Storm gives me the power needed, the power to live

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Donkerbruine lichaam draafde sierlijk door het gebied van rang 3, Anderfels. Ze mocht gaan en staan waar ze wilde en daar maakte ze duidelijk gebruik van. De Blauwe Maan was bijna over en dus was het ook gedaan met het horen van paarden die schreeuwde van de pijn. Het geluid dat haar oren streelde. Ze wou wraak nemen, niet alleen op dieren, gewoon op de aarde en moeder natuur. Deze zou ze straffen door hun bezit af te pakken. Haar zwarte manen met een blauwe schijn werden gestreeld door de stevige wind. Al gauw vallen er dikke druppels regen op haar rug en hoofd. Ze vond het heerlijk om de meeste paarden te zien schuilen voor wat water. Haar bijna witte ogen kijken strak naar de zon die wel nog steeds aan de hemel hing. Direct was haar perfecte gevoel op de hoop dat er onweer kwam weg. De regenboog glom aan de hemel. Ook deze verdween al snel en een lichtflits schiet door de lucht. Vanth zette haar lichaam tot stilstand en kijkt vol genot naar het onweer. Soms dacht ze wel eens dat ze door onweer zich sterker voelde, wat een onzin. "Dat lijkt er al meer op." Zegt ze bijna onhoorbaar. Wanneer ze geritsel hoort dat snel dichterbij komt draait ze haar hoofd naar het lawaai en legt haar oren in haar nek. Wie stoorde Vanth tijdens een van de weinige momenten dat ze eens kon genieten van de natuur? Haar tanden lichtjes ontbloot en haar lichaam klaar om weg te spurten.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Zijn ogen tuurde naar de lucht. De lichtflitsen die voorbij schoten. Hij vond het prachtig. Het was net een levensgrote barbecue . Een vlammenzee, ja daar doen me goede zaken mee. Nee, Treasure was geen duister figuur. Hij genoot van het leven en van de natuur. Hij was graag alleen. Niemand die hem dan stoorde of lastig viel. Maar hij was altijd beleefd en nooit onbeschoft. Hij was nu al even in Orlais en had er nu al bijna genoeg van. Dus was al snel weer op onderzoek uitgegaan in Anderfels. De perfecte lange bloemenvlaktes maar hij goed in kan trainen. Gewoon rennen, zo hard als je kunt, met de wind in je manen. Bij het idee verscheen een glimlach op zijn gezicht.

Hij bewoog zijn ranke lichaam in een vlotte draf door de bomen. Toen hij een zachte stem van een merrie hoorde ging hij direct over in een stap. Rustig bewoog hij zijn lichaam in de richting van het geluid. En nog voordat hij het door had stond hij oog in oog met een slanke merrie. Agressief keek ze hem aan wat hem achteruit liet deinsen. Het was een knappe merrie maar met duidelijk een duistere kant. Hij duwde zijn borst naar voren waarna hij zijn hoeven naar voren zette. "Is er wat?" Vroeg hij beleefd met een zachte grinnik erin.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth stond naar de hebgst voor haar te kijken en haar oren gingen terug naar voor. Haar manen die een blauwe schijn bevatte plakte tegen haar donkerbruine hals en zonder dat ze het zelf besefte wabdelde ze zelfs naar de hengst toe. "Neen, ik bentrouwens Vanth." zegt ze met een vriendelijke toon die toch een beetje verleidelijk klonk. In haar ogen stond nog steeds diezelfde ijskoede blik en vrolijk zag ze er oon niet echt uit. Ze was mooier als ze lachtte en dat wist ze, maar lachen was haar de laatste jaren niet mee gegund. Nog steeds teisterde een hevig onweer Anderfels en Vanth zag verschillende paarden schuilen over de rug van de hengst.

zit op iPod dus sorry voor tupefouten en korte posts.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Treasure grijnsde naar de merrie terwijl hij haar aankeek. De ijskoude blik was duidelijk zichtbaar. Maar deze negeerde hij en hij bleef gewoon naar haar grijnzen met zijn eeuwige charmante glimlach. Hmm, Vanth.. Dacht hij na. "Aangenaam, Vanth, Ik ben Treasure." Sprak hij beleefd met een charmant randje erop. Je kon treasure bekijken als een zwaan. Bespierd was hij, en zeer krachtig. Maar ook zo elegant op zijn hoge benen en zijn fijne hoofd. Zijn glimlach kwam altijd even mooi uit daardoor. "Is deze dame wat verdrietig." Zei hij zachtjes, bijna onhoorbaar, treiterend. Maar absoluut niet onbeleefd of onaardig.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Haar witte ogen kijken de hengst eens raar aan. Waarom zou ik verdrietig zijn? Omdat ik niet lach? Nou, daar zal je dan maar aan moeten wennen. Toch glimlacht ze eens om te laten zien dat ze echt een knappe merrie is als een glimlach haar lippen siert. Alleen liet ze haar vrolijke kant niet zomaar zien. Daarvoor moest haar gezelschap wel wat moeite doen.

De hengst die voor haar staat was een knappe hengst en had nog een leuke naam ook nog. Ze buigt haar hoofd eens verleidelijk en kijkt hem lief aan. "Natuurlijk van ik niet verdrietig met zo'n hengst voor me." Zegt ze met een speelse een verleidelijke toon. Haar voorbenen springen een paar keer speels in de lucht en een glimlach verschijnt op haar gelaat. Ze had een wispelturig gedrag en deze speelde altijd tussen vrolijk en kil.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Bij haar glimlach kwamen zijn mondhoeken langzaam omhoog. Ja, hij hield wel van een uitdagende merrie als Vanth. Vanth was aan apart typetje, ze had een nare, duistere kant. Dat was de kant die ze liet zien. Maar Treasure had de gave om een paard vanbinnen te zien. Heel diep van binnen zat een klein hartje met een naar verleden. Een glimlach sierde zijn lippen terwijl hij de merrie bekeek. Bij een harde knal draaide hij zijn oren naar achter en hapte eens in de lucht. Hij was gek op onweer, de flitsen, maar de knallen vond hij minder. "Gelukkig maar, ik heb graag een smile" Zei hij op zijn eeuwige charmante toontje terwijl hij zijn lichaam een stap naar voren zit. Dichter tegen de merrie aan.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Zit op iPod:

Met een glimlachje kijkt ze de hengst raar aan als hij in de lucht bijt. Bangelijk hoor: lucht. zegt ze lachend terwijl de regen op haar lichaam bleef klatteren. De hengst had iets dat haar aantrok, iets wat ze nog nooit eerder had gevoeld. Wanneer ij dichet wandeld twijfelt ze even, maar blijft toch vastberade staan. Weer draaide haar humeur. Haar oren gingen in haar enk en haar ogen stonden weer kil. Soms wou ze dat ze altijd de vrolijke Vanth kOn zijn, allen kon ze dat op de een of andere manier niet.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Hij grinnikte bij de woorden van de merrie klopt. "Zuurstof komt uit de lucht en uit jou" Grinnikte hij zachtjes. Maar toen haar stemming veranderde sprong hij gschokt achteruit. Wat was dat met haar? "Wat is er?" Vroeg hij alsof hij daarnet beledigd werd door de merrie. Al was dit niet echt een vraag waar hij antwoord op verwachtte. Het was meer een vraag om haar te kalmeren. Hij schrok haast toen hij haar ogen zag. Ze stonden anders dan daarnet. Ze stonden kil en koud. Een rilling ging door zijn rug maa hij bleef stug staan.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Haar ogen springen weer naar voor en haar ogen stonden vol spijt. Ze wist zelf niet waarom ze zo reageerde. Net omdat ze aandacht wou van de hengst? Omdat ze net datgene wou wat ze vroeger nooit mocht? Ze wist het zelf niet. Haar rechtervoorbeen gaat traag omhoog om naar toe te stappen, maar toch zet ze hem terug neer. Ze zat in een twee strijd.

De wolken maakte weer plaats voor de zon en ook al waren haar manen en vacht kletsnat, door het plotste zonlicht kleurde zowel vacht als manen blauw, of kregen ze toch een blauwe schijn.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Treasure vond dat de merrie maar raar deed. Maar toch had ze iets wat zijn aandahct trok. iets leuks. Diep van binnen. Een waterige glimlach gleed over zijn lippen. Hij voelde hoe zijn natte vacht langzaam opdroogde in de felle zon. Het was een heerlijk gevoel. Hij was flink afgekoeld door de regen. Voorzichtig zette hij een stap achteruit om de merrie te kalmeren. Zijn helder blauwe ogen gleden over het lichaam van de merrie, dat door het licht een blauwe glans kreeg.Dat een glimlach op zijn gezicht liet verschijnen.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Met een twijfelde lach kijkt ze de hengst voor haar aan. Niet te geloven dat sommige paarden denken dat ik ze iets ga doen. Of dat ik bang ben. Tsss.. Ik ben toch geen watje zeker. Haar ogen zeiden niks van emotie, maar deze hengst had iets wat haar aantrok. Misschien zijn kleur, zijn gedrag, zijn uitstraling,.. Ze had geen idee. Vanzelf komt er een glimlach op haat gezicht en veranderen haar witte ogen in een bron van vriendelijkheid en liefde. Zonder dat ze het zelf kan controleren beweegt ze haar lichaam richting de hengst. Haar kleine duiveltje in haar raakt helemaal in paniek. 'Wat gebeurt er? STOP HET !!' Dat allemaal terwijl het engeltje rustig zit te genieten n het duiveltje is haar uitlachen omdat zij heeft gewonnen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Hij grinnikte zachtjes terwijl hij de contouren van het lichaam volgde. Ze was een ranke maar zeer bespierde merrie. Hij duwde zijn ogen langzaam in ie van haar. Er zat een aparte gloed in. Een gloed vol kwaad. Treasure zag dat enkel alleen in als stoer en niet echt kwaad. Hij duwde zijn borst naar voren en ging dicht bij haar staan. "Als er problemen zijn..." Fluisterde hij in haar oor. Hij hoefde zijn zin niet af te maken. Ze zou het wel begrijpen. " Je bent zo fel als de bliksem en zo mooi als de maan" Sprak hij zacht met een charmant glimlachje om zijn lippen. Hij hield ervan om vergelijkingen te zoeken bij paarden. Misschien dat hij dat een beetje had van Hazelnoot, maar die gaf namen. Hij beshchrijvingen. Hazelnoot had hem Maan bij ochtenddauw genoemd. Hij glimlachte bij de gedachte aan de kleine hazelnoot.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ze keek de hengst lief aan. Hij trok haar op de een of andere manier aan en ze voelde zich zelf veilig bij hem. Ondanks dat hij een hengst was en toch hard leek op Derondo die haar bijna had doorgeslagen om haar vervolgens voor dood te laten liggen. Ze knikte als bevestiging op zijn voorstel als ze problemen had en wanneer hij haar een compliment geeft draait ze haar hoofd verlegen weg. Vanth hield niet van complimenten die ze niet verdiende en toch moest ze lachen bij deze. Ze wou woorden uitbrengen, maar slikte ze weer in wanneer ze besefte dat deze dom klonken en bijna nutteloos ”Dank je” bracht ze dan maar gewoon uit. Voor het aantal jaren dat Vanth al leefde had ze nog maar zelden dit gevoel gehad, was er iets mis met haar? Was ze misschien gebeten door een virus of een bacterie? Of was het gewoon echte liefde wat ze voelde voor deze hengst die zijn naam niet had gestolen. Treasure leek op een schat, een schat gevuld met gouden munten en staven. En de schatkaart had Vanth, misschien zocht ze al lang naar deze schat en heeft ze hem nu pas gevonden. Kan ze nu dan eindelijk haar kilheid achter slot en grendel steken?

Wat en flutpost is dit --' Shame On Me !!

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Hij keek verbaas naar de merrie. Die opnieuw in haar gedachtes verzonken leek te zijn. Wat was er met haar. Kon ze niet gewoon wat leuks terug zeggen? Hij snoof iets argwanend maar liet er verder niets van merken. Opnieuw verscheen dezelfde charmante glimlach op zijn gezicht. Hij nam de geur van de merrie in zich op. Ze was leuk om te zien maar ze had kilheid in zich. Een slechte, nare kant. Hij hoopte maar dat deze in haar hele leven weggestopt zou blijven. Hij zette zijn lichaam dichtbij de merrie. Hij voelde de warmte van haar lichaam af komen tegen dat van hem. Hij liet zijn neus zachtjes over haar hals glijden en zocht snel weer oog contact met de merrie. Je hebt het warm.." Fluisterde hij in haar oor.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ze giechelde eens als hij met zijn neus langs haar hals gaat en in haar oor fluistert. Met een speelse glimlach en een speelse stem fluistert ze in Treasure's oor: "Je bent knap en gaan eigen merrie, wat is je geheim?" haar ogen stonden speels en zelfs ondeugend. Haar lippen spelen een paar tellen met zijn manen en dan zoekt ze zijn ogen weer op en daar een contact mee te leggen.

Volgende is langer, ben ff leeg

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Hij trok langzaam maar zeker zijn mondhoeken omhoog bij de giechel van de merrie. Zijn geheim. Hij grinnikte eens terwijl hij vlug een pakkend antwoord bedacht. "Ik werk op speciale energie, schoonheid van de bliksem en de maan" Sprak hij op een pakkend toon uit. Hij glimlacht naar de merrie die met zijn manen speelt. Zachtjes geeft hij haar een speelse duw tegen haar hals waardoor ze zich moest verstappen. Een lichte grinnik verlaat zijn lippen. Niet vallen hé, dan moet ik je weer oprapen."...

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth kon een glimlach niet verbergen en kijk Treasure eens verleidelijk aan. Bij zijn woorden giecheld ze nogmaals en wanneer ze word opzij geduwd siert een speelse glimlach haar lippen. "Ik zou het helemaal niet erg vinden JIJ me oprapen." Haar stem was zacht, zoet en ze smeet er al haar vrouwelijke charmes in. Haar staart waait langzaam mee met de wind, net zoals haar manen. Ze dansen op het ritme van de wind en in de spotlights van de zon. Vanth wachtte tot Tres haar zou vragen om iets te gaan doen, met voorkeur in een romantisch meertje te gaan zwemmen. Tussen de lelies door. Een droom die werkelijkheid zou kunnen worden.

Opeens begin Vanth te twijfelen of het was zo een goed plan zou zijn om een schim te worden. Was haar stiekeme liefde voor Treasure belangrijker? Natuurlijk, maar een schim zijn lijkt zo avontuurlijk. Haar hoofd tolde, maar haar verleidelijke lach bleef staan.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Hij grinnikte terwijl hij Vanth een liefdevolle blik toeschonk. Ze begon eindelijk wat fijnere woorden los te laten en zich wat meer te ontspannen, wat een glimlach op zijn gezicht liet verschijnen. Hij schudde met zijn hoofd waardoor zijn manen langs zijn fijne gezichtje hingen. Hij bedacht nu pas hoeveel zin hij had in de zee. Hij besloot haar mee te nemen naar het prachtige Orlais, zijn thuis. Hij knikte naar de merrie als teken dat ze mee moest komen. In een krachtige maar o zo elegante draf ging hij de richting van het strand. Hij voelde langzaam de geur van eht zout in zijn neusgaten dringen. Wat een glimlach op zijn gezicht opwekte. Toen ze eindelijk met hun hoeven in het mulle zand stonden. Knikte hij Enthousiast met zijn hoofd en ging in een elegante draf door de branding van de zee. De spetters die op zijn buik kwamen te liggen zagen er uit als allemaal prachtige diamantjes.

Wat was hij eigenlijk naïef... Hopeloos verliefd op een merrie die ziek is vanbinnen. Die bloed wil proeven in haar mond, die botten wil horen kraken onder haar tanden. Zo eentje die grijnst bij de angstkreten. En hij weet van niets...

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

1.367 woorden, veel plezier Pip.

Op het tempo dat Tresaure bepaalde volgde ze hem en zag in de verte het prachtige water. Kon hij haar gedachten misschien lezen? Met sierlijke en gracieuze passen draafde Vanth het heldere water in dat haar benen heerlijk verfriste. Met haar sloeg ze het water omhoog. Ze genoot er met volle teugen van. Zonder enig moment te twijfelen loopt ze verder in het water tot haar hoeven de mulle zand niet meer raken en dat ze haar benen moet gebruiken om te zwemmen. Haar benen slagen krachtig door het blauwe water. Het ranke donkerbruine hoofd dat tot Vanth behoorde kijkt Tresaure eens speels aan, als een soort uitdaging om ook dieper te komen en om met haar mee te zwemmen. Haar witte ogen turen rond over het stille water richting de horizon, die langzaam oranje kleurde doordat de nacht aanbrak. De zonsondergang was prachtig vanuit dit water.

Haar benen klauwde verder om haar lichaam bleef op dezelfde plaats hangen. Met een verwonderde blik keek ze hoe de zon zijn taak overgaf aan de maan. ”Het is prachtig.” Haar stem was vol verbazing en klonk bijna fluisterend. Zelf had Vanth zich nog nooit zo gevoeld. Ze was onder de indruk van de natuur en dat was voor een echte uitzondering. Had Tresaure een goede invloed op haar, dat zou haar verbazen aan gezien ze elkaar nog niet heel lang kennen, toch voelde Vanth wel iets voor deze speciale hengst, was het zijn uiterlijk of zijn karakter? Ze had er geen idee van. Toch voelde ze zich goed bij hem en zelf veilig.

Ondertussen brak er een hels gevecht los in haar hoofd. Duiveltje versus engeltje. De duivel kon wel uit zijn vel springen. ‘Jij stomme pony, je was net zo goed bezig om een slecht paard te worden en die hengst komt er tussen en je verknalt het, het is een hengst als een ander, pap dan toch op zijn mist aan met Avanti.’ Een geërgerde zucht verlaat zijn keel vervolgens. ‘Dat noemen ze liefde, is het niet mooi?’ Het engeltje haar stem klonk luchtig en leek wel of ze deze woorden zong. Het duiveltje bracht zijn mening daarover ook nog eens uit en zo ging het maar verder.

Vanth liet de twee in haar hoofd verder kibbelen en draaide zich naar Tresaure. ”Laten we een slaapplek zoeken.” Ondertussen was het helemaal donker buiten en was er niks meer van de zon te zien. De sterren fonkelde aan de hemel en de maan liet veel licht om de aarde vallen. Met stevige slagen werkte ze zich weer naar het strand om zich daar uit te schudden en met een lieve glimlach op Tresaure staat te wachten en naast hem een plekje om te schuilen voor de nacht te zoeken. Ze trippelde wat ter plekken en was nog lang niet moe. Ze merkte pas dat haar benen als lood begonnen te wegen als ze bijna een plek hadden gevonden. Het zwemmen was zwaarder als ze dacht en dat voelde ze ook meteen aan haar benen. Haar hoofd droeg ze wat lager en op een gegeven moment zwakt ze zelfs door haar voorbenen. Ze had al dagen niet meer geslapen en het zwemmen liet de emmer overlopen. Het zou wel een grote emmer moeten zijn als pas de zee hem liet overlopen, dat deed er nu niet toe. Haar ogen waren nog maar half open en van vermoeidheid zag ze af en toe het beeld voor haar ogen wazig. Haar stappen werden korter en haar hoeven sleepte over de grond.

De zwarte manen die een duidelijke blauwe schijn bevatte plakte tegen haar hals van het water en haar staart hing helemaal tegen haar benen. Haar zicht werd ook nog eens belemmerd door haar maantop. Plots hoort ze een vogel uit de bomen vliegen, ze springt naar achter en zet haar benen open van de schrik. Ze was wel terug wakker nu, haar borst ging hevig op en neer. Eenmaal dat ze merkt dat er niks aan de hand is wandelt ze weer verder. Haar passen werden weer groter en haar hoofd weer hoog gedragen. Haar witte kijkers staren rond op zoek naar een geschikte plek om te overnachten. Ze hoopte dat Tresaure bij haar zou blijven voor deze nacht, haar gevoelens zou ze niet laten vallen, als hij niet zo terug dacht zou het een stiekeme liefde worden, op dit moment liet ze ook nog niet zoveel merken van haar gevoelens, eerst wou ze wel weten of het misschien wederzijds was. Als het niet wederzijds zou zijn en zij zou laten zien dat ze wel iets voelt voor hem zou het echt gênant zijn en dat wou ze nou net niet voor hebben.

Toch kan ze zichzelf niet bedwingen en laat ze teder haar neus onder zijn manen doorglijden en er dan eens zacht aan te knabbelen. Met een liefdevolle blik kijkt ze naar Tresaure. Ze moest het er nu eventjes op wagen en ze moest gewoon weten hoe hij zou reageren. Als hij hetzelfde dacht als haar dan zou ze er nooit achter komen.

Opeens begon ze enorm te twijfelen of schim zijn wel echt iets voor haar was. Vladimir had haar ook al met haar neus op de feiten geduwd en misschien had hij gelijk misschien wil ik wel niet vermoorden voor mijn plezier en misschien wil ik paarden wel geen pijn zien lijden voor mijn ogen. Wat als ik nu een schim word en mijn gevoelens voor Tresaure zijn nog niet verwelkt en Avanti geeft me de opdracht hem te doen lijden, wat dan? Of als ze Avanti hem ziet aanvallen, wat zou ze doen? Haar leven riskeren voor dat van een ander? Is Vanth zo wel, misschien is de leifde die ze voelt zelfs helemaal niet waar en het gevoel om schim te worden wel. Ze zat met zichzelf in de war. Schim of toch liefde? Liefde die misschien niet wederzijds is. Ze moest er zo snel mogelijk achterkomen.

Haar hele leven droomde ze er al van om wraak te nemen op andere paarden, ook al hebben die haar niks misdaan. Dit allemaal door haar vorige hengst. Alle paarden zouden boeten door hem, door wat hij haat had aangedaan. Was dit eindelijk wel eerlijk? Schim zijn leek haar te gek, meer dan de helft van de paarden bibberen al op hun benen als ze je dan nog maar zien aankomen, is dat wat ze wilde? Misschien, misschien ook niet? Toch was de grootste struikelblok voor haar nog steeds de gevoelens. Haar zus, Luna. Haar zus Shylar en dan haar liefde die ze net heeft ontmoet, Treasure. De liefde op het eerste gezicht. Luna zou teleurgesteld zijn en haar andere zus heeft ze al lang niet meer gezien en had ze ook niet zo een goede band mee, maar wat zou die denken. Toch waren er maar twee paarden die het haar nu wel erg moeilijk maakte. Treasure en Luna, nou eindelijk Kyali, maar haar nieuwe moest ze maar aan wennen, Luna, het klonk anders maar het is nu eenmaal zo. Misschien moest ze er eens met Treasure over praten, De volgende ochtend dan, nu was ze te moe om nog te praten. Ondertussen deed haar hoofd ook al pijn van alle vragen die ze zichzelf stelde en alle dilemma’s die zichzelf op haar schouders drukte. De twijfel was te lezen op haar gezicht. De fragmenten hoe het zou aflopen draaide zich voor haar ogen af als een soort film. Ze wou het maar al te graag tegen hem zeggen, maar hoe moest ze daar aan beginnen en als ze nu zegt dat hij een van haar problemen is voor deze beslissing, wat moet hij dan wel niet denken, dat ik gek ben, dat ik hem niet waard ben? Nou, dat denk ze zelf ook. Vanth zou het nooit waard zijn om zo een hengst als Tresaure haar hengst te kunnen noemen. Het probleem is dan wel een beetje, alle hengsten in Blue Moon Horses zijn zoals Treasure, dus was ze dan wel iemand waard? Toch was Treasure speciaal en haar engeltje en haar hart hebben daarom net voor hem gekozen. Nu nog te hopen dat ze de juiste hebben uitgekozen en dat ook zijn engeltje en hart er zo over denken, maar dan voor Vanth.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

TREASURE
Beauty is in the eye of the holder

Zijn ogen volgde het gespierde, elegante en zo soepele lijf. Ook bij haar vormde spetters diamanten op haar vacht. Het was een prachtige gezicht. Met haat blauwe gloed in haar manen tegen de helder blauwe zee. Hij grinnikte zodra de merrie dieper ging maar zette al snel de achtervolging in. Hij voelde hij zijn hoeven steeds verder uitstrekte om de bodem te bereiken. En ineens was het weg. Hij zwom graag, met zijn lange, maar o zo sterke benen sloeg hij krachten slagen. Je zag hem zijn spieren aanspannen, zelfs van boven water was het nog duidelijk zichtbaar. Hij was wel wat zwemmen gewend. Libertad had het hem als tip gegeven bij de overgang naar rang 2. Waarom bleef Libertad hem zo bekend voorkomen. Hij kon zich niets ophalen uit zijn geheugen. Misschien omdat het voor zijn gevoel allemaal negatief was, en hij het wilde vergeten. Misschien heeft hij de andere, nare, vreselijke wereld teveel van zich af gesloten… Het was misschien niet juist, maar je moest in het heden leven en niet in het verleden had hij zichzelf geleerd. En hij had wel meerdere keren gehoord dat het een juiste beslissing was. Maar als hij in zo’n dilemma zit zou hij willen dat hij zich meer kon herinneren .

De merrie leek duidelijk ook hier over onder de indruk te zijn, en niet alleen van onweer. De gedachte liet langzaam een grijns op zijn gezicht verschjnen. Zijn ogen gleden naar de horizon. De eindeloze zee, iets wat elk paard graag wilde volgen. Maar niemand lukte. Hij verplaatste zich steeds verder. De horizon was eindeloos. Het bleef hem fascineren. En boven de horizontale lijn van de zee... Ja de prachtige rode lucht. Het leek geweld, maar dan vredig. Het was werkelijk enig om te zien. Hij vaak hij het ook zag, hij bleef onder de indruk, zeker als hij een ander paard ook zo bewonderend zag kijken. Het stak hem aan. Een zwak glimlachje hing aan zijn lippen terwijl hij vredig voor zich uit keek. Ja, het was werkelijk prachtig.

Ze was nog steeds duidelijk onder de indruk van het geweld in de lucht. Maar het was ook prachtig. Maar de keek anders, afwezig, als of er een laagje tussen was gelegd. Ze was diep in haar gedachtes gezonken. Wat zou er in haar hoofd omgaan? Hij zou willen weten waar ze aan dacht. Helaas was hij geen helderziende, en kon hij dat niet. Zachtjes beet hij op zijn lip. Zou ze denken aan dit prachtige panorama uitzicht? Of aan die saaie hengst naast zich? Of toch aan wat anders. Hij werd er steeds meer van in de war. Waarom was ze ineens zo afwezig? Deed hij niet goed genoeg zijn best?

Opgelucht zuchtte hij toen de merrie weer op de bewoonde wereld terecht kwam. Haar ogen stelde weer in op scherp en richtte zich in die van Treasure. Wat had ze een mooie lichte ogen... Hij knikte rustig naar de merrie. Zijn benen die hij langzaam zwaarder voelde woorden deden zijn best weer en gaven weer die krachtige slagen. Het was nog best zwaar, maar hij liet zich niet kennen. Hij kon het met gemak, maar hij sloeg het de volgende keer liever over. Hij was niet moe, nee zijn benen waren moe. Hoe kon hij nou moe zijn? Zodra hij eenmaal zand over zijn hoeven voelde haalde hij opgelucht adem. Met krachtige ruime passen bracht hij zijn lichaam naar de kust. Ook deze passen waren nog best zwaar, als of het water wilde zeggen:”Nee, blijf nog even!”. Eenmaal op kant aangekomen schudde hij zijn vacht uit. Hij was gek op het water, maar nu herfst was kon het nog best koud zijn. En hij als ranke arabier kon niet te veel kou gebruiken. Hij was echter veel kwetsbaarder dan een ander paard. Er leefde hier veel stevigere, en sterkere paarden, die konden beter vechten, tegen de schimmen, maar ook tegen de kou. Maar Treasure bekeek het niet negatief. Hij was weer sneller, en hij schepte niet graag op, maar hij had wel hersentjes die hun werk goed deden wat ook veel mee hielp.

Vlug schudde hij zich uit en liep in een drafje in op de merrie. Hij had het best koud gekregen van de wind tegen zijn nog zo dunne vachtje. Maar hij liet zich niet kennen. In krachtige passen liep hij naast de merrie die duidelijk kapot was. Zodra Vanth haast op de grond neerviel zuchtte hij diep maar gaf haar een duwtje om haar overeind te krijgen. ”We vinden vast snel wat” Sprak hij zacht uit. Ook zijn benen waren van lood geworden. Maar hij was geestelijk sterk en beet zich er stug door heen. Hij zuchte opgelucht toen het nare, zware, en mulle zand veranderde in het vochtige gras, het was een stuk gemakkelijker lopen en veel minder zwaar. Hij zag direct dat de merrie wat sneller vooruit kwam. Een zwak glimlachje kwam op zijn gezicht toen hij de merrie een zetje teken haar kont gaf.

Zijn ogen volgde de vogel die rustig bezig was met het nestelen van een plekje voor zijn nacht. Wat was hij jaloers. Hij zou ook wel zo’n lekker plekje willen. Toen de vogel weg vloog keek hij hem vredig na, wat zou hij graag wegvliegen, mee naar de vrijhed. Even niet op zijn benen hoeven te lopen maar te zweven op de heerlijke wind. Vredig door de lucht, zonder gevaar. Vanth leefde blijkbaar niet zo mee met de vogel. Zij had hem blijkbaar niet gezien en schoot geschrokken weg. Een zachte grinnik verliet zijn lippen. Het was schattig om te zien hoe de merrie reageerde op zo’n klein vogeltje. Maar het had haar wel goed gedaan, ze was ineens een stuk opgewekter. Haar voeten sleepte niet meer over de grond, ze kon ze weer optillen, en haar neus hing weer sierlijk in de lucht. Hij glimlachde goedkeurend naar de merrie. Hij zag haar liever zo dan met zo’n moe gezicht. Hij glimlachde liefdevol naar de merrie die tegen hem aan het knabbellen was. Het was een prettig kietelend gevoel. Hij liet zijn neus vkug over haar hals glijden.

Wat vroeg hij zich af wat er in haar hoofd om ging. Opeens dacht hij aan het gesprek met Amor, hij had verteld dat hij zijn plicht niet aan kon. Hij had gehoopt dat Treasure hem op wilde volgen. Hij had gezegd dat hij erover na wou denken. Maar het was wel verleidelijk. Hij had zich ook al aan willen melden als vechter. Het leek om avontuurlijk om tegen de moordenaren te vechten. Het zou hem een goed gevoel geven. Hij hield van het voldoening gevoel. Ja, hij nam zich voor E’vesdar eens op te zoeken om even goed te praten. Ja dat zou hij gaan doen. Hij glimlachte nog eens lief naar Vanth.

”Kom..” Sprak hij zacht in haar oor terwijl hij ineens de bosjes in schoot. Hij kende hier zo zijn plekjes. Zachtjes probeerde hij takken aan de kant te duwen en door het bos te dringen. Langzaam wurgend door alle bomen kwam hij to stilstand in een klein open plekje. Hij wist dat het warmer was tussen de bomen dan in de ijzige wind. Hij sliep daarom graag hier , alleen met de blauwe maan niet. Dan was het te riskant aangezien de schimmen in de bossen het meest actief zijn. Maar nu kon het gaan kwaad.

Rustig liet hij zich door zijn knieeën zakken en nestelde zich tegen een dikke boom aan. Hij knikte naar Vanth om naast hem te komen liggen. Ze konden zo nog even lekker bij praten. Hij was dat dat betreft best een merrie. Hij was gek op een lekker gesprekje. Hij dacht na over hoe hij een gesprek kon opstarten. Hij besloot maar iets simpels te vragen. Het was dan wel simpel , maar toch vroeg hij het dagelijks aan zichzelf. ” Wat zie jij in de toekomst?” Vroeg hij op een geïnterreseerde toon aan de merrie die zich door haar knieeën liet zakken. Hij liet zijn hoof diets naar achter zakken waardoor het rustte op de brede stam van een boom. Hij wachte geduldig op haar antwoord. Hij snapte best dat zee r even over na moest denken. Het is tevens niet iets was je snel vast stelde. De ene dag wilde hij een sterke leider zijn en de ander, als hij in een slecht humeur was, wilde hij zich op offeren aan Avanti. Hij zweeg terwijl zijn ogen de stamen volgde. Steeds hoger. Deze bomen waren jaren oud. Ze waren uitgegroeid tot wijze wezens uit de natuur. Hij vroeg zich af of bomen echt leefde. Toen hij recht omhoog keek zag hij door de wind bladeren in een wilde gevecht vechten voor het zwakkke straaltje licht dat van het maanlicht afkwam. Wat had de natuur eigenlijk veel geweld in zich. Onbeweust misschien. Niet elk soort van geweld was een bedreiging. Het geweld in de lucht bijvoorbeeld niet. Maar het geweld van een orkaan kon je leven stop zetten. Ook woeste watervallen konden gevaarlijk zijn. Maar die speelde vals! Ze zagene r prachtig uit waardoor je afgeleid werd. Je had geen aandacht meer voor het gevaar

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Vanth stond daar met haar mond vol tanden na zijn vraag. Datgene waar ze bang voor was, kwam nu aan bod. Wat moest ze doen? De enige oplossing was de waarheid vertellen. ”Ik heb me aangemeld om schim te worden.” Haar stem viel weg naarmate de zin vorderden. Ze had schrik, gewoon voor zijn reactie, wat als hij haar nu niet meer wou. Dit was een lastige situatie waar ook Vladimir haar voor had gewaarschuwd. Dit kon niet anders dan fout gaan. Haar lichaam lag nog steeds lichtjes tegen hem aan geleund. Een angstige blik was wel in haar ogen te lezen. Ze kon niet meer doen dan rustig afwachten en zien wat er van komt. Misschien wel niks, misschien snapt hij het. Of misschien duwt hij haar weg en wilt haar nooit meer zien. Zolang hij niet hetzelfde doet als Derondo was alles goed. Hij had haar letterlijk kapot gestamd. Zonder dat ze het zelf wist had ze een botje in haar achterbeen gebroken en dat is nu ook de plek waarmee je haar op de grond krijgt. Het minste dat daar wat te veel druk op komt zakt ze door haar benen. Ze stond toen ook vol met wonden en had verschillende kneuzingen. Nog steeds snapt ze niet hoe hij haar dat had kunnen aandoen. Ze had helemaal niks gedaan.

Wanneer Tresaure nu ruzie met haar zou maken, zou hij er niet veel last van hebben, andere paarden hun leven hangen af van de reactie van Tresaure. Ze zou het de andere paarden knap lastig kunnen maken. Met een bang hartje wacht ze zijn antwoord af. Of gewoon nog maar de uitdrukking op zijn gezicht, ze was bang aan het wachten op enige reactie van de knappe hengst naast haar waarvan ze kon afleiden hoe hij erover dacht.

**Profile**

» Dream as you will live forever, live as you will die today. [Roque]
» Silence before the storm [&NATEAL]
» I can feel a storm coming..
» Vondrados(AERON)- you've got the power..
» The power of faith [Aleydis]

Storm gives me the power needed, the power to live

Storm gives me the power needed, the power to live

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen