De voskleurige merrie schudde lichtjes met haar hoofd. Haar drafpassen maakten zich langer, en voor heel even strekte ze haar hoofd richting de grond, om al snel weer met een ruk naar boven te worden gebracht. Haar ogen waren ogenschijnlijk rustig en kalm, zelfs een tikkeltje verveeld. Niets was echter minder waar. Fela hield haar omgeving in de gaten met alle zintuigen op scherp. Al haar spieren stonden gespannen en klaar voor een plotselinge vlucht. Deze constante oplettendheid eiste wel een tol. Haar vacht, al een donzige wintervacht, was dof en zat vol klitten en vuil; haar heupen waren ingevallen en, als haar vacht iets dunner was geweest, haar ribben duidelijk zichtbaar; haar bewegingen waren bij lange na niet zo soepel als vroeger, maar stram en stijf; en bovendien was ze moé. Ze durfde maar af en toe een paar uurtjes te slapen, en zelfs dan schrok ze een paar keer per uur wakker, weer ergens één of ander geluid horend. Ze begon zich tegenwoordig zelfs dingen te verbeelden. Eerst alleen geluiden, daarna soms zelfs illusies - een paard in de verte, een paar ogen van een wolf tussen de struiken of een groep roofvogels die op de takken naar haar zitten te gluren. Een paar keer knipperen en de illusies gingen weer weg. Maar het gevoel alsof iemand naar je aan het staren is, bleef. En zo dwaalde de jonge merrie al maandenlang rusteloos door onbekende gebieden.
Een vogel die plotseling wegvloog deed haar wegschieten in een blinde rengalop. Haar hoeven kwamen met een luid en ritmisch gebonk neer op de grond, steeds sneller en sneller. Pas na een paar kilometer kalmeerde ze, en hijgend ging ze over in stap. Sukkel die je bent, beet ze zichzelf toe. Je had wel tegen een boom aan kunnen lopen. Of erger, midden in een wolvenroedel. Kwaad op zichzelf besloot ze even halt te houden. Haar hoofd hief ze hoog, om zo meer te kunnen horen en ruiken. Ze fronste. Er wás iets met dit bos. Een sfeer die ervoor zorgde dat er een rilling over haar ruggengraat liep. Toch was het maar vaag, en ze kon niet precies zeggen waar het nou aan lag. Fela ademde langzaam uit toen ze zich realiseerde dat ze haar adem ingehouden had en vertrok weer in stap. Dit gebied was anders dan eerdere gebieden, maar ze wist niet of ze daar wel zo blij mee was. En toch... Ze zag sporen op de grond die erop wezen dat er hier andere paarden leefden. Een gebroken tak, een hoefafdruk, een paar haren. Het was niet veel, maar het was genoeg. Misschien stelde ze zich gewoon aan. Als er hier anderen leefden, moest het wel veilig zijn. Toch?

Spott draaide haar oren toen ze paarden hoorde praten. Ze hinnikte schril. Ze had wel zin in een gesprek maar ze was pisnijdig op zichzelf. Waarom dat wist ze niet. Haar ijsblauwe ogen speurde rond. Met een soepele draf liep ze op het geluid af. Ze grijnsde toen ze de paarden al kon ruiken. Ze kwam een snelstroomend beekje tegen en deinsde achteruit. Ze had een heilige schrik van water, sinds dat haar broer er in verdronk en zij bijna ook. De angst beklom haar als een duivel in de nacht. Ze deinsde nog verder achteruit tot een 10 tal meter van de kant weg. Ze stapte en ging over naar een soepele draf. Daarna ging haar draf over in een razende galop. Ze liep tot haar knieën onder water stonden. Toen sprong ze. Het leek eindeloos te duren. Toen... het besef dat de beek breeder was dan ze dacht. Ze strekte haar beentjes om veilig op de grond te komen, in plaats daarvan viel ze midden in de beek. De stroming sleurde haar een eindje meer. Ze ging kopje onder en haar melk-witte manen verstikte haar. In haar oren zat een vervelend geluid. Een klagelijk gezang, onverstaanbaar. Ze kwam terug boven en zag de paarden staan. Ze sloeg met haar hoeven om probeeren te zwemmen. Ze dreef nog verder af tot ze een makkelijk beklimbare oever zag. Ze hees haar omhoog en schudde de druppels uit haar vacht en manen. Ze briesde en liep op de merrie's af.