Luna feels alone, anybody there?

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna draaft driftig door het bos. Ze heeft er genoeg van om alleen te zijn. Ze heeft(zolang haar geheugen reikt) amper contact gehad met soortgenoten. Ja, ze heeft wel eens in de verte naar een merrie met een veulen gestaard, ze leken zo gelukkig. Het enige echte contact dat ze had was met hengsten die alleen kwamen als ze hengstig was, maar daar wilde ze niets van weten. Behalve die zwarte spaanse hengst die ze die ene nacht had ontmoet. Hij was zo vriendelijk en wilde haar helpen. Hij voelde vertrouwd aan. Ze stopt even en doet haar ogen dicht. Ze heeft er nog steeds spijt van wat er die nacht is gebeurt. Ze heeft hem alleen gelaten en nu is hij dood. Ze schud haar lange witte manen in het rond. Dat zal nooit meer gebeuren en daarom moet ze nu verder. Op zoek naar andere paarden zodat ze ervoor kan zorgen dat dit niet meer kan gebeuren. Ze draaft weer verder.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

De flanken van de hengst gaan hevig op en neer, zijn ademhaling is snel en zijn vacht is nat van het zweet. Zijn zwarte lichaam beweegt zich voort in een soepele maar statige tred, ondanks dat hij op de dag van vandaag geen belangrijke taak meer volbracht, hij bewoog zich nog altijd voor als een hengst met aanzien. Die tijd was al lang vervlogen, en bitter dacht hij daar aan terug. Hij had het jaren geleden afgesloten, maar voelde de woede nog altijd bruisen als hij er aan terug dacht. Het vertrouwen dat hij had gehad in zijn vrienden had hem het leven zuur gemaakt, alles was hem afgenomen, en hij had er tot bloedens aan toe voor moeten vechten. Uiteindelijk heeft hij zijn aftocht met schaamte moeten bekopen, hij kon niet elke hengst aan en wilde nog langer leven dan hij had gedaan. Later besefte hij pas dat hij na die beruchte nacht niet meer had geleefd. Hij voelde zich alsof hij niet langer meer genoot van de natuur, de rust die hij zo hard nodig had. Hij kon zijn ogen niet op één plek houden en was continue op zoek naar ogen die hem volgden, het was geen leven te noemen, en soms verlangde hij er naar dat zijn leven die nacht in zijn verleden was beëindigd.

Witte dampen komen van het bezweette lichaam, en met wijd opengesperde neusgaten trekt E'vesdar de groep paarden binnen. Sommige paarden stappen op zij, maar om de meesten moet hij heen stappen. Zijn oren liggen diep achter in zijn nek, en heel af en toe krijgt hij de neiging om zijn tanden in de dieren te zetten die niet eens moeite doen om ruimte te creëren. Hij heeft het al snel gezien met alle paarden die veel te druk waren met hun eigen leven te leiden, en hij vervolgt zijn pad stappend richting de velden. In dit tijd van het jaar was de geur van bloemen overweldigend, en heel even laat hij zichzelf genieten van de heerlijke geur. Het moment duurt alleen niet zo lang en al snel word zijn hoofd overspoelt met schuldgevoelens die hij snel weer naar de diepe poelen in zijn hoofd duwt. Hij had vandaag geen behoefte aan een herinnering aan zijn verleden. Dat zou hij nooit echt hebben gehad, en toch bleven de beelden hem teisteren in zijn dromen, en trokken de demonen aan zijn haren. Hij wist wat bij behoorde te doen, maar het diepe verlangen naar wraak overspoelde zijn gouden hart, en hij wilde niks liever dan deze klakkeloos opvolgen.

Zijn gedachten worden ruw verstoord als er een zwarte merrie aan de horizon verschijnt. Hij volgt de bewegingen van de merrie, en stapt zelf stevig voort. Zijn ademhaling is al rustiger geworden en zijn hart heeft weer het normale aantal slagen aangenomen. Met de kalmte in zijn ogen richt hij nogmaals zijn blik op de zwarte merrie, om ditmaal haar blik te kruizen. E'vesdar steigert laag en laat een binnensmondse hinnik horen.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

De jaren hebben haar wonden laten slijten, maar de littekens die daaruit vormden zullen nooit verdwijnen. Die zijn getekend voor het leven. En daar zal ze mee moeten leven. Luna geeft niets om haar littekens, alleen om die van andere. Stevig stapt ze door met de wind door haar zwarte vacht. Heerlijk vind ze dat. Ze droomt erover hoe haar leven had kunnen zijn als ze alles anders had gedaan. Verdwaald in haar gedachte vergeet ze alles om haar heen totdat ze wakker schrikt van een gehinnik. Ze ziet een zwart gestalte van een paard in haar ooghoek. Haar hart maakte een sprongetje van blijdschap en tegelijk van angst. Ze kijkt in de richting van het geluid. Ze vangt de blik van een knappe zwarte hengst met haast goude ogen. Die blik komt haar vertouwd voor en toch kan ze geen stap verzetten. Hier heeft ze al ene hele tijd op gewacht en toch wil ze het liefst wegrennen van alles. Er komen tegenstrijdige gevoelens naar boven die ze altijd zo gehaat heeft. Kan ze de zwarte hengst vertrouwen of niet? Benauwd blijft ze de hengst aanstaren en maakt zich eveneens klaar om weg te rennen.

Gast **Profile**

Het hoge gras wuift zachtjes heen en weer op de maat van de wind, een windje dat maar al te hard nodig was vandaag. Het was een zomerse dag, met een heerlijke koele bries die er voor zorgde dat je niet oververhit raakte, voor sommige dan. E'vesdar sloofde zich immers vreselijk uit en duwde zijn lichaam tot het uiterste. Zijn zwarte vacht is nog maar amper zichtbaar door het schuimende witte zweet. Zijn sterke zwarte benen maaien door het hoge gras, modder schuurt langs zijn benen en kletst tegen zijn buik. Zijn oren liggen plat in zijn nek en zijn gelaat toont een niet veel vriendelijker uitzicht. E'vesdar stond er nu ondertussen wel om bekend dat hij niet vriendelijk was, maar wel rechtvaardig als leider. Met een denderende snelheid schiet hij over de vlaktes. Zijn manen klapperend in de wind en al zijn zorgen achter zich latend.

Zijn nachtmerrie's lieten hem niet los en langzaam maar zeker raakte hij steeds meer gespannen. E'vesdar was een meester in het opkroppen van gevoelens en dan uiteindelijk uit te barsten in een gewelddadige woede uitbarsting. Nog maar weinig hadden deze furie over zich heen gehad, maar het was iets dat je liever probeerde te omzeilen. Immers was E'vesdar niet één van de lichtste hengsten en bezat een gezond stel spieren, je zou bijna kunnen zeggen dat hij té getraind was. Elke vrije minuut van zijn dag stak hij dan ook in het trainen van zijn lichaam, zijn verstand op nul en rennen tot zijn lichaam bloedde van de inspanning. Het was niet gezond, maar je kon het zien als zijn therapie.

En therapie had hij behoorlijk hard nodig, hij had het ene trauma na het andere meegemaakt en dat viel te zien aan zijn gehele lichaamshouding. De diepe krassen die over zijn vacht liepen waren getuigen van zijn marteling, zijn gevechten. E'vesdar had altijd een goed hart gehad, nooit iemand kwaad gedaan, maar het leven had hem gevormd en al zijn dierbaren afgenomen, hij was verbitterd en kil geworden. In één soepele beweging zet hij zijn robuuste lichaam resoluut tot stilstand en schiet zijn hoofd de lucht in. Zijn goud/amber gekleurde ogen glijden over de omgeving en blijven hangen in de verte bij het figuur van een paard. Hij schud zijn lange tweekleurige manen van zijn hals en controleert zijn ademhaling, dan stoot hij een brullende hinnik uit.

In een fractie van een seconde heeft E'vesdar zijn lichaam weer aangezet tot een draf, krachtig en sierlijk. Enkele meters voor haar komt hij tot stilstand, en dan pas dringt tot hem door dat hij haar eerder heeft gezien, in de nacht van de blauwe maan. 'Luna?' Krachtig en diep, met een fijn ruig randje dat rillingen over je rug kon jagen.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

De hengst hinnikte om haar aandacht. Al jaren heeft Luna hier op gewacht en toch heeft ze de neiging om weg te rennen. Ze heeft nooit de moed gehad na die nacht om weer geconfronteerd te worden met andere paarden. In de angst dat er weer iets zou gebeuren, angst dat ze weer iemand zou verliezen. Verlegen hangt een wit pluk haar voor haar ene oog en met de andere staart ze diep in de ogen van de hengst. Zijn ogen komen haar bekend voor, zo warm en beschermend. Maar zijn uiterlijk roept andere gevoelens bij haar op. Hij is gespierd en zijn zwarte lichaam heeft vele littekens. Ze vraagt zich af hoe dat is gekomen. Hij moest een zware strijd hebben geleverd. Bewonderend en angstaanjagend op hetzelfde moment. Op het moment dat de hengst een paar stappen dichterbij komt doet ze angstig een paar stappen achteruit. Op het moment dat ze haar zwarte lichaam lenig omdraaide om weg te rennen hoorde ze haar naam uit de mond van de hengst, 'Luna'. De toon waarmee de hengst haar naam uitsprak bezorgde haar een rilling over haar hele vacht. Niemand weet dat ze zo heet behalve die spaanse hengst van die ene nacht. De spaanse hengst waarvan zij de naam niet eens wist. Ze draaide langzaam om en kijkt nog eens goed in zijn ogen. Zijn haast goude ogen. 'Jij bent de Spaanse hengst die mij gered heeft..' sprak ze met ongeloof uit. Ze schudde haar lange manen en kneep haar ogen dicht 'Dat kan niet.. jij bent dood.. ik heb je achtergelaten bij die monsters.. en..' sprak ze dit keer wat harder uit. Toen deed ze haar blauwe ogen weer open en zag dat de hengst er nog steeds stond. Ze deed een paar stappen naar voren. 'Je bent het echt' zei ze dit keer kalm en haar ogen spraken blijdschap. 'Ik dacht dat je dood was..''

Gast **Profile**

Zijn spieren trillen onder zijn fluweel zwarte vacht en opgespannen kijkt hij toe hoe de merrie in tweestrijd raakt. Niet wetende of ze zou moeten vluchten, of dat E'vesdar te vertrouwen is. Hij kende het gevoel maar al te goed. Jaren had hij geen paarden aangesproken, gevlucht voor elk sociaal contact. Nog altijd was hij slecht van vertrouwen en ontliep hij een gesprek liever dan dat hij het aan ging. Wanneer de herkenning plots in de blauwe ogen van de merrie verschijnt overwelmd een gevoel van opluchting hem, hij had zich bijna idioot gevoelt dat hij een vreemde merrie verkeerd had aangesproken. Haar slanke zwarte lichaam beweegt zich soepel en elegant voort, en haar lange witte manen dansen op haar schouders. De angst die even hier voor nog in haar ogen stond gegrift heeft plaats gemaakt voor ongeloof en met een halve charmante grijns kijkt hij toe hoe ze stamelend uit haar woorden komt. Ja hij had de juiste merrie voor zich, het was de merrie geweest van die ene nacht lang geleden.

Hij moest goed na denken of hij toen al leider was geweest, maar hij komt tot de conclusie dat hij dat al lang weer vergeten was. Wat hij wel nog wist was de angst in haar ogen, de onwetendheid op haar gelaat. Hij had zich al die tijd afgevraagd hoe het haar was vergaan, of ze de nacht had overleefd. En nu stond ze hier voor hem, onbeschadigd. Toch is de angst duidelijk te merken, het was te zien dat ze moeilijk van vertrouwen was. Iets waar E'vesdar ook nog steeds problemen mee had. Haar zachte stem doet hem weer op kijken en een waterige lach siert zijn lippen. 'Ik leef nog' Zijn stem is laag en ruig, maar krachtig en met een toon die respect kon af dwingen als dat nodig was. 'Mijn naam is E'vesdar'

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Toen hij de woorden 'ik leef nog' uit sprak kon ze zich bijna niet houden om hem te omhelzen, maar ze hield zich groot. Ze wilde immers niet voorkomen als een hysterisch paard. Ze hield zich volwassen. Haar hart was wel een stuk verlicht nu ze weet dat hij niet dood is. Al die tijd dat ze dacht dat hij dood was had ze gewenst dat zij diegene was die dood was gegaan en niet hij. 'E'vesdar' sprak ze zacht met passie na met een verlegen glimlach op haar gezicht. 'Ik ben je zo dankbaar voor wat je hebt gedaan.' Zonder hem had ze het waarschijnlijk niet gered. Toen ze weer naar zijn littekens op zijn prachtige zwarte vacht keek kwamen haar schuldgevoelens weer naar boven. Hij was de enige die zich echt interesseerde in wie zij was en toch heeft ze hem niet geholpen toen dat nodig was. 'Hoe heb ik je kunnen achterlaten? Het spijt me zo.. ' Ze durfde hem niet meer aan te kijken omdat ze zich zo schaamt voor zichzelf. Ze keek naar het gras dat met de beweging van de wind meeging. Ze heeft bewondering voor hem dat hij het heeft overleefd, maar niet dankzij haar. Haar gezicht was verstopt onder haar lange manen. 'Ik snap het als je me nooit meer wilt zien.'

Gast **Profile**

Verbaasd over de schuld die de jonge merrie voor hem voelde stapt hij enkele passen naar voren, krachtig en dansend zoals zijn ras beaamd. Zachtjes drukt hij zijn neus tegen haar hals aan en laat deze onder haar manen glijden. 'Geen haar op mijn vacht die wrok koestert tegen een merrie die niks fout heeft gedaan' Zijn ogen staan hard, maar eveneens vriendelijk. E'vesdar was geen vriendelijk en open paard zoals de meeste hier zouden zijn, hij probeerde zijn taak zo goed mogelijk af te handelen, maar daar bleef het meestal ook bij. Qua lichaamskracht had hij immers niks te vrezen en gooide zich maar al te graag in de strijd om anderen te helpen, maar wanneer het aan kwam op woorden en mentale steun dan nam hij liever de benen. Toch bleef hij nu staan en ging de confrontatie aan, misschien dat hij dit keer eens zou leren om woorden te spreken en een gesprek aan te knopen. 'Ik had gezegd dat je moest rennen, dat heb je gedaan, waarom zou ik het je kwalijk nemen als je precies hebt gedaan wat ik vroeg?' Een klein charmant lachje siert zijn lippen. Ondanks dat hij niks wist van deze merrie, hij had haar meegemaakt in het diepste dal, in haar diepste angst. Het voelde alsof hij haar beter kende dan wie dan ook, ondanks dat hij niet eens haar echte naam kende, enkel de naam die hij haar had gegeven.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna voelt de sterke hengst dichtbij komen. Nu snapt ze waarom hij het overleefd heeft. Elke merrie zou zich veilig voelen bij hem. Ze voelt zijn zachte neus en warme adem tegen haar hals. Zijn woorden prikkelden haar oren. Hoe kon hij zo vergevingsgezind zijn? Hij had immers dood kunnen zijn. Dat zegt veel over hem, hij heeft een goed hart. Zijn littekens heeft hij niet verdiend. Ze is blij dat hij geen haat koestert tegen haar. Maar ze zal zichzelf nooit vergeven. Ja ze heeft inderdaad wel gedaan wat hij heeft gezegd, maar een goed paard zal altijd een vriend in nood helpen ten kosten van alles. Ze heeft haar lesje geleerd. Ze heft haar hoofd weer omhoog en haar ogen worden weer zichtbaar. Ze kijkt hem aan en ziet zijn glimlach en voelt zich gecharmeerd. 'Ik was gehoorzaam, maar ik was ook bang en egoïstisch. Je verdiende het niet om alleen achter gelaten te worden.' zei ze wijs. Ze zou willen dat ze zijn moed had.

Gast **Profile**

Hij begreep niet hoe de merrie het haarzelf zo kwalijk kon nemen, ze was verward en angstig geweest op die nacht en ze had vrijwel niet meer voor hem kunnen doen dan er voor zorgen dat ze veilig was. E'vesdar die redde zichzelf wel, en als het einde zou komen dan zou het komen, er waren er immers maar weinig die hem echt zouden missen. Daarnaast was hij behendig en snel genoeg om zich te beschermen, dus heel erg vreesde hij niet. Hij had de dood te vaak in de ogen gekeken. Hij richt zijn hete rode/oranje ogen op de merrie en merkt hoe ze heel even bij zijn littekens blijft hangen. 'Evenmin jouw schuld, die heb ik al vanaf mijn 3e' Hij glimlacht wat bitter en wend zijn blik af.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Er verschijnt weer een glimlach op haar gezicht. Hij zorgde ervoor dat ze zich beter voelde. Ze kon het nu eindelijk achter zich laten en verder gaan met leven waar ze gestopt was. Ze wil de wereld leren kennen, andere paarden en later misschien een gezinnetje. Ze zag dat hij zn blik afwende toen hij over zijn littekens begon. Ze wilde hem wat opvrolijken. Ze duwt kort en plagend haar zachte neus tegen zijn sterke hals om zijn aandacht te krijgen. 'Het staat je niet slecht' zei ze zacht en keek hem vriendelijk aan. Ze zou het liefst willen vragen hoe hij eraan komt. Maar ze wil niet dat hij weer aan zijn slechte ervaringen herinnert wordt. Luna is soms een beetje te nieuwsgierig en dat weet ze zelf gelukkig ook. 'En als ik iets voor je kan doen...dan weet je me te vinden' Ze keek hem aan met haar heldere vriendelijke ogen. Niet dat hij haar hulp nodig had, maar ze wilde hem toch laten weten dat ze voor hem klaar zou staan als dat nodig was. Het leven kan immers raar lopen.

Gast **Profile**

Hij vroeg zich af waar merrie's als Luna zich verborgen, er waren er immers maar weinig die zo nederig en vriendelijk waren als zij was, eigenschappen die E'vesdar maar al te zeer waardeerde. Zeker aangezien hij gewend was dat merrie's hooghartig waren en hun mooie lichaam gebruikte om hengsten te verleiden en te krijgen wat ze wilde. Er waren er al genoeg geweest die dachten dat ze op die manier zijn rang konden bereiken, een handeling die er voor zorgde dat ze nooit zijn rang in kwamen.

Daarnaast liet de schoonheid van een merrie E'vesdar totaal koel, het kon hem werkelijk waar niet schelen. Het enige dat tot nu toe zijn hart sneller had laten kloppen was de stormachtige Flight en de loyale Yrdaice, echter behoorde Yrdaice tot het verleden en was hij niet van plan haar weer in zijn leven te sluiten. Hij richt zijn ogen in de hare en een charmante lach krult rond zijn lippen. 'Ik zou nooit durven jou om een gunst te vragen, je hebt volgens mij je handen vol aan andere zaken' Hij wilde zich niet met haar leven bemoeien, maar als hij zijn volledige jeugd was vergeten dan zou hij zich zorgen maken.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Het eerste wat ze zich kan herinneren is dat ze wakker werd op een stormachtige dag die zich kenmerkt door regen en modder. Daarna heeft ze jarenlang alleen geleefd. Het was niet gemakkelijk maar ze heeft het gered. En toen ze eindelijk een soortgenoot vond werd het in één klap van haar afgenomen. Net zoals haar geheugen toen. Ze had de hoop opgegeven. Maar nu hoeft ze haar geheugen niet meer terug. Ze heeft jarenlang geprobeerd haar verleden terug te krijgen en nu ziet ze in dat het geen zin heeft. Ze wil verder gaan met haar leven. Ik ga me niet meer bezighouden met mijn verleden. Ik ga me richten op het nu en ik ga er alles uit halen wat erin zit." zegt ze met passie in haar ogen een een sierlijke glimlach. "Ik zie het als een nieuw begin."Ze wil niet meer somber leven, maar gelukkig zijn. 'En als ik iets voor jou kan doen dan is me dat een genoegen.' Ze wordt even afgeleid door een mooie blauwe vlinder die langs komt vliegen. Dan richt ze zich weer op E'vesdar. 'Ik moet wat meer van de kleine dingen genieten.' fluisterde ze.

Gast **Profile**

Hij respecteerde de merrie voor haar moed, dat ze zonder moeite het verleden kon laten voor wat het was en zich wilde focussen op de toekomst. E'vesdar leefde min of meer nog in het verleden, gekwetst door wat was gebeurt, en getekend voor het leven. Het maakte hem wie hij was, toch kon hij het niet laten om jaloers te zijn op de merrie. Hij liet dingen namelijk niet snel los, hij propte alles op tot hij uit barste in een woedeaanval die voor gewonden kon zorgen, als was dat de laatste tijd niet meer zo veel gebeurt. Hij had een bepaalde kalmte gekregen die hij nog niet eerder had gekend, misschien was hij blij dat hij E'rayhon weer had, of dat hij enkele paarden durfde te voegen tot zijn zeer exclusieve vriendengroep. E'vesdar grijnst lichtjes bij haar woorden, en al snel krullen zijn lippen in een charmante lach. 'Waar kan je het meeste van genieten?'

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Ze heeft nog zo weinig van de wereld gezien. En ze heeft ook weinig ervaring vergeleken met E'vesdar. E'vesdar heeft waarschijnlijk alles al gezien en ontdekt. Ze vind het wel jammer dat ze niet weet of ze nog familie heeft. Maar ze kan altijd nog vrienden maken. Ze is van plan weer opnieuw te beginnen. Nieuwe vrienden en nieuwe ervaringen. Al zullen niet alle ervaringen even goed zijn, dat beseft ze zich al te goed.

Ze voelt zich op haar gemak bij E'vesdar. Ze moest even nadenken over de vraag die hij stelde. Ze heeft de laatste jaren niet echt genoten. Ze kijkt even naar de blauwe hemel. Dan kijkt ze E'vesdar weer aan. "waar ik het meest van geniet... is de wind die door mn manen waait als ik over de vlaktes ren. Dan heb ik het gevoel alsof ik even alles kan vergeten. En het gevoel van vrijheid is geweldig." Ze doet even haar ogen dicht en hoort de vogels fluiten. De natuur spreekt haar veel aan. Ze doet haar ogen weer open. "En waar kan jij het meeste van genieten?" Ze glimlacht zacht en sierlijk. Ze hoopt dat hij nu wat over zichzelf gaat vertellen.

Gast **Profile**

Waar kon hij het meeste van genieten? Kon hij nog wel genieten? Het was een vraag die hij zichzelf dagelijks stelde, en elke keer kwam hij tot de conclusie dat hij het niet wist. Soms werd hij wakker en voelde zich rusteloos en had geen zin om zich weer een dag door te slepen. Soms voelde hij zich goed en had goede moed voor de rest van de week. Het wisselde per dag waar hij van kon genieten, soms lukte het hem niet om de kleinste dingen te waarderen. En soms kon hij genieten van de wind alleen, de zon op zijn vacht. Er was één ding waar hij na al die jaren nog steeds van genoot, en dat waren de bergen, zijn thuisland had vele bergen gekend, met diepe doolhoven die er voor zorgde dat je je soms verdwaald voelde. E'vesdar hield van de kille harde rotsen, de stilte en boven alles de hevige wind die hem voort duwde of tegen hield. Een flauw lachje hangt rond zijn lippen als hij zijn hoofd op heft en Luna aan kijkt. 'Ik hou van de bergen, sneeuw, het liefst breng ik dagen door aan de toppen van de rotsformatie's' Hij laat zijn ogen glijden naar de toppen van Minanter en vervolgens naar zijn eigen gebied dat verder in het dal ligt.

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna wacht de reactie nieuwsgierig af. Ze ziet hem nadenken en even afdwalen in zijn gedachten. Hij kijkt haar weer aan en verteld haar dat hij van de bergen en van de sneeuw houdt. Ze volgt zijn blik en bekijkt de bergen een tijdje. Ze denkt terug aan de tijden dat het sneeuwde. Ze wist wat hij bedoelde. Als de sneeuw de bomen en de grond bedekte was alles één geworden. Het was een prachtig gezicht, maar het had ook een andere kant. Als je niemand had dan was het koud en eenzaam. De bergen zijn een echte uitdaging om te beklimmen. Ze was er nog nooit geweest, maar ze wilde het zeker een keer gaan doen als ze de kracht heeft gevonden om hem te beklimmen.

Ze ziet de lucht oranje kleuren en bedenkt zich een ander mooi plekje waar ze zich altijd schuil heeft gehouden als ze zich somber voelde. Die plek was eigenlijk alleen voor haar bedoelt, maar ze wilde haar dank laten zien voordat hij weer vertrok. "Ik wil je wat laten zien als je nog even tijd hebt. " ze glimlachte sierlijk. Ze wilde hem nergens toe dwingen.

Gast **Profile**

Het was al later in de middag en nu pas beseft E'vesdar dat de hemel oranje begint te kleuren, het zou niet lang meer duren voor de avond zou vallen en hij terug zou moeten naar zijn eigen kudde. Hij had de middag genomen om naar de bergen gegaan, maar er was niet veel van gekomen. Wanneer de zachte stem van Luna weerklinkt heft hij zijn hoofd en glimlacht, een charmante lach die voor een fractie van een seconde rond zijn lippen speelt. Er waren maar weinig merrie's die hem uit nodigde om iets te gaan doen, of om iets te laten zien. Er waren überhaupt maar weinig merrie's die hem interessant vonden. Er was Lye'et, maar zij deelden een verleden dat zo pijnlijk was dat het moeizaam was om in haar buurt te zijn. Dan was er Yrdaice, hij wist niet welke gevoelens de merrie bij hem op riep en rende het liefst zo ver mogelijk weg.. En als laatste was er Delaney, hij zag haar niet zo vaak, maar hij rekende haar toch wel tot zijn dierbaren.

Hij richt zijn ogen weer op Luna en lacht, een oprechte warme lach die zeer charmant kon zijn als zijn gehele houding niet zo dodelijk kil was. 'Ik sta volledig tot je beschikking' Een kleine glinstering in zijn ogen en een half smalend lachje rond zijn lippen, hij genoot van de luchtige sfeer die het gesprek had, geen verplichtingen, enkel een merrie die oprecht interesse had in hem.

Luna feels alone, anybody there? Vesdartekst

Lerav, Flight, E'rayhon, Delaney <3

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

Luna kon wel even wat afleiding gebruiken en hij misschien ook. "Mooi, dan maak ik daar gebruik van." ze glimlacht plagend en haar ogen glinsteren van geluk. Ze werd altijd zo blij als ze op haar "geheime" plekje was. En uit dankbaarheid wilde ze deze plek met hem delen. Door hem dit te laten zien zal hij ook een stukje van haar zien. Het betekende namelijk veel voor haar en bood haar altijd de bescherming die ze zocht. Ze maakte zich daardoor wel kwetsbaar, maar ze vertrouwde hem. Ze wilde er ook voor zorgen dat E'vesdar haar niet zou vergeten. Dat was altijd een angst van haar, dat andere haar zouden vergeten omdat ze te saai was of te gewoon. Ze wilde altijd bijzonder zijn en ze deed haar best om dat te bereiken.

Ze draaide zich lenig om naar de richting van het woud waar ze zich altijd schuil heeft gehouden. Het was inmiddels haar thuis geworden en ze kende elke boom en elke struik. Ze keek even achterom naar E'vesdar om zeker te zijn dat hij mee ging en ze begon te galopperen. Haar lange manen wapperde in de wind. De lucht was al wat koeler geworden, maar vanbinnen gloeide ze nog steeds. Haar benen gingen sneller en haar hart ook. Ze bewogen zich tussen de bomen en over de struiken. Ze ging voor niemand uit de weg.

~Moet nog even bedenken wat haar magische plekje is.. :3

Gast **Profile**

Hij moest zwakjes lachen bij de vrolijke lach die haar lippen sierde, hij vond het heerlijk om even afleiding te hebben. En al helemaal van een merrie die enkel goede intenties had, ze was oprecht aardig, probeerde niks behalve het hem op zijn gemak te maken. En dat lukte haar aardig, het was dagen geleden dat hij voor het laatst had gelachen, en nu hing er een waterig lachje rond zijn lippen. Het was niet veel, maar het was iets.

Hij zet zijn lichaam krachtig aan in een galop wanneer ze er sierlijk vandoor gaat, haar lange zachte manen zweven in de wind, en hij neemt een moment om haar schoonheid op zich in te laten werken. Iets wat hij bij de eerste ontmoeting niet direct had waargenomen en waarvan hij zich nu af vroeg hoe hij er ooit om heen had gekund. De wind speelt op en zijn lange tweekleurige manen striemen tegen zijn brede hals. Hij gooit zijn benen hoog op en laat een binnensmondse hinnik horen. Hij versnelt zijn pas en haalt Luna al snel bij. 'Waarheen ontvoer je me?' Grijnst hij.

Lerav, Flight, E'rayhon, Delaney <3

**Profile** Number of posts : 628 Status : Active

E'vesdar maakte een binnensmondse hinnik waarop zij ook een hinnik liet ontsnappen. Ze deed haar ogen voor een moment dicht. Ze nam de geluiden van haar omgeving op. Er heerste een kalmte en ze hoorde alleen haar galop en die van E'vesdar die haar kwam inhalen. Toen hij naast haar kwam keek ze hem aan. Hij grijnst en vraagt waar ze hem naar toe ontvoerd. Ze lacht zacht. 'Niet zo nieuwsgierig, je zult het zo zien.' zegt ze op een zoete toon.

Ze beweegt zich lenig door het bos. Het is immers de omgeving waar ze jarenlang heeft geleefd. Het woud heeft zijn mysteries, maar ook zijn schoonheden. De lucht kleurde zich steeds donkerder. Uiteindelijk hoort ze het waterstroompje dat ze zocht. Ze volgt het geluid en komt uit bij het waterstroompje en volgt het. Ze hoort het water langs de stenen glijden. De blauweregen bomen maakte de omgeving steeds dichter. Ze begon langzamer te lopen en duwde de lange slierten van de bomen opzei zodat E'vesdar er doorheen kon.

'We zijn er' zei ze. Het water dat ze volgde mond zich uit in een beek dat zich bevind in het lagere gedeelte. De beek wordt omringd door rotswanden. De enige manier om er te komen is door de lange blauwe slierten waar je in kan verdwalen heen te komen. De maan die zich net liet zien reflecteerde zich op het water. Over het meertje dansen er vuurvliegjes die de omgeving wat verlichten. 'Dit is mijn schuilplaats. Het is misschien niet groot, maar..' haar stem zwakte af. Ze keek naar de maan. 'Ik voel me hier vielig' maakte ze af. Misschien is dit niet waarop E'vesdar gewacht had, maar ze heeft haar best gedaan om hem iets van zichzelf te laten zien.

**Profile**

» New, but it feels like i'm here already for months.
» Happy is the heart that still feels pain
» Luna
» Long time no see.. || Luna
» [GEZOCHT] Luna zoekt familie!

Luna feels alone, anybody there?

Luna feels alone, anybody there?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen