Iris zou normaal gezien moeten opvallen in deze kudde omwille van haar spierwitte vacht. Op een of andere manier was dit niet het geval. Dat was immers ook niet haar bedoeling. Ze leeft nu eenmaal graag haar leven op de achtergrond, en bekeek alles vanop een afstand. Want zo zie je pas dingen die je anders nooit zou opmerken. Je zou misschien denken dat ze hierdoor minder zou weten van de kudde, misschien heb je daar wel gelijk in maar zij gaat wel dingen weten de misschien jij over het hoofd ziet. Zo is Iris namelijk zij ziet de kleine dingen in het leven en geniet daar ook van. Ze heeft een oog voor detail. Nu ook wanneer ze doorheen de mossige bossen van BMH wandelde merkte ze alles op. De sneeuw mocht dan wel alles bedekken de kleine wezentjes die er leven maakte het bos nog vol leven. Er vlogen vogels rondom haar heen en op de grond sprongen er nog enkele konijntjes rond opzoek naar nog wat voedsel. Haar ogen hadden geen moment de rust.

Haar gedachten dwaalden voor de moment eventjes de andere kant op. Ze zag aan de rand van het bos immers enkele donkere gedaantes wandelen. Het leek op het eerste gezicht geen gevaar te zijn waarschijnlijk gewoon nog enkele kuddeleden ze rook ook niet echt gevaarbij het opsnuiven van de geur, maar alsnog richtte ze haar ene oor toch naar die kant je weet maar nooit. Iris zette haar ranke lichaam dan maar verder door wat dieper het bos in. Het leek misschien raar maar het bos was de plek waar Iris zich thuis kon voelen de enige plaats eigenlijk. Het mocht dan wel gevaar betekenen maar voor haar betekende het gewoon haar vertrouwensplaats. Ze brieste kort en schudde haar manen van haar hals af. Ze voelde nu ogen in haar rug branden maar kon niet bepaald zeggen vanwaar deze vandaan kwamen ze hield dan ook even halt en keek oplettend rond maar zag niets. Ze voelde zich wat ongemakkelijk momenteel. 'Hallo...?' bracht ze zo rustig mogelijk uit? ze leek wel gek, het kon evengoed een schim zijn die haar stond te bespieden zoals Avanti. Maar Iris wist dat het hem niet was het was iets of iemand anders en ze wou weten wie het was...

Ze bleef aandachtig luisteren naar de naderende hoeven, ze had haar al voorbereid op het ergste. Ze zou sowieso toch geen kans hebben moest het Avanti zijn rennen of stilstaan het maakte niet uit alleen bleek stilstaan voor haar op het moment het moedigst moest het hem zijn zou ze hem onder ogen komen en nog eens haar gedacht zeggen want . En trouwens Iris had ook wel wat in haar mars om d'rzelf te verdedigen zo snel zou ze haar niet laten doen. Ze duwde haar borst naar voren en ademde eens diep in en uit. Maar net toen ze wou omdraaien naar de richting waarvan de hoefstappen kwamen voelde ze een neus tegen haar hals en een stem die haar meteen op d'r gemak stelde. Bij de aanraking kwam er lichte adrenaline vrij en zette ze een stap opzij, meteen keek ze in de bleke ogen van een cremello hengst. Zijn naam leek Lerav te zijn. Er rolde een opgeluchte zucht over haar lippen en meteen kwam Iris' warme glimlach tevoorschijn. 'ow het spijt me ik ben de laatste tijd nogal rap van slag als ik onbekende geuren of geluiden waar neem' zei ze al wat rustiger, ze draaide nu haar gehele witte lichaam richting hem en keek hem nu recht aan 'aangenaam Lerav mijn naam is Iris' ze was zo opgelucht en blij dat het een vriendelijk iemand was die voor haar stond en je kon dit wel horen aan haar stem.

Haar ogen gleden even geïntresseerd over zijn lichaam, niet om hem te beoordelen ofzo maar ze was heel hard geïntresseerd over zijn kleur een cremello zag je hier dan ook niet alle dagen. Ze keek hem even vragend aan, 'neem me niet kwalijk maar ben je nieuw hier in dit gebied? ik heb je denk ik nog niet gezien in dit gebied het kan natuurlijk zijn dat ik fout ben daar ik niet zoveel contact heb met de kuddeleden maar ik zie en hoor veel en jouw heb ik voor deze tijd nog niet gezien' iris bleef zoals altijd heel vriendelijk maar ze wou natuurlijk niet grof overkomen dat is alles behalve haar persoonlijkheid. Maar deze hengst intrigeerde haar wel en ze had eerlijk gezegt wel nood aan sociaal contact en een leuke babbel en wie weet kon deze hengst dit haar brengen. Allesinds twinkelde Iris' heldere ogen van blijschap. Misschien raar om te zeggen maar het is nu eenmaal zo ze woonde hier nu al zolang maar wie kende ze hier eigenlijk? Erebus haar steun en toeverlaat haar wederhelft iemand die heel speciaal was in haar leven maar verder kende ze hier niemand dus werd het wel eens tijd dat ze eens een babbeltje deed.

Iris was blij met deze hengst zijn aanwezigheid. Hij deed haar lachen en daar hield ze altijd van natuurlijk. Normaal zou je de aanraking van een vreemde persoon ongemakkelijk moeten vinden maar dat was nu niet het geval. Iedere keer dat hij zijn neusje troostend tegen haar hals had aangebracht voelde ze zich op d'r gemak. Lerav stond al op een goed blaadje bij Iris. Zijn antwoord vond ze ook wel amusant eigenlijk. Ze knikte bij zijn woorden ,'Ja ik ben zeker blij dat ik jouw tegen het lijf ben gelopen en niet een of andere schim of hengst die kwade bedoelingen met me heeft' ze had niet gezegt dat ze in rang 4 zit en dat ze eigenlijk geen vrees zou moeten hebben voor de schimmen. Alleen had ze dit wel nog, de littekens mochten dan wel vervaagd zijn ze deden nog steeds pijn door de gedachte van die nacht met Avanti. Maar ze liet de hengs liever in het geloof dat hij een merrie in nood had geholpen, ze wou zijn dag niet verpesten en ze vond het ook beter zo. Haar mondhoeken trokken nog hoger op toen ze hem bleef aankijken, 'ik ben echt blij je te ontmoeten Lerav' zei ze oprecht zo liet ze merken dat ze haar woorden echt meende, zo is Iris nu eenmaal ieder woord dat ze zegt wil ze goed laten overkomen. En nu ook was ze blij met de ontmoeting, ze was blij om eens in contact te komen met een kuddelid.

Iris had haar ogen van zijn lichaam afgehouden vanaf het moment dat hij zich ongemakkelijk leek te voelen, dat was iets wat Iris zeker niet wou opwekken bij een ontmoeting en dat was ongemakkelijkheid, alles moest vlotjes verlopen volgens haar. Ze had dan maar haar heldere ogen op de zijne geplaatst zoals ze altijd deed. Zo kon ze eigenlijk meteen veel aflezen van iemand anders. De ogen lieten zien of je pijn verborg of , ofdat je juist heel gelukkig bent. Ondertussen had ze naar zijn woorden geluisterd en kwam er weer een glimlach tevoorschijn, 'Dan heb ik dus toch gelijk' zei ze blij, misschien lijkt dit raar maar Iris heeft eigenlijk niet veel contact met de kuddeleden en nu ze het bij het rechte eind had van deze hengst over het feit dat hij hier nog niet lang is teruggekeerd maakte dit haar blij. Maar haar glimlach vervaagde wanneer hij zijn laatste woorden uitsprak, ze knikte kort en begijpelijk 'littekens uit het verleden' zei ze stil, haar blik dwaalde eventje van zijn ogen af. Zij had er ook, maar ze waren vervaagd ze wou niet dat ze haar leven zouden beïnvloeden maar op een of andere manier lukte het hen toch, ze had het steeds proberen te verbergen en dat zou ze blijven doen ook voor Erebus hij had het al lastig genoeg.

Ze schudde haar hoofd om die gedachten uit haar kop weg te halen en keek de hengst weer aan ze glimlachte kort, 'ik weet dat het niet altijd makkelijk is maar als je sterk bent lukt het je wel en ooit zal je , je leven kunnen delen met een merrie die aan je zijde zal staan en er voor je zal zijn voor het leven '. Het leek zo raar maar het was alsof ze deze hengst al langer dan vandaag kende het voelde goed aan eigenlijk. haar blik wende eventjes af naar de bloeiende bloemen aan de stam van een boom net naast de hengst. Daar was er een streepje zonlicht doorgekomen en door de regen van deze nacht was het bloempje aan het bloeien gegaan. Het was lente. Ze keek de hengs aan en dacht om verder een wandeling te gaan maken richting de watervallen, 'zin om even met me mee te wandelen?' vroeg ze uiteindelijk en wachte geduldig af op zijn antwoord.

Iris had hem niet raar aangekeken wanneer hij op zijn lip had gebeter en enkele sprongen had gemaakt. Haar blik was eerder verontrustend. ze zag namelijk dat hij aan het bloeden was. Hoe het kwam wist ze ook nie echt maar ze zag het rood langs zijn lippen sijpelen. 'hey hey rustig Lerav je bloedt aan je lippen' ze stapte dichter naar hem toe om de schade te bekijken , 'ach het is maar een kleine snede het zal wel snel stoppen met bloeden' sprak ze hem dan weer rustig toe en zete weer een stapje terug zodat ze terug op haar plaats stond van daarnet. Zijn woorden lieten haar hoofd heen en weer knikken. 'waarom zou ik je anders gaan bekijken? men is wie hij is ieder op zijn aparte manier dat maakt ieder individu uniek' ze was het zeker niet met de hengst eens wat hij daar al zat de zeggen, 'heb een beetje zelf respect Lerav' het was niet kortaf gezegt neen haar stem was meelevend en zacht ze zat met hem in. Ze had te maken met een gebroken ziel en Iris wist maar al te goed wat ze moest doen. Hem steunen en hem proberen zichzelf anders gaan bekijken.

Hij vertelde zoveel woorden met zoveel pijn. Het leek erop dat hij een angst had opgewekt uit het verleden. Het kwam wel vaker voor dat paarden die in het verleden geliefden hebben pijn gedaan bang zijn om nieuwe personen te gaan koesteren dit omwille dat ze denken dat ze hen dan ook gaan pijn doen. Iris wist maar al te goed wat de hengst voelde ze had dit ook meegemaakt maar door diegene van je af te gaan schuiven wordt het soms nog veel erger. Haar blik stond vol meeleven ze had naar ieder woord dat hij uitsprak geluisterd, 'ik denk dat ik dat wel zal aankunnen Lerav en het zou jammer zijn zo een lieve hengst niet in mijn hart te sluiten en jij hoeft niet bang te zijn daarvoor ik voel dat je veel goeds in je hebt en als je eenmaal dat naarboven laat komen komt alles goed blijf in jezelf geloven het leven is moeilijk maar je maakt het zo moeilijk als jezelf wilt' Iris was altijd al sterk geweest op het vlak van woorden het is haar enige middel om de juiste boodschappen door te geven, ze hield ervan om andere te helpen en met wat kan je beter je andere helpen dat een iemand een hart onder de riem te steken. Ze weet niet ofdat al haar woorden vat hebben op iedereen maar ze was steeds blij ze te kunnen uitspreken, en ben je er iets mee zoveel te beter ben je er niets meer het zij zo.

Zijn onzekerheid bleef maar boven komen maar hij vertelde over zijn littekens en dat verklaarde natuurlijk al heel veel. Hij was getekend en nog geen klein beetje. Hij sprak vervolgens verder dat hij het niet zeker wist dat hij ooit die liefde zal hebben omwille van zijn karakter. Maar ook dat vond Iris niet waar, 'ken je het spreekwoord op ieder potje past een deksel? dus ja ik geloof erin dat die merrie bestaat en je zal lief hebben ' Iris' vastberadenheid was zelfs te horen in haar stem wie kon daar nu nog tegenin gaan? ze wou hem zijn zelfvertrouwen teruggeven want voordat je begon aan een nieuw leven moest je zelfvertrouwen hebben dat is de basis van het leven. Ze glimlachte wanneer ze naar hem keek en drukte haar neusje eventjes als een steunend gebaar tegen de zijne aan. 'Kom volg me maar het is niet zo heel ver'

Ze had haar ranke lichaam tot een vlotte stap gebracht en lette erop dat ze naast de hengst bleef lopen. Het was soms moeilijk voor d'r om haar gedachten niet ergens anders op te gaan vestigen ze was de laatste tijd zo gewoon geweest alleen in het bos te wandelen en te luisteren naar alle geluiden en enkel de geuren te volgen dat ze was vergeten hoe het was om bij iemand te lopen in het bos. Maar het lukte haar wel ze liet haar ene oor op hem gericht. 'wie zijn eigenlijk je ouders als ik dit vragen mag?' begon ze dan voorzichtig. iris had al in de gaten gekregen dat zijn moeder hem niet echt dierbaar was maar het was belangrijk om daarover te praten, wie weet kon ze misschien verder helpen. Oké Iris was geen heler ofzo maar ze kon misschien wel helpen...

Het zou Iris nog veel geduld en moeite kosten om Lerav te krijgen waar ze wou. Iemand zijn zelfvertrouwen teruggeven is natuurlijk niet gebeurt op vandaag en morgen dat wist ze natuurlijk ookwel maar ze hoopte hem toch wel te helpen. Door andere te helpen helpte ze zichzelf ook, zo zat Iris in elkaar en daar leeft ze van. Het was haar meegegeven door haar moeder, de laatste tijd moest ze meer en meer aan haar denken en meer en meer miste ze d'r, maar ze wist da ze er was diep in haar hart en dat deed het gemis al snel weer weg gaan. Lerav sprak over zijn bloeden het deed Iris zoveel pijn om dit allemaal te horen. Ze kon er soms niet tegen hoe sommigen zo getijsderd konden worden door hun verleden of door anderden. Haar ogen stonden vol medeleven maar ze wist ook dat dit niet alleen zou helpen ze moest daarvoor meer doen. Een mirakel zou er moeten gebeuren zei hij ze knikte , 'mirakel komen voor Lerav misschien soms meer dan je denkt het zit hem in hele kleine dingen maar ze komen voor' dit was al dat ze erover wou zeggen want ze zag dat het hem pijn deed om erover te praten.

Hij had het enorm moeilijk met zichzelf en dat was duidelijk wanneer hij vertelde overzelfrespect. Ze dacht na over hoe ze het hem duidelijk kon doen maken dat respect wel te krijgen viel. Je moest kunnen geloven maar zijn geloof was hij ook kwijt. Dan zou ze misschien daar moeten beginnen. 'vele zeggen dat je respect moet verdienen maar ik heb gewoon respect voor ieder levend wezen' ze stopte even, 'en weet je waarom?', 'omdat iedereen het recht heeft op leven misschien de één wat meer dan de ander maar toch blijf ik dat respect behouden', ze legde zoveel gevoel in haar woorden gewoon omdat ze zo hard hoopte dat er sommige van haar woorden zouden doordringen. Ze heeft altijd al zelf gevochten omdat respect te behouden en haar geloof in andere en inzichzelf bij zich te houden. Hij zou dat ook kunnen alleen zou het niet makkelijk worden.

Hij wist haar te vertellen dat zijn lichaam niet altijd deed wat hij zelf wou maar Iris wist wel waarom, althans ze had een vermoeden. Het kwam doordat zijn hoofd en hart niet samenwerkte daardoor kwam zijn lichaam uit belans. Iris had eigenlijk voor alles een theorie maar ze hield deze voor d'rzelf ze moest alleen een manier zien te vinden om hem hierin te zien helpen. Ze glimlachte vriendelijk naar hem en stak haar neus als streunend gebaar in zijn manen. Iris wou daar verder geen woorden aan vuil maken ze had al voldoende gezegt momenteel, teveel woorden kunnen ook tot verwarring zorgen en dat was ook niet haar bedoeling.

Iris zag op de weg richting de watervallen heel wat, het baltsgedrag van de vogels bijvoorbeeld. Er waren ondertussen al enkele mannetjes bezig om een vrouwtje te versieren. Bij vogels ging dit er soms prachtig aan toe, met speciaal gezang of zelfs gedans. Wel heel anders dan bij paarden. Ja zij zag ieder klein detail op hun pad momenteel. Maar dat was ook omdat ze dat gewoon is, ze lette al op de natuur sinds een klein veulen was en heeft zo de natuur leren accepteren en leren zien op haar eigen manier. Haar vraag die ze ondertussen aan Lerav had gesteld had zoals verwacht heel wat effect op hem. Ze negeerde de zin over 'lief klein Irisje' want ze kon hem zeker een lief klein Irisje tonen, moest het een andere hengst geweest zijn zou ze zeker en vast een antwoord terug gegeven hebben maar zij hield haar hier ook bij in. Ze vond het al een prestatie dat hij uiteindelijk haar vraag had kunnen beantwoorden. Ze knikte en deed gewoon ze negeerde zijn verder reacties, 'Avareth ken ik hij is vader van Erebus en Aleera euhm haar naam komt me bekend voor maar verder ken ik haar niet' zei ze luidop nadenkend niet nadenkende natuurlijk dat Erebus een onbekende naam is voor hem.

Uiteindelijk ging Iris er niet meer verder op in. Ze wou hem dan ook niet te erg op de proef gaan stellen. Er waren nog enkele meters tussen hen en de watervallen en ze begon haar passen te versnellen ze keek achterom om te kijken of hij mee ging. 'Kom het is daar tussen die oude treurwilg' haar ogen waren naar voren gericht en ze zag dat de treurwilg momenteel ook weer terug in bloei stond dat was altijd een prachtig zicht. Iris had eigenlijk geen lievelingsseizoen ze waren allemaal even mooi in haar ogen. De lange takkn streelden haar lichaam wanneer ze erdoorheen draafde en dan daarachter kwamen de watervallen tevoorschijn. Ze had daar halt gehouden en enkel staan kijken naar de liters water die naar beneden stortte het aangrensde meer in. 'we zijn er' zei ze met een uitgelaten zucht en een stralende glimlach op d'r gezicht.

Iris had zoveel theoriën over het leven. iets wat eigen was aan haar. Ze zag steeds het mooie in iets of iemand en dat maakte haar gedachten dan ook weer zo speciaal en vooral zo puur. Nu ook bij deze ontmoeting zou ze alles doen om Lerav zijn zelfvertrouwen terug te geven. Ze wou hem laten zien dat het leven niet alleen slecht is maar ook mooi kan zijn. Want zijn antwoord op wat Iris had verteld over dat mirakels meer voorkomen dan dat hij zelf denkt, was ook niet echt een positieve gedachte. Alles begint dan ook aan het positief denken en hoop koesteren. Ze had eventjes geglimlacht, 'ik weet zeker dat er al mirakels gebeurt zijn en er nog zullen komen voor jou' haar blik keerde naar hem toe nog steeds met dezelfde glimlach, 'maar het valt natuurlijk te zien wat jij onder een mirakel verstaat Lerav want het zit in zo een kleine dingen dat wanneer je eventjes niet oplet het al kan gepasseerd zijn' ze liet dit even tot hem doordringen voordat ze verder sprak, 'zo leer je van ieder moment en ieder detail in het leven genieten' zo dit was Iris' kijk op het leven nuja een deel ervan. Ze vond het allesinds wel goed dat ze dit aan hem had verteld je weet nooit dat het hem aan het denken zou brengen...

Ze had nooit kunnen denken dat iemand zo een haat zou koesteren voor de persoon die je op de wereld gezet heeft. Maar het bestond wel degelijk. Lerav had een duidelijke haat gekoesterd voor zijn moeder. Iets wat heel moeilijk kon doordringen tot Iris maar ze probeerde het te vatten en te begrijpen. Alleen hij vertelde dat hij liever niet had gehad dat zijn moeder leefde maar dan zegt hij ook dat hij liever niet zou leven....(?) Ze had hem dan ook enkel een bedenkelijke blik geschonken. Haar woorden hield ze voor d'rzelf. Ze dacht dan ook dat Lerav niet echt een persoon is die veel commentaar kon slikken. Nuja het zou ook nogal zagerig overkomen moest ze weer tegen hem in gaan. Bij sommige personen was het nodig om dit te doen maar bij andere dan al weer niet zoals hier het geval is. Zoiets moet je dan ook gewoon aanvoelen.

Maar naarmate ze hun gesprek hadden verder gezet over zijn vader dan leek het dat hij wel respect koesterde voor zijn vader Avareth. Iris kende hem wel maar niet persoonlijk. Eigenlijk wel erg aangezien het de vader van Erebus is. Hij had haar wel wat vertel over hem maar zover was haar kennis over hem. Ze luisterde dan ook aandachtig naar Leravs woorden over zijn vader. Eigenlijk drong het haar nu nog maar door dat dit de halfbroer van Erebus was dat voor haar stond ze moest even glimlachen. Ze zag niet bepaald een gelijkenis met hem maar misschien zou die met de tijd wel komen. Ja nu had Iris het wel degelijk begrepen dat Aleera niet echt de perfecte moeder voor hem is geweest. Ze kende haar niet dus kon ze ook niet echt oordelen over haar...

Uiteindelijk was Iris blij dat ze bij de watervallen waren aangekomen. Want eigenlijk was ze ook wel moe. Dusde vraag van Lerav kwam wel goed gelegen. Haar blik wende dan ook naar hem toe, 'tuurlijk ik weet een goede plek volg me maar het is niet ver' wel meteen zette ze haar ranke witte lichaam in een rustige stap. Haar oren draaiden alle kanten op zodat ze ieder geluid van de natuur in d'r op kon nemen. De lente was dan ook in volle bloei en dat rook en zag je. Wanneer ze stopte bij een andere treurwilg met daaronder zacht gras keek ze naar Lerav en knikte 'hier is het heel zacht liggen en je hebt daarbij nog eens een prachtig zicht' bij haar laatste woorden wijsde ze met haar neusje naar voren. Daar zag je de waterval van een andere hoek die nog mooier was van hieruit. Ze lagen ook op een hoger gedeelte waardoor je het 'valleitje' beter zag. Het was er dan ook prachtig. Iris ging rustig liggen en duwde haar hoefjes dicht bij haar onder haar lichaam. Haar blik week geen seconde van het zicht af, alsof ze bang was om iets te missen 'ik kom hier af en toe eens om even mijn gedachten op nul te zetten het is hier ieder seizoen prachtig zelfs in de winter' zei ze zachtjes alsof ze bang was deze pracht uit de rust te wekken.


*hehe het is niet echt super majaa tis weeral inkomen xD