Het pluizige witte staartje wiebelde heen en weer over het gras. De schaduw van zijn moeder gaf hem een zekere geruststelling, hij was niet alleen op deze wereld. De zomer had een late intrede gedaan waardoor het nu behoorlijk lang warm bleef, ookal kwam de herfst dichter bij. De koele ochtendwind streek vanuit Orlais naar het gebied van rang vier. De stilte maakte het mogelijk geluiden te horen die zo volmaakt perfect waren. Het was de enige manier waarbij Leventian een zekere rust vond. Hij was nog maar zo klein, drie weekjes oud maar vanaf de eerste tel had hij om de natuur gegeven. Het ritselen van de oude eik waar de leiders altijd onder stonden, het langzame gescheur van gras dat zijn moeder verorberde, de zachte vlucht van vogels en het gekraak van paarden die door het bos liepen … wacht eens … paarden door het bos. Zijn lijfje kwam meteen recht zitten. Hij was wit geboren maar de kleur droeg langzaam die van zijn moeder, meer crème dan wit. Hij spitste zijn oortjes naar het bos. Als een natuurlijk instinct die hij van zijn vader had meegekregen keek hij toe naar de bosrand. Hij wist welke gevaren er waren, hij wist wat er daar schuilde.

Zijn oogjes gleden naar de kudde, amper een kudde te noemen. Papa stond bij de grote oude eik, mama was vlak naast hem aan het grazen. De grote shire hengst Axis stond niet veel verder van zijn vader en dan was er Roque, de tweede leider in rang. Hij stond het dichts bij de bossen, waakzaam en krachtig. Leventian hoopte op een dag ook zo te worden, het was zijn doel om voor andere te willen zorgen. Een plicht waar een veulen van zijn leeftijd helemaal niet aan mocht denken. Hij moest genieten, spelen met anderen en rennen met de wind. Alleen … er waren geen anderen, hij was alleen dus dat dwong hem in de positie van leren.

Hij stak zijn lange benen onder zijn lijfje en kwam recht gewipt. Het had hem twee volle weken gekost om dat onder de knie te krijgen. Nu kon hij vrijuit galopperen, stoppen en wenden, waar hij meteen trots op was. Hij bleef even staan en keek naar de bossen en dan naar zijn mama. ‘Mag ik naar Roque?’ Vroeg hij op een vederlicht lief toontje. Serah stopte het grazen en keek van haar zoon naar Roque. Hij wist dat ze overbezorgd was en hij alles moest vragen, de enige reden waarom hij ook alles vroeg, omdat ze ermee zou instemmen uit het geweten dat hij tenminste iets vroeg. Ze knikte en drukte haar neus tegen hem aan in een lief gebaar. Hij vleide zich langs haar lichaam en stapte dan kordaat en zelfzeker naar de grote hengst. Hij stond het dichts bij het bos en zijn ouders waren te veraf om het gesprek te volgen. ‘Ze zijn daar is het niet? Ze kijken naar ons.’ Zijn ogen gleden met een grote onschuldigheid langs de bomen…

Roque had gelijk. Het was zijn zorg niet, alles wat zich in de bossen roerde was niet zijn last om te dragen. Maar het zou ooit zijn last zijn … Het ondragelijke gedacht dat die wezens de kudde wouden overnemen was te groot. Hij kende amper iets van hen, Axis was de enige die zo vrijuit sprak over de schimmen en vader wist het dus was hij er steeds weer om Axis van woorden te beperken. Leventian was klein en kwetsbaar maar dat wilde niet zeggen dat hij niet wilde weten wat ze waren. Hij had een sterke drang diep vanbinnen om te leiden en om lief te hebben. Serah probeerde hem het onbekommerde veulen te houden en Serano gaf hem de subtiele lessen van het leven. Maar Leventian wou meer weten, hij wou zich verdiepen in de wereld. Maar dat kon hij niet want hij zat in een ballon hier in Ferelden. Hij wist dat er nog vier andere rijken waren, het slechte inclusief maar nooit had hij ze aanschouwd. Het voelde rot aan, het voelde alsof hij het doel dat hij had opgesteld nooit zou halen. Voor nu was het simpel, hij wou groot en sterk worden. Maar met de dag dat hij ouder werd wou hij meer.

Hij had Serano horen praten met Axis terwijl zijn moeder onrustig en ongelofelijk beschermend over hem werd. Iets van een blauwe maan maar meer niet. Hij wist dat het connectie had met het gevaar in de bossen … die schimmen zoals ze werden genoemd. Ook Roque wees zijn nieuwsgierigheid af met een korte tik tegen zijn schouder. ‘Ik kan niet spelen.’ Antwoordde hij nukkig met een blik op het landschap, hij had geen andere veulens om mee te spelen, noch iets om zijn aandacht op te richten als “veulen”. Hij bleef naast Roque staan die boven hem uittorende en keek mee naar de bossen. ‘Roque …’ Hij zweeg en keek aarzelde opzij naar de grote gevlekte hengst. Hij paste goed naast zijn vader, ze waren beide gevlekt. ‘Waarom zijn hier zo weinig paarden?’ Weer een rechtstreekse vraag maar Leventian vond het lastig als ze hem erbuiten hielden. ‘Er zijn meer paarden toch? Andere veulentjes? Waarom zit ik hier en zij daar?’ Zijn blik was intens en ging met een zekere regelmaat terug naar de bomen. ‘Ik werd wakker omdat ik me bekeken voelde. Kijken ze naar ons?’ Hij was veel te nieuwsgierig voor zijn leeftijd. Hij zou moeten genieten maar hoe kon je dat wanneer je in zo’n kleine kudde leefde en ze hoorde praten over dingen die te gruwelijk waren voor woorden. Hij sliep niet altijd als de andere dat dachten, soms luisterde hij en hoorde woorden die niet voor zijn oren bestemd waren … schimmen … moord … blauwe maan … martelingen … de huiveringen streelden zijn kleine lijfje.

‘Ik kan niet spelen.’ Herhaalde hij zeker. Niet zoals een veulen dat zou moeten. Hij wist niet veel … hoe kon het ook hij was amper drie weken oud. Maar wat hij wist was het instinct dat als een moederziel gevoel onderaan zijn buik roerde. Dat instinct gaf hem de drang naar bepaalde dingen. Zoals het drinken van melk bij mama, het na-apen van de gedragingen van zijn vader … maar er was ook die drang om te spelen. Niet met grote paarden al probeerde hij het wel vaker. Maar hij wou vooral spelen en leren samen met leeftijdsgenoten. Andere veulentjes. Het zou veel gemakkelijker zijn voor hem om alles te negeren wat rond hem gebeurde. Het zou dragelijk zijn het gevaar links te laten liggen als hij zijn aandacht onbegonnen op rennen en spelen met soortgenoten te richten. Hij wist dat hij in de hoogste rang zat, dat hij in een zekere zin veilig was maar Leventian had geen idee of hij daarmee veilig was voor zichzelf. Een veulen hoorde niet te denken over wat er in het bos gebeurde, hij hoorde te spelen. Al was het ook zijn instinct die aanmaande achter meer te vragen, dat had hij waarschijnlijk van zijn vader. ‘Ik zie geen andere veulens en jullie hebben andere dingen aan je hoofd.’ Merkte hij slim op. Wat Roque zei verbaasde hem dan weer. Zijn oogjes verwijdde en fonkelde vol ondeugd. Zou Roque willen spelen?

Zo snel Roque zijn hoofd naar beneden had gebracht zo snel dat hij het ook weer naar boven deed. Naast zijn ouders waren er enkel Roque en Axis, soort van ooms voor hem. Roque was een spiegeling van zijn vader, een jongere versie, uiterlijk dan. Leventian was niet zo slim om innerlijke aspecten te aanschouwen. Leventian was graag bij zijn kuddegenoten, zeker bij Axis want die vertelde meer dan nodig was. Hij vertelde verhalen over zijn tijd als veulen, verbloemde ze, ja dat wist Leventian. Dus eigenlijk had hij niet te klagen, toch miste hij een leeftijdsgenootje om onbekommerd mee rond te rennen.

Toen Roque vroeg wat Serano hem al allemaal had verteld keek het veulen snel naar zijn pappie. ‘Niet veel. Ik hoor veel dingen als ik “slaap”’ Hij glimlachte onschuldig bij de nadruk op dat laatste. ‘Hij zegt dat ik niet naar de bossen mag, het is er gevaarlijk. Ik mag niet uit mijn moeders gezichtsveld verdwijnen.’ Eigenlijk vertelde Serano hem geen feiten, het waren meer subtiele hints die leidde tot Leventian intelligentie. ‘Maar hij leert me dingen. Over de zon, over de dieren en planten. Dat hoor ik toch niet te weten?’ Het was niet echt een gerichte vraag voor Roque, meer een veronderstelling. Het waren dingen die hem noodzakelijk in leven hielden als hij in gevaar was dat Serano hem leerde. Dus des te meer vragen die bij Leventian naar boven kwamen. ‘Axis verteld me wel dingen.’ Hij wist niet zeker of hij Axis hier wel mocht bij betrekken. ‘En wat ik van jullie hoor is over wat er bij de andere paarden gebeurt, wat er in de bossen gebeurd. Schimmen? Blauwe maan?’ Hij keek aarzelend op naar Roque.

Stil luisterde hij naar Roque zachte heersende stem. Het was aangenaam om naar hem te luisteren, zou hij ook wilde verhalen vertellen zoals Axis? Het zou leuk zijn ze te aanhoren. ‘Oom Roque.’ Herhaalde hij stilletjes, gevolgd door een brede glimlach en een neusje tegen Roque schouder. ‘Wat is een vloek?’ Vroeg hij dan plompverloren, als een dommie. Hij keek nieuwsgierig naar Oom Roque op. De schitteringen in zijn oogjes was niet te missen, vol geluk en vrolijkheid, vol onbekommerde veulenkriebels. ‘Herten?’ Herhaalde hij domweg. Nee, het waren niet de herten die naar hem keken. Hij had herten gezien en het gevoel was anders. Het gevoel dat hij net had was alsof iets veel krachtiger en gevaarlijks hem gaande sloeg. De laatste woorden van Roque deden hem snuiven en heftig zijn hoofd schudde. ‘Ik voel me bekeken Roque en ik ben bang omdat ik niet weet wat naar me kijkt.’ Hij zweeg en keek met al zijn zieligheid op. Maar hij meende het, hij was bang omdat hij geen flauw idee had van wat hem aankeek. ‘Papa zegt dat je je angst niet onder ogen kan komen voor zolang je niet weten wat die angst inhoudt. Ik heb dat ook.’ Hij zette een stap richting de bossen en keek strak tussen de bomen door. ‘Mama is onrustig en gisteren zei papa iets van een blauwe maan.’ Hij zweeg en keek met een scherpe blik opzij voor hij weer een stap naar achter zette. ‘Axis sprak over schimmen, ze zijn gevaarlijk en de blauwe maan ook. Roque …’ hij zweeg en keerde zich weg van de huivering die de bomen hem gaven. ‘Is het beter dat ik het weet of niet? Ga jullie voor me zorgen als het kwaad komt, anders hoef ik het niet te weten.’ Zijn ogen knipperde heftig. Ze hoefden het niet te zeggen als Leventian er niet klaar voor was maar dan rekende hij wel op meer informatie over andere dingen, die hij wel mocht weten …

De drang van bekeken te worden viel weg. Hij keek naar de bossen maar zag niets, zoals eerder. Ergens kriebelde het om een kijkje te gaan nemen, om te zien waar over werd gepraat. Waren er echt wezens die slecht waren … Maar hij had het volste vertrouwen in zijn pappie want hij was de leider en hij kon ze wel aan. Hopelijk van wel. Hij knipperde met zijn oogjes toen hij iets zag ritselen maar het was al even snel weer stil. Er flitste iets paars en een hert sprong uit de bomen, in paniek. Leventian zijn oortjes schoten naar voor terwijl hij aandachtig toekeek hoe het hert wegrende en alles weer stil werd. Was het zijn verbeelding? Hij keek snel even opzij naar Roque, naar zijn gedrag en zijn reactie. Het was niet de eerst keer dat hij een paars oog zag, Axis had er eentje maar hij had er nog nooit achter gevraagd.

‘Is ontspannen niet slapen?’ Hij keek opzij, in zijn ogen was ontspannen een lang dutje doen bij mama in de buurt. Spelen was actie al viel er niet echt veel te spelen. En Leventian had nog veel te leren. Hij keek opzij naar Roque die zo comfortabel in ruststand stond. Hij keek naar zijn eigen hoefjes en zette ze keurig naast elkaar een probeerde zijn ene achter hoef op rust te zetten. Het voelde vervelend aan maar iedereen leek er hier zo gemakkelijk bij om te gaan. Hij probeerde zijn andere hoef maar dat ging ook moeilijk. Gefrustreerd zette hij zijn hoefjes weer op een gemakkelijkere positie.

‘Gevaarlijk, oke.’ Sprak hij neutraal. Hij zou niet eeuwig blij zijn, op een dag zou hij het allemaal te weten komen. Vannacht misschien al want er zou een blauwe maan zijn. Hij kon wachten, het geduld zichzelf. Hij haalde diep adem en greens weer op zijn eigen speels ondeugende manier. ‘Ja.’ Antwoordde hij op de vraag waarna zijn overactiefheid het weer even over nam. ‘Wist je dat de zon daar altijd op komt.’ Hij wees richting het oosten. ‘En dat als je de weg kwijt bent water moet volgen of dieren, vooral hier in de bossen.’ Hij zweeg en ademde langzaam weer uit gevolgd door een brede grijns. Maar die vervaagde toen Roque beaamde dat zijn ouders er niet waren geweest om hem dingen te leren. ‘Nee? Waar waren ze?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij wist niet in hoe ver hij kon gaan, dat was typisch Leventian, hij had het nog te leren. Hij keek in stilte voor zich uit tot Roque weer sprak, deze keer over monsters en gevaarlijke wezens. Hij verstrakte en keek snel opzij voor hij naar de bossen keek. ‘Monsters? Daar?’ Hij slikte. Axis had hem verteld over wezens die anders waren, was het over hen? ‘Weet ik.’ Zei hij snel. Hij glimlachte en keek terug naar de bossen. ‘Wat doe jij heel graag hier?’ Vroeg hij nieuwsgierig …

Ha! Roque had de bewegingen in het bos ook waargenomen. En hij zou zo niet reageren als het de normaalste zaak van de wereld was om een hert uit het bos te zien schieten. Leventian speurde mee de bossen in maar nergens zag hij beweging, en dat stelde Roque gerust. Hij had verhalen gehoord van Axis, verhalen over de dieren die verdwenen … samensmolten met hun schaduw. Zouden die schimmen dat kunnen. Zijn blik bleef waakzaam naar het bos gaan maar net als hij ergens anders niet lang zijn concentratie op kon houden deed hij dat nu ook niet en blikte hij algauw weer op naar oom Roque. ‘Wat doen jullie dan voor werk? Jullie zorgen voor ons, jullie beschermen ons. Maar zijn er ook andere paarden, ja toch? Hebben zij ook paarden als jou en pappie en Axis?’ Hij keek nieuwsgierig op. Hij wist dat er achter deze bossen andere gebieden waren met andere paarden. Misschien wel heel wat meer paarden dan hun kudde. Als hij groot genoeg was zou hij die andere kuddes willen zien, hij wilde ze tonen wie hij was geworden en wat hij wilde bereiken. Dat wist Leventian al, hij wilde groot en sterk worden en leider zijn zoals zijn vader. Hij zou de schimmen verslaan en zorgen voor oneindig veel speeltijd voor de veulens.

Het feit dat hij nog veel had te leren frustreerde hem. “Geduld is een gehard element van je ziel. Handhaaf het en sta versteld van de resultaten.” Had zijn vader hem eens gezegd. Dus focuste Leventian zich op de diepste zenuwen van zijn lichaam tot het deed wat hij wou, op rust staan. Hoe kon Roque dat zo lang volhouden? Hij stopte absurd toen Roque hem zo rechtvaardig en gemeend aansprak over de bossen. Ze waren gevaarlijk, dat wist hij al. Er lag geen ondeugd in Oom Roque zijn ogen, enkel ernst. ‘Ik zal er niet heel gaan.’ Sprak hij eerlijk. Nu althans nog niet, hij zou het ooit doen, dat wist hij gewoon. De hele boel trok hem aan als een magneet. Maar hij moest eerst groot en sterk worden zoals mama altijd zei. Zijn gedachten gang stopte bij meteen en hij keek lange tijd naar Roque toen hij vertelde over zijn vader. ‘Leefde je papa hier?’ Zijn ogen gingen bijna onwillekeurig rond alsof hij zocht naar dat ene specifieke paard. Maar er was niemand buiten hem en de anderen. Leven zonder moeder, hoe zou dat zijn? Zijn mama was er altijd, ze had ook zo’n lekkere melk. Hij zou niet kunnen leven zonder mama.

Hij klaarde helemaal op toen Roque zo bemoedigend sprak. Zijn borst zwol en hij keek statig rond met zijn kleine oortjes alle kanten op. ‘Dat zal ik doen! Ik zal zorgen dat andere veulentjes als mij veel kunnen spelen en melk drinken en dat die monsters ze niet aanraken.’ Hij sprak snel maar zelfzeker. Ja, dat zou hij doen. Toen Roque zei dat hij graag rende keek hij meteen speels opzij, rennen! Leventian rende graag. Hij luisterde aandachtig en zijn ogen werden langzaam groter. ‘De zee …’ Hij zweeg en keek dromerig voor zich uit. ‘Axis verteld veel over de zee. Ik wil er eens heen.’ Sprak hij beslist. De vraag werd terug gekaatst en Leventian huppelde ter plaatste. ‘Ik ren ook graag. Ik ben vast wel sneller dan jou.’ Hij knipperde in een lief gevaar en schraapte zijn hoefje over de grond…