DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.


Langzaam slofte de kleine, toffeekleurige merrie met haar 2 verschillend gekleurde ogen, éen goud/groen en éen felblauw gekleurd, door Orlais. Het was nog niet lang geleden dat ze zichzelf uiteindelijk een 3e rangs paard had mogen noemen, maar toch had ze altijd een voorliefde voor het gebied waar ze geboren was. hier bracht ze haar meeste tijd door, behalve tijdens de blauwe maan. Dan voelde ze zich opgesloten in Anderfels.

Ookal was Anderfels prachtig, en voelde ze zich er al snel thuis tussen de andere paarden, er miste iets in haar leven. Een gat dat maar op éen manier opgevuld kon worden.

Dahlai’s leven had als veulen bestaan uit haar en haar moeder, Darlica. Darlica was, volgens eigen zeggen, onvrijwillig gedekt door de loner Aeron. Geen goed woord had haar moeder voor Dahlai’s vader over. Een vader kon hij, volgens Darlica, niet eens genoemd worden. Een verwekker was hij, en meer niet. Dahlai wist niet wie of wat ze moest geloven. Haar vader, was hij slecht? Hoe was hij loner geworden? Sprak haar moeder de waarheid? Waarom was haar vader haar nooit op komen zoeken? Hoe was haar vader overleden?

allemaal vragen die ze niet kon beantwoorden, en ze wist niemand die ze wel kon beantwoorden, behalve haar vader..

toch had ze zo nu en dan verhalen opgevangen over het eiland dat net buiten orlais lag, waar een wezen zou wonen dat alles wist, dat krachten bezat die niet voor mogelijk werden gehouden. Een wezen dat antwoorden zou kunnen geven. een wezen dat haar misschien zelfs de kans zou kunnen geven haar vader te ontmoeten..

En dat was de reden dat ze nu aan de rand van de zee stond, haar ogen turend naar het eiland, wachtend op het juiste moment, als het water laag genoeg stond om naar het eiland te waden. Het was gevaarlijk, dat wist ze maar al te goed. Het wezen beschermde een schat. Het zou haar kunnen doden, gevangen kunnen nemen.. maar ze moest de gok wagen. Anders zou ze nooit antwoorden krijgen.

zodra het water ver genoeg gezakt was, waadde ze er doorheen, het koele water stond op sommige plekken tot aan haar borst, maar was ver genoeg gezakt om de stroming af te laten nemen tot een getij dat te doorwaden was zonder weggesleurd te worden.

haar kleine lichaam schudde zich uit, druipnat, op de oever van het eiland, terwijl haar ogen langzaam rondgingen over het gebied dat zich voor haar uitstrekte. Een grot, die moest ze hebben, uit de verhalen had ze opgemaakt dat dat was waar het wezen zich het meest ophield.

’Hallo?’ vroeg haar stem onzeker aan de wind, terwijl haar lichaam langzaam in beweging kwam, zich een weg banend over een onbegaan pad, een nog bijna onbewandelde wereld. het onbekende gebied bezorgde haar aan de ene kant de kriebels, maar aan de andere kant was het pure, ongerepte van deze wereld heerlijk, de zeewind die haar haren weer droogblies, terwijl haar voeten over de kiezelstenen dieper het land in gingen.

haar hoeven lieten haar halthouden voor een grot, omringt door water. dit was het, de plek waar de guardian zich zou moeten schuilhouden, als hij al echt was. haar ogen konden niet aan het donker wennen, en angstig bleef ze voor de grot staan. 'Hallo?' begon ze nogmaals.

een reactie kwam er niet. Dahlai voelde de tranen onder haar oogleden prikken. zou het allemaal niet echt zijn? bestond die hele guarian, Vodrados, helemaal niet? 'Ik.. ik ben Dahlai..' zei ze zacht, tegen de wind, tegen de grot en tegen het onbekende eiland. dat er misschien nog een wezen meeluisterde, betwijfelde ze steeds meer. 'Ik hoorde dat.. u.. alles weet.. krachten heeft..' ze blies langzaam haar ingehouden adem uit, terwijl haar ogen nog eens onderzoekend over de grot gingen.

'Ik ben opzoek naar mijn vader.. ik weet niks over hem. behalve zijn naam, Aeron..' ze schudde haar hoofd, ze voelde zich voor gek staan. een beetje tegen niemand praten.. ze leek haar moeder wel. 'ik weet niet of u luister.. ik weet zelfs niet eens of u bestaat..' een droge lach verliet haar lippen, terwijl ze haar hoofd kort schudde, de zilte zeewind haar manen herverdelend.

'ik wilde u vragen of u me kennis kon laten maken met Aeron.. ik zou zo graag weten wie hij is.. ' ze zuchtte, en richtte haar ogen op haar tenen. 'Wie hij was..' verbeterde ze zichzelf toen fluisterend.

'Het enige dat ik over hem hoor zijn slechte dingen.. mijn moeder.. ze haat hem..' ze voelde de tranen nu duidelijk achter haar ogen prikken, terwijl haar voorhoef, waar ze nog altijd gebiologeerd naar staarde, een steentje wegschopte. 'ik wil denk ik gewoon weten of ik op hem lijk.. wie hij was, waarom ik hem nooit heb mogen ontmoeten..' ze draaide haar lichaam om, het al opgevend. 'Ik zou zo graag gewoon een normaal leven hebben, een vader en een moeder..'

even draaide ze haar ogen nog eens om naar de grot, terwijl de tranen nu over haar wangen liepen. ze leek echt wel gek geworden. uit de grot was nog altijd niks te horen. ze schudde bedroefd haar hoofd, en draaide zich weer om om terug te lopen naar de rand van het eiland, om te wachten tot het water weer laag genoeg was om haar door te laten..

Stilte.. Kilte.. Er is geen rust.. Zeker een rust enkel niets.. Dood bracht geen verlossing, het bracht een leegte die niet te vullen leek. Zijn lichaam was met de grond gelijk gemaakt maar zijn ziel zocht nog wraak. Hij was nog niet klaar om afscheid te nemen van de wereld en het land BMH. Zijn broer leefde nog, zijn zoon was nog gelukkig en zijn dochter.. Had hij nooit ontmoet. Zij was misschien het enige wat hij wou vinden. Dahlai hij verlangde naar haar ontmoeten..

Er leek iets veranderd in de lucht.. Alsof het niets langzaam verdween.. Uit reactie hapte de hengst naar adem en zijn koper rode ogen schoten open, om uit reactie nogmaals naar adem te happen. Lucht voelde zijn longen. Wat was dit... Langzaam hief de hengst zijn hoofd op een zilte zeelucht gleed door zijn neus. Waar was hij? De wind trok aan zijn donkere manen en hij kwam langzaam omhoog zijn spieren pijnlijk en stijf.

Hoe was hij hier terecht gekomen en nog beter, was hij niet dood? Waar was hij.. Een stem gleed door zijn hoofd. Sprak over een tweede kans en over zijn leven beteren betekende dat dus echt dat hij niet langer in het niets leefde?

De hengst wist langzaam zijn spieren weer voor zichzelf te winnen zijn hoeven onder hem te plaatsen en de wind tussen zijn manen te voelen. Zijn welbekende grijns gleed over zijn lippen en staarde naar het eiland. "Wel dan.. Let's try this again.." Gromde hij zacht de woorden die door de bomen werden meegedragen negerend.

Zijn sterke benen droegen hem snel naar de rand van het schijnbaar eiland Orlais lag tegenover hem en hij snapte nogsteeds niet hoe hij hier gekomen was tot hij ineens een toffee bruine merrie zag die richting het eiland liep. Hoewel hij haar nog nooit gezien had wist hij precies wie het was. "Dahlai?" Klonk zijn stem zacht al wist hij zeker dat ze het wel gehoord had. Zijn benen baande zich een weg door het water richting haar. Zijn hart vergat heel even te slaan.. Zijn dochter.. "Ben je dat echt?" Zijn stem was warm en hoopvol. Was het echt zijn dochter?

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.


Haar ogen werden overspoeld door tranen, haar wangen nog natter dan haar benen die in het zeewater stonden. Ze staarde voor zich uit, naar Orlais, de plek die haar hart had veroverd. De zilte zeelucht trok aan haar manen, liet haar tranen sneller stromen en zorgde dat haar lichaam even rilde. Haar gedachten waren overal en nergens.

waarom was ze ooit zo stom geweest om te geloven in de mythe van de guardian? Niemand had hem ooit echt ontmoet, toch? Niemand die het kon navertellen tenminste. Anders waren de verhalen allang zover gegaan dat ook de schimmen ervan zouden weten.

waarom kon haar leven niet zo makkelijk zijn als dat van de andere veulens die in bmh geboren werden? Een vader, een moeder, liefde, een normale jeugd, opklimmen naar nieuwe rangen.. het enige dat Dahlai had was een overspannen, gestoorde moeder..

Ze hoorde vaag, tussen de gierende wind door, hoe steentjes weggeschopt werden, het onmiskenbare geluid van hoeven op een korrelige grond. Ze liet haar oren in haar nek vallen en staarde naar de zee voor haar, wachtend op het tij om weer naar Orlais te kunnen waden zonder meegesleurd te worden door de sterke stromingen.

Het geluid van hoefpassen wordt sterker, maar Dahlai negeert het, denkend dat het haar gedachten zijn die spelletjes met haar spelen. Uiteindelijk breekt, net voor ze haar hoeven naar voor wil verplaatsen om te gaan zwemmen, een onbekende, zware stem de stilte. Met een ruk draait ze zich om, half verwachtend een mythisch wezen te zien.

voor haar stond echter een doodnormale hengst, donker, gespierd lichaam. Ze liet haar ogen even over hem heen glijden, terwijl haar oren nog altijd in haar nek lagen, de tranen over haar wangen nog niet opgedroogd. De hengst trok de aandacht opnieuw naar zich toe door te spreken, en het viel Dahlai op dat zijn ogen een dof, koperachtige rode kleur hadden.

’Ik ken je niet, laat me met rust.’ de altijd zo lieve merrie had het gehad, haar zangerige stem was veranderd in een snauw terwijl ze de hengst kwaad aan keek en zich al weer omdraaide, haar hoeven zich verwijderend van de kust van het, nog altijd, onbekende eiland.

**wilde je hier verdergaan of ergens anders topic openen?**

Het was toch aardig wennen aan opnieuw ademen opnieuw de zon voelen op zijn donkere vacht maar toch wist Aeron dat hij gouw genoeg wel kon wennen. Hij zou zijn wraak krijgen op Kratos, op Amor, op Shylar op Allen en vooral op elke leider die hem ooit had tegengestaaan.

Het zou allemaal perfect eindigen en hij zou aan top staan zijn dochter was de enige die boeide ze zou een prinses worden en zijn zoon zou een krijgsheer zijn Darlica en Shylar zouden zijn persoonlijke slaafjes worden en elk paard zou voor hem buigen, zo zou het zijn nooit anders!

Een grijns lag op zijn lippen maar die verdween meteen zodra hij de stem van Dahlai hoorde ze geloofde niet dat zij hem niet kon. Even deed hij een stap achteruit en verlaagde zijn hoofd. "Dahlai.." Klonk zijn stem opnieuw zacht en keek haar aan. "Ik ben.. je vader.." Zijn stem schoot een octaaf omhoog misschien zelfs ergens bang dat haar moeder zo fout over haar gesproken had dat Dahlai nooit meer met haar zou willen spreken.

DAHLAI~
A loving heart is the beginning of everything.


Al omgedraaid stond haar lichaam in het kniehoge water, wachtend op een goed tijdstip om over t kunnen steken, om niet weggesleurd te worden door de stroming. De stem van de onbekende hengst haalde haar uit haar oasis, en met een ruk draaide ze zich om.

haar ogen waren groot terwijl haar ogen naar voren sprongen, haar mond opengevallen. Ik ben je vader..’ de woorden leken in de lucht te blijven hangen. Sprakeloos stapte ze naar de kant van het eiland terug, het water klotsend om haar ranke lichaam, terwijl haar kleddernate manen langs haar hals plakten.

met een krakend geluid gingen haar hoeven van het water naar de kiezelige grond, haar ogen strak op de hengst gericht. Was het waar? Zag ze leugens? Ze hield halt voor hem, terwijl ze ongelovig haar hoofd schudde, haar ogen over hem heen glijdend. Ietwat aarzelend drukte ze haar neus tegen zijn voorhoofd, ze sloot haar ogen en ademde diep in, zijn geur in zich opslaand. Binnen no-time had ze haar hoofd weer terug getrokken en knipperde ze met haar ogen. ’Pappa?’ fluisterde ze zacht, terwijl haar blauwe oog twinkelde in de zon, en het groen/gouden exemplaar hem indringend aan bleef kijken.

Nogmaals schudde ze ongelovig haar hoofd, haar manen druppels verspreidend. Haar ogen schoten over Aeron’s rug heen, turend naar de grot in de verte. De grot waar ze enkele ogenblikken geleden nog had staan smeken om dit te laten gebeuren. ’Danku..’ haar stem was een fluistering, in stilte gericht aan het wezen dat hier voor had gezorgd. Het kon niks anders dan magie zijn.

Ze had zoveel vragen voor de hengst die hier voor haar stond, dat haar hoofd er van duizelde. Haar ogen schoten weer terug naar hem, terwijl ze langzaam een glimlach over haar lippen voelde trekken. ’Hoe…?’ stamelde ze alleen maar ongelovig, niet in staat een normale zijn uit te brengen, met de grijns nog op haar lippen.