Winter… Winter en hij gingen goed samen nou ja, de enige gelijkenis die ze hadden was dat ze allebei wit waren. Hij had niks tegen de winter en zijn ijzige kou, hij kon goed tegen de winterse stormen in krabbelen. Hij slofte tussen de lekker ruikende dennenbomen door op zoek naar een van de meertjes, hij begon dorst te krijgen en had geen zin om de hele rivier open te breken. Dennennaalden prikte in zijn rug en buik terwijl hij met enigszins geweld zich een weg tussen de bomen door baande. Vandaag was het nog niet eens zo heel koud, het was natuurlijk nog altijd onder de 0 graden maar het was zeker niet kouder dan -9 graden ofzo. Uiteindelijk vond hij het, een klein meertje had zich een ronde vorm op een open plek tussen de dennenbomen gevormd. Het meertje was bevroren, zoals hij al verwacht had. Hij draafde erop af en begon er met zijn hoef op te stampen wat voor luide bonken zorgde. Uiteindelijk kraakte het ijs en dreef het in stukken rond. Zijn neus vloog naar het water en met gulzige slokken dronk hij er wat van, uiteraard met belachelijk veel lawaai. Zijn reusachtige gestalte van rond de 1.94 draaide zich om en liep terug naar het pad dat naar de rivier leidde. Hij snapte het niet, hij snapte gewoon niet waarom paarden schimmen werden, wat maakte het in hemelsnaam leuk om een schim te zijn en iedere keer bij blauwe maan paarden te vermoorden? Hij snapte het gewoon niet, net als dat hij niet snapte dat hij moest opgroeien. Hij herinnerde zich het gesprek met zijn moeder nog.

,,Hehe, jullie veulens kunnen ook nooit rustig zijn.'' Mopperde zijn moeder, het nu al grote veulentje stond stil en keek zijn moeder vragend aan. ,,Maar mam, ben jij dan nooit een veulen geweest? Jij wou vroeger toch ook spelen.'' Hij snapte niet dat zijn moeder altijd zo serieus was. ,,Natuurlijk ben ik vroeger een veulen geweest.'' Beaamde zijn moeder, maar ze was nog niet klaar. ,,Maar ik ben opgegroeid.'' Belvedere keek zijn moeder vragend aan. ,,Opgegroeid? Wat is dat?'' Zijn moeder zuchtte eens diep en haalde goed adem. ,,Luister, als je jong bent wil je spelen, dat begrijp ik, maar als je ouder wordt groei je op, je word serieuzer, je gaat minder spelen. Snap je dat? Dat is normaal?'' Hij was een beetje verontwaardigd, moest hij ook opgroeien? Hij wou niet opgroeien! ,,Nee, dat snap ik niet. Wie wilt er nou weer opgroeien? Ik wil niet opgroeien, ik wil voor altijd jong blijven!'' Protesteerde Belvedere


OOC: ~ Dymphil

Zoals altijd had Darlica zich apart van de kudde voortbewogen, in een boog erlangs, maar nooit er ver vanaf. de ontmoeting die ze met Zircon had gehad, had haar laten schrikken en liet haar nog elke dag nadenken over de keuzes die ze in haar leven maakte, want, zo had ze gezien, het kon zó voorbij zijn. ookal had de schimmenhengst haar laten gaan, zijn kille ogen toonden wat hij werkelijk was, een schim, een monster, iets wat zó kon doden, met een vingerknip je leven kon nemen. maar nu, bij haar 2e ontmoeting met hem, was hij nog vriendelijker geweest, en ze wist dat dit fout zou gaan. Hoe ze haar veulen had achtergelaten, hoe ze E'vesdar had verleid, hoe ze haar kudde uitgetrapt was, hoe ze gevoelens kreeg voor een monster. dat alles ging meermaals per dag door haar hoofd, liet haar denken, denken aan een toekomst, denken aan manieren om het goed te maken. maar wat ze ook bedacht, alles leek nutteloos. Ze brieste kwaad, liet haar lenige lichaam overgaan in een galop die de grond liet daveren, de sneeuw liet opstuiven en haar manen en staart liet wapperen, en deed haar ogen half dicht, genietend van de pure, schone lucht om haar heen, vrij van gedachten. de wind was aangewakkerd en waaide rond haar, haar gedachten en oren nog verder afsluitend, haar kleine oortjes haar nek rakend. de lucht was grijs, een naderende regenbui hing in de lucht, klaar om de stijfbevroren grond van BMH nog erger te tijsteren. hoe klein, rank en sierlijk de merrie normaal was, zo groot en gevaarlijk leek ze nu, kwaad galopperend, haar gedachten op nul, ogen half gesloten. Overgaand in een rustige stap, weer afgekoeld van haar kwade gedachten, kwam ze bij een meertje uit, waar ze zacht brieste, haar ogen nog altijd kwaad maar de gedachten weer afgekoeld en nu bij haar belangrijkste behoeftes, drinken en eten. ookal was heel BMH stijf bevroren, de rivier stroomde zo hard dat er altijd wel een stuk zonder ijs was en de meertjes waren vaak makkelijk open te breken met een stel goede klappen van harde hoeven. ze stapte naar de waterkant en liet haar ranke neus het water raken, gulzig dronk ze enkele slokken waarna ze verschrikt haar hoofd de lucht in gooide toen de lucht van een ander paard rook. Meteen hadden haar goede ogen hem gezien. een witte hengst van enorm formaat, in de schaduw van de bomen, duidelijk in gedachten verzonken. ze brieste zacht om hem haar aanwezigheid duidelijk te maken, liet haar lichaam wegdraaien van het water en stapte rustig op hem af. Normaal gesproken had ze nu meteen in de verleidsters modus gezeten, maar haar prille gevoelens voor Zircon gooiden roet in het eten, waardoor de voor haar nog onbekende hengst misschien wel de kans had om als een van de weinigen de échte Darlica te ontmoeten, en niet de verleidster die opging in haar spel zonder echt emoties te voelen. Ze zette haar slanke, kleine lichaam tot stilstand en knikte naar hem. 'Hallo.' haar honingzoete, hoge stem was zacht, maar duidelijk hoorbaar, aangedreven door de wind die om hen heen draaide. de adem uit haar neusgaten vloog met wolkjes de lucht in, het enige warme in de omgeving wat snel vervloog en zich vermengde met de rest van de koude lucht.

Hij brieste, schudde zich uit en gooide zijn hoofd plots hoog omhoog. Het was de geur van een ander paard dat hem het eerst waarschuwde, hij draaide zich net om toen de merrie brieste om haar aanwezigheid te laten merken. De merrie was donker gevlekt? Met een maanoogje? De merrie stapte rustig op hem af, hij bekeek haar snel eventjes, ze had een slank en klein lichaam dat voor hem tot stilstand kwam. Belvedere knikte eventjes terug en luisterde naar haar honingzoete hoge stem, een rilling gleed over zijn rug, hij had nog nooit zo'n stem gehoord, de stem was niet onaangenaam alleen de combinatie tussen het hoge en het honingzoete had hem een rilling bezorgd. Hij volgde de kleine wolkjes die uit hun neusgaten volgde voordat hij antwoorde; ,,Een bijzonder goede middag.'' Zijn stem was een complete tegenstelling met de stem van de merrie. Zijn stem was laag en diep met een beetje een schor randje. Dat schorre randje was er permanent soms erger, soms minder. Vandaag was dat schorre randje extra aanwezig. Zijn ogen gleden eventjes over de omgeving. ,,Met wie heb ik vandaag het genoegen?'' Sprak hij uiteindelijk met zijn diepe basstem. De koude winterse wind blies zijn manen en staart tot leven, hij had lange manen die tot zijn schouders vielen en zijn staart sleepte haast over de grond. Zijn voor pluk viel over zijn neus en was net als de rest van zijn manen een dikke bos. De wind speelde met de sneeuw die langzaam naar beneden begon te dwarrelen. Hij brieste en keek de merrie voor hem weer aan. ,,Ik ben trouwens Belvedere, maar je mag best een afkorting gebruiken, aangezien mijn naam nogal lang is.'' Hij liet de merrie maar zelf een leuke afkorting kiezen, je kon er zoveel bedenken en Belvedere wist nog steeds niet welke hij nou eigenlijk het leukste vond, ze waren allemaal grappig, het waren niet voor niets afkortingen, al noemde je hem de grote lompe, hij vond het prima. Als de bedenker zich daar goed bij voelde?


~HAHAHAHAHAHA Flutje ò.ó~

de kleine bonte merrie stond nog altijd bewegingsloos voor de hengst, haar donkere vlekken een prachtige tegenstelling met het heldere wit van de sneeuw onder hun voeten, haar witte delen er juist mee samensmeltend. haar felblauwe maanoog, met de zwarte rand erom heen, glinsterde van de weerspiegeling van de sneeuw erin. De hengst zijn keuze om het een ´bijzonder goede middag´ te noemen laten haar even haar ranke hoofd schudden, waardoor haar lange witte manen op en neer dansen en heel even een deel van het litteken in haar nek te zien is, een dikke, roze, rafelige streep in haar ranke nek, veroorzaakt door de leider van haar oude kudde toen ze hem niet gehoorzaamde. ' het is maar wat je goed noemt.' zei ze rustig, doelend op de gure wind en de sneeuwstormen die haar af en toe het zicht ontnamen. 'Aangenaam Belvedere, wat een prachtige naam. Ik ben Darlica.' een glimlachje sierde haar ranke gezicht terwijl ze de hengst nogmaals in zich opnam. dan kijkt ze even het bos in, waar de hengst net in stond. donker, verradelijk, liefdevol.. ze kon het niet anders omschrijven. ze wist dat diep in het bos de schimmen waren, waarbij Zircon was, de prachtige schimmenhengst die ze steeds aardiger begon te vinden, hoewel ze wist dat ze altijd haar leven in de weegschaal legde als ze bij hem was. hij was en bleef een schim, daar kon ze niks aan veranderen. zonder iets te zeggen doet ze een pas opzij, en loopt langs Belvedere het bos in, zodat ook zij ietwat uit de wind staat. hier onder de bomen, waarvan sommigen nog hardnekkig hun bladeren vasthielden in hartje winter, was net iets minder sneeuw gevallen dan op de open vlaktes, en de wind kon net iets minder hard waaien tussen de hoge boomstammen. ze draait behendig haar lichaam en komt naast Belvedere staan, haar ogen op de buitenwereld gericht, bedekt onder een dikke laag sneeuw. ' en ben je hier al lang Belvedere?' hbaar stem vriemndelijk en oprecht geìnteresseerd, kijkt ze de hengst van opzij aan.

zacht schudde ze haar hoofd, dit maal oplettend dat niet weer haar litteken te zien zou zijn. 'Ik hoorde niks hoor..' ze draait haar hoofd, kijkt even achter hen, maar in het schemerdonker in het bos lijkt niks te bewegen of zich schuil te houden. toch glijdt er een rilling over haar rug, wetend dat elke schim zich geruisloos en onzichtbaar voor hen in die bossen zou kunnen ophouden. Belvedere leek een beetje bang. voor wat kon ze niet ontdekken, tot ze zijn ogen naar de kleine maan boven hen zag glijden. ze glimlachte. 'Eerste blauwe maan nog niet meegemaakt?' ze herinnert zich van zichzelf hoe bang ze wel niet was geweest, nog versterkt door het veulen in haar buik op dat moment, wetend dat dat haar een sappige maaltijd zou doen lijken voor de schimmen. toch was ze er heel huids vanaf gekomen, en had alleen Zircon toen ontmoet, die haar niks had gedaan, en zelfs heel vriendelijk was en haar gevoelens bezorgde die ze nog nooit eerder had gehad, en zéker niet voor een schimmenhengst. 'écht, je hoeft niet bang te zijn, als ze je te pakken krijgen kun je er toch niks aan veranderen.' een glimlach gleed om haar lippen. ze wist dat dat een enorm stomme poging was om hem te kalmeren, maar zijzelf vond het wel leuk gevonden. 'Plus, ik hoorde dat ze nu die vechtersgroep hebben? die zouden ons dus nog meer komen beschermen dan normaal alleen de leiders..' Ja, Darlica voelde zich relatief veilig onder de maan. ze draaide zich weer om, dit maal dus het bos verder in kijkend, en loopt nietszeggend enkele passen door, het schemerduister in. als ze omdraait, is alleen haar blauwe oog te zien, het maanoog. blauwemaan. wat een toeval was dat eigenlijk. het oog gaf een lichte gloed af in het donker, wat er misschien angstaanjagend uit zag, maar de merrie die er bij hoorde had geen greintje kwaad in de zin. 'Ga je mee?' aangezien het steeds donkerder begon te worden, en het toch behoorlijk koud was, had darlica geen zin om te blijven staan en haar spieren verder af te laten koelen tot ze enorme spierpijn had áls ze weer een stap zou verzetten. zonder verder om te kijken zet ze nog enkele passen, knabbelt even aan een blaadje van een boom en wacht dan op Belvedere.

Terwijl ze rustig doorstapte, bomen ontwijkend en haar ogen turend door het schemerduister, keek ze eens opzij, naar de enorme hengst die naast haar liep. hij had een bijzondere kleur. zijn witte vacht was niet geheel wit, niet vuil, totaal niet, maar had een zweem van blauw erover. prachtig vond ze het, heel bijzonder.. terwijl ze rustig voort liep begon ze weer verder te babbelen met haar honingzoete stem. 'Ja, de vechters worden speciaal opgeleid en dan verdeeld over de kuddes om ons te beschermen..' toch wist ze heel goed, dat ook de opgeleide paarden, totaal geen kans maakten tegen de schimmen. Zoals Zircon haar had verteld, de schimmen hadden het schimmenbloed door hun aderen stromen, waardoor ze sneller, geruislozer werden, meer konden horen, beter konden zien.. ze durfde dit echter niet hardop te zeggen, omdat het duidelijk was dat Belvedere nog niet was gerustgesteld wat betreft zijn angsten voor de blauwe maan. 'En inderdaad, de kou is niet normaal dit jaar.. vorig jaar was het veel minder koud.. er was toen ook minder sneeuw.' waar dit aan lag wist darlica niet, wat ze wel wist, is dat ze heel blij was dat het al bijna weer lente werd toen ze aankwam in BMH vorig jaar, want toen had ze een zware tijd achter de rug gehad. na 3 jaar de leidersdochter geweest te zijn was haar vader overleden en had een strenge leider hem opgevolgd, éen die darlica niet aanbad, zoals alle andere hengsten wel deden. Darlica was van hoogste in de kudde, gedaald tot de laagste. haar brutaliteit had haar parten gespeeld en na een gevecht met de leider, wat haar het litteken in haar nek had bezorgd, was ze uit de kudde getrapt, letterlijk. na maanden zwerven kwam ze in bmh. vel over been, haar vacht groezelig en geklit, haar ogen zonder levenslust.. tot ze E'vesdar had ontmoet, een hoge leider, die haar er door heen had gesleept met zijn verhalen over BMH en de prachtige gebieden hier. later, toen ze ruzie met hem kreeg, zijn zoon in haar had gedragen en die had achtergelaten bij zijn vader, had ze gewenst dat ze hem nooit ontmoet had, dat hij haar niet had geholpen en dat ze gewoon terplekke was overleden, dan had ze nu niet al die knagende problemen. hoe zou ze ooit aan haar zoon, Roque, de nieuwe gamma leider van rang 2, uitleggen wat haar redenen waren om hem achterlaten? hoe zou ze ooit de aller hoogste leider, E'vesdar, weer onder ogen kunnen komen, hoe kon ze alle andere paarden die ze had ontmoet uitleggen waarom ze haar prachtige veulen had achtergelaten? wat dat betreft was ze blij dat ze nu in de 2e rang thuishoorde, en alle paarden die haar hadden ontmoet toen ze drachtig was niet onder ogen hoefde te komen. terug in de werkelijkheid, haar ogen stekend van de tranen die ze probeerde binnen te houden. ze keek voor zich, waar de bomen uit een begonnen te wijken, een openplek midden in het bos. hier lag de sneeuw weer hoog op een gepakt, de bomen aan de randen bogen door onder het gewicht ervan. in het midden van de open plek was een dun stroompje water, een aftakking van de grote rivier die door Minanter gleed. het stroompje was dicht gevroren, maar met haar sterke hoeven wist darlica het open te breken en nam ze gulzig enkele slokken voor ze weer opkijkt naar Belvedere. Achter het stroompje, waar in andere seizoenen een prachtige groene weide lag, met hoge bloemen en blije bosbeestjes, lag een kleine grot, dicht aan alle kanten, een hele kleine doorgang, hoog maar niet breed, de binnenkant van de grot dus beschermt van de wind en sneeuw, de grond aarde, gras erover. darlica wist dat dit op het moment een van de weinige plekken was waar nog normaal gras te vinden was, en op een drafje liep ze door de kniehoge sneeuwhopen, die daardoor omhoog stoven en haar in een witte waas hulden. zonder aarzelen loopt ze de grot binnen, die verlaten is. het gras onder haar voelt koel maar heerlijk aan haar hoeven, en gulzig steekt ze haar neus ertussen en begint het op te schrokken, niet meer denkend aan Belvedere.

Hij merkte hoe de merrie hem aankeek en bleef zelf strak op het pad voor hem kijken, het zou namelijk echt iets voor hem zijn om tegen een van de grote dennen bomen op te botsen omdat hij weer eens niet oplette. Terwijl de merrie doorpraatte over de vechters voelde hij hoe er ergens diep in hem een stukje angst weg ebde, want de angst had zich tot diep in hem genesteld. Maar nog altijd was de angst voor de blauwe maan en de griezels die erbij hoorde erg, maar het leek alsof hij minder werd, minder en minder, hij vertrouwde de merrie op haar woorden, dat het enger leek dan het was en dat het meestal nog wel meeviel… Hij had gewoon het vermoeden dat de merrie eerlijk was en dat ze niet zo gauw zo liegen, dat dacht hij tenminste. Hij wist natuurlijk niet wat er gaande was in dat mooie hoofdje van der. Nu in elk geval wat over de kou, merkte hij op uit haar woorden over de winterse kou. Hij grinnikte eventjes, ondanks dat er niets grappigs was. ,,Hmm… Vorig jaar was ik hier nog niet, in feite ben ik hier pas aangekomen.’’ Een beetje beschaamd kwam hij erachter dat hij haar eerdere vraag nog niet beantwoord had, over dat hij hier al lang was. ,,Maar ik geloof je maar al te graag.’’ Mompelde hij erachter aan. Zijn verfijnde oortjes stak hij naar voren terwijl hij strak naast de merrie bleef lopen, hun benen bewogen op hetzelfde moment zonder dat ze dit expres gedaan hadden. Ondanks dat hij de merrie volgde bleef hij naast haar lopen. Eventjes keek hij vanuit zijn ooghoeken naar de kleine donker bonte merrie die naast hem liep. Ze was duidelijk in gedachte verzonken. Hij keek weer voor zich uit hij dacht er eventjes aan de merrie uit haar gedachte te wekken maar deed het niet, hij hoopte maar van harte dat ze ook nog de weg kon wijzen terwijl ze in haar gedachte verzonken was. God mocht weten waar ze over dacht, hij maakte zich er geen zorgen om. Toen hij geboren werd was het al raak, hij was de zoon van een hengst die niet in de kudde hoorde, dus werd hij verbannen, samen met zijn moeder reisde hij toen rond, altijd in angst. Want zo met zijn tweeën waren ze een makkelijke prooi voor roofdieren. Belvedere werd met de dag groter en was na een jaar al net zo groot als zijn moeder die over het algemeen niet klein was maar groot was ze ook niet. Hoeveel hij ook van zijn moeder hiel, hij had haar moeten verlaten toen hij anderhalf jaar was, ze waren aangevallen door roofdieren en zijn oude moeder had daar het leven gelaten, ze had hem nog op het hart gedrukt om uit te kijken en op zoek te gaan naar een nieuwe kudde, hij moest een nieuw leven starten en niet meer omkijken naar haar, met haar was het gedaan. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan… Een ziltige traan prikte in zijn ooghoek, hij knipperde eventjes met zijn oog waardoor de traan naar beneden gleed in een kronkelige, haast dramatische route over zijn wang, waar hij een nat spoor achter liet. De traan gleed naar zijn mondhoek en kietelde hem daar waarna hij zijn mond binnen gleed. Hij smaakte naar de zee en vergeefs brieste Belvedere waarbij alleen maar meer adem wolkjes vrij kwamen, het werkte niet tegen die zoute smaak. Belvedere strekte zijn been en gleed er met zijn hoofd tegen aan, de kleine merrie hoefde niet te zien wat voor watje de grote reus eigenlijk wel niet was, enkel omdat hij ging huilen als hij alleen al aan zijn moeder dacht, misschien was het normaal maar omdat dat altijd te doen? De bomen weken als het ware voor hun uit een en een zij tak van de grote bulderende rivier stroomde er zachtjes. Belvedere ging schuin achter Darlica lopen en liet haar eerst drinken. Hij keek Darlica een beetje vreemd na toen ze door de diepe sneeuw worstelde haarzelf in een witte waas achterlatend en een grot binnen liep. Hij trok zijn schouders onverschillig op, dronk zelf ook eventjes een paar gulzige passen en ging toen over hetzelfde pad als Darlica achter haar aan. Voor hem was het minder moeilijk omdat Darlica al een mooi pad achter gelaten had. Hij zag hoe ze een plek met gras gevonden had, een kleine glimlach ontstond op zijn lippen, maar in plaats van direct het gras aant e vallen zoals vele paarden zouden doen richtte hij zich eerst op Darlica. Een kleine grinnik verliet zijn mond. ,,Smaakt het een beetje?’’ Vroeg hij de merrie nieuwsgierig een brede grijns kon hij niet onderdrukken. Hij hoopte maar dat hij haar zo niet zou beledigen. Maar de manier waarop ze het gras opschrokte was toch wel enigszins lachwekkend geweest.

OOC; 812 woordjes

De bewegingen van de reusachtige witblauwe hengst waren haar niet ontgaan. Hoe hij zijn wang langs zijn been schuurde en de vochtige streep die het achterliet in zijn dikke wintervacht maakten haar gelijk duidelijk wat er aan de hand was. hij had gehuild. was ze zo diep in gedachten geweest dat ze het niet had gemerkt, of was hij gewoon een geruisloze huiler? ze besloot er verder niks over te zeggen, aangezien hij niet voor niks moeite had gedaan om het te verbergen voor haar. toch maakte het haar nieuwschierig. wat maakte een enorme, stoere, gespierde hengst aan het huilen? zijn woorden lieten haar opnieuw terug uit haar gedachten komen, en ze liet haar hoofd omhoog komen vanuit het (voor haar) kniehoge gras. ze brieste grijnzend, een paar grassprieten vielen uit haar mondhoeken terwijl ze ze gulzig doorslikte. 'Het smaakt super, komop, kom proeven. eindelijk weer gras waarvan je mond niet bevriest!' ze lachte hardop, haar aanstekelijke, hoge lach verdragend maar vertederend. dan laat ze haar hoofd zakken en neemt nog enkele happen, om daarna weer om te draaien en tot aan haar schouders buiten de grot te staan. haar slanke lichaam beschermd tegen de kou en de wind, maar haar hoofd en manen bestookt door de vlagen. enkele sneeuwvlokken begonnen alweer te dwarrelen, opweg naar de grond, aangestuurd door de wind. al snel zou dit weer uitlopen op een nieuwe storm, waarbij het wit overal was, geen boven of onder meer te zien zou zijn. ze zouden maar beter in de grot kunnen blijven tijdens de storm, de terugweg zou niet te vinden zijn. ze draait zich weer om, kijkt Belvedere glimlachend aan. 'Je zit hier opgesloten met mij, meneertje.' haar stem was vrolijk. 'De rest van de rondleiding moet tot morgen wachten.' de zon begon al onder te zakken, de grot in schemer duister wikkelend en de 2 paarden met hun lichte vachten nog nauwelijks zichtbaar. **sorry dat het zo lang duurde. (A)