Silence before the storm [&NATEAL]

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

pilgrim

The line between what brings us pain and what sustains us
is thinner than you’d imagine

De bomen vlogen aan de hengst zijn gezichtsveld voorbij, voor enkele seconden vastgepind aan zijn netvlies en daarna weer loslatend door de hoge snelheid die zijn lichaam bereikte. Zijn hart en longen werkten zich een slag in de rondte om zijn spieren en organen van zuurstof te kunnen voorzien. Lichte dampwolkjes kwamen uit Pilgrims opengesperde neusgaten. Ook al galoppeerde hij al minstens meerdere tientallen minuten op dit tempo voort, toch vertoonde hij nog geen vermoeidheidsverschijnselen. Zijn leverkleurige lichaam was erop gebouwd om intensieve prestaties te leveren op lange afstanden. Bovendien, de jonge hengst vond het heerlijk om de wind langs zijn oren te horen suizen en de prille ochtendzon te voelen op zijn gevoelige huid. Alhoewel, de afgelopen stressvolle maanden hadden wel hun tol geëist. Pilgrim was enkele kilo’s afgevallen, waardoor zijn ribben lichtjes door zijn wollige wintervacht schemerden, evenals waren zijn lange manen in een klittenbos veranderd. Niet iets waar je als voormalig General van rang twee trots op kon zijn.

Zijn hersenen seinden zijn benen tot stilstand, waarbij zijn blik over het Minanter en de kudde die in de diepte van het dal rustig aan het grazen was gleed. De meeste figuren herkende hij niet of nauwelijks, maar één sprong er wel degelijk uit. Haar bruine vacht en haar groene ogen waren zelfs op deze afstand zichtbaar voor hem. Hij had tenslotte ook oog voor detail. Het was de hengst en zijn testosteron niet ontgaan dat de dochter van voormalig Councillor Skyfall tot een ware schoonheid was uitgegroeid. Pilgrim voelde voor een klein moment een warme tinteling door zijn aderen stromen. Hij zou haar altijd blijven beschermen, gezien of ongezien.

Voor enkele, luttele secondes bleef hij op de heuvelrug naar het tafereel beneden in het dal staren, waarna hij zijn spieren weer aan het werk zette en er met een vlugge galop vandoor schoot. Zijn lichaam blendde bijna perfect in met de duistere schaduwen van het naaldenwoud. Hij genoot ervan om op hoog tempo door het bos te galopperen, bomen ontwijkend waar die zijn pad kruisten, en de vrijheid door zijn lange manen te voelen wapperen. Plotseling attendeerde een minimaal hoorbaar gekraak achter hem dat hij gevolgd werd. Vrijwel meteen stopte Pilgrim zijn reis, om vervolgens alert om hem heen de omgeving in zich op te nemen. “Wie is daar?” bulderde zijn stem door het muisstille woud.

vengeance is mine

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Silence before the storm [&NATEAL] Nate_Ps1

Nateal

Met een krachtige afzet van zijn achterbenen sprong de jonge hengst vooruit over een omgevallen boom heen en sloeg vervolgens nog even fel achteruit met zijn achterbenen, alsof hij de boomstam nog even probeerde weg te trappen. Hard blies hij de lucht door zijn neusgaten naar buiten en maakte een briesend geluid terwijl hij zijn hoofd laag hield. Snel vervolgde hij zijn pad in een rengalop tussen de bomen door. Af en toe moest hij even over een bosje springen en dat ging dan ook gepaard met een wilde sprong. Vogels raakte in de stress en vlogen weg voor het snelle gevaarte wat ineens hun rust verstoorde. Andere dieren vluchtte ook, die wilde er net zoals de vogels niets mee te maken hebben. Het kon Nateal alleen niets schelen, hij moest zijn energie hier kwijt. Hoewel al dat doelloos rond rennen hem ook wel begon te vervelen, er zat geen uitdaging in.

Wanneer hij bij een riviertje aankwam galoppeerde hij nog ver door tot het einde om vervolgens er een noodstop in te gooien voor de kant van het water. Zijn achterbenen zette hij vast in modder en zo gleed hij nog even door terwijl hij met zijn voorbenen kleine stapjes zette. Misschien had hij de afstand of gladheid van de modder een klein beetje onderschat want met zijn voorbenen kwam hij al in het water tot stilstand. Het koude water was meteen te voelen evenals de modder die aan zijn achterbenen gekleefd zat. Nateal nam een diepe adem en blies deze ook weer rustig uit. Kort bleef hij zo staan terwijl zijn borstkas meebewoog met zijn ademhaling. Rustig stapte hij verder door het water heen om het beekje over te steken. Gelukkig was dit niet een van de wilde stukken van de rivieren want het was winter dus die konden vrij riskant zijn en diep. Hier kabbelde het water nog redelijk rustig over de stenen heen.

Aan de andere kant besloot hij weer gewoon te blijven stappen, want het begon hem te vervelen. Het liefst zou hij nu andere paarden opzoeken, een gesprekje beginnen of iets in die richting. Misschien zou er nog wel iets interessants uitkomen en kon hij een beetje lol maken. Daarom zette hij weer koers richting de kudde, hoewel hij de kudde niet in zou komen want daar zou waarschijnlijk ook niet zoveel gebeuren onder leiding van de leider. Nee, maar er zouden van ook wel wat paarden zonder zwerven buiten de kudde, dat kon bijna niet anders. En zo dacht hij hier nog maar net over na of zijn vraag werd al beantwoord want hij hoorde het typische geluid van een galopperend paard. Hij draaide eerst zijn oren en vervolgens zijn zicht naar waar het geluid vandaan kwam en het duurde niet erg lang of Nateal sprong ook weer aan in een galop. Hij zette zich af van zijn achterbenen en vloog achter het andere paard aan. Hoe lang of hij zou het doorhebben? Niet lang. Hij stopte vrijwel meteen en ook Nateal maakte een stop om zichzelf niet meteen kenbaar te maken. “Wie is daar?” Bulkerde de hengst waarna Nateal van achter de bomen op hem af kwam lopen. ”Ik ben daar.” Liet hij weten. ”Hallo.” Zei hij daarop meteen weer en stopte weer toen hij dichtbij genoeg was. ”Volgens mij ben je zonet over de snelheidslimiet gegaan.” Liet hij weten met een klein lachje.

Manip

**Profile** Number of posts : 1356 Status : Active

pilgrim

The line between what brings us pain and what sustains us
is thinner than you’d imagine

Argwanend bleef de levervoskleurige hengst de bosrand nauwlettend in de gaten houden. Voorbereidt op een onverwachte aanval van een naar bloed hongerende schim. Als het erop aankwam, zou hij moeten vechten voor zijn leven. Het nadeel stond hem helaas nader bij dan het voordeel. Hij behoorde tot de laagste gerangeerde paarden in BMH, dus zou hij een makkelijk hapje zijn voor die bloeddorstige monsters van het duister. Zeker als ze erachter kwamen dat hij een voormalig General van rang twee was, dan zou hij al helemaal interessant voor hen zijn. De hengst zou dan niet snel gedood worden, nee, het zou een langzame en pijnlijke lijdensweg worden. Pilgrim had van tevoren geweten dat dit een nadelig risico was die behoorde tot zijn voormalige functie. Toch had hij de job met beide handen gretig aangenomen. Het privilege dat hem de onsterfelijkheid verschafte, had hem toentertijd mooi in de gelegenheid gebracht om zijn geliefde pappie zonder enig gevaar te bespioneren. Pilgrim wist dat de tweekleurige hengst nog steeds ergens in het land van de Blauwe Maan rondwaarde, zoekend naar zijn geliefde merrie, Faylice. Het was zelfs hem niet ontgaan dat het liefdesdrama van die twee beroemd was binnen de grenzen van dit gebied.

“Ik ben daar.” was het eerste antwoord wat de leverkleurige hengst uit zijn gedachten deed opschrikken. “Hallo, volgens mij ben je zonet over de snelheidslimiet gegaan.” was het tweede antwoord dat hem naar de bruine gedaante deed kijken. Pilgrims oren schoten uit automatisme tot ver achter in zijn nek. Hij liet het openlijk blijken dat hij er niet van gediend was om zomaar overdonderd te worden door een soortgenoot. Zijn felgroene ogen bestudeerden de onbekende hengst haastig voordat hij de conclusie trok dat deze vreemdeling waarschijnlijk geen gevaar voor hem vormde. Anders zou hij immers niet zo joviaal het toneel hebben betreden.

“Ja, zover was ik ook nog wel gekomen.” snauwde Pilgrim op een cynisch toontje naar de bruine hengst. Hij rechtte zijn rug en richtte zijn gewelfde hals hogerop in de lucht. De wind trok ruig aan de lange manen die in verbinding stonden met zijn nek, en liet ze alle kanten op waaien. “Kom je me soms een bekeuring uitdelen, vriend?” was de eveneens zo sarcastische opmerking die vanuit zijn mondholte volgde. Een spottende grimas sierde ondertussen Pilgrims donkere lippen. Dit kon nog weleens een interessante conversatie gaan worden.

vengeance is mine

Pil is ook altijd zooo vriendelijk en gastvrij : }

**Profile**

» Nateal
» I can feel a storm coming..
» Storm gives me the power needed, the power to live

Silence before the storm [&NATEAL]

Silence before the storm [&NATEAL]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen