De blauwe maan hing weer boven het gebied en dus voelde Ayana de kracht door haar lichaam stromen. Haar diep, groenblauwe ogen stonden gericht op de zwarte hemel waar de blauwe bol in hing. Adrenaline gierde door haar lichaam, ze kon bijna niet stilstaan. De twee littekens in haar hals waren duidelijk aanwezig, het was alsof ze zijn tanden weer in haar nek voelde boren. Een lange tijd geleden was dat. De valkkleurige merrie liet haar donkere manen weer over de puntjes glijden en zette zich af tegen de grond om op een redelijk tempo door het bos te galopperen. Ze moest zich inhouden, want de snelheid waarmee ze kon rennen zou ongetwijfeld alle prooi uit het gebied verjagen. De bossen waren niet veilig tijdens blauwe maan en dus waren de paarden hier extra op hun hoedde.
Haar oortjes priemde zich naar voren toen ze het geluid van twee paarden opving. Een lichte grijns verscheen op haar lippen, terwijl ze haar koers wijzigde en richting de twee stormde. Binnen hoorafstand voor de twee normale paarden, hield ze stil en ging rustig stappend verder. Haar sierlijke uiterlijk leek niet zo gevaarkijk, maar haar uitdrukking vertelde genoeg. Geen maskers tijdens blauwe maan, dat was de tijd waarop ze volop kon genieten van haar echte persoonlijkheid. Natuurlijk hoorde ze hun gesprek half aan, maar vooral de laatste woorden die één van de merries uitbracht deed haar ogen gevaarlijk twinkelen. Perfecte timing. De merrie had de woorden nog maar net uitgesproken toen Ayana haar entree maakte en op de twee afstapte. Rond haar lippen hing een grijns die haar scherpe hoektanden ontblootte. 'Weet je dat zeker?' sprak ze op melodieuze toon. Eentje die zacht klonk, maar waarvan je wist dat er heel wat achter school. De twee moesten al geraden hebben dat zij een schim was, dankzij het tonen van haar blinkende hoektanden. 'Heeft niemand je dan geleerd dat de schimmen gek zijn op het donkere bos?' vervolgde ze. Haar groenblauwe ogen strak op de twee gericht, nog steeds twinkelend in het blauwe licht.