Faylice had zichzelf er weer net op getakeld, de beste zorg gekregen van Vestival die ze ook maar ooit kon hebben en was rustig aan weer bezig om haar sociale contacten op orde te stellen. Tot haar grootste verdriet en betreurnis waren dat er behalve Skyfall en Vestival 0. Heel gek vond ze dat niet, ze kwam uit Vyrantium gestrompeld, van de schimmen af en ze wisten dat zij de dochter was van een zielloze, misschien hadden ze haar zelfs wel gevraagd om te spioneren of iets. En natuurlijk wilde het gemiddelde kuddepaard niks met de zielloze te maken hebben, of iets wat daarvan in de buurt was geweest. En gelijk had ze ze gegeven, een enkeling waagde zich nog in een paar meter naast haar maar keek haar niet aan, gunde haar geen blik waardig of trilling van de stembanden. Mentaal was dit zeer afbrekend, wat de zielloze weer gebruikte om haar nog verder af te takelen, zodat ze zichzelf zou gaan verliezen en wellicht opdrachten uit zou gaan voeren, maar hier was een merrie die met elke gebeurtenis in haar leven sterker en sterker werd. Haar lot was bepaald, leven bestempeld, op haar o zo jonge leeftijd. Ze dacht even terug aan de woorden van Skyfall, haar pakkende woorden over Fear. En misschien zou ze in de toekomst nog eens een paar dagen van haar leven kunnen genieten, in de zomerzon met de lange zomerdagen. Maar alhoewel het nu al avond werd, de blauwe maan liet zich alweer blinken voor de nacht. En ergens betrapte ze zichzelf erop dat ze zelfs zit te wachten op de volgende schim die op onmogelijke manier haar zal verrassen. Het is ongeloofelijk wat zoiets doet en verandert aan een karakter van deze lieve merrie. Zo zacht, maar het ilt op haar ziel wat zich had gevormd op de gebeurtenissen van afgelopen blauwe maan waren verdikt, en zo zal ze steeds meer afgesloten zijn. Voor slechts een enkeling zoals Ves zou ze open zijn, haar ware tonen, maar nee. Deze merrie zal niet voor altijd lief zijn, maar wat ze wel altijd zou doen is het strijden tegen haarzelf, dat duistere deel in haar wat zich verborgen houd, nog veel dieper dan waar ze haar gevoel bewaard, wat al zo kostbaar is.

Voorzichtig liet ze haar fijne hoofd zakken waardoor er weer andere spieren opblonken. Faylice mocht dan klein zijn, de kracht en spieren had ze van haar vader gekregen en dat was niet super normaal, eerst was ze zelfs bang om dat te tonen maar Yacira, haar liefste moeder had haar verteld dat hij dat al had voordat hij zijn ziel verkocht aan de duivel. Dat had de fiere merrie gerustgesteld en het zelfs aan het laten trainen, en binnen een zeer korte tijd al veel opgebouwd. En hoewel Fay bijna een grote spierbonk werd, ze bleef het fiere, en fijne van de merrie behouden. Rustig nam ze een hapje, het was sappig gras voor deze warme zomer, gulzig greep ze nog een pluk en at zo veel mogelijk. Ze voelde het gewoon aankomen, deze nacht, deze nacht was anders, haar gevoel, haar intuïtie zei dat er iets ging gebeuren. Waarna angst in haar ogen verscheen, als ze een luidruchtige snuif hoord van een paard weet ze meteen hoe laat het is, ze kijkt op, waarna haar hart automatisch sneller begint te kloppen. Die kreet was iets te luidruchtig voor een normaal paard. Niet veel later ziet ze een groezelige, maar wit-achtige gestalte tussen de bomen door komen en een paar meter voor haar tot stilstand komen. Niet zijn best doende om gezien te worden of niet. Xariv. Achter haar ziet ze alle paarden weg schieten, alles, in een tel was het weg. ‘Als ze nou net heel iets meer hadden op gelet dan hadden ze geweten dat ze alleen mij meenemen’ waren de gedachtes die in het hoofd van de merrie rond spookte. De angst die de schim met zich mee bracht was Faylice bijna normaal geworden, ze had al zo veel doorstaan. ’Heb je me gemist, schatje?’ Waren de woorden van de zielloze voor haar, de manier alleen al hoe hij het uitsprak liet Faylice even kokhalzen. Terwijl ze van zichzelf schrok zette ze een arrogante blik in haar ogen, waarachter de angst zich schuilhield, en wat een beetje schim wel kon ontcijferen, maar het boeide haar gewoon niet. ”Orgineel hoor, een vraag waarop jij zelf ook wel het antwoord weet.” Sprak ze nijdig, zin had ze hier niet in en een hap kreeg ze toch wel. ”Wat moet je van me?” Sprak ze daarna, net zo nijdig als dat ze dat de vorige zin had gedaan. Haar oren trokken fel naar achter terwijl haar staart een keer heen en weer zwiepte, niet dat het veel uit maakte. Maargoed. Haar blik in die van Xariv gevestigd waar arrogantie maar ook wantrouwen in geschreven stond aan haar kant. Angst zat er wel achter, maar het boeide haar niet, ze zal er toch wel strompelend uit komen. Wachtend op de volgende zet van Xariv keek ze hem strak aan, een flinke hap verwachtend.

Faylice was minder bang dan dat ze zou moeten zijn, een huivering gleed ondertussen geruisloos door haar ruggenmerg. Deze merrie verborg de angst zelfs voor zichzelf, een stukje gewenning gleed over haar ziel heen. Dit was haar lot die zo moest ondergaan, maar meewerken zou ze nooit, daar had ze teveel karacter voor en de pit was ook niet te vergeten. ‘Waar zijn je leidertjes nou, kleine Fay?’ Begon de schim tegen haar. ’Niemand zal je helpen.’ Klonk er in haar ogen, Faylice keek hem nijdig aan waarna ze met haar staart zwiepte. ’Natuurlijk weet ik het schatje, je hebt me net zo erg gemist als ik jou heb gemist!’ Schatje, het woord waar Fay een hekel aan had, de sarcastische toon in zich hebbend. Een grom verlaat haar keel, haar oren naar achter getrokken en al haar spieren stonden aangespannen, ze lagen gevaarlijk onder haar huid en de kracht die ze in zich hadden was niet van een doorsnee paard. Ze was sterker als menig hengst op BMH, het was voor haar alleen maar uitvinden dat dat zo was. Als ze zijn gore neus over haar rug voelt glijden stapt ze pas opzij, nijdig zwiept ze nog drie keer met haar staart. Hij liet de kudde denken dat ze wat met elkaar hadden, dat ze liefde voor elkaar hadden maar niks was minder waar Xariv zou haar weer afbreken maar deze keer is ze het niet van plan om dat zomaar te laten gebeuren. ’Oh schatje, ik wil zoveel van jou..’ Hij had zijn hoofd gevaarlijk dicht bij de hare, en zijn fangs ook. Ze draaide nijdig haar hoofd weg en deelde een schijnhap uit. Een kleintje, maargoed, klappen kreeg ze toch wel. ’Je bloed’ Een huivering gleed door de kleine merrie heen en met de aanraking tegen haar oor draait ze haar hoofd vel weg en laat ze haar voorhand even omhoog komen. ’Je prachtige nieren’ waren zijn volgende woorden en klaar was hij nog niet. ’Je heerlijke longen..’ Het liet Fay even trillen, terwijl ze het zielloze uit zijn ogen kompleet negeerde en hem hatelijk aan keek. ’En als allerlaatste, het meest begeerde..’ Als hij weer naar voren springt heft ze haar hoofd fel op, net zoals de aanraking met haar hals, tot nu toe geen nieuwe wonden, maar dat was maar een kwestie van tijd. Als ze weer losgelaten word is ze graatmager, meer dood dan levend. En dan zou ze weer voor haar leven vechten, en dan weer worden ontvoerd, het enigste wat ze kon doen is het vechten. Vechten tegen haar lot en uit de spiraal van duister proberen te komen. ’Je hart..’ Zijn stem kliefde door haar ruggenmerg. Het liet haar voorhand wederom omhoog komen.

’Kom schatje, we gaan naar ons favorite plekje.’ Klonk zijn stem weer, het liet haar denken aan wat Skyfall tegen haar had gezegd, ze had een lot gekregen, en die moest ze bevechten, in plaats van angstig door te leven en zichzelf gek te maken. En vrijwillig zou ze niet meegaan. Als hij naar haar achterhand hapt maakt ze zichzelf rond en springt ze een meter vooruit maar erna gooit ze haar voorhand omhoog en gooit ze haar hoofd tussen haar benen, en met al haar kracht trapte ze naar achter, raak, maar waar wist ze niet. Het boeide niet. Woorden hoefde ze niet te zeggen, haar lichaamstaal had al duidelijk gemaakt dat ze niet zomaar mee ging. En stil stond ze, geen stap wilde ze zelf vrijwillig gaan zetten naar die verschrikkelijke grotten. ’Kom moppie, we gaan je vader zijn huis bezoeken!’ Nijdig gaf ze nog een bok. Raak wist ze niet. "Toevallig was ik dat niet van plan." Schreeuwde ze tegen de schim. Ze zal vechten tegen haar lot, en dat zal ze toen tot ze dat niet meer kan.

Faylice had na haar schijnhap een harde klap in de vorm van een hoef op haar schoft voelen komen. Ze merkte al dat hij precies, maar dan ook echt precies wist wat hij deed en hoe hij dat deed. Een botte pijn dreef zichzelf naar haar schoft toe waar het opwelmde en meteen dik begon te worden en ze meteen de aderen eronder voelde gaan kloppen. ’waag het niet.’ Waren zijn woorden daarop. Ze wist zo dondersgoed dat ze geen enkele kans had tegen de schim, en toch was ze eigenwijs genoeg om te blijven vechten. Ze had een trap gegeven en die was raak geweest, en ook zei had gezien dat hij voor dat milimomentje even stil had gestaan. Hij had het niet verwacht, zeker niet omdat ze eerst een meter naar voren sprong. Als ze zijn hoektanden door haar huid voelt glijden bracht het de stekende pijn met zich mee, de zenuwen die de signalen gaven dat er wat mis was, haar hersenen deden exact hetzelfde en zorgde ervoor dat ze pijn ervaarde. En toch bleef ze op dat moment stil, haar intuïtie zei haar dat ze braaf moest volgen, evenals haar lijf, die niet nog een keer zoveel klappen wilde absorberen. Maar klappen, happen, en alles wat daar in het rijtje paste kreeg ze toch wel, was het niet hier, dan was het wel in de akelige grot, waar zoveel herinneringen weer op zouden komen drijven. ’Ik had je gezegd; waag het niet.’ Sprak de zielloze weer, half mompelend. Een weer kon ze haar hersenen niet tegenhouden om nog een uithaal te geven. Het was ook niet slim, maar wat had ze te verliezen? ’Ik heb je gewaarschuwd..’ Kwamen zijn woorden steeds harder aan naarmate hij dichterbij kwam, duidelijk nijdig. Even leek een schok Faylice weg te laten rennen maar de tanden hadden haar hals, haar maantop al eerder bereikt voordat ze ook maar een poging kon doen. 2 tanden sneden door haar spieren heen totdat die weer lucht zagen. Met een ruk werd ze vooruit getrokken. Hevig spartelend, elk boomstronkje probeerde ze weer steun te zoeken, hopeloos was dat. De boomstronken sneden in haar koten, elk hun bloedig spoor achterlatend. Takken sneerde haar hoofd, terwijl ze vocht tegen de grond die onder haar bewoog, ze wilde zich niet laten vallen, dan was ze al helemaal kansloos tegenover deze schim.

’Schiet op, meekomen!’ Met die snauwende woorden liet hij los, Fay wankelde even om haar balans weer te vinden maar als hij zijn voorbenen op tilde schoot ze 5 meter weg om vervolgens zelf haar voorhand omhoog te brengen en haar ogen weer nijdig naar achter te brengen. Maar eenmaal haar voorbenen op de grond gezet begon ze met hele kleine pasjes te lopen. Ze kon helemaal niks zien in het diepe bos, en zeker niet midden in de nacht tijdens de blauwe maan. Na een paar meter haakt ze in een hoge boom die half in de grond aan het verrotten was. Ze wist het, ze was in Vyrantium, haar knieën schaven open op de grond en als eenmaal de rest ligt voelt ze iets prikken in haar buik. Als ze heel goed kijk, ziet ze iets lichters verschijnen. Een gil verlaat haar keel als haar hersenen de rest ontcijferen. Een skelet was gebroken onder haar gewicht en dat was voor Fay natuurlijk afgrijselijk. In paniek schiet ze weg, blind van angst.

En ze wist dat Xariv achter haar aan kwam, eenmaal iets gekalmeerd liet ze zichzelf weer even tot haar komen totdat ze de witte schim ziet verschijnen. Een flits in haar hersenen laten haar achterhand dreigend naar Xariv richten terwijl ze haar oren weer strak naar achter had getrokken. Elke spier stond op spanning, de trauma's stroomden binnen. En toch bleef ze vechten, vechten tegen de schim die haar lot bepaalde.