Onderwerp: Closed - Day trip. za 7 jan 2017 - 20:31
Het waren grote passen waarmee de hengst zich over het land verplaatste. Achter hem lieten zijn grote hoeven steeds een afdruk achter in de dunne laag sneeuw. Het zorgde voor een perfect spoor als men hem wilde volgen. precies daarvoor draaide zijn oren bij ieder geluid in die richting. Je kon nooit voorzichtig genoeg zijn, ook al was het een mooie dag. In de lucht hing de zon, die de sneeuw nog witter maakten dan het eigenlijk was. Het was een warmte die hij duidelijk kon voelen door zijn wintervacht heen en het was een aangenaam gevoel. Satarn was niet iemand die hield van extreme warmte, maar voor de koude had hij het ook niet. Iets dat er juist tussenin viel was voor hem perfect.
Op een open vlakte, bedekt met een laag sneeuw en deels omgrensd door dennenbomen bleef hij staan. Met zijn bovenlip duwde hij de sneeuw wat aan de zijkant op zoek naar een stuk gras waar dat hij zijn tanden in kon zetten. Onder de dennenbomen zou hij het niet vinden. Het was vaak zo dicht begroeid dat het nodige zonlicht nooit de grond raakten en gras daar de kans niet kreeg op te groeien. Iedere keer dat Satarn een stap naar voor zetten om op een andere plek te kunnen grazen, rolden zijn spieren zichtbaar onder zijn huid. Het was eens een rustige dag op BMH, maar zo iets kon altijd snel veranderen.
Een zacht briesje deed zijn zwarte manen opwaaien toen dat zijn hoofd weer de lucht in school. Het was een zacht geluid geweest maar hij was er zeker van iets te hebben gehoord. Iemand misschien zelfs. Satarn zijn oren stonden recht overeind om elk geluidje op te kunnen vangen. Een zachte bries verliet zijn mond. Satarn was zelf niet meer zeker of hij inderdaad wat gehoord had, of dat het zijn verbeelding was. Voor zover dat hij wist had het een hert kunnen zijn tussen de bomen. ‘Iemand daar?’ klonk zijn zware stem. Bij iedere ademhaling verlieten kleine wolkjes damp zijn neusgaten. Door zijn hoofd hoog in de lucht te houden, probeerde hij autoriteit uit te stralen. Satarn vond het niet aangenaam om beslopen te worden, of als er gewoon iemand in de buurt was waar hij niets van af wist.
Voor een personage van Lies c:
"The demon is talking, but not making any sense. Typical, I suppose."
Banaan
Profile Number of posts : 1356 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: Closed - Day trip. za 7 jan 2017 - 22:00
ELYSIA
Maanden waren voorbij gevlogen zonder dat de Arabische merrie er iets van had meegekregen. De wereld om haar heen was doorgegaan met het leven, maar zij was achtergebleven in het verleden, niet in staat om de voortschrijdende tijd bij de houden. Haar verblijf in Aramore was niet meer dan een vage herinnering in haar toch al warrige gedachten. Alles was vaag, behalve die ene ontmoeting met de gevleugelde, slangachtige hengst in het moeras. Elysia herinnerde zich het beeld van hem maar al te goed, het was haar bijgebleven sinds de eerste minuut dat ze hem had ontmoet. Zijn naam was Oberon. Terwijl de naam door haar geheugen weergalmde, proefde ze opnieuw de naam op haar tong. Hij had toentertijd gered van de wolven die haar in dat moeras hadden aangevallen. Maar zo snel als dat hij toen was verschenen, zo snel was hij eveneens weer verdwenen. De jonge merrie had nooit de kans gekregen om hem te bedanken voor zijn heldhaftige optreden. En die gedachte hield haar nog steeds bezig. Dat ene korte moment dat ze de gevleugelde hengst had gezien, was de enige keer dat ze ook daadwerkelijk het idee had dat ze zich met haar voltallige bewustzijn in het heden bevond. Na Oberons verdwijning was Elysia hervallen in haar oude patroon van haar zombieachtige bestaan.
Elysia dwong haar slanke ledematen tot een slome gang, wat veel weghad van een draf, niet in staat om veel sneller dan dat slakkengangetje te gaan. Haar adembenemende, paarse ogen staarden dof en levenloos de wereld in. Ze kregen niet veel mee van de schoonheid van Minanter. De merrie was zich er niet eens van bewust dat ze zich in nieuw territorium bevond. Alles om haar heen, elke minuscule beweging die binnen de grenzen van haar gezichtsveld werd gemaakt, en elke geluid dat haar oren bereikte; alles kon ze zien en horen, maar haar hersenen reageerden er simpelweg niet op. Elysia kon niet verklaren waarom ze zich zo voelde, maar ze had de situatie zoals die zich nu voordeed te accepteren. Einde van de discussie.
In de tussentijd was het lichaam van de Arabische merrie enkele honderden meters gevorderd. Ze vond haarzelf in een donker, dichtbegroeid woud. Een feit die haar niet in de koude kleren ging zitten. Hoewel ze voor een groot deel in een waas verkeerde, had ze nog wel enig besef van tijd en ruimte. De merrie voelde zich niet prettig en op haar gemak in dit gebied. Een plotselinge windvlaag schuurde langs haar dunne zomervacht en liet een koude rilling langs haar ruggengraat glijden. De geuren van de omgeving kwamen haar geen van allen bekend voor, waardoor ze zich nog onbehaaglijker begon te voelen. Paniek besloop haar hart vanuit haar zenuwen. Haar paarskleurige kijkers werden groter en haar spieren werden aangespannen. Haar kleine, smalle lichaam was klaar om op de vlucht te slaan. Echter hield een stem die door de lucht haar gehoorgang bereikte haar daar voorlopig nog van. Elysia keek om haar heen, zoekend naar de bron van de woorden. Ze vond hem een tiental meters van haar huidige locatie. Ergens in haar systeem borrelde nieuwsgierigheid naar het oppervlak. Wie was deze vreemdeling?
“Wie ben je?” sprak ze voorzichtig, waarbij ze haar afstand van de roankleurige hengst goed bewaakte. De merrie bevond zich nog steeds in een positie om per direct te vluchten, maar voor nu zou ze haar grond behouden. Wachtend op een reactie van de onbekende hengst.
DREADFUL AS THE STORM
AND THE LIGHTNING
Lisa
Profile Number of posts : 100 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: Closed - Day trip. za 7 jan 2017 - 23:34
Satarn was niet voor onbekende paarden. Het liefst kende hij iedereen zodat hij wist waar dat hij zichzelf aan kon verwachten wanneer hij iemand tegen kwam. Bij een nieuw gezicht waren er veel te veel vraagtekens want je wist niets van elkaar. Meestal toch. Zonder vrees had hij gevraagd wie er was. Er volgende meer gekraak waardoor hij erachter kon komen waar de andere vandaan zou komen. Heel de tijd bleef hij alert toekijken tot er dan toch eigenlijk een gestalte verscheen voor hem.
Ze zag er zo fijn uit. Zo breekbaar. Als hij naast haar zou staan was het verschil overduidelijk te zien. Zijn brede postuur in vergelijking met haar elegante figuur. Je zou denken dat één trap genoeg was om...wel ja wat te breken. Het waren niet de goede gedachten die je zou moeten hebben wanneer een bloedmooie dame je benaderde, maar Satarn had ze wel. Dat waren de eerste gedachten die vaak in zijn hoofd kwam opspringen wanneer hij iemand zag. Eerst denken aan wat negatief was, om nadien het positieve naar boven te halen en het negatieve te laten wegvaren. Zoals eerder vermeld was ze een pracht om te zien, ook al leek ze niet gerust met heel de situatie. Ze was gespannen en dat terwijl Satarn er weer kalm bij stond. Hij zag haar niet direct als een bedreiging meer. Ze was een vreemdeling ja, maar daar hield het verder op. Niets bedreigend daaraan.
Satarn bleef op een aanvaardbare afstand staan van de merrie. Als ze zelf dichterbij wilde komen, dan deed ze dat. Als ze zich echter beter voelde op een paar meter afstand, dan was dat voor hem ook in orde. Hij zou zichzelf niet in haar persoonlijke ruimte forceren. ‘Satarn,’ stelde hij zichzelf kort voor. Aan zijn houding veranderde niets. Hij hield zijn hoofd hoog en zijn lichaamshouding stond trots. In zijn stem was er niet veel emotie te bekennen, maar dat wilde ook zeggen dat er geen vijandigheid was. ‘Met wie heb ik het genoegen te mogen spreken?’ sprak Satarn beleefd tegen haar.
"The demon is talking, but not making any sense. Typical, I suppose."
Banaan
Profile Number of posts : 1356 Status : Active
Contact
Onderwerp: Re: Closed - Day trip. vr 13 jan 2017 - 17:01
ELYSIA
Ze kon hun aanwezigheid zowat voelen. Het liep als vloeibaar gif door haar aderen. De Arabische merrie wist dat ze opzoek waren naar haar, en dat ze haar uiteindelijk ook zouden vinden. Zodra haar vaders spreuk was uitgewerkt, zou het geen moeilijke taak zijn om haar te lokaliseren. Het zou bijna te makkelijk zijn. Kinderspel. Elysia wist niet hoe lang ze nog had voordat de warlords een einde aan haar bestaan kwamen maken. Ze zouden haar vergiftigen met iets dat haar een langzame, ondraaglijke dood zou bezorgen. Als eerste zou de merrie haar grip op de realiteit langzaam verliezen, daarna zou ze cel voor cel vernietigd worden. Orgaan na orgaan zou uitvallen, totdat als laatste haar hart zou stoppen met pompen. Maar nog voordat dat moment zijn intrede zou doen, was ze allang hersendood. Het gif zou al het vuile werk voor de warlords doen. Het enige wat hun na haar dood nog te doen stond, was het uit de wegruimen van haar lichaam en dan was de klus geklaard.
“We’re coming for you, Elysia. It won’t be long before your father’s spell wears off…” Waren de woorden die continue door haar hoofd spookten. Het zou niet heel lang meer duren voordat de krijgsheren zouden krijgen wat ze al sinds haar geboortedag naar hadden gesnakt. Haar dood. De wolvenaanval in het moeras was slechts een waarschuwing geweest, niet om haar te doden maar om haar nog meer angst in te boezemen. En of hen dat gelukt was. Elysia leefde in contante angst dat ze haar zouden vinden en vermoorden. De warlords hielden ervan om spelletjes met haar te spelen, wetend dat de merrie haar tragische lot toch niet kon ontsnappen. Haar situatie was uitzichtloos; ze kon haarzelf beter nu zelf van het leven beroven, dan te moeten wachten tot zij het voor haar kwamen oplossen met een zeer pijnlijke dood tot gevolg. Niemand was in staat om haar nu nog te redden. Haar vader kon zeggen wat hij wilde, maar er veranderde niks aan haar hopeloze situatie.
De kleine merrie schrok op toen woorden haar gehoorgang binnendrongen. Ze keek even verward om haar heen, tot ze tot het besef kwam dat ze niet alleen was. Elysia was zo in haar gepieker opgegaan, dat het compleet aan haar voorbij was gegaan dat ze zich in het gezelschap van een nog onbekende hengst bevond. Haar wimpers knipperden een paar keer verdwaasd, waarna ze haar aandacht op de vreemdeling focuste. “Sorry, ik was er even niet bij.” kwam er verlegen uitgerold, gepaard gaande met een schaapachtig glimlachje. Als een paard had kunnen blozen, dan was ze nu zo rood als een tomaat geweest. “Mijn naam is Elysia. Aangenaam kennis te mogen maken, Satarn.” vervolgde de rankgebouwde merrie beleefd. Wonder boven wonder was het haar op de één of andere manier toch nog gelukt om zijn naam op te pikken.
