take me down to the paradise city

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

FREYR / MAANOGEN
rank one. ♥ myou, floyd, freya

De magische aspecten van het woud zijn op zijn netvliezen gebrand. Een koude rilling loopt over zijn ruggengraat die wat uitsteekt. Het lijkt alsof het niet echt is, alsof hij in een droom leeft en gevangen zit. Dit gebied lijkt zo vredig dat het bijna nep is, het voelt alsof de echte gevaren zich hier verschuilen omdat je hier niets vermoed. Hij betwijfeld of hij hier wel wilt zijn, misschien loopt dit wel buitengewoon slecht af. Een zucht rolt over zijn lippen. Zijn elegante hoofd laat hij omhoog komen, om zijn oren naar voren te priemen. Hij vangt ieder geluid op wat zich maar laat horen. Soms lijkt het alsof dit zintuig beter ontwikkeld is als alle andere. Echter moet dit bedrog zijn omdat hij niets mist qua zintuigen. Nee, hij kan niet praten omdat hij geen woorden kent. Na alle jaren is zijn stem wat moeizamer geworden maar hij heeft hem nog wel.

Nerveus stapt hij met een stevige tred door. Hersenspinsels overspoelen zijn hersenen, waar het altijd al zo onaangenaam druk in is. Laatst heeft hij Myou weer ontmoet, wat hem ongelofelijk goed heeft gedaan. Zijn levenslust is weer terug gekomen, sterker dan ooit. Hij schud de gedachten van hem af, wat hij al vaker deze dag heeft gedaan. Alert blijven is nog steeds moeilijk voor hem, en in dit verraderlijke gebied was het geen uitkomst. De grote neusvleugels trillen bij het opsnuiven van een nieuwe geur. Er zijn weer nieuwe paarden in zijn omgeving. Overladen door enthousiasme begint hij te draven. Voor een Friese hengst is hij helemaal niet groot. Enigszins klein zelfs. Maar hij heeft er geen moeite mee, omdat de meeste er zo groot, gevaarlijk en onvoorspelbaar eruit zien. Hij heeft vele merries zien terug deinzen, alleen omdat hij zwart was met een imposant lijf. En geen een neemt de moeite om hem echt te leren kennen.

Zijn ogen spotten wat herten, die er met een noodgang van door gaan aangezien hij met een behoorlijk tempo aan komt draven. Hij besluit zijn vaart te minderen tot een rustige stap. Een schelle hinnik verlaat zijn zwarte lippen, op zoek naar het gehoorstelsel van een ander paard om hem te vergezellen. Soms is hij graag alleen, maar vandaag heeft hij sterke behoefte aan gezelschap. Hij wil paarden ontdekken, want sommige karakters waren geniaal. Die van Myou bijvoorbeeld, maar ook zijn kleine Floyd kan er wat van. Zuchtend neemt hij een hap van het malse gras waar de ochtenddauw nog op de bezichtigen is. Smakkend en genietend laat hij het door zijn tanden en slokdarm glijden.

Gereserveerd voor Mimi!

Haar ooit zo levendige ogen, kil en somber. Nooit zouden ze meer stralen zoals ze ooit gestraald hadden. Nooit zou ze meer het geluk voelen wat ze ooit had gevoelt. Haan naam deed ze geen eer aan. Inplaats van dat ze sterk was. In plaats van dat zij degene was die vernietigde, was zij vernietigd. Was er niets meer van haar over. Hadden angst en pijn haar omgetoverd tot een hoopje nutteloos vlees en bot. Haar ooit stralende ogen wachtte enkel op het einde. Er was niets meer voor haar het was enkel wachten op het eind.

En het eind zou komen. Het was slechts een kwestie hoe lang Achilles haar nog zou laten leven. Ja voor niets anders was ze bang. Enkel hij kon haar leven beëindigen. Voor de andere schimmen vreesde ze niet. Ja die zouden haar ook kunnen vermoorden. Daar was ze zich van bewust. Er was enkel een verschil, en dat was ook het verschil wat haar terug had doen komen naar deze vervloekte en doch schitterende plek. Achilles zou niet eens wachten op een blauwe maan. Hij zou haar zo vernietigen. In haar eentje had ze geen kans tegen hem. Hier wel, hier kon ze paarden om haar heen hebben. Leaders die haar ook zouden beschermen, zouden weten wat de blauwe maan inhield. Haar leven konden redden en misschien zelfs wel Achilles konden vermoorden voor hij haar vermoorde.

Ze kon niet alleen zijn, niet zonder gevaar te lopen. Maar nu.. Nu was ze alleen. En niemand was te zien. Hoewel ze paarden rook waren ze ver weg. Doodsangst straalde haar lichaam uit terwijl ze zich verder voort bewoog. Geen tijd om stil te staan. Dan zou hij haar sneller vinden. In de verte leken schimmen zich op te doen. In de verte leek een paard zichtbaar te zijn. Het wit rond haar ogen werd groot terwijl ze met lichte doodsangst naar het paard staarde. Pas toen ze opmerkte dat hij rustig leek te eten ontspande ze licht. Doch bleef de stress in haar lichaam voortrazen terwijl ze naar hem staarde. Haar ogen leeg wachtend tot de zijne hare zouden ontmoeten..

Apollonia
'Cause sometimes you just feel tired,
Feel weak, and when you feel weak, you feel like you wanna just give up.
But you gotta search within you, you gotta find that inner strength
And just pull that shit out of you and get that motivation to not give up
And not be a quitter, no matter how bad you wanna just fall flat on your face and collapse.'

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

FREYR / MAANOGEN
rank one. ♥ myou, floyd, freya

In zijn ooghoeken ziet hij een paard naderen. Om niet te enthousiast over te komen draait hij zich langzaam om, zodat hij nu het paard als geheel kan zien. Echter schrok hij van zijn uitzicht. Hoe de merrie daar wat angstig staat, elke spier van haar lichaam gespannen is. Langzaam bekeek hij haar gehele gedaante, analyseert alle foutjes maar ook zeker alle schoonheden. Haar prachtige palamino kleur siert haar. Door deze gedachte komt een voorzichtige glimlach op zijn lippen te staan. Niet te patserig, zo wil hij zeker niet over komen omdat hij zo gewoon weg niet is. Hij had al vele hengsten met een vieze grijns naar merries zien staren, dat was totaal niet de manier hoe je een merrie moest benaderen of behandelen. Freyr mag dan wel van een hele andere ‘cultuur’ komen, hij weet wel alle manieren.

Rustig en langzaam zet hij een paar stappen naar voren, waardoor kleine takjes kraken en vermorzelt worden onder een van zijn grote hoeven. De grote bruine ogen, die niet helemaal in verhouding zijn met zijn hoofd, zoeken de hare op. Zijn enorme bos manen veranderd van houding omdat een vlaagje wind ze streelt. “Hallo.” Fluistert hij, vooral stotterend. Als hij zich ergens voor schaamt was het dat hij niet kon praten, althans geen woorden wist en ze niet goed uit kon spreken. Hallo heeft hij van zijn kleine lieve Floyd geleerd, maar na al die jaren komt het nog steeds niet foutloos uit zijn mond. Maanogen was het woord dat Myou hem geleerd had, of beter gezegd genoemd had. Hij is er trots op dat hij deze naam draagt, het past ook perfect bij hem.

“Maanogen.” Nog steeds stottert hij en uit schaamte draait hij zijn hoofd van de merrie af. Verdomme, denkt hij in zichzelf. Zijn hoofd brengt zich wat omlaag, en draait zich langzaam terug naar de merrie toe, haar wat schaamtelijk aankijkend. Dit gevoel gaat met enorme nieuwsgierigheid gepaard, hij wilt haar leren kennen, haar karakter ontdekken en alles wat om dit schouwspel samenhangt. Hunkerend naar reactie zet hij nog een stap vooruit, om zo nog dichter bij de onbekende merrie te staan.

“Hallo.” Fluisterde hij, vooral stotterend. “Maanogen.” Nog steeds stotterde hij en draaide hij zijn hoofd van de merrie af. Zijn hoofd brengt zich wat omlaag, en draait zich langzaam terug naar de merrie toe, haar wat schaamtelijk aankijkend. Apollonia keek hem aan en toen hij een stap haar richting op deed stapte Apollonia een stap achteruit terwijl het wit in haar ogen duidelijk zichtbaar was. Ze ademde met lange teugen terwijl ze zichzelf probeerde te kalmeren. Haar ogen kregen iet wat onderzoekends terwijl ze dacht aan Hazel. De jonge merrie die ze hier had ontmoet. De jonge merrie had wat rust in haar naar boven gebracht. Misschien zou deze hengst hetzelfde voor haar kunnen doen.. Een lichte rust. Zijn woorden gingen snel door haar hoofd terwijl ze zacht probeerde te glimlachen. Maanogen, zou dat.. Zijn naam kunnen zijn? "Apollonia." Klonk haar stem zacht terwijl ze voorzichtig probeerde te glimlachen.

-srry flut en laat D=

Apollonia
'Cause sometimes you just feel tired,
Feel weak, and when you feel weak, you feel like you wanna just give up.
But you gotta search within you, you gotta find that inner strength
And just pull that shit out of you and get that motivation to not give up
And not be a quitter, no matter how bad you wanna just fall flat on your face and collapse.'

**Profile** Number of posts : 355 Status : Active

take me down to the paradise city 6s6p1i

Freyr • Maanogen, Rank 1
Het voorzichtige glimlachje van de merrie, die zich Apallonia noemde deed mij goed. Paarden tevreden stellen was mijn ding, mijn lust en mijn leven. Ik deed niets liever, ook al was communiceren niet mijn beste vak. “Apallonia.” Herhaalde ik. Nog steeds stotterend en vooral op de manier hoe Apallonia het zei. Een tikkeltje van haar stem kwam terug in die van mij. Ik was vrij goed in paarden nadoen, misschien wel een van mijn betere kanten. Maar ik was er blij mee, aangezien ik anders helemaal geen conversatie kon voeren en zo kon ik het op zijn minst nog een beetje leren.

Mijn hazelnootkleurige ogen nagelde zich op de palamino kleurige merrie. Haar blauwe ogen fascineerde mij. En daardoor hief ik statig mijn hoofd, om voorzichtig in haar prachtige ogen te kijken. Een zachte, voldane zucht verliet mijn lippen terwijl de wind met mijn lange manen speelde. Glimlachend wendde ik mijn ogen weer van haar af. Beluisterde al de geluiden die de natuur met zich mee bracht, waar van ik zo kon genieten. Voorzichtig zette ik een stap richting haar, hopend dat ik niet te dicht in haar persoonlijke ruimte kwam. “Apallonia.” Sprak ik nog een keer, op dezelfde manier als ik al gedaan had maar dan een beetje zachter. Langzaam reikt mijn donkere neus naar haar toe, proberend contact te zoeken maar wachtend op haar reactie.

take me down to the paradise city 4ghli0

“Apollonia.” Zijn stem sprak haar naam en ze keek hem recht aan met haar blauwe ogen. Ze slikte langzaam. Haar blauwe ogen. Dat was nog iets waaraan de merrie niet helemaal gelijk was met haar broer wie ogen had zwart als de nacht. Het waren kleine verschillen maar ja.. Ze slikte langzaam terwijl ze haar lange witte manen voorzichtig uit haar gezicht schudde. Haar waterige glimlachje was langzaam aan weer verdwenen terwijl ze de hengst aankeek. "Maanogen.." Klonk haar stem zacht terwijl ze haar hoofd langzaam schuin hielt. "Je naam?" Klonk haar stem onzeker niet wetend of ze hem nu had beledigd of een compliment had gegeven. Apollonia was slecht in dit soort dingen. Ze was onzeker naar de gehele buitenwereld en dus ook naar deze hengst. De wereld was haar niet meer eigen en zo was ze dus ook.. Verwilderd van haar eigen omgeving.

Can anybody hear me? Or am I talking to myself?
My mind is running empty in the search for someone else who doesn't look right through me.
It's all just static in my head. Can anybody tell me why I'm lonely like a satellite?

**Profile**

» Sleepless nights & city lights - Rimero
» this could be paradise
» Paradise~
» conquest of paradise
» Paradise. ~ Shade?

take me down to the paradise city

take me down to the paradise city

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen