen. Maar eens het lot het wil, verdrink je in je eigen angsten. Ze sleuren je mee, trekken je onder en tenslotte blijf je daar, op de bodem, afgelegen van waar je ooit gelukkig was. '- Hij sloot zijn ogen na die zin en dacht aan het feit dat ze zeer goed wist waar hij het over had. Hij had haar ooit alles verteld, de vele dingen die hij had meegemaakt. Maar zijn gevoelens had hij nooit kunnen verwoorden. Ze wist hoe hij als veulen zijn ouders had zien vermoord worden voor zijn ogen door schimmen, duistere wezens van de nacht. Ze was erachter gekomen, ze had het uit hem gesleurd, had hem gek gemaakt, had hem verleid en misleid en later had ze hem vergiftigd. Vergiftigd van jaloezie en verdriet, dat was hij.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Hij sperde zijn neusgaten open, waardoor een bromgeluid weerklonk. Delaney wist dat haar geur zich nu verspreidde zich in zijn neusgaten en op naar zijn hersenen. Hij trok zijn neus meteen weg en trad een paar stappen achteruit, terug de grot in. Er viel een schaduw over hem en zijn ééne lichtblauwe oog werd zichtbaar in die duisternis. Hij keek haar nog steeds recht aan en hief zijn hoofd op. -' Ooit was ik levend, een springlevend veulen. Maar eens het lot het wil, verdrink je in je eigen angsten. Ze sleuren je mee, trekken je onder en tenslotte blijf je daar, op de bodem, afgelegen van waar je ooit gelukkig was. '- Hij sloot zijn ogen na die zin. Delaney sloot haar ogen en slikte zacht. Er waren zo veel dingen gebeurd, zo veel dingen waar ze spijt van had gehad en zo veel dingen die ze nooit meer over wou doen. En toch zou ze zodra ze terug kon in de tijd.. Terug naar het begin alles overnieuw hetzelfde doen.

Ze keek de hengst recht aan en ademde langzaam in. "Je leeft nogsteeds, diep daar beneden, dat levende wat ik in je vond, dat levende waardoor ik bleef." Ze slikte terwijl ze haar hoofd langzaam wegtrok. Ja, de waarheid was dat ze eerst enkel gebleven was voor Serano, maar Del wist zeker dat ze uiteindelijk.. Toch van hem had kunnen leren houden.. Als ze enkel de tijd gegund was. Ze wist het zeker.

Onderzoekend keek ze hem aan en deed langzaam nog een stap naar voren. Haar manen dansend op de lichte bries die er onder door speelde. Ze keek hem bijna triest aan. "Chaos.." Fluisterde ze bijna niet hoorbaar met haar hemelse zachte stem. "Ik heb je nooit pijn willen doen." Fluisterde ze zacht. Het was geen leugen. Hij was wellicht de enigste in haar leven op Serano en E'vesdar na die ze nooit pijn had en zou willen doen. Hij en hun zoon was het enigste lichtpuntje geweest wat er in haar leven was geweest, hadden wat van haar gelukkige tijd naar boven gebracht. Zacht slikte ze een lichte pijn weg en deed nog een stap in zijn richting. Hopend door te kunnen dringen tot iets van zijn oudere zelf. Of tenminste de Chaos die zij kon.

**Profile**

» A gift from hell and heaven [Delaney]
» When they get hungry ... [Delaney]
» Can I ever hear the song of the nightmare? • Delaney
» If you start me up, I'll never stop [Delaney]
» Delaney naar rang 3

a love like poison [ Delaney ]

a love like poison [ Delaney ]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen