Haar normaal gesproken geruisloze passen klonken zompig op de bosgrond. Tussen de bomen verschenen de verschillende planten, aangevend dat de lente het van de zomer weer ging winnen. Op andere plekken lagen nog hoopjes sneeuw, die nog niet wilden toegeven dat hun tijd voorbij was, dat ze weldra zouden smelten en zouden overwonnen worden door vers gras en rennende bosdiertjes.

haar kleine lichaam deed zijn best om haar nog altijd gracieus te laten bewegend, en ondanks het zompige geluid van haar hoeven op de grond, leek ze te zweven. Haar lange witte staart droeg ze hoog. Niet alleen omdat ze dat altijd deed, maar ook omdat het weer lente was. elke merrie in blue moon horses zou er op dit moment zo bijlopend. Pronkend met haar lichaam, omdat de natuur dat had bepaald. Toch was het niet Darlica’s bedoeling.

Haar leven had genoeg pijn gekend dankzij hengsten. Liefde had ze eigenlijk nooit gekend, behalve de liefde van haar ouders. Haar pijnlijke ervaringen met hengsten waren al vroeg begonnen, toen ze nog geen 2 jaar oud was geweest had de nieuwe leider van haar vorige kudde haar eruit gegooid, en niet bepaald zachtzinnig. En dat alleen omdat zij niet de zijne wilde zijn.

Gelukkig was ze gegroeid, en haar manen met haar, waardoor het rafelige litteken in haar nek onzichtbaar was voor de meeste paarden ,totdat het begon te waaien en haar manen even een roze schittering prijs gaven, de roze rafelige huid die nog altijd onbedekt was door haar vacht, als een constante herinnering aan de fouten die ze had gemaakt. Als ze simpelweg tegen haar gevoelens in toch bij haar oude kudde was gebleven, en de nieuwe leider trouw zou zijn, dan had ze het litteken nooit gehad, dan had ze nooit in Minanter vast gezeten. Dan had ze nooit in BMH gekomen.

Dan had ze nooit Roque of Dahlai gekregen..
Hoeveel spijt ze ook had van alles dat ze had gedaan, en hoe graag ze het anders had gedaan, haar zoon en dochter waren haar leven. Ookal wilde Roque geen contact met haar, ze hield van hem, met haar hele hart.

Een zachte bries liet haar opkijken, haar blauwe ogen schitterend in het vage zonlicht dat door het bladerdek op haar lichaam kwam. Onder de bomen, een stukje van haar vandaan, ontdekte ze het lichaam van een hengst. Ze kneep haar ogen samen, knipperend tegen het zonlicht, om hem te kunnen zien. Toen het niet lukte schudde ze kort haar hoofd, haar dikke manen top voor haar ogen schuivend terwijl ze haar lichaam in een rustige stap in zijn richting zette.

ookal was ze liever alleen, hij had haar nu toch al gezien, en had zijn aanwezigheid duidelijk gemaakt door te briesen. Het was duidelijk dat hij haar aandacht had proberen te trekken, en ze was wel zo netjes dat ze daar dan op in ging. Op enkele meters afstand van de hengst bleef ze staan, terwijl haar ogen over zijn lichaam gleden.

een grote hengst, donker gekleurd, terwijl er witte aftekeningen over zijn benen kronkelden en zijn hoofd zo melkwit was dat het bijna pijn deed aan je ogen. Zijn ogen.. even wist ze het niet zeker, maar toen ze haar manen opnieuw van haar ogen weg schudde, wist ze het zeker. Achter zijn dikke voorpluk gingen de paarse ogen schuil, die maar éen ding konden betekenen; hij moest familie zijn van Avanti. Geen ander paard zou deze ogen kunnen bezitten. Toch was de hengst niet angstaanjagend zoals de meeste schimmen zouden zijn, Zircon daargelaten. Nee darlica, zircon is slecht. klonken haar gedachten opnieuw.

ze knikte naar hem terwijl ze nog enkele passen dichterbij deed. Zelf had de bonte merrie Avanti nooit ontmoet, gelukkig maar, maar van veraf waren de schimmenleider zijn ogen net zo angstaanjagend paars als de ogen die hier voor haar stonden. Even slikte ze, zich realiserend dat ze zich op dit moment best wel eens opnieuw in de problemen aan het werken kon zijn. Dan glimacht ze voorzichtig naar hem.

’Hallo, vreemdeling.’ haar stem was als altijd vriendelijk, hoog en aangenaam, terwijl haar ogen zich op de zijne richtten. Hij was inderdaad een vreemdeling voor haar. alhoewel ze al een lange tijd in Minanter woonde, en in deze bossen vooral, had ze hem nog nooit gezien. Het was een mysterie, klaar om ontrafeld te worden. Waar kwam hij vandaan, wie was hij, en belangrijker, hoe kwam hij aan die prachtige, maar angstaanjagend bekende ogen?

©Luxsac

De plotselinge verandering in de hengst zijn lichaamstaal, de plotselinge gimlach die over zijn lippen gleed, liet haar halthouden op enkele meters afstand, nog altijd op haar hoede dankzij zijn paarse ogen. Darlica was niet bang aangelegd, zeker niet, en ook niet bang voor de dood. Ze had niemand om nog voor te leven, haar kinderen waren oud en wijs genoeg om voor zichzelf te zorgen, en andere dierbaren had ze niet. Toch wilde ze niet dood. Wie wilde er nou dood?

Het was meerdere malen door haar hoofd geschoten op haar moeilijkste momenten. Waarom niet gewoon de schimmen ópzoeken. Een eind aan haar leven maken, van de kliffen springen of wat dan ook.. toch had ze het niet gekund. Het leven was, wat je dan ook mee maakte, altijd te mooi om het zomaar in te ruilen voor het hiernamaals.

zijn stem haalde haar uit haar gedachten, en even wist ze niet of ze het moest uitproesten van het lachen of dat ze net zulke serieuze taal moest gebruiken als hij. Het gaf hem een teken van aanzien, de manier waarop hij moeiteloos de woorden over zijn lippen liet glijden. Aan de andere kant stond het hem niet. Hij sprak als een oude, wijze hengst, terwijl zijn lichaam verried hoe jong hij nog was.

Ze besloot om gewoon zichzelf te zijn, en dus de moeilijke woorden achterwege te laten. ‘Darlica is de naam’ glimlachte ze rustig naar hem. Zijn volgende woorden laten haar heel even haar oren in haar nek steken, maar gelijk schieten ze weer naar voren, wetend dat Velkan, zoals hij zichzelf nu had voorgesteld, niks over haar verleden kende. ‘ik ben gewoon graag alleen.’ Zei ze toen, terwijl haar ogen zich langzaam weer op hem richtten. Het was ironisch hoe hij kon zeggen dat ze niet in sprookjes of legendes geloofde, terwijl hij hier voor haar stond, het levende bewijs van éen van die legendes.

De blauwe maan trok langzaam strepen door de lucht, en even schoten Darlica’s oren heen en weer, berucht op het kleinste geluidje dat een schim kon verraden. Ookal was het voor hun heel simpel om ongehoord te blijven, toch kon ze zichzelf altijd gerust stellen door net te doen alsof ze de schimmen wel zou horen aankomen. ‘En wat doe jij hier in de bossen, Velkan?’ vroeg ze op haar beurt, terwijl haar ogen weer terug naar de donkere hengst voor haar schieten.


©Luxsac

Ergens bezorgde de hengst haar rillingen. De manier waarop hij zijn hoofd boog, als een echte charmeur, de manier waarop hij haar naam uitsprak.. het was allemaal net te veel, allemaal net niet echt. Ze vroeg zich ergens af wie de echte Velkan was, of die verborgen ging onder zijn masker, zijn vele gezichten die steeds een ander verhaal vertelden. Of was hij gewoon zo onstabiel dat hij constant iemand anders was?

toch besloot ze hem het voordeel van de twijfel te geven en simpelweg mee te doen met zijn spelletje. Een glimlach verspreidde zich over haar lippen, éen die de zijne toch niet kon overtreffen, en ze stapte naar hem toe. Hij had, misschien onbewust, een stap achteruit gedaan. Of misschien was hij geschrokken van haar plotselinge verandering, toen ze haar oren in haar nek gegooid had..

zijn stem doorbrak de stilte tussen de bomen opnieuw. Naar de kudde toegaan? Even woof ze aarzelend haar hoofd heen en weer, haar ogen op de verte gericht, niks ziend. De kudde.. de paarden die haar haten, de paarden die achter haar rug om over haar fluisteren. De paarden. Iemand had over haar verteld tegen de leiders. Tegen Theron. Hoe had ze het ooit zo ver laten komen?

Ze had het grootste respect voor de bonte leider gehad, wilde niks kwaads doen om maar bij hem in een goed boekje te blijven. Hij was oud, wijs, sterk en rechtvaardig. En toch had ze het zo ver laten komen dat hij de gene had moeten zijn om haar te verbannen uit zijn rang, haar thuis, Orlais…

ze schudde haar hoofd en keek Velkan twijfelend aan. ’Ik woon hier al maanden, en ben nog niemand tegengekomen. Geen schimmen, geen dieren, geen leiders, geen kuddepaarden.’ ze glimlachte licht. ’Behalve jou dan nu.’ zei ze toen.

Velkan en zij waren niet eens zo heel verschillend. Ook zij kwam vaak ’s nachts uit het stille bos, stond dan uren onder de maan, onder de sterren, te turen naar het leven dat ze ooit had gehad. Ze stond gewoon aan de rand van haar nieuwe thuis, het bos, en staarde naar haar oude thuis. De kudde paarden, de openvlaktes, de zee in de verte.. ze wist alles te vertellen over de paarden van Minanter, terwijl zij niks over haar wisten. De meeste, de nieuwe dan, wisten niet eens van haar bestaan af..

Een blaadje ritselde in de wind, en meteen deed Darlica een stap opzij, van het geluid weg. Velkan had haar toch wel een beetje angstig gemaakt met zijn verhaal. Ze knikte langzaam naar hem. ’oke.. ‘ Moest ze hem vertellen dat ze minanter niet mocht verlaten? Moest ze hem waarschuwen voor haar angst voor de kuddes, voor de leiders? Lenig zette ze haar slanke, bonte lichaam in een vlotte stap om naast hem te komen, om vervolgens het tempo wat te verlagen en naast hem te blijven lopen.

ze besloot van niet. Tot nu toe leek ze in zijn ogen waarschijnlijk een normale merrie met een vreemde trek om in de bossen te wonen, maar aangezien hij dat zelf ook deed.. het was nog niet nodig om hem te vertellen hoe gestoord ze eigenlijk was. misschien zou hij morgen weer verdwenen zijn, en zou ze weer in haar eentje zijn achtergebleven. Wat zou het dan voor nut hebben om hem haar verhalen te vertellen?

©Luxsac

Haar lichaam zette zich lenig in een draf, terwijl ze hem voorbij dribbelde, en zich toen weer omdraaide naar hem, wachtend tot hij haar weer in zou halen. Deze nacht kon maar beter snel over zijn, zodat ze weer terug kon in het bos. De open wereld bezorgde haar de rillingen. Niet wetend wie of wat haar zou zien, de kudde dan, wie er over haar zou praten, en altijd de kans dat iemand op haar af zou komen..

het was eigenlijk absurd hoe bang Darlica was geworden voor de kudde, terwijl ze eigenlijk bang zou moeten zijn voor alles búiten de kudde. Het lag niet in haar aard om bang te zijn voor het onbekende, dat was wel duidelijk geworden tot nu toe. Haar ‘relatie’ met een schim was niks anders dan het onbekende geweest voor haar, en zoals altijd had ze het uiterste, het meest gevaarlijke, opgezocht en uitgedaagd.

De zoete lucht van de lente liet de nacht er minder eng uitzien dan normaal, en darlica voelde hoe haar lichaam zich klaarmaakte voor een nieuwe ronde van vruchtbaarheid. Een ronde die ze liever niet zou gebruiken, maar eigenlijk ook weer wel. Om te bewijzen.. aan wie? Dat wist ze niet, er was niemand die ze nog iets hoefde te bewijzen. Om te bewijzen dat ze wel voor een veulen kon zorgen, net zoals ze het bij Dahlai had gedaan. Was het een laatste poging om Roque te doen inzien dat ze veranderd was? was het een poging om de leiders te laten inzien dat het nooit met opzet gebeurd was? was het.. het was niks. Gewoon de natuur. Tenminste, dat hield ze zich voor.

Zijn stem liet haar ogen terug schieten naar zijn witte hoofd, het enige dat in het duister nog te zien was van hem. ’Als je het over de schimmen hebt..’ ze schudde geamuseerd haar hoofd, terwijl haar lippen in een zachte grijns omhoog getrokken zijn. ’Die eerste keer heb ik al meerdere malen overleefd.’ ze blikte eens op hem. ’En volgens mij hoef jij niet bang te zijn voor je eigen familie.’ liet ze zich toen ontglippen, eigenlijk zonder na te denken.

waarom durfde ze zoveel over zichzelf bloot te geven bij Velkan? Hij was een onbekende ziel voor haar, iemand die net zo goed al het kwaad van de wereld achter zich kon hebben en het op haar kon loslaten, en toch liet ze, als altijd, haar loslippigheid de overhand nemen en blèrde ze zomaar alles dat in haar opkwam. Ze schudde langzaam haar hoofd. ’Zo bedoelde ik het niet.. ik bedoel.. ze tonen geen medelijden..’ ze stopte, terwijl ze zich omdraaide, haar hoofd ietwat schuin terwijl ze hem weer aankeek. ’Of wel?’ haar ogen waren samengeknepen terwijl ze hem bestudeerde.

©Luxsac

Zodra de twee paarden door de laatste rij bomen braken en nu in het volle zicht van de kudde stonden, liep er een rilling over Dalica’s rug. De kudde was zo dicht bij, maar tegelijkertijd zo ver weg. Nooit zouden ze begrijpen wat ze haar hadden aangedaan, wat ze Dahlai hadden aangedaan.. ze stak haar neus in de lucht en bekeek aandachtig de sterren die de donkere lucht lieten opklaren. Een zucht verliet haar lippen. ’ik zou willen dat alles zo makkelijk was als de sterren en de maan, die elke dag van plek verwisselen met de zon, zonder verdere problemen..’ haar stem was niet meer dan een fluistering, maar in de stille, heldere nacht viel hij toch op.

een ontmoeting met een schim? Darlica liet haar hoofd naar beneden vallen uit de lucht terwijl ze opzij blikte naar velkan, haar hoeven rustig doorstappend langs de bosrand, waarheen was onduidelijk. ’Ook ontmoetingen met schimmen heb ik al overleefd.’ even blikte ze opzij, naar de kudde, die hun nog niet opgemerkt hadden. ’Maar dat zal me waarschijnlijk binnenkort wel duur betaald worden.’ haar lange manen bliezen opzij door zuchtje wind, haar ogen verborgen achter de dikke bos haar.

Het gevoel had haar al enkele maanden bekropen. Zodra Zircon verdwenen was, lag het gevaar voor haar nog erger op de loer dan normaal. Er was geen twijfel over mogelijk dat Zircon gestraft zou zijn door Avanti als hij erachter was gekomen wat er was voorgevallen tussen zijn onderdaan en de simpele kudde merrie, degene die vermoord had moeten worden. En, de schimmen kennende, zouden ze nu dubbel zo hard opzoek gaan naar de merrie, zodat zij , nog erger dan Zircon, ook gestraft kon worden.

Darlica was er klaar voor. De schimmen mochten haar straffen zoveel als ze wilden. Het was haar verdiende loon na alle fouten die ze had gemaakt. Ze hoopte maar dat niet Avanti, maar éen van de anderen haar te pakken zou krijgen. De enige waar ze nog echt angst voor had, was de schimmenleider, die zijn slachtoffers kon laten smeken om de dood.

de aanraking van Velkan’s neus op haar hals liet haar opnieuw opkijken, haar ogen op zijn silhouet dat donker afstok tegen de nachtlucht. Duizenden gevoelens liepen door haar lichaam. Zou ze hem vertellen over de schimmen, over wat ze te weten was gekomen, over de gevoelens die toch ergens diep van binnen nog de kop konden opspelen bij de duistere monsters? Moest ze haar mond houden uit eigen belang?

’Ik ben alleen bang om de manier waarop ze je zullen laten sterven.’ zei ze zacht, de knoop doorhakkend terwijl ze hem weer aan keek. Het was niet nodig om in te gaan op details. Dat deed de grote hengst zelf ook niet, hij bleef ook vaag over de manier waarop hij Avanti zijn ogen bezat. ’er zijn schimmen die alleen doden.. maar Avanti.. hij doet het om je te zien smeken voor je dood.. om een waarschuwing naar de kudde uit te laten gaan..’ ze rilde kort, terwijl ze haar ogen even over de bosrand laat glijden. [b]’om ze te laten zien, dat zij de volgende kunnen zijn.’ voegde ze er toen zacht aan toe.

’Overeenkomsten lijken me nutteloos. De schimmen zijn niet aan hun woord te houden. Als ze besluiten dat je opeens niet meer genoeg bent, ben je je leven kwijt.’ ze schudde haar hoofd terwijl haar hoeven hoog opgetild werden om over een tak te stappen. ’het woord van een schim is simpelweg niet te vertrouwen.’ even dacht ze terug aan Zircon, hoe hij haar had beloofd een manier te vinden op te stappen bij de schimmen, om samen met haar weg te gaan, alles achter te laten. En vervolgens was hij nooit meer teruggekomen.

©Luxsac

Even giechelde ze zacht terwijl haar ogen van Velkan naar de lucht schieten. De maan en de sterren stonden stil aan de hemel. Ze hield haar hoofd even scheef en snoof diep de lucht haar longen in, genietend van de vochtige, pure nachtlucht. ‘ze houden altijd het overzicht. Wij staan er middenin.’ Beantwoordde ze hem, bijna cryptisch, terwijl haar ogen weer naar hem glijden. De glimlach op zijn lippen werkt aanstekelijk, en Darlica glimlacht terug naar hem. De glimlach was puur, gemeend. Het was lang niet zo erg om hier, kwetsbaar in het donker, en vlakbij de kudde, te staan met Velkan.

Zijn opmerking kwam niet onverwacht. Natuurlijk zou hij willen weten waarom haar lichaam nagenoeg gaaf was, terwijl ze schimmen had gezien. Ze schudde met haar hoofd, waardoor haar dikke manen over haar hals naar de andere kant vielen, het enige litteken dat ze op haar lichaam meedroeg nu te zien onder het zachte maanlicht. Het litteken dat ze kreeg toen ze haar oude kudde werd uitgeschopt. Het moment waarop alles begonnen was.. ’Een cadeautje van de leider van de kudde waar ik geboren ben.’ verduidelijkte ze. Het lange, gerafelde litteken was roze gekleurd, stak zwaar af tegen de witte vlek van haar hals waar het in lag.

natuurlijk wilde hij na haar woorden de uitleg hebben. Ze hield even haar hoofd scheef, terwijl haar blauwe ogen nog eens over hem heen gingen. Wat kon het haar ook eigenlijk schelen? Het was fijn om eens een gesprekspartner te hebben, iemand anders dan haar dochter die haar soms opzocht, of de stem in haar hoofd. ’Ik denk niet dat Avanti het op prijs stelt dat een van zijn schimmen zo ongeveer een relatie aanging met een gewoon kudde paard.’ zei ze, een grinnik doorschemerend in haar stem.

het was totaal niet grappig, maar lachen was het enige dat ze erom kon. Het was de enige manier om haar naderende dood, tenminste, dat verwachtte ze, dragelijk te maken. Ze gaf verder geen uitleg, wetend dat Velkan slim genoeg was om 1+1=2 uit te rekenen en te zien dat zij dat kuddepaard was.

’Ik heb Avanti nooit ontmoet..’ ze richtte haar blik over de kudde heen, naar de bossen erachter. De bossen waar ze nu normaal zou zijn. ’Gelukkig.’ prevelde ze er toen achteraan, bijna fluisterend.

Rennen voor je leven en maken dat je hier wegkomt. galmde zijn stem na in haar hoofd. Een humorloze lach verliet haar lippen terwijl ze haar hoofd schudde. ’Wegrennen van een schim is denk ik het domste dat je kunt doen..’ de schimmen zouden je zo in gehaald hebben, en het zou hun moord instinct waarschijnlijk alleen maar aanwakkeren. ’En daarbij, wegrennen waarheen?’ ze richtte haar ogen op de grond voor ze verderging. ’Wegrennen gaat nog al moeilijk als je vast zit in Minanter.’ de laatste woorden spuugde ze letterlijk uit, de haat voor het gebied duidelijk voelbaar.

Ze schudde haar hoofd, om het trieste gevoel, de heimwee naar Orlais, uit haar systeem te verbannen, naar het donkere plekje van haar achterhoofd waar ze het kon negeren. Ze deed bijna dansend een paar passen vooruit, haar staart hooggedragen terwijl ze haar neus de lucht in hield. ’Komop, we kunnen net zo goed de nacht plukken als de dag.’ ze draaide haar hoofd, haar ogen op Velkan terwijl haar staart heen en weer zwiepte in de donkere lucht.

het was niet meer dan een afleidingsmanoeuvre, om vragen te voorkomen. De glimlach op haar lippen was gespeeld, en de pijn in haar hart was het enige echte dat ze voelde, maar ze verborg het. Ze wilde niet de zielige merrie gaan spelen. En daarbij, de nacht was nog jong.

©Luxsac

Terwijl ze verder liep liet ze haar dikke voorpluk voor haar ogen vallen, en terwijl de glimlach op haar lippen bleef staan, viel het toneelstukje van haar ogen in duigen. Huilen deed ze niet. Daar was ze allang mee opgehouden. Haar lot was bezegeld door de leiders, door haar eigen stomme fouten, en huilen zou niets veranderen aan haar ballingschap in minanter.

’Toch is het soms fijn om geleid te worden, om niet zelf na te hoeven denken over beslissingen.’ beantwoordde ze hem, terwijl haar lichaam onverbeten doorwandelde. Natuurlijk, Darlica zou altijd zichzelf blijven, met haar eigen gedachten, en haar eigen grote mond die ze op sommige ogenblikken vervloekte, maar bepaalde beslissingen die de leiders moesten nemen, daar zou ze liever niet zelf haar hoofd over hoeven te breken. Alhoewel de ‘gewone’ kuddepaarden aan de andere kant altijd de beste stuurlui aan wal waren, naar eigen zeggen.

ze draaide haar lichaam, haar voorpluk nog altijd over haar ogen, om zijn reactie te peilen op haar verhaal over haar verleden. Ze giechelde zacht, maar totaal humorloos, toen ze zijn mond een klein stukje open zag staan. Het zag er.. aandoenlijk uit. Toen hij zich uiteindelijk hervat had, knikte ze op zijn woorden, terwijl ze de knoop in haar maag voelde aantrekken. ’Een schim, ja.’

Ergens hadden haar hersenen haar hart nog altijd niet overtuigd dat het hele Zircon gebeuren niet meer was geweest dan een spel. Hij had haar laten geloven dat er wat was tussen hun, terwijl het in feite niet meer was dan een poging van zijn kant om een kwetsbare merrie naar zich toe te trekken, om haar nog weerlozer te maken dan ze al was. en het was hem gelukt. Tot het moment waarop Theron haar verbannen had, en ze Zircon niet meer had gezien. Misschien was verbannen worden wel het beste dat haar ooit overkomen was.

’Ik weet het niet..’ even hield ze halt, terwijl haar ogen over de grond gleden, in zijn richting. ’Ik probeer mezelf er van te overtuigen dat hij niet meer dan een spelletje speelde, dat hij me hersenspoelde om me te laten geloven dat er ergens diep van binnen een hart te vinden was in dat.. monster..’ ze keek Velkan nu recht aan. ’Maar blijkbaar is het hem gelukt, want ik geloof mezelf niet meer als ik zeg dat het niet zo was.’ ze slikte, terwijl de glimlach van haar lippen nu helemaal verdwenen was.

waarschijnlijk was dat een van de meest gestoorde dingen die Velkan ooit gehoord had. ze verklaarde hier simpelweg dat ze gevoelens voor een schim had gekoesterd, en dat ze niet wist of ze haar hart, of haar hersenen moest geloven. Hij moest wel denken dat ze gek was nu.

’Ik denk eerder dat hij een van zijn hulpjes stuurt.’ een sarcastische grijns vond zijn weg naar haar lippen, en naar haar ogen. Ze blies lucht door haar neusgaten, waardoor haar dikke manenbos weer verdween van voor haar ogen, haar felblauwe poelen twinkelend in het maanlicht.

’Almachtige Avanti zal zelf wel wat beters te doen hebben in dat bos van hem.’ Haar stem was harder dan bedoeld, en even slikte ze, terwijl haar ogen schichtig door de bossen gleden, half verwachtend éen van de schimmen te zien. Het was gewoon vreemd hoe de andere schimmen bijna elke maand wel te zien waren in de kuddes, maar dat ze Avanti zelf nog nooit van dichtbij had gezien. Bezocht hij de andere kuddes? Was ze toch niet zo interessant als ze zelf dacht?

Ze lachte zacht, een melodieus geluid dat door de stille nacht sneed. ’Met de nadruk op ‘verschrikkelijke’ nacht.’ giechelde ze, terwijl ze even haar neus tegen Velkan’s wang aandrukte. Haar ogen schoten opzij, terwijl ze zich afvroeg waar ze het lef vandaan haalde de nagenoeg onbekende hengst aan te raken, en onbedoeld hadden haar ogen de blauwe maan gevonden. Die maan deed zelfs met de gewone kudde paarden vreemde dingen. Ze glimlachte opnieuw.

’En jij dan, ik bedoel..’ stilletjes zette ze haar lichaam in beweging, nog altijd aan de rand van het bos kuierend. ’Je ogen..’ haar stem was zacht, terwijl haar ogen de zijne weer zochten, nog altijd nieuwschierig naar de bloedband die hij ongetwijfeld met Avanti moest delen. Hij bleef er vaag over. Dat hij familie was, had hij al toegegeven, maar hoe, wat, wie.. ?

©Luxsac