When they get hungry ... [Delaney]

De temperaturen hadden zich ruw onder nul geduwd en de paarden keken lijdzaam toe hoe de sneeuw hun kostbare eten opschrokte. Het was prachtig, heel prachtig. Dikke vlokken vielen in wiegende bewegingen naar beneden en verenigde zich met de rest van het witte tapijt. De kou beet zich vast aan het water, forceerde zijn zachte kabbelende bewegingen te stoppen. De meeste paarden zette hun tanden stevig op elkaar en hielden zich voor dat het niet lang zou duren. Dat de zon gauw weer zou komen en de veulens over het gras zouden rennen. Het was een sombere dag, op het eerste zicht zag het ernaar uit dat het de hele dag zou sneeuwen. Hier en daar vermengd met wat regen. Er kwam een gure kille wind uit het noorden waardoor de kudde zich krampachtig samen op één hoopje wrikte.

Serano haatte deze tijd van het jaar. Hij was niet bekommerd om ieder individu maar hij kon er niet tegen te zien hoe lastig de kudde het had. Hoe hard ze hun best moesten doen om te blijven overleven. Hijzelf had een enkele jaren geleden in dezelfde omstandigheden gestaan alleen een stuk meedogenlozer. Maar dat probeerde hij opzij te drukken ... succesvol. In die weken dat hij hier was had Serano zich meer positief kunnen instellen. Hij was iets socialer en probeerde de bitterheid in zijn stem achterwege te halen.

Zijn gevlekte lichaam blijft met zijn statige positie aan de rand van de kudde gaan. Door de felle wind was hij genoodzaakt om af en toe te verplaatsten zodat hij ook andere geuren kon opvangen die hij normaal gezien niet zou kunnen waarnemen. Er waren veel dieren die honger hadden, de kudde leidde hieronder omdat ze een uitstekende prooi waren. Zijn oren spitsen zich naar het bos en zijn blik volgt meteen. Hij spert zijn neusgaten open en gooit zijn hoofd in de lucht. Het was niet de eerste keer dat er wolven kwamen en een paard ten prooi namen. Meteen concentreerde hij zich op de omgeving maar hij zag ze niet. Blinde paniek was het niet, hij zou nooit paniekeren maar zijn hard maakte een sprongetje bij het beeld dat wolven zijn moeder zouden te grazen krijgen. Zijn lichaam gaat in galop terwijl hij de jagers probeert op te snuiven hij moest en zou zijn onwetende moeder waarschuwen. Hij was net zo blij dat ze in zijn kudde zat en hij zou haar beschermen met zijn leven. Hij sprong over een lage boomstam en werd opgeschrokt door het donkere woud waar hij meteen naar haar op zoek ging ...

Del had zich afgezonderd, zoals gewoonlijk. De kudde verstoorde haar krampachtige gedachtes. Altijd had de sneeuwwitte merrie beter op zichzelf gepast. Ze was een zwerfster enkel niet het type dat genoot van waar ze heen ging. Doch had Del zich gezetteld. Naast haar zoon stond ze nu fier en hopend op een betere toekomst voor haar Serano en haarzelf. Een toekomst die ze altijd voor haar zoon had gehoopt. Een toekomst waarin ze samen konden zijn. Een toekomst waar wellicht Chaos zijn deel aan kon wijden..

Chaos.. De herrinering aan de grote hengst maakte haar gedachtes grimmig. Er waren zo veel dingen onuitgesproken geweest tussen hen. Zo veel dingen die ze naar hem had willen schreeuwen maar nooit had gedurft. Hij was het hart geweest dat ze nooit had willen breken. En juist degene geweest wie ze het meest had gebroken. Alles wat hij had opgegeven voor haar. Het was een stapel van rijkdommen die ze hem nooit meer zou terug kunnen geven.

Sneeuw dwarrelde uit de ijzige lucht en verdampte op haar bijna stomende lichaam. Het feit dat ze net weer haar spieren tot het uiterste had gedreven was duidelijk merkbaar en Delaney was bekaf. Ze schudde haar lange witte manen uit haar blauwe oogjes en stak haar witte neusje de lucht in. De kudde was ver weg en de geur van planten en andere kleine diertjes overstemde de veilige luchten van paarden. Lady Luck had haar veiligheid in haar handen en even voelde Del zich zoals vroeger. Een jankend geluid niet zo ver bij haar vandaan deed haar echter omhoog schieten. In een flits zag ze twee glimmende ogen haar doods aanstaren en langzaam zette ze een pas naar achter. Haar flanken gingen wild op en neer terwijl ze rationeel probeerde na te denken. Haar ogen werden langzaam aan doodse blauwe poelen terwijl haar oren in haar nek zakte. Ze snoof uitdagend en kwam er tot haar geluk achter dat het slechts om een volwassen wolf en twee jonkies ging. Nog geen volwassen vechters. Desondanks waren ze wel in de meerderheid en maakte Del geen schijn van kans alleen. Voor een slechte seconde sloot ze haar ogen en smeekte. Ze smeekte om iemand. Het maakte niet uit wie. Anders.. Kon Serano haar dode lichaam uit de bossen slepen. Ironisch niet ten onder gaan aan BMH's grootste angst maar een zielige jachttraining van een stel uit de kluiten gewassen honden.

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Mocht hij niet instinctief te werk gaan dan was er lang geen hoop meer voor het slachtoffer van de wolven. Menig andere hengsten zouden meteen te hulp schieten maar Serano wist dat het niets zou uitmaken buiten dat de wolven dan tot hen beide zouden keren. Dus moest Serano eerde aandacht afwenden van de roedelleider om zich daarna beschermend op te werpen tegenover de moeder en haar jongen. Het was niet echt een ritueel bij wolven maar wel een gewoonte. Het eerste jachtseisoen van de welpen werd geopend met enkel hun moeder. De andere roedelleden bleven rond het nest hangen, beschermend tegenover hun andere kostbare leden. Hij sperde zijn neusgaten en galopeerde in een boog om al het gevaar. Hiermee vestigde hij niet de aandacht op zichzelf want dat zou enkel maar een drukte veroorzaken bij de wolven nu er zich plots twee paarden dienst als prooi aandeden en dat wou de leider niet. Dus mochten ze hem niet ruiken, daarom dat hij met de wind mee liep en niet tegen. Hij kwam terug in stap toen hij de roedel zag waarvan ze allen oplettend de omgeving in de gaten hielden.

Serano draafde beheerst verder waarbij hij zo nauwkeurig mogelijk zijn hoeven op de grond plaatste. Hij liet een spoor achter richting het zuiden en liep dan in zijn eigen spoor terug zodat er verwarring zou komen. Slim ... maar hij maakte zich zorgen om wat er nu niet al kon gebeurt zijn met zijn moeder. Hij rook haar, hij kon haar altijd vinden. Ze was bij de wolf met haar welpen en ze zouden haar opjagen, volgen tot ze moe was of ter plekke aanvallen. En tegen een wolf was je soms de baas maar weinig winnen was er niet aan want als je dan tog wist te ontspannen dan volgde ze je. En op een moment moest je het opgeven. Serano probeerde de aandacht van de roedel op zijn spoor te vestigen wat lukte, ze begon zich nistig een weg te werken naar het zuiden. Serano galoppeerde snel en geruisloos met de wind mee richting zijn moeder. Hij rook haar en uiteindelijk zag hij haar met gesloten ogen, typisch mam, dacht hij bij zichzelf. Recht voor zat een wolvin en haar twee al behoorlijk ouder welpen leken zich te werpen op hun nieuwe prooi, ze daagde Delaney uit door haar te tarten met hun poot, kijken wat ze zou doen.

Serano schoot vantussen de bomen door, zijn oren lagen plat in zijn hals, zijn lichaam groot, dreigend en imposant. De welpen weken meteen achteruit maar hun moeder spoorde hen aan. Alsof ze zei 'laat je niet intimideren door dat'. Hij steigerde laag, plantte zijn hoeven keihard en snel neer voor de twee werpen. Hij snoof waarschuwend en wendde zijn blik niet weg ookal wou hij niets liever dan vragen of alles in orde was ...

Een grauw deed haar half terugstappen en haar oren vlogen nog dieper omlaag. Ze verlaagde haar hoofd laag en snoof half grommend naar de wolvin. Toen het beest net naar haar wou uithalen schoot iemand voor haar langs. "Serano!" Riep ze geschrokken uit. Moedergevoelens kwamen meteen in haar op. Ze stapte naast haar zoon die half omhoog kwam. Een enkele gedachte kwam nog in haar op. Vestain.. Ja ze zou dit nu overleven. Voor Serano, voor E'vesdar en voor Vestain.. De drie belangrijkste in haar leven. Dat zouden ze altijd blijven.

De wolvin en haar pups deden haar echter terugkomen naar het heden. Ze kon half wel begrijpen wat de Wolvin wou doen voor haar pups. Ze zou hier sterven als Serano of zij een van hen zou aanvallen en langzaam deed ze een stap achteruit. Nogsteeds haar ogen niet wegtrekkend van de wolvin. Met haar lichaam zo dicht mogelijk naast die van haar zoon bleef ze nog heel even zo kijken. In stile bleef ze staan oog om oog met iemand net als haar. Oog om oog met een moeder..

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- Delaney the Nameless Warrior

Als er één sprankeltje hoop was in zijn leven ... of het verdere verloop van zijn leven dan was het toch zijn moeder. De manier waarom ze zijn naam riep, bezorgd en vol van diepe moedergevoelens maakte hem een stuk sterker. Onrechtstreeks bezorgde ze hem een hoop extra vechtlust, een reden om verder te gaan. Door haar stond hij opnieuw open voor anderen en probeerde hij het verleden los te laten. Allemaal door die ene ziel ... zijn moeder. Ze wist er niet van, ze deed het allemaal zo onbewogen en het voelde goed dat alles in haar daden en woorden hem een beetje beter maakte. Ze hoefde het ook niet te weten, wat ze nu deed was precies goed, precies wat hij nodig had.

Maar hij had andere dingen om zich tot te richten alvorens hij zich bezorgd op haar zou richten. Op het eerste zicht had ze er behoorlijk goed uit gezien, geen bloed of diepe wonden. De manier waarop de wolf zo intens naar zijn moeder staarde gaf hem de huiveringen. Had hij altijd gehad als een hengst of onbegonnen jonge jaarling naar een merrie staarde maar dit was anders. Alsof de wolvin en zijn moeder woordeloos leken te communiceren. Serano gunde het zichzelf om even van de pups weg te kijken en blikte naar het onzichtbare draadje tussen de beide. Hij keek zijn moeder enkele seconden aan voor hij weer naar de pups keek. Uiteindelijk leek de wolvin het te snappen en ze stapte achteruit, haar pups volgde gedwee. Het was niet in de aard van een wolf om een prooi te laten schieten dus dit tafereel verbaasde Serano. 'Wat deed je?' Vroeg hij meteen behoedzaam. Alsof de wolvin haar jongen wou beschermen net als Delaney haar zoon wou beschermen, het ging op een bloedbad uitlopen, dat was een zekerheid maar dit had hij helemaal niet verwacht. Dit was slechte leerstof voor die kleintjes. 'We moeten gaan, de hele roedel kan terug komen.' Zei Serano meteen weer ter zaken. Hij gaf zijn moeder een duwtje in de juiste richting en ging in een soepele draf ...

De stille woorden die ze samen spraken, die wolvin en zij. Ze waren veel meer dan een duizend woorden. Ze waren veel meer dan wat dan ook. Tja. Een band van moeder en kind was nou eenmaal sterker als wat dan ook. Toen de wolvin een stap naar achter zette kon Del het bijna niet laten om een zucht van verlichting vrij te laten. 'Wat deed je?' Vroeg hij meteen behoedzaam. Delaney schudde haar hoofd en glimlachte zacht naar haar zoon. Een warme glimlach verspreide zich over haar lippen en ze schudde even haar hoofd. Toen ze echter haar mond open wou doen sprak haar zoon weer. 'We moeten gaan, de hele roedel kan terug komen.' Zei Serano meteen weer ter zaken. Hij gaf zijn moeder een duwtje in de juiste richting en ging in een soepele draf.

Del volgde hem zonder enige tegenstribbeling. Toen ze echter een stuk weg waren duwde ze haar neus tegen de zijne en begon ze te lachen. "Tja.. Moederinstinct." Antwoordde ze zachtjes en lachte terwijl ze hem aankeek met haar grote blauwe ogen. "Ze wist het ook dondersgoed. Als je aan iemands baby komt. Bijt mama." Bij die woorden maakte ze een bijtende beweging richting Serano's oren en begon te lachen. Ze schudde haar hoofd opnieuw en begon te lachen. Het was wel zo. De wolvin had het begrepen. Zij had het begrepen. Geen haar op bijde hun lichamen die er aan gedacht had elkaars kind aan te vallen. Tja.. Moeders het was gewoon simpelweg zo. Daar kon ze niets aan doen. Het was gewoonweg zo. En ergens was Del maar wat blij met het feit dat ze haar zoon had. Hij deed haar niet denken aan haar fouten en verdriet in haar leven. Enkel aan de mooie dingen. Daardoor was haar zoon, haar Serano gewoonweg alles voor haar.

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Serano blijft zijn zwarte ogen focussen om het plekje waar de wolvin eerder nog had gestaan. Hoe haar bruingrijze vacht mee had gedeind op de wind, hoe ze haar pups met een korte trek van haar lippen had aangespoord om aan te vallen. Werden ze het bang, Delaney was geen heel groot paard maar ze torrende zeker uit boven de pups en toch zouden ze haar hebben aangevallen zonder twijfelen. Het was een roedelinstinct om samen te jagen en toch was dit een ritueel dat enkel de moeder en de pups gingen dagvaarden. Serano kon zich niet plaatsen in de geest van een wolf maar soms wenste hij dat het kon, hun gedachten hadden volgens hem een hoop rare kronkels want gaf nu eerlijk toe ... pups tegen een groot paard, dat wat toch onverantwoord. Is net alsof je een veulen tegenover een schim zetten en dat was veel erger dan onverantwoord.

Zijn oren schoten alle kanten op, zijn neusgaten waren gesperd terwijl zijn groot gevlekte lichaam in een soepele draf tussen de bomen zigzagde. Hij zorgde ervoor dat zijn moeder naast hem geflankeerd was dat moest de wolven aanvallen hij de eerste zou zijn die de klauwen kon ontvangen en niet zijn moeder ... nooit zijn moeder. Bij haar woorden glimlachte hij zwak, zelf had hij nooit een dergelijke gevoel van bescherming gekend zoals ze erover sprak. Hij had nog nooit een veulen gehad al had hij Jenna zielsgraag meegenomen naar de rest van zijn leven. Hoe zou het zijn, hoe zou het gevoel zich ontwikkelen moest er op de dag van vandaag op morgen een veulen rondlopen met zijn bloed. Het was een pijnlijk gedacht want hij had zichzelf voorgehouden niets anders lief te hebben dan Jenna. Maar hij moest verder met zijn leven net als Delaney deed, net als Libertad deed en ieder ander paard. De tinteling die haar neus hem had gegeven bleef even nasidderen en algauw ontspande heel zich lichaam zich. 'Dus ze hebben je niet aangevallen? Je bent niet gewond?' Hij blikte snel over haar bijna witte lichaam, haar lang golvende manen en uiteindelijk haar blauwe ogen. Er kwam een glimlach op zijn lippen en hij stootte haar nog kort even aan. 'Komaan ik wil je iets laten zien.' Zei hij uiteindelijk. Zijn lichaam stapte soepel door terwijl hij zich blindelings een weg wist te banen tussen de bomen van zijn gebied ...

Serano's woorden horend begon ze half te lachen en draafde met hem mee. Wist hij eigenlijk van zijn half broers en zussen? Wist hij eigenlijk wel wat ze ooit gedaan had in haar verleden. Wist hij van haar fouten en wist hij van haar schandes? Wist hij van alles wat haar was overkomen. Al het onrecht, al het verdriet? Natuurlijk wist hij dat niet. Niemand wist dat.. Zachtjes zuchtte ze even en keek lachend naar hem op.

"Ooit zal jij het gevoel zelf ook meemaken.. Als je vader bent zal je alles willen opgeven voor je kind. Als je je kind al je liefde geeft wat er maar bestaat." Ze lachte zacht en gooide haar hoof even in de lucht. "Nou laat me eens zien wat er zo speciaal is mijn jongen." Ze gebruikte express het verkleinwoord. Het was iets wat ze heel lang geleden voor het laatst had gedaan. Maar het voelde zo perfect..

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

Haar woorden over het vaderschap en liefde gooien een verdrietige sluier over de leider. Plots verdoffen zijn ogen en lijken ze zich in de oneindigheid te vesten. Zelf zijn eigen moeder kon de pijn in zijn hart niet tegen gaan. Ze kon niet stoppen wat al die tijd geleden gebeurt was, ze kon hem op dat vlak niet helpen. Ze verzachtte de pijn maar niets in de wereld kon Jenna uit zijn gedachten wissen. Zijn hoofd zakt ongewillig wat lager terwijl zijn zwarte ogen strak maar somber voor zich uit blijven kijken. Beelden van de toekomst schieten voor zijn ogen heen. Hoe hij toekijkt naar een merrie die hij lief heeft met een veulen aan diens zijde. Hoe het kleine prachtige wezentje dronk en dat tussen zijn/haar ouders door huppelde. Dat kon zijn toekomst, dat moest zijn toekomst op een dag worden maar kon hij de pijn die zijn hart iedere keer open scheurde als hij dacht aan liefde en vaderschap wel de baas. 'Mam ...' Sprak hij aarzelend. Hij blikte opzij naar zijn moeder en trok de vastberaden trek terug naar zijn lichaam. 'Zou Jenna willen dat ik anderen lief heb zonder aan haar te denken?' Het was een klare vraag, zo te beantwoorden als, ja natuurlijk. Maar Serano wist dat er geen moment zou zijn dat hij niet zou terugdenken aan haar, misschien zou hij zijn dochter/zoon wel over Jenna vertellen.

Terwijl die gedachten blijven teren in zijn geest beweegt hij zijn blindelings verder. Hij had zijn ogen niet nodig om de plaats te vinden die hem zoveel vrijheid en vreugde gaf. Die hij slechts deelde met degene waarvan hij echt hield. "Mijn jongen." In zijn beweging kwam een korte hapering toen ze die woorden sprak. Hij herinnerde zich nog het kleine gevlekte veulen dat altijd zo door zijn moeder werd aangesproken. 'Ben ik nog altijd je kleine jongen?' Vroeg hij met een zweem van liefde in zijn toon. Hij glimlachte vrijuit en vertraagde zijn pas toen ze voor een stel zware struiken kwamen te staan. Voor hen klonk het gedruis van water in water, van een waterval die zijn wilde weg zocht naar beneden. Hij wrong zichzelf door de struiken, maakte dat ze wat platter waren zodat zijn moeder er gemakkelijk door kon en bleef aan de andere kant staan. Voor hen strekte zich een groot meer met aan het hoofd een geweldig grote waterval. Er was ook een grot die bescherming gaf aan dieren die kwetsbaar waren aan de blauwe maan. Niet dat die veel gebruikt werden omdat dit rang 4 gebied was. Onder hen groeide gras en een hoop wilde kleurrijke bloemen en er stond een grote appelboom wat verder. Afwachten keek hij naar zijn moeder en glimlachte opgelaten ...

'Ben ik nog altijd je kleine jongen?' Vroeg hij met een zweem van liefde in zijn toon. Delaney begon te lachen en duwde haar neus tegen haar zoon. "Dat zal je altijd blijven." Haar zoete stem was net zo warm als de zijne. Haar blauwe ogen twinkelde zacht en toen ze zag waar Serano haar heen nam begon ze te lachen. Hun eigen stukje zomer in een wereld die net ontwaakte van de ijzige greep der winter.

Er was slechts een verschil momenteel. Delaney's lichaam zou zich binnenkort tegen haar keren. Ze wist wat er aan zat te komen en ze vreesde het. Ze vreesde het meer als dat ze het normaal vreesde. Kwam dat door Vestain? Zorde hij er voor dat ze zich zo anders voelde. Zorgde hij er voor dat ze weer begon te leven? Al kon het net zo goed haar zoon zijn hier naast haar. Die brandende vlam. Het deed haar goed hem naast haar te hebben. In stilte lachte ze zacht. "Het is schitterend hier.." Fluisterde ze warm en deed een stap naar voren. Haar hoofd heffend en de koele wind langs haar lange manen latend. Haar manen dansde mee op de frisse bries en ze snoof de koele lucht op. Het was gewoon perfect..

So crimson and clover, sugar and salt
I’m mentally fucked and it’s all your fault ------------- delaney the Nameless Warrior

**Profile**

» HELP! Large, hungry wolf behind me!
» I'm not the one I used to be [Delaney]
» Delaney naar rang 3
» a love like poison [ Delaney ]
» Delaney the nameless warrior

When they get hungry ... [Delaney]

When they get hungry ... [Delaney]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen