Hide the demons inside of me [Skyfall]

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

Met eeuwige gratie bewogen mijn vier, gespierde benen voort, met iedere stap naderde ik de grens van BMH, het land dat ik maanden geleden achter me gelaten had in de veronderstelling er nooit meer terug te keren. Blijkbaar was ik dus van gedachten veranderd. Mijn opengesperde neusgaten bliezen stoomwolkjes naar buiten van de grote inspanning die mijn tweekleurige lichaam leverde. Ik overbrugde de laatste meters naar de grens van BMH in recordtempo. Tijdens mijn korte verblijf in Cerasus vlogen mijn gedachten continue naar mijn thuisland, waarschijnlijk was dat één van de redenen geweest dat ik mijn comeback had gemaakt, naast die ene andere reden dan. Ik slikte moeizaam, zelfs nu met mijn emoties uitgeschakeld deed het me nog fysiek pijn. Misschien is het dan toch een stom idee van me om terug te keren in de hoop háár weer te zien. Ik schudde mijn hoofd, schakelde mijn gevoelens nu helemaal uit tot ik helemaal niks meer voelde. Geen pijn, geen vreugde, geen liefde, geen haat. Nee, helemaal niets meer. Ik slaakte een zucht van verlichting, dit voelde zoveel beter dan continue geterroriseerd te worden door schuldgevoelens. Ik snoof de bekende geuren van mijn oude thuisland diep in me op, verwachtend dat een vredig, welkom gevoel mijn hart zou vervullen, maar er gebeurde niks. Ik voelde geen enkele twinkeling. Het werkt dus echt. Automatisch versnelde ik mijn passen tot een vloeiende galop. De verwelkomende wind speelde kalm met mijn lange, karamelkleurige manen. Ondanks dat ik nu volledig emotieloos was, was ik blij om weer thuis te zijn in het land waar ik hoorde, ondanks de ravage die ik had achtergelaten. Het deed me niks meer; het voelde alsof die hele affaire nooit had plaatsgevonden. Enkel de beelden van de gebeurtenissen stonden op mijn netvlies gebrand, meer niet, daar viel mee te leven.

Bij het horen van de vertrouwde zee, verlaagde ik mijn tempo tot stap. Op mijn gemak liep ik de laatste paar resterende honderd meter naar het strand. Ik spitste mijn beide oren toen ik een figuur in de verte spotte.

Sterven doe je niet in een keer, nee elke keer een klein beetje een korreltje dat door de zandloper glipt, een deeltje van je ziel dat je verlaat tot het einde van de rit. Tot elke oefening voorbij is en je voor altijd de wereld verlaat.

Het moment dat een ziel een lichaam verlaat is een pijnlijk moment. Skyfall had het al meerdere keren meegemaakt, haar pleegouders wie stierven dankzij haar hoef maar ook paarden die haar dicht stonden sterfgevallen door ouderdom of ziektes tot uiteindelijk de laatste wiens bloed Sky ook aan haar hoeven voelde plakken. Het was een stiefzus van haar geweest. Skyfall had haar nooit willen zien sterven maar op het moment van de achtervolging had de bruine merrie niet anders gekund, nog steeds voelde ze er diepe spijt voor..

De zon ging langzaam onder en in het opkomende schijnsel van de maan stond een bruine merrie statig. Haar staart wapperend in de zilte zeewind haar manen strak in haar vlecht. Vanuit haar groene ogen zag ze de kudde staan. Een kudde die ze diende met trouw en eer. En eer zou ze altijd houden. Wat er ook gebeurde. Hoe gek Velkan haar dan ook af en toe maakte. Hij bleef een van haar beste vrienden en ze hoopte stiekem ook hem maar wat snel te kunnen verwelkomen in haar rang. Ergens hield ze ook wel van die gekke hengst en ze zag maar wat graag door zijn rare gedrag heen omdat ze de hengst kende die hij echt was. Of tenminste de hengst die zij graag zag..

Ze snoof even en glimlachte naar een enkel paard dat opkeek. Het verlangen haar verleden compleet achter haar te laten was vaak groter dan het verlangen te overleven. De overlevingswaanzin waar ze lang op had geleefd leek langzaam uit haar systeem te glijden. ze had twee zonen gebaard in dit land. De ene verlaten maar haar andere was gegroeid tot een jonge en sterke hengst. Ze glimlachte en staarde naar de zee maar draaide haar hoofd om toen ze een bekend hengst zag en draaide haar hoofd. om. "Vestival." Sprak ze hard en keek de hengst aan.

» angels and demons. ~D'Artagnan
» Hide and seek.
» But like the lonely wolf I need a place to hide
» There's calm inside the catastrophy [&SPECTRE]
» we'll live inside the dreams we left behind

Hide the demons inside of me [Skyfall]

Hide the demons inside of me [Skyfall]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen