De hitte, en het was niet heel warm, schroeide als een deken over zijn crèmekleurige vacht. De droogte nam bezit van iedere cel in zijn lichaam snakkend achter water, nee melk. Hij had zo’n ongelofelijke dorst. Hij wou terug naar huis. Daar kon hij slapen en drinken en weer slapen en spelen om daarna weer te drinken en slapen. Ja, dat wou hij. Hij was nu bijna drie weken oud, zijn lange benen hadden eindelijk gevonden hoe ze de drie gangen goed moesten onderhouden en in evenwicht blijven. Zijn witte vacht begon meer donkerder te worden zoals de vacht van zijn moeder, zijn manen werden hier en daar getekend met wat zwarte sprietjes. Zijn pluizige staart wist niet welke positie hij moest aannemen in deze snelle galop. Zijn ogen keken toe hoe papa voortbewoog, vol gratie en kracht. Leventian was jaloers naar hoe zijn vader liep maar mama zei dat hij het ook ooit zou kunnen. Papa zei dat hij veel moest oefenen. Maar hij kon niet oefenen als er niet veel te lopen viel. Thuis waren er geen veulens om mee te spelen en er waren maar heel weinig paarden ook. Daarom waren ze nu op weg naar Minanter; zijn eerste reisje door het land. Achteraf gezien had hij moeten weigeren want het kleine veulen had het gevoel alsof hij elk moment in een hoopje kon vallen van vermoeidheid.

Plots stopte papa en beklom een kleine helling. Leventian keek omhoog en zag ook hoe zijn moeder behendig de helling op sprong. Leventian bewoog zijn lippen dorstig en klauterde achter zijn ouders aan. Twee keer terug naar beneden voor het hem lukte en meteen ging hij op zoek naar de uier van zijn moeder. ‘We zijn er.’ Meldde Serano. Leventian draaide meteen zijn hoofdje opzij en staarde naar de gigantische kudde in het dal tussen de rotsen. Zijn mond viel letterlijk open. Hij bekeek de intense kleurenmix van paarden op het groene deken van gras. Tot zijn oog viel op veulens. Zijn oortjes schoten meteen naar voor, opslag was hij zijn dorst vergeten en racete hij naar voor. ‘Leventian!’ Riep Serano hem kwaad na. Het veulen sloeg als zijn remmen toe, viel met zijn hoofd tegen het gras en tuimelde in een halve koprol plat op de grond. ‘Je weet wat ik gezegd heb.’ Bromde papa die hem al had ingehaald. Leventian strekte zijn beide lange benen voor zich uit en kwam recht. ‘Altijd bij mama blijven, niet in het bos en nooit tegen vreemd uitziende paarden spreken.’ Dreunde hij braafjes op. Beide knikten ze en keken vol trots op hun zoon neer. Leventian schudde zijn vacht, dronk nog snel wat melk en draafde dan triomfantelijk met zijn moeder in zijn kielzool naar de kudde op zoek naar de veulens die er waren …

Opgewonden staarde hij naar de geweldig grote kudde. Voor hem was dit geweldig groot aangezien zijn kudde maar vier leden groot was en er geen veulens waren. Zijn energie ging dus vooral naar het leren van wat kwaad en goed is, het overleven op situaties. Maar deze dag was van hem en vader zou niet moeten komen met “Hoe leidt je de kudde” – praat. Hij wou rennen en spelen, weliswaar in het gezichtsveld van zijn moeder. Gefascineerd door de kleurmengelingen van de paarden die kriskras door elkaar wandelde. De rotsen op de achtergrond waren imposant, het was een hele nieuwe wereld die open ging voor Leventian. En hij wist dat hij dit moest weten, hij moest de andere gebieden leren kennen om ooit een goede leider te worden. Dus met de trots een zoon te zijn van één van de hoogste leiders draafde hij het nieuwe gebied tegemoet. Vaag bewust dat zijn moeder in de buurt was en zijn vader toekeek terwijl hij de leiders van rang één aansprak.

Algauw kwam een zwart veulen aangeracet en hij leek even enthousiast te zijn als Leventian. Hij draafde de laatste meters in een poging groot en sterk over te komen. Het was typisch voor veulens om iets te proberen evenaren dat ver buiten hun vakgebied lag. Hij zou nog even moeten oefenen voor hij als zijn vader kon rond galopperen. Maar het was een streefdoel. Het veulen begroette hem meteen gevolgd door een vraag. ‘Leventian.’ Antwoordde hij meteen actief. 'Maar je mag me Levi noemen, of Lef, of ...' Hij greens opgewekt. Wat had hij er zin in. De tocht naar hier was slopend geweest, eigenlijk had hij nood aan een dutje maar dat bleek allemaal als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen toen hij de kudde zag waar hij voor stond. ‘En jij? Wie ben jij? Is dit je kudde? Wauw, zo groot, ik heb nog nooit zo’n kudde gezien.’ De woorden stroomden in zijn mond terwijl hij actief ter plaatste stond te trappelen. Toen nam zijn wat meer observerende oog het over en keek hij naar de paarden nabij het veulen. ‘Waar zijn je ouders?’ Zijn hoofdje schoot heen en weer terwijl hij kort om keek naar zijn moeder die bij de kudde een babbeltje stond te slaan…

Het was moeilijk voor Leventian voor zijn blik op het kleine veulen te richten terwijl er zoveel andere dingen waren te zien. Hij blikte van het veulen weg en staarde vol bewondering naar de kudde. Waarom was het nu pas dat zijn ouders hem hierheen brachten? Die luchtbel waar hij in zit was ook niet meteen hetgene wat hij leuk vond, maar het was veilig. Hij was veilig bij zijn familie, bij zijn ouders Serano en Serah, en bij zijn twee “ooms” Axis en Roque. Dat was zijn familie en ze zorgden ervoor dat hij veilig was, wat hij ze niet kon ontnemen. De hinnik van de moeder deed hem omkijken naar de kleine heuvel vanwaar ze gekomen waren. De twee andere leden van rang vier waren er ook, Roque en Axis. Hij besefte het diep vanbinnen dat hij gelukkig was maar dan weer … Hij had zoveel vragen en zoveel noden die de familie hem niet wou geven voor zijn eigen veiligheid. Hij was een hengstenveulen met een doel, hij had een plicht, de vierhonderd redenen waarom hij veilig moest zijn.

Het veulen voor hem stelde zich voor als Vengeance. ‘Hoi!’ Sprak hij begroetend. Hij volgde het veulen naar een gevlekte merrie die in het gras lag te doezelen. ‘Zoveel paarden!’ Sprak hij verwonderd toen Vengeance benadrukte dat dit de kudde was waar hij in leefde. Leventian had nog nooit zoveel paarden om één plek gezien. In de enkele seconden die hij rondkeek werd hij meteen door kleine dingen gealarmeerd. Zoals hoe ver de kudde van het bos weg bleef, hoe attent en onrustig ze waren voor wat er in de bossen roerden. Zijn aandacht werd terug getrokken door het veulen. ‘Ik kom van Ferelden, daar woon ik. Maar niet met zoveel paarden. Ik woon er met papa e mama.’ Hij zweeg en draaide zijn hoofd terwijl hij zijn moeder en vader aan knikte. ‘Papa is daar leider. Verder zijn er nog mijn twee ooms, Roque …’ Hij zweeg en knikte de betaleider van rang vier aan. ‘En Axis, die giga reus daar.’ Sprak hij vrolijk terwijl hij de halve shire hengst aankeek die hem nauwlettend in de gaten hield. Van Axis had hij al het meest geleerd, alles wat hij wist over slecht en bossen kwam van Axis. ‘Als je langs de zee en bloemvelden gaat dan kom je bij Ferelden uit. Je kunt ook gewoon recht door het bos hier …’ Hij zweeg absurd en sprak op een mysterieus speels toontje. ‘Maar daar is het gevaarlijk.’ Hij wiebelde zijn oortjes geamuseerd.

Toen Vengeance vertelde dat hij zijn vader niet kende keek Leventian geschokt. Waren er veulens die geen vader of moeder hadden? Daar had hij nog niet bij nadacht. ‘Misschien is ie wel heel belangrijk en gaat ie verre reizen doen.’ Bedacht Leventian oppeppend. Hij zou nooit willen dat zijn vader verdween of er niet zou zijn. Zijn blik gleed terug naar zijn vader terwijl hij de gedachte van zich afschudde. Toen maakte het veulen een voorstel waarvan Leventian opgelaten greens. ‘Ik wil je vriend zijn!’ Riep hij opgewekt. Hij drukte zijn neus speels tegen het veulen aan en hapte vrolijk terwijl hij ter plekke heen en weer sprong. ‘Laat we rennen en spelen en rennen en spelen.’ Hij zweeg en draafde met zijn staart in de lucht rondjes. Hij was reuzeblij iemand van zijn leeftijd aan te treffen …