Just give me the time ... [Voor pappies kleine jongen]

_{‘Ik zat niet fout.’ Sprak bij bedeesd. Het bloed drupte via zijn hals naar beneden. De lelijke lange snee in zijn hals was niet veroorzaakt door een tak, of steen, of stomme val. Het was veroorzaakt door een ander paard, een paard niet zo zuinig in het nemen van levens. ‘Ik kan het de juiste kant op sturen. Ik kan het leider laten worden, ik kan het vechtlust geven.’ Zijn paarse ogen flikkerde onder het maanlicht. De bladeren knisperden onder zijn hoeven terwijl hij onrustig zijn lichaam in een andere positie plaatste. Hij had goed fout gezeten als hij dacht dat een merrie dekken hem wat credit zou geven. En hij was er zeker van dat zijn vader nu wel zag hoe waardeloos hij was. ‘Ik overtuig je van mijn gelijk vader. Ik geef je wat je wil, geef me gewoon tijd.’ ‘Tijd.’ Siste de stem vanuit het donker. Velkan richtte zijn bijna witte boom naar de twee paarse ogen van zijn vader. Hij slikte, wist onderhands al hoe de kracht van het duister in elkaar zat. ‘Ik stel je niet teleur.’ Bracht Velkan dapper naar voor. Zijn lichaam ging langzaam achteruit en hij vertrok uit het duister met een angstaanjagende zieke lacht achter zich aan. Zijn taak was simpel, een goede vader zijn.

Met die gedachten galoppeerde hij de bossen uit. De wond onder zijn lange zwarte manen was amper zichtbaar. Zijn paarse ogen schoten meermaals naar de bosrand. Ja, hij was bang dat zijn vader achter hem aan zou komen, wie was nu niet bang van hem? Zijn grote zwarte lichaam denderde langs Orlais verder richting Minanter. De witte lijnen die naar boven kronkelde rond zijn benen gaven bijna licht, de witte plukken in zijn manen dansten mee met de bewegingen van zijn lichaam. Iedereen wist dat Velkan ziek was in zijn hoofd, waar geen wist van de spelletjes die hij speelde. En maar goed ook of hij kon de Loners gaan aanvullen met nog een mislukkeling. Zijn witte hoofd richtte zich op toen hij de kudde bereikte, hij brieste tevreden en hulde zichzelf weer in zijn normale manier van doen.

De zon kwam langzaam op en zijn lichaam hunkerde plots naar het duister. Het was lastig geen zonlicht te kunnen verdragen, daarvoor haatte hij zijn vader. Schaduw gaf hem rust en zekerheid, beide dingen die hij kon gebruiken om zijn zoon onder ogen te komen. Darlica was zwanger geraakt door zijn toedoen en hij had haar behoorlijk diep achtergelaten … ook door zijn toedoen. Nu had ze een veulen en het veulen was haar enige troots. Velkan had het zien geboren worden maar was er niet bij geweest, hij had van ver toegekeken net als hij anders deed om het te zien groeien en bloeien, te bang om dag te zeggen. Maar nu had hij geen andere keuze, pappie stelde hem onder druk en Velkan moest presteren om te kunnen blijven leven. Darlica stond ver van de kudde, zoals altijd, dicht bij het bos, ze doezelde. Het veulen lag naast haar. Velkan snoof verbitterd en brieste verafschuwt. “Wees een goede vader.” Sprak een stemmetje in zijn hoofd. Zijn paarse ogen bleven het veulen aanstaren, wetend dat als je intuïtie had je zou voelen dat iemand je aankeek …}

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Vengeance

"The one horse I look up to is my father"

De warme zon scheen op zijn zwarte vacht, het was nog niet lang geleden voor hij zijn eerste stappen in de wereld had gezet en voor het eerst zijn moeder had gezien en geroken, met zijn ogen gesloten genoot hij van de warmte. De kleine hengst voelde de aanwezigheid van zijn moeder terwijl zij rustig naast hem lag te doezelen en net als hem van de warmte genoot.

Vengeance, zo had zijn moeder hem genoemd, waarom hij zo heette wist hij niet, net als hij nog altijd niet wist wie zijn vader was en waarom hij er niet bij was geweest toen hij voor het eerst zijn ogen opendeed en een verwoede poging deed om recht te staan. Langzaam gingen zijn ogen open en gleed er een rilling over zijn gevlekte rug, een raar gevoel borrelde in hem op, het leek wel alsof er iemand hem in de gaten hield, heel geconcentreerd keek hij rond tot hij een paar paarse ogen in zijn richting zag kijken. Zijn blauwe ogen staarden terug en zijn verstand kon zijn nieuwsgierig niet meer tegenhouden, hij deed een poging om rechte te staan op zijn lange benen, eerst links, dan rechts, Vengeance had al verscheidenen keren geprobeerd om recht te staan maar te vergeefs viel hij terug neer, zo’n lange benen was niets voor hem. Zij moeder daarentegen leek er geen enkel probleem mee te hebben, ze had hem gezegd dat hij zou groeien en na een tijd wel gewend zou geraken aan die stelten die hem ondersteunden.
Eindelijk stond hij recht, zo snel hij kon draafde hij op de vreemdeling af en bleef hij 10 cm voor hem staan, vrolijk keek hij omhoog naar de hengst en stapte dichterbij om zijn geur te ruiken.

_{Terwijl de zon opkwam en iedereen haar warmte schonk bleef Velkan tussen de bomen staan. Het diepe paars in zijn ogen kreeg een vage mix van plan. S’nachts waren zijn ogen altijd paars, overdag onder de zon felblauw. Hij liet zijn witte hoofd wat zakken en staarde naar het kleine veulen dat zo naast zijn moeder lag te genieten. Hij had geen idee van het gevaar in de wereld, hij had geen idee van de haat uit het diepste van dit woud. Velkan kon twee dingen doen, doen wat hij moest doen om zijn leven te sparen of echt leven als een vader. Hij had nooit enige merrie of enig ander paard gerespecteerd. Het lukte hem ook helemaal niet om dat te doen, elke keer weer deed hij iets waar hij achteraf spijt van had. Buiten veulens, die beschermde hij, omdat ze zo klein en teer waren. Omdat ze hulp nodig hadden. Wat dan met je eigen vlees en bloed, dit was het eerste veulen vanuit zijn bloedlijn en plots was Velkan niet zo zeker of dat wel een goed ding was.

De gedachten kruisten zijn geest toen hij het veulen zag recht springen en zijn kant zag uitkomen. Het kleine lichaam wiebelde hier en daar nog wat onhandig maar had de kracht en gratie van een echte hengst in wording. En dat was wat Velkan moest doen, hij moest zijn zoon omhoog werken in de rangen. Hij moest maken dat hij een positie kreeg waarin hij het voor het zeggen had. Maar of Velkan na die weg nog zou kunnen doen wat hij al die tijd zou moeten gedaan hebben wist hij niet. Velkan kreeg een raar oud gevoel over zich heen. Een gevoel waarin hij het veulen wilde beschermen en koesteren. Zijn paarse ogen gleden terug naar Darlica die van niets wist en dan naar het veulen dat vlak voor zijn neus stond en hem intens en vrolijk aankeek. Velkan liet zijn witte neus zakken en duwde die kort tegen het hoofdje van zijn zoon aan. ‘Heeft mama je nooit geleerd dat praten met vreemdelingen verboden is?’ Vroeg hij met een lichte geamuseerde vlaag in zijn stem. Hij liet zijn hoofd nog verder zaken zodat hij recht het veulen aankeek in zijn blauwe twinkelde ogen. ‘Vengeance.’ Fluisterde hij intens …}

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Vengeance

"The one horse I look up to is my father"

De vreemdeling die voor zijn neus stond leek hem heel bekend, hij zag de blik van de hengst even afwijken en voorzichtig keek hij achterom naar zijn moeder, die lag nog steeds te doezelen in de warme zomer zon. Net toen de kleine hengst zijn aandacht teug naar het paard dat voor hem stond bracht, even wankelde hij en botste hij tegen de borstkas van de hengst, zijn benen zetten snel een paar passen naar achteren zodat er terug een veilige afstand kwam tussen de twee.

De hengst voor hem liet zijn hoofd zakken en dag hem een duwtje, vrolijk keek hij naar het grote witte hoofd en hinnikte hij bij wijze van groet. ‘Heeft mama je nooit geleerd dat praten met vreemdelingen verboden is?’ Een vlaag van bezorgdheid kwam over hem heen, de vreemdeling had gelijk, zijn moeder had hem dit al verscheidene keren gezegd maar Vengeance was veel te nieuwsgierig om de wereld te ontdekken. Het witte hoofd kwam nog meer naar beneden en hij keek recht in de twee paarse ogen, een onschuldige glimlach sierde het veulen zijn gezicht, snel richtte hij zijn blik naar de grond “…Euhm, Ja meneer” Hij schraapte met zijn hoef over de grond maar richtte zijn hoofd terug op toen hij zijn naam hoorde “Vengeance…” Zijn oren stonden naar voren gericht en hij keek achterom, zijn moeder lag te slapen, misschien zou hij haar toch moeten wakker maken… “Hoe weet u mijn naam?!” Hij was geschrokken en wist niet hoe te reageren, plots legde hij zijn oren in zijn nek, wie zou dit toch zijn?

“Wie ben u eigenlijk?” Een zwart paard met een wit hoofd en een merkwaardige spiraal rond zijn zijn voorbeen, en het raarste was dat hij niet eens uit de schaduw stapte, ook al zou je denken dat een paard graag in de zon zou blijven liggen, blijkbaar had deze hengst er een ander gedacht over.
“Als je mij wilt ontvoeren zul je toch beter je best moeten doen, ik kan namelijk héél hard lopen! Fier als een haantje paradeerde hij een rondje, nieuwsgierig naar de reactie.

_{Velkan kon het niet bedwingen met een zekere fascinatie naar het veulen, zijn zoon, te kijken. Onzichtbaar gleden zijn ogen over het kleine lijfje heen, benieuwd naar welke gelijkenissen hij en het veulen hadden. Ze waren beide donker en hij had die felle blauwe ogen, waarvan Velkan zeker was dat hij ze van zijn moeder had. Zou het karakter dan meer hem zijn? Zijn gedachten werden bruut onderbroken omdat het veulen wankelend tegen hem aan viel. Meteen was Velkan er met zijn neus maar bijna meteen daarna gleed zijn blik naar de bossen. Hij moest opletten, voor zijn eigen leven en dat van Vengeance. Als hij zou kunnen binnen naar een god dan zou hij het doen maar zo gunstig waren de goden hem nooit geweest. Hij moest bij de missie blijven en zich niet laten leiden door de impact van het veulen. Zijn vader deed dat nooit anders zou Velkan er misschien helemaal anders voorgestaan hebben, in de negatieve zin dan.

‘Eumh ja meneer.’ Velkan glimlachte een korte bijna vriendelijke lach. Darlica leek hem een zorgzame moeder, tuurlijk dat ze hem ging waarschuwen en al zeker dat ze hem zou waarschuwen voor Avanti en zijn volk. Een paarsoog … Hij vroeg zich af of ze hem dat gezegd had, blijkbaar niet. Ofwel was hij het al vergeten. Toen het veulen hem vroeg waarom hij zijn naam kende keek Velkan weer serieus. ‘Alles heeft oren kleintje, zelf het gras en de bomen.’ Zijn blik gleed achter zich naar het diepe donkere bos. ‘Vooral de bomen.’ Benadrukte hij extra zorgvuldig. ‘Ik hoorde het toevallig, de geboorte van een veulen gaat snel de kudde rond vooral …’ Hij zweeg en liet zijn hoofd weer zaken en keek het veulen in zijn heldere blauwe ogen. ‘… als je onverwachts komt.’ Ging hij stilletjes verder. Darlica had geen vaste hengst, de geboorte was dus even onverwachts als een regenbui in de zomer. ‘Is er geen vader die je in de gaten houdt Vengeance?’ Vroeg hij nieuwsgierig, tuurlijk was er geen vader. Zijn ogen gingen weer naar Darlica, hij had haar echt aardig gevonden. Maar het lukte Velkan nooit een relatie stabiel te houden, ook haar had hij gekwetst.

‘Wie ik ben.’ Herhaalde hij traag. ‘Een eenling in het midden van een oorlog.’ Mompelde hij afwezig. Hij schudde zijn hoofd en draaide zijn hoofd, het kwam even in het volle zonlicht en kreeg zijn blauwe diepe kleur. ‘Je bent te klein om het te snappen. Je hoeft niet te weten wie ik ben, het is misschien de laatste keer dat je me zult zien.’ Sprak hij bedenkelijk voor hij zijn hoofd terugdraaide en zijn ogen weer paars werden. De speelse woorden kwamen geschokt aan bij Velkan. Hij keek even argwaan maar ontspande zich toen hij snapte dat het slechts veulenpraat was. ‘Als ik je zou ontvoeren zou je misschien nog blij zijn.’ Prevelde hij voor zichzelf. Zijn aandacht ging weer terug naar het veulen, hij glimlachte en knikte naar Darlica. ‘Je moet bij je moeder blijven. Ik zou wel een wedstrijdje willen doen maar we laten haar niet achter zonder te weten bij wie en waar je bent.’ Sprak hij rechtvaardig, hij deed het goed. ‘En dat wil ze niet weten.’ Prevelde zijn onderbewustzijn meteen …}

**Profile**

» Normally, i never give my secrets away, but this time.. ~ Morax
» It's time [open]
» Kleine hulp gezocht
» - Torak -- First time I see you.
» I don't give a damn [Reducto]

Just give me the time ... [Voor pappies kleine jongen]

Just give me the time ... [Voor pappies kleine jongen]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen