De zwarte hengst hief zijn hoofd en keek naar het landschap dat voor hem lag. Zijn iet wat krullende manen speelde met de wind waardoor ze zachtjes heen en weer bengelde op zijn hals. De adem die uit zijn neusgaten kwam veroorzaakte kleine wolkjes die snel oploste in de koude lucht die zich om hem heen bevond. Na een tijdje te hebben stil gestaan werden zijn spieren stijf van de koude en besloot hij maar verder te gaan lopen. In een normaal tempo bewoog hij zich voort. Zijn hoeven maakten een gedempt geluid als ze op de grond terecht kwamen. De vogels vlogen om hem heen en waren totaal niet bang voor deze zwarte hengst. Zijn groene ogen keken de kleine gevleugelde beestjes soms iet wat geïrriteerd aan als ze op zijn rug gingen zitten. Verder negeerde hij ze maar aangezien ze toch niet stopte wat hij er ook aan deed, ze begrepen zijn taal niet dus ze zouden toch niet ophouden.

Na een tijdje door het bos vol dennebomen te hebben gelopen bleef de hengst met blauwe markeringen staan. Hij had geen idee wat hij ging doen vandaag. Hij kon moeilijk door de hitte de zee in rennen om af te koelen, het was immers helemaal niet warm vandaag. Hij zou eerder bevriezen dan dat hij er plezier van zou hebben. Al bij de koude gedachte ging zijn huid ervan trillen. Plots bereiken enkele geluidstrillingen zijn oren, nieuwsgierig draait hij zijn oren en hoofd in de richting van het geluid. Hij snoof even de lucht op maar kon er nog niet snel wijs uit worden. Hij nam een besluit en zette zijn hoeven in de richting waar het vandaan kwam en liep er heen. Plots rent er een paard razendsnel recht voor zijn neus hem voorbij. Wat geschrokken door de plotselinge verschijning van het dier zet hij een paar stappen achter uit en kijkt het dier na. Hij snoof en ging even op zijn achterbenen staan en ging het paard achterna het zag er niet gevaarlijk uit zoals de gevreesde schim. Dus hij zou er wel levend van af komen.