Triptune
Profile
Number of posts : 1162
Contact
|  Onderwerp: But like the lonely wolf I need a place to hide vr 15 jun 2012 - 21:15 | |
|
Hoe lang was ze al niet meer tussen de paarden geweest? Jaren? Maanden? Ze had er geen erg in gevonden, Katar was altijd al een merrie van de natuur geweest. Ze hield van de balans die het bracht, de kracht die het bezat. Vond de aarde dat er te veel leven was, liet hij het stormen of brak het in twee. Het moordde, dat wel. Het moordde uit en het was genadeloos. Maar het was echt. Iets wat je enkel kon horen en zien als je er open voor stond. Katar vond dat de paarden tegenwoordig te weinig beseften aan wat ze hun leven danken, te weinig respect hadden voor hetgeen dat hen in leven hield, en te weinig weet hadden dat ze, wanneer ze sterven, er één mee zullen worden. Dieptriest vond ze het soms.
En ook nu verschuilde de kleine witte merrie met de roze lokken zich tussen haar vrienden. Oude, stekelige woudreuzen die meer verhalen droegen dan de gemiddelde 150jerige schildpad. Ze stond er een beetje te kijken, te luisteren. Ze deed eigenlijk niet veel op een dag. Ze genoot. Ze dacht na. Ze was zwijgzaam, verroerde zich amper.
Langzaam strekt ze haar hals naar de grond en gaat kort met haar lippen over het gras uit. Het was hier goed, en mooi, en vredig. Arme Katar wist natuurlijk niets van de horror die zich hier afspeelde tijdens de blauwe maan, maar veel erg zal ze er in de toekomst ook niet mee hebben. Ze heeft dit al allemaal meegemaakt. Ze heeft Alvaro meegemaakt. Hoe hij jaagde op kleine muizen om Katar als vriend te hebben en haar niet los aan te vallen.
Nee, hier was het goed, hier zou ze voorlopig blijven. In dit bos.
|
|
|
