angels and demons. ~D'Artagnan

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.

Engeltje. dat was hoe haar moeder Darlica haar noemde. eikel. dat was hoe haar moeder haar vader Aeron noemde. de loner had, zo vertelde haar moeder haar dikwijls, haar gedekt zonder dat ze het wilde, maar toch was Dahlai een engeltje en zou ze haar nooit kwijt willen. Nu was het zo ver. de kleine merrie was uiteindelijk oud genoeg om onder haar moeder uit te komen. gelukkig. een verstikking was het geweest. haar moeder hield van haar, dat was duidelijk, maar altijd dezelfde verhalen, over hoe erg ze het vond dat ze haar zoon Roque had achtergelaten, over hoe kwaad ze was op Dahlai's vader.. vreselijk vond ze het.

de kleine, toffee kleurige merrie brieste opgelaten en draafde door Orlais. het zou niet lang meer duren voor ze echt weg was van haar moeder, die verbannen was naar minanter, en zij eindelijk naar Orlais zou kunnen. tot nu toe durfde ze het niet. haar moeder achterlaten was toch moeilijker dan ze dacht. enkele uren kon nog wel, maar het idee dat haar kleine bonte moedertje helemaal alleen zou achterblijven, zonder de mogelijkheid om haar op te komen zoeken, dat kon ze nog even niet aan.

haar donkere manen wapperden in de wind terwijl ze haar lichaam moeiteloos in galop zette en door het gebied kruiste. aangekomen bij de rand van het bos stopte ze abrupt, haar lichaam gespannen terwijl haar ogen naar de bossen staarden. het zat nog vers in haar geheugen. hoe alles in brand had gestaan, een boom bijna boven op haar was gevallen en haar staart brandde. gelukkig waren de haren weer mooi aangegroeid, maar de herinnering zou ze voor altijd bij zich dragen. de geur van de verschroeide aarde, de wonden van de paarden om haar heen, het stond haar nog zo voor de ogen. haar ogen sloten zich, terwijl ze oppervlakkig, gehaast ademde, bijna in paniek, zo echt waren de herinneringen nog voor haar.

**fluttt.. ): voor D'Artagnan.

**Profile** Number of posts : 162 Status : Active

De zachte oranje tinten strekken uit van het woud naar de vlaktes, en zelfs de bladeren vervolgen hun weg naar het strand. Met ruime sterke passen beweeg ik mijn lichaam soepel richting het strand, het pad van de zwevende bladeren volgend. De droge bladeren dansen in de wind, dreigen te vallen en worden op het laatste moment weer omhoog geblazen en cirkelen dan rond totdat ze zo hoog raken dat ik mijn ogen moet vernauwen om tegen de zon in te kijken. Een lach siert mijn lippen, blij dat ik na al die jaren nog steeds kon genieten van de simpele dingen in het leven. Blij dat ik nog steeds leef, en daar is het dikke lelijke litteken op mijn borst een teken van. Een symbool dat ik nog niet klaar was om te sterven, nee ik was nog lang niet klaar op deze aarde.

Ik schud mijn brede hals, de spieren bewegen onder een glinsterende natte vacht, nat van het zweet. Wit schuimend zweet dat vanaf mijn hals naar mijn schouders loopt en mijn vacht doorweekt. Met een schokkerige ademhaling en een hart kloppend in mijn keel galoppeer ik door, het zand schuren en prikkend tegen mijn benen, mijn hoeven glijden weg in het mulle zand. Mijn heldere bruine ogen glijden over het strand, turen door mijn dikke donkere manen heen naar het glanzende water. Een enthousiaste hinnik glijd over mijn lippen, ik gooi mijn hoofd in de lucht en voel mijn manen tegen mijn brede hals klappen, als zweetslagen. Ik schud mijn lichaam uit en blijf heel even hijgend staan.

Maar dan merk ik het figuur in de verte, ik hef mijn hoofd en laat mijn ogen glijden over het tengere figuur van de merrie. Ik stoot een lage hinnik uit en draaf haar richting uit.

Memories, oh they cut like knives rank one

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.

Haar toffeekleurige lichaam, een kruising tussen de prachtige paint merrie die haar moeder was, en de onbekende donkere hengst die haar vader was. haar ogen, de zelfde kleur als de herfst bladeren die om haar heen de grond raakten. het leven was éen grote cirkel; opklimmen, en weer neervallen. net als de bloemen, de planten en de bomen deden. in de zomer gingen ze omhoog, en in de herfst en winter kwamen ze weer naar beneden. het enige dat je er aan kon doen, was zorgen dat je een indruk had achtergelaten, en het liefst een goede indruk..

dat was wat de jonge merrie wilde doen. de indruk die mensen van haar, en haar familie, hadden, veranderen. haar moeder, die bekend was geworden door haar affaire met de emperor, haar zoon die ze had verlaten, en daarna was ze bevriend met een schim, en toen nog eens een veulen van een loner, en verbannen naar de eerste rang. dat was niet een erg goed CV. haar halfbroer, Roque, had zijn best gedaan om onder zijn moeders problemen uit te komen. hij was een koele hengst, de béta leider van de 4e rang.. hij had het ver geschopt..
Dat was precies wat zij zou doen. ze zou niet rusten tot ze net als haar broer, die ze overigens nog nooit had ontmoet, boven haar moeder zou staan. ze hield van haar moeder Darlica, maar niet van het geroddel.

haar ogen openden zich geschrokken toen een hinnik haar ranke oortjes bereikte. het was een hengst, dat was niet te missen. haar hart bonkte nog in haar keel van haar gedachten aan het vuur, terwijl haar adem langzaam weer normaal begon te worden. ze draaide haar slanke lichaam rustig om, en keek koel voor zich uit. daar was hij. een vliegenschimmel, showend, zijn hals besmeerd met zweet. wat een opschepper zeg..

ze brieste zacht, en haar ogen werden wat vriendelijker toen hij bij haar in de buurt kwam. nooit iemand beoordelen zonder je hem kent. dat had ze wel geleerd van haar moeder.. ze zette sierlijk enkele passen naar voor, terwijl de gure herfst wind haar donkere manen om haar hals liet slaan. zou hij het zien? zou hij haar moeder kennen, haar vader misschien? zou die brandwond, op haar achterbeen, hem afschrikken? het was een genezen wond, maar de randen waren rafelig, de huid roze, opgezet, haarloos.

**Profile** Number of posts : 162 Status : Active

Het had hem nooit echt uitgemaakt hoe anderen hem zagen, daarom zaten zijn manen ook verwilderd en in de klit, was zijn lichaam getekend met littekens en was hij vuil tot op het bot. Het deerde hem dus ook niet dat hij zweette of hij uitgeput stond uit te hijgen. Hij was niet iemand die zich daar zorgen over maakte, en dus maakte het hem ook niet uit wat de merrie tegenover hem over hem zou denken, of het nou positief of negatief was. Hij had niet het recht om anderen te beoordelen op het uiterlijk, en dus anderen ook niet bij hem. Alleen vergat de meerderheid dat soms.

Ondanks dat de afkeer even te zien is in haar ogen laat hij toch een vriendelijke lach rond zijn lippen hangen, zijn ogen vinden de hare en hij knikt. 'Goedemorgen, sorry voor het storen, maar-' Hij glimlacht wat twijfelend en richt dan zijn hoofd weer naar haar op. '-Ik vrees dat ik de weg nog niet zo goed ken' Een schamper lachje verlaat zijn lippen. 'Ik moet in het gebied van Minanter zijn, maar ik heb me laten afleiden door de herfstbladeren, en ben hier geeindigd' Ondanks dat hij al redelijk op leeftijd was ging het hem moeiteloos af om als een jonge hengst over te komen, alleen maar omdat hij elke dag met volle teugen geniet van het leven.

'De naam is D'artagnan, ik hoop dat je me op de juiste weg kan helpen?' Hij lacht, een charmante ontwapenende lach die zorgt voor twinkelingen in zijn ogen. Wat was het ook idioot, een hengst als hij, zeker 10 jaar en toch krijgt hij het voor elkaar om te verdwalen. 'Wat mag jouw naam zijn, miss?'

Memories, oh they cut like knives rank one

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.

de hengst komt vriendelijk over, een glimlach rond zijn welgevormde lippen, en zijn ogen geinteresseerd op de hare. toch geloofde ze het niet helemaal. ze had teveel meegemaakt, te veel gehoord, om paarden zomaar te vertrouwen, of te geloven op hun woord. alleen een vriendelijk uiterlijk zei haar niks.

zijn stem verrast haar. net zo vriendelijk als zijn glimlach, dat was het. haar ogen glijden twinkelend over hem heen terwijl hij haar éen of ander smoesje voorhangt over dat hij de weg kwijt was. haar hoge, aanstekelijke lach twinkelt uit haar mond en drijft mee op de wind. 'Zo moeilijk is de weg hier toch niet hoor. zolang je achter die bomen blijft-' haar neus wijst even naar de bosrand waar ze zojuist had staan rillen van angst- 'Dan ben je in Minanter.' ze glimlacht terwijl ze een pas naar hem toe zet, haar aandacht weer op hem gefocust.

de vliegenschimmel kwam over als een jonge levensgenieter, maar Dahlai had allang de littekens over zijn lichaam gezien, de rimpeltjes boven zijn ogen. deze hengst was een stuk ouder dan zijzelf, maar gedroeg zich niet zo. het intrigeerde haar, en meteen was ze vastbesloten om hem te leren kennen, zijn geheim te ontrafelen.

opnieuw zijn stem die haar gedachten onderbreekt, ditmaal omzichzelf voor te stellen. ze grijnst, ohja, dat was wel makkelijk als je iemand wilt leren kennen; zijn naam weten. 'Dahlai is de naam.' kort duwt ze haar neus tegen zijn wang, een vriendschappelijk gebaar. dan kijkt ze even om zich heen. Dahlai kon nooit stilstaan. altijd was ze in beweging, bewoog haar lichaam zich niet, dan waren het wel haar oren, of haar gedachten op zijn minst. 'Maare, zou je niet liever hier blijven, D'Artagnan-' proefde ze zijn naam op haar tong- 'Orlais is toch veel mooier dan dat saaie Minanter?' ze grijnsde speels terwijl haar oren ronddraaiden in de wind.

**Profile**

» Hide the demons inside of me [Skyfall]

angels and demons. ~D'Artagnan

angels and demons. ~D'Artagnan

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen